Morgunblaðið - 09.09.1984, Qupperneq 69

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 1984
73
esi út næsta sumar til þess m.a. að
ganga frá vinnulaunum sem J6-
hannes á hjá honum. En Jóhann-
esi entist ekki aldur til þess. Heil-
sa Jóhannesar byrjaði að bila þeg-
ar hann var í Gljúfurholti. Hann
þoldi ekki að lyfta heyböggum upp
á vörubíl dag eftir dag.
Jóhannes sagði margoft við mig,
nú síðast fyrir nokkrum dögum, að
engum mundi takast að slíta vin-
áttubönd okkar. Jóhannes dvaldi
oft hjá mér marga mánuði i einu á
Hverfisgötu 91 hér í Reykjavík.
Mér var það bæði ánægja og
styrkur þar sem ég annaðist einn
um son minn, Sturlu. Fáir vissu
betur um það en hann hversu mér
var gert erfitt fyrir að rækja upp-
eldis- og föðurhlutverk mitt. Eftir
að ég missti drenginn minn 27. júlí
1980, við missum venjulega fyrst
það sem okkur þykir vænst um,
kom Jóhannes oft til mfn á meðan
ég var bíllaus og bauð mér að aka
mér upp að leiði drengsins. Einu
sinni sem oftar bankaði hann upp
á hjá mér þremur eða fjórum dög-
um áður en ég fór til Norðurland-
anna 1982. Þá keyrði hann mig í
Blómaval í Sigtúni svo ég gæti sett
blóm á leiði drengsins míns áður
en ég færi til útianda með bróður
hans. Eftir að Jóhannes flutti í
Kópavoginn leið honum vel. Hann
sagði við Þóru, sem á heima á
fyrstu hæð hússins þar sem Jó-
hannes átti heima, að mér líkaði
svo vel við herbergið sitt, því það-
an sæi ég út í Fossvogskirkjugarð
að leiði drengsins míns. Við mun-
um allir þrír hvíla þar hlið við
hlið. Það verður góður félasskap-
ur. Ég hlakka til að sjá þá báða
heilbrigða aftur.
Halldór Þorsteinn Briem
Ég kynntist Jóhannesi Dag-
bjartssyni fyrir tæpu ári, svo
kynni okkar urðu ekki löng. Þó er
hann mér harmdauði. I fyrstu átti
ég bágt með að átta mig á honum
eða skilja hvernig maður hann
var. Góðleiki var mjög áberandi í
fari hans. Hann vildi öllum gott
gera og ætlaði engum nema gott,
svo jaðraði við barnaskap. Það má
því segja að hann hafi verið sér-
stæður persónuleiki. Hann hafði
gott útlit, var hár og grannur með
þetta létta fas æskumannsins.
Stundum var þó eins og lífsorka
hans væri með öllu útbrunnin og
hann væri orðinn gamall maður
langt fyrir aldur fram með sára
lífsreynslu að baki. En aldrei tal-
aði hann um það sem erfitt var í
lífi hans, hvorki heilsufar né ann-
að. Einu sinni ræddum við saman
trúmál lengi dags. Ég fann að
hann var lesinn vel og hafði oft
íhugað innstu rök tilverunnar.
Ekki vorum við á sama máli, en
skildum þó sátt vegna lipurðar
hans og sveigjanleika.
Svo var það eitt sinn í mann-
fagnaði á heimili mínu að hann
lék á hljóðfæri undir söng, þá
skildi ég manninn. Hann var lista-
maður af „guðs náð“. Ekki var
menntun hans mikil í músík, en þó
hafði hann það í leik sínum, sem
aðra tekur langan tíma að ná og
jafnvel aldrei. Eins var það þegar
hann greip harmonikkuna sína og
lék undir dansi. Hann höfðaði til
okkar allra, sameinaði hugi okkar
og myndaði það sem í daglegu tali
er kallað „stemmning". Við þökk-
um öll Jóhannesi á Alfhólsvegi 43
fyrir þessar ógleymanlegu stund-
ir. Eg hefi heyrt menn tala um það
sem sérstaka gæfu þegar stór-
menni í músíkheiminum fengu að
deyja með tónsprotann í hendinni.
