Morgunblaðið - 19.07.1984, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. JÚLÍ 1984
___________________________________áiZ£_
}\J\% fóvum í VerkfaLl I Si'&Uítu v/ikuj OO) för
fluttu hingab ve''kfo.LLsbr]ótc«.."
... að hringja til
hans þegar þú ert
í stuði.
TM Rea U S Pat 0tf —all rights reserved
«1984 Los Angeles Times Syndicate
Það er óþarfi aó pakka því inn. Ég
stla að nota það strax!
Reyndar er ekki sanngjarnt af mér
að fara mjög hörðum orðum um
bardagann í dag í hnefaleika-
hringnum af ýmsum ástæðum!
HÖGNI HREKKVÍSI
Búvörugæði í Eyjafirði
með því besta á landinu
Tómas I. Olrich skrifar:
„í Velvakanda þann 14. júlí síð-
astliðinn skrifar nafnnúmer
stutta hugvekju um landbúnað.
Þar er sérstaklega getið um
mjólkurframleiðslu Eyfirðinga og
það sagt berum orðum, að „Eyja-
fjörður sé eitt mesta vandamál
landbúnaðarins og þar með þjóð-
arinnar".
14. júlí hefur verið notaður til
þess að skjóta í rúst stærri virki
en Mjólkursamlag KEA, og réðu
þar þó konungar ekki minni en
Valur Arnþórsson. Samt hygg ég
að Bastilla þeirra kaupfélags-
manna muni standast þessa at-
lögu betur en fangelsi Loðvíks 16.
og Valur halda höfðinu án þess að
undirritaður blandi sér í málið.
Hér er þó óneitanlega svo djúpt
tekið í árinni að ég fæ ekki orða
bundist.
fslenskur landbúnaður sér þjóð-
inni fyrir þeim kjöt- og mjólkur-
vörum sem hún þarfnast. Innflutt-
ar landbúnaðarvörur þarf að
greiða með gjaldeyri, sem við eig-
um ekki. Með þessa staðreynd í
huga skulum við fjalla um land-
búnaðinn.
Það er rétt að of mikið er fram-
leitt af mjólk í landinu. Það er
einnig rétt, að mikið af mjólk Ey-
firðinga (um 70%) fer til vinnslu
osta og smjörs, en um þriðjungur
þeirrar framleiðslu er fluttur út
fyrir lítið verð. Allt er þetta rétt
og satt, svo langt sem það nær.
Það nær hins vegar ekki ýkja
langt.
Þegar nafnnúmerið fullyrðir að
ekki sé til markaður fyrir eyfirsk-
ar landbúnaðarafurðir, þá er ekki
lengur hægt að samsinna honum.
Á það hefur ekki reynt. Það er
enginn landbúnaðarmarkaður til á
íslandi, því síður markaðsverð. Á
búvöru er jafnaðarverð, hver sem
tilkostnaður er við framleiðslu
hennar. Hinn svokallaði markaður
er bútaður niður í sölusvæði, sem
framleiðendum er úthlutað. Þann-
ig framleiðir Mjólkurbú Flóa-
manna fyrir besta markaðssvæð-
ið. Verðlagning gerir mjólkur-
framleiðslu ábatasama, en osta-
og smjörgerð lítt fýsilegan kost.
Fyrir gróðann af mjólkursölu á
Reykjavíkursvæðinu reisir Mjólk-
ursamsalan nú þarflausa mjólk-
urstöð í stað þess að flytja mjólk-
ina í neytendapakkningum frá
framleiðendunum. í hlut Eyfirð-
inga kemur að vinna smjör og
osta, flytja út við lítinn orðstír og
sitja undir því að nafnnúmer kalli
þá mesta vandamál íslands.
