Morgunblaðið - 09.09.1984, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 1984
35
En þú spurðir um minnis-
stæðar hljómsveitir og þá kemst
ég auðvitað ekki hjá því að
nefna KK-sextett. Á þessum ár-
um var KK kapítuli út af fyrir
sig í þessum hljómsveitabransa
hér á landi. í fyrsta lagi hafði
hljómsveitin þá sérstöðu að vera
með sitt „eigið sánd“, ef svo má
að orði komast. Maður þurfti
ekki að heyra nema nokkra
takta þá vissi maður að þetta
var KK. Otsetningar voru allar
mjög vandaðar og gott skipulag
á hlutunum auk þess sem
Hin þyrnum
stráða braut
Árið 1964 flutti Jón Páll af
landi brott, og hefur lengst af
síðan verið búsettur erlendis. Ég
spyr hann hvort einhver sérstök
ástæða hafi verið fyrir því að
hann flutti út:
„Það er á vissan hátt dálítið
erfitt fyrir mig að tala um þessa
ákvörðun, eða meta það hvers
vegna ég valdi þessa leið. Inn í
þetta fléttast tilfinninga- og
fjölskyldumál, sem ég vil helst
eiga við mig sjálfan. En í þessu
sambandi má kannski segja að
ég hafi þarna staðið frammi
fyrir þeirri spurningu, hvað ég
vildi gera við mitt líf. Og það má
þá orða það svo, að ég hafi valið
að leggja út á „hina þyrnum
stráðu braut listamannsins".
Sjálfsagt eiga margir erfitt með
að setja sig í spor manna sem
fórna eðlilegu fjölskyldulífi
fyrir svo ótrygga framtíð, sem
því fylgir að vera hljómlistar-
maður. Og sjálfsagt skilja engir,
nema þeir sem hafa reynt það
sjálfir, þessa sterku þörf sem
tónlistarmenn hafa fyrir því að
fá „útrás fyrir sköpunargáfuna",
eins og einhver hefur orðað það
á undan mér. En þetta er nú
einu sinni svona, og héðan af
verður því ekki breytt.
í þessu sambandi dettur mér í
hug margfræg saga um hljóm-
listarmanninn, sem var spurður
að því hvað hann gerði: „Ég er
hljómlistarmaður," svaraði
hann. „Já, en við hvað vinn-
urðu?“ var þá aftur spurt. Ég
man eftir því að pabbi átti erfitt
með að skilja, að hljóðfæraleik-
ur gæti verið atvinna. Kannski í
og með þess vegna fór ég út í að
læra að verða loftskeytamaður,
þótt ég hafi aldrei starfað við
það.
En þetta kemur kannski ekki
málinu við. Ég tók þessa ákvörð-
un 1964, að reyna fyrir mér er-
lendis. Það má kannski bæta því
við, að ein af ástæðunum hafi
verið sú, að þegar maður var bú-
inn að spila í KK, þá var ekki
hægt að komast hærra og ekki
eftir neinu að sækjast hér
heima.
Ég fór fyrst til Kaupmanna-
hafnar og spilaði þar m.a. í
hljómsveit sem var eins konar
blanda af dans- og jasshljóm-
sveit. Ég kynntist þarna mörgu
góðu fólki í músíkbransanum og
spilaði í Danmörku og Þýska-
landi í þrjú eða fjögur ár. Síðan
kom ég heim og spilaði eitt ár
með Ragga Bjarna á Sögu, en
fór síðan til Svíþjóðar, þar sem
ég hef að mestu verið síðan, með
smá stoppum hér heima.