Jóhannes dó með sinn tónsprota í
hendi. Hann var að leika yndislegt
lag undir dansi, féll fram fyrir sig
og var örendur.
Fyrir nokkrum dögum heim-
sótti mig vinur Jóhannesar. Auð-
vitað töluðum við um hann. Við
sátum i stofunni minni meðan
hausthúmið féll á. Okkur varð lit-
ið út um gluggann. Á einu andar-
taki höfðu himinn og haf orðið
rauð sem blóð — með öllum þeim
litbrigðum sem finnast þegar sól-
arlag við Faxaflóa er sem fegurst.
„Jóhannes er að kveðja okkur,"
sagði gestur minn, og það var ein-
mitt það sem ég hugsaði.
Jóhannes er þar sem fegurðin er
og góðleikihn.
Ragnheiður Ingimundardóttir
Það var fyrir tæpu ári að Jó-
hannes Dagbjartsson kom i húsið
á Álfhólsvegi 43, Kópavogi.
Fljótlega kynntumst við Jó-
hannesi, þvi hann laðaði fólk að
sér sökum framkomu sinnar. Þar
sat góðmennska og hjálpsemi i
fyrirrúmi. Hann vildi alltaf vera
að hjálpa og greiða götu annarra.
Og ef börn urðu á vegi hans, þá
klappaði hann á kollinn á þeim og
lagði gott til þeirra.
Oft kom Jóhannes upp til okkar
og fékk sér kaffisopa og þá kom í
ljós glettnin og gamansemin í fari
hans.
Ýmislegt hafði á daga hans drif-
ið og stundum verið “fjör kringum
fóninn“ eins og hann hafði stund-
um fyrir orðtak.
En nú er Jói vinur farinn. Hann
hefur lagt af stað f þá ferð sem
bíður okkar allra.
Okkur langar til að þakka hon-
um fyrir skemmtilegu stundirnar,
og alveg sérstaklega síðasta kvöld-
ið. Fyrir þá stemmningu sem hann
skapaði þegar hann lék fyrir
okkur til skiptis á orgelið og
harmonikkuna sína. Og þannig
kvaddi hann þennan heim.
Þóra, Gilli, Jón Heiðar
og Mummi.
Legsteinar
granít — marmari
Opið alla daga,
eínnig kvöld
og helgar.
i'ícvnii ó.f
Unnarbraut 19, Seltjarnarnesi,
símar 620809 og 72818.
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — Slmi 81960
Legsleinar
Framleiðum allar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf
______ um gerð og val legsteina._
ÍB S.HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
SKSuWIAÆGI 48 SÍMt 76677
Halldór Gíslason
úrsmiður Minning
Sunnudagskvöldið 2. september
barst sú sorgarfregn um Akureyr-
arbæ að Halldór úrsmiður væri
látinn. Okkur er nú horfinn sjón-
um kunnur hagleiksmaður og ljúf-
menni. Hann hafði mátt þola
þungar sjúkdómsraunir i tvo mán-
uði svo að fráfall hans kom ekki
með öllu á óvart. Hann var fæddur
28. júní 1928 að Arndísarstöðum í
Bárðardal og var elstur fjögurra
systkina. Foreldrar hans voru
hjónin Ólafur Tryggvason bóndi
þar, síðar landskunnur fyrir hug-
lækningar, og kona hans Arnbjörg
Halldórsdóttir frá Seyðisfirði.
Eftir bernskuárin í sveitinni
kom Halldór til Akureyrar 15 ára
gamall og hóf hér nám í Iðnskól-
anum og úrsmiðanám hjá Bjarna
Jónssyni, skáldi frá Gröf. Honum
sóttist hvort tveggja vel, enda
greindur og iðinn og snemma fór
orð af verklagni hans. Mikil vin-
átta tokst með þeim Bjarna og
mat Halldór mikils læriföður sinn
og Ólöfu konu hans.