Gengju búvörur kaupum og söl-
um sem markaðsvara, þá væri það
fleira en nálægð við besta markað-
inn, sem skæri úr um hæfni
bænda til að framleiða seljanlega
vöru. Þá yrði það einkum þrennt,
sem skipti sköpum: Gæði vörunn-
ar, tilkostnaður við framleiðslu og
framleiðni. í Eyjafirði eru búvöru-
gæði með því besta á landinu, til-
kostnaður einna lægstur og fram-
leiðni mest. Þar er fóðurgildi
heyja við hámark og uppskera svo
árviss að jafnvel í verstu harð-
indaárum nyrðra (1979 t.d.) heyja
eyfirskir bændur fyrir aðra lands-
hluta.
Eyjafjörður og Suður-Þingeyj-
arsýsla eru sennilega bestu land-
búnaðarhéruð á íslandi, og gætu
bændur þar framleitt helming af
þeim mjólkurvörum, sem þjóðin
þarfnast. En þeir fá ekki að
spreyta sig. Landbúnaður á Is-
landi er nefnilega rekinn eftir
byggðasjónarmiðum en ekki arð-
semi.
sjónarmiðum, því það geri ég ekki.
En ef þeim sjónarmiðum yrði
fórnað og markaðslögmál giltu
innanlands um kaup og sölu bú-
vara, þá þyrftu aðrir að hafa
áhyggjur af því en eyfirskir bænd-
ur og Mjólkursamlag KEA.
Áhyggjurnar kæmu í hlut þeirra,
sem hagnast á sölusvæðakerfinu.
Og Bastilla sölusvæðakerfisins er
ekki fyrir norðan.
Undirstöðuþekking í hernaði
byggist á því að miða á andstæð-
inginn en ekki samherjann. Eins
er mikilvægt að miða fyrst og
skjóta svo. Hvort tveggja gæti
reynst nafnnúmeri gagnleg
fræði.“
Nú mega lesendur ekki skilja
orð mín svo, að ég hafni byggða-
Þessir hringdu . . .
Hefði getað
valdið slysi
Atli R. hringdi og hafði eftirfar-
andi sögu að segja:
Hættulegur framúrakstur átti
sér stað í Lækjargötu síðdegis
þann 16. júlí sl. á gangbraut við
Skólabrú. Bifreið á hægri akrein,
á undan mér, nam staðar til að
hleypa konum og fleira fólki yfir
í átt að Menntaskólanum, þegar
bifreið með U-númeri ók framúr
á vinstri akrein, þ.e.a.s. þeirri
nær Menntaskólanum í Reykja-
vík.
Ég vil að sá sem ók U-bílnum
geri sér grein fyrir því, að orðið
hafa nokkur dauðaslys á þennan
hátt. Sjálfur þori ég varla að
hleypa fólki yfir, án þess að
nema staðar helst nokkrum bíl-
lengdum frá gangbrautinni og ef
tími vinnst til að rétta vinstri
hönd út um glugga til að vara
við.
Nákvæmari
veðurfregnir
hjá sjónvarpinu
Ragnheiður hringdi og hafði eft-
irfarandi að segja:
Mig langaði til að leggja fram
eina spurningu fyrir veðurfræð-
ingana hjá sjónvarpinu. Er það
mikil aukavinna fyrir ykkur að
gefa upp lágmarks- og há-
markshitastig um landið dag
hvern í stað þess að gefa aðeins
upp hitastigið klukkan sex?
Að vísu veit ég ekki hvernig
þessu er háttað um heim allan,
en hitt veit ég að það tíðkast
mjög víða í Evrópulöndum, að
veðurfræðingar sjónvarps gefa
upp lágmarks- og hámarkshita-
stig. Mikið hefur verið rætt um
þetta mál, en mér virðist eins og
veðurfræðingarnir okkar veigri
sér ætíð við að svara fyrir sig.
Vona ég nú að veðurfregnir
sjónvarps breytist til batnaðar.
'ÍElÓrfi, 't'.l'lPCÍ 1BV ttnoíZ