Pétur Östlund fór til Svíþjóð-
ar um svipað leyti og ég og við
spiluðum nokkuð saman til að
byrja með. í fyrstu var ég aðal-
lega í danshljómsveitum og í
leikhúsum, auk þess sem maður
tók þátt í „jam-sessionum“ þeg-
ar færi gafst. Síðustu fjögur ár-
in, sem ég var í Svíþjóð, var ég
aðallega við kennslu og eftir það
kom ég heim. Og þá erum við
eiginlega komnir allan hringinn,
því það var þá sem ég ákvað að
setjast á skólabekk í Los Angel-
es. Þar var ég í fyrravetur og tek
seinni hlutann nú í vetur.
En það er dýrt að vera þarna
og þess vegna hafa vinir mínir
í sjónvarpsupptöku f.v.. Kristján Magnússon,
Rúnar Georgsson, Jón Páll, Arni Egilsson og
Guðmundur Steingrímsson.
KK-sextettinn 1959, f.v.: Árni Scheving, Jón Páll, Kristján Kristjánsson, Guðmund-
ur Steingrímsson, Jón Sigurðsson og Þórarinn Ólafsson.
hljómsveitin naut mikilla vin-
sælda. Það var alltaf fullt þar
sem KK var. Ég spilaði stundum
í afleysingum með KK-sextett
árið 1958, og það gat stundum
verið strembið að koma inn í
bandið með litlum fyrirvara og
þurfa að lesa beint af blöðunum.
En þetta leiddi svo til þess, að ég
byrjaði fast með KK árið 1959.
Þá varð nokkur uppstokkun í
hljómsveitinni og tveimur árum
seinna hætti Kristján að spila
og hljómsveitin var leyst upp.
Kristján var alveg sérstakur
maður í þessum bransa. Hann
var kannski enginn yfirburð-
amaður í hljóðfæraleik, en hann
hafði einstaklega fallegan tón,
fyrir utan það hvað hann var
laginn við að halda bandinu
saman og búa til þetta sérstaka
„KK sánd“, sem gerði hljóm-
sveitina að sér fyrirbrigði í þess-
um bransa. Á þessum tíma lærði
ég mikið sem ég bý að enn þann
dag í dag.“
úr jassinum hér ákveðið að
halda þessa tónleika á Hótel
Borg til styrktar þessu námi.
Hér á landi hefur orðið stökk-
breyting í jasslífinu og margir
góðir jassleikarar komið fram á
sjónarsviðið. Að mínum dómi
hefur FÍH-skólinn verið sá
vermireitur sem hlúð hefur að
þessum gróðri sem nú er að
spretta upp og eins hafa margir
efnilegir strákar farið út að
læra. Nokkrir þessara stráka
munu koma fram á tónleikunum
og auk þess gamlir og grónir
jassleikarar og góðir vinir mínir
í gegnum árin.
Björn Thoroddsen, gítarleik-
ari, sem lærði við þennan sama
skóla í LA, er einn þeirra manna
sem ég hef mikið álit á, og á
þessum tónleikum munum við
spila „dúó“ á gítara. Þá mun
koma fram tríó, sem á að vera af
eldri skólanum í „King Cole-
stílnum" og með mér í því verða
Kristján Magnússon á píanó og
Árni Scheving á bassa. Einnig
verðum við með kvartett og þar
verður Árni á víbrafón, Tómas
Einarsson á bassa og Alli Al-
freðs á trommur. Auk þess
munu koma þarna fram gömlu
kempurnar Guðmundur Ing-
ólfsson og Guðmundur Stein-
grímsson og þrír tenórsaxafón-
leikarar, þeir Rúnar Georgsson,
Þorleifur Gíslason og Stefán
Stefánsson. Ég vona svo bara að
áhugamenn láti sjá sig og menn
geti átt þarna ánægjulega
stund, og umfram allt notið
jasstónlistarinnar, sem þarna
verður á boðstólum."
Sy.G.
Frá upptöku sem útvarpað var í
„Voice of America" 1964. Lengst til
vinstri er Árni Scheving, þí Olafur
Stephensen, Jón Páll, sem skyggir á
Gunnar heitinn Ormslev og lengst
til hægri er Pétur Ostlund.