Vorið 1950 kvæntist hann
Oddnýju Jónsdóttur Laxdal frá
Meðalheimi á Svalbarðsströnd og
reyndist það vera mesta gæfuspor
lífs hans, svo mjög sem hún var
samhent manni sínum í einu og
öllu og heimili þeirra rómað fyrir
hlýju og myndarskap. Synir þeirra
þrír eru: Jón, kennari hér í bæ,
ólafur, fiskifræðingur í Reykjavík
og Halldór, nemi í MA.
Halldór vann að iðn sinni og
verslunarrekstri í nær 40 ár hér í
bæ við almennar vinsældir. Hon-
um bárust verkefni víðsvegar af
landinu, sem öll virtust auðveld í
hagleikshöndum hans.
Þrátt fyrir hægláta framkomu
og Iátleysi var hann snemma eftir-
sóttur til þátttöku í félagsmálum,
og munaði hvarvetna um liðsinni
hans. Hann hafði sjálfur fá orð
þar um, en lét verkin tala. Fjalla-
ferðir og skíðaiðkun var eitt af
hugðarefnum Halldórs og þar hóf
hann fyrstu kynni sín af félags-
málum. Hann var góður skíða-
maður og vann þar til verðlauna.
Sökum dugnaðar og ósérhlífni var
hann um skeið formaður Skíða-
ráðs Akureyrar og starfsmaður
fjölda íþróttamóta í Ferðafélagi
Akureyrar, ætíð dugandi og úr-
ræðagóður og til marks um traust
það sem borið var til hans, var að
hann var fenginn sem aðstoðar-
maður í Óskjuleiðangur Sigurðar
Þórarinssonar jarðfræðings.
Halldór hafði unun af veiðiskap
og var einn þeirra félaga sem
keypti lítið veiðibýli, Keldur, vest-
ur í Skagafirði og fjölmargar urðu
þar vinnustundir hans við upp-
byggingu staðarins. Flugbjörgun-
arsveitin á Akureyri naut
starfskrafta hans og gegndi hann
þar formannsstarfi um hríð. Þá
var hann ennfremur einn af mátt-
arstólpum Lionsklúbbsins Hugins
og Knattspyrnufélags Akureyrar
um langt árabil og um tíma í
stjórn þeirra beggja.
Svo sem sjá má var Halldór
gæddur óvenju miklu starfsþreki
og Oddný kona hans studdi hann
dyggilega í störfum hans og hugð-
arefnum og ómældir eru allir þeir
kaffibollar og veitingar sem hún
veitti hinum ýmsu félögum á
heimili þeirra, enda voru oft
haldnir þar fundir.
Halldór var ekki einungis gædd-
ur næmleika á hinu verklega sviði,
heldur einnig á hinu listræna og
nutu þau hjón ríkulega tónleika,
leiksýninga og myndlistarsýninga
og ber heimili þeirra þess vott.
Nú þegar þessi óvenjulegi og
fjölhæfi maður hefir lokið fagurri
lifsgöngu er mörgum þakklæti og
söknuður í huga. Við Elsa kveðj-
um með trega góðan vin og þökk-
um áratuga tryggð og vináttu og
biðjum hinn æðsta að veita
Oddnýju og öllum skyldmennum
styrk á þessari þungbæru stundu.
Haraldur SigurAsson
Minning:
Sigurður Kristinsson
framkvœmdastjóri
Við stóðum á tröppunum með
bókakassa í fanginu og fylgdumst
með sendibílnum bakka inn í
sundið upp að stéttinni. Var það
um vor, síðla sumars, komið
haust? Það örlaði á hvítt í Esjunni
og golan af flóanum ívið svöl í
Hlíðahverfinu.
Ef minnið svíkur ekki, þá var
búið að flytja innbúið suður í
Garðabæ og aðeins bókasafnið eft-
ir í auðri íbúðinni. Þetta var við-
kvæmur farangur sem eigandinn
hafði raðað vandlega í öskjur, en
tók nú fram eina og eina bók og
strauk varlega um bandið, blés
ryk af kili, fletti blaði næstum
blíðlega: Þessa þykir mér vænt
um, hún kom frá góðum vini, hér
er ein sem ég þarf að lesa bráðum.
Og síðan fylgdi stutt tala um gald-
ur bókanna, um ástríðuna sem
grípur hugann: bókin þarf ekki að
vera skartgripur með flúri og upp-
hleyptum stöfum eða gyllingu.
Nei, en hún verður að vera í frum-
prentun, — fágæt, og þá skiptir
ekki höfuðmáli þótt eintakið sé ör-
lítið lúið með trosnaða jaðra, og ef
fyrri eigendur hafa verið svo vin-
samlegir að rita nöfnin sin á saur-
blaðið eða pára athugasemd við
textann, þá er allt slíkt bara per-
sónulegur andblær sem eykur
gildið. Innihaldið? Það getur verið
úr öllum landsfjórðungum, ekki
allt upp á snilldina, kannski bara
vefur úr fortíðinni sem enginn
man hvort er spunninn rétt: ætt-
fræði. Og þegar hefur náðst í
skottið á kerlingu í afdal eða kalli
út á Skaga (má vera prestur!), þá
er kominn tími til að lyfta andan-
um á hærra plan og syngja sálm í
djúpum bassa, allt eins og
blómstrið eina, einlægum rómi af
tilfinning hjartans og slá taktinn
mjúkri hendi á borðið.
En það er ekki bara bókstafur-
inn sem blífur og býður til veislu
heldur líka málverk sem iðinn
safnari hóar til sín og hengir upp
á vegg; komin af uppboði, vinar-
gjöf, eða beint úr smiðju lista-
mannsins. Og þessar myndir? Eru
þær ekki eins og lífsmynstrið
sjálft í sínum margbreytileik, —
sumar bjóða upp í dans með blúss-
Rússneskar
baunir í sam-
vinnusöluboðum
FRÉTTABRÉF Samvinnuhreyf-
ingarinnar frá 6. september sl. grein-
ir frá því að samvinnusöluboðin séu
nú að hefjast á nýjan leik. Á boð-
stólum eru m.a. rússneskar grænar
baunir.
f fréttabréfinu er haft eftir
Hafsteini Eiríkssyni, deildar-
stjóra birgðastöðvar, að fram-
kvæmdin á samvinnusöluboðunum
verði með sama sniði og verið hef-
ur og hafi fimm söluboð verið
ákveðin til áramóta. Hið fyrsta
hefst 19. september nk. og auk
rússnesku grænu baunanna, verða
á boðstólum sólgrjón, rúgmjöl,
hveiti og salt, og er söluboðið valið
sérstaklega með hliðsjón af slát-
urtíðinni, sem er að hefjast um
þetta leyti.
Motzfeldt í
opinbera
heimsókn
26. september
PÉTUR Thorsteinssson sendiherra
er nýkominn heim frá Grænlandi
þar sem hann tók þátt í undirbún-
ingsviðræðum við Jónatan Motzfelt
formann grænlensku landsstjórnar-
innar. Jónatan Motzfelt er væntan-
legur í opinbera heimsókn hingað til
lands 26. september nk. til að ræða
fiskveiðimál.
Eiginkona Motzfelt verður með í
förinni hingað til lands auk
þriggja embættismanna. Þeirra á
meðal verður yfirráðuneytisstjór-
inn, John E. Jensen. Opinberri
heimsókn Motzfelts hér á landi
lýkur 29. septmeber.
i* ll glll t_| ■; „ I ~ - - - * . . .
andi fjöri, hæhó, svo virðulegir
menn eins og Blöndal síga i annan
endann, og gerir þá minna til þótt
Kjarval og Veturliði fái slagsíðu
undir svefninn. En aðrar myndir
eru aftur á móti dular og kaldar
og gefa tóninn burt i fjarlægð,
aðrar eru einlægar og heitar,
lokka til sín opinn hug. Sumar ;
taka yfir vítt svið og miklar lend-
ur inn í framtíðina, — kviku þess
sem skoðar og skyggnist um í
djúpinu. Og ein tilfinning vekur
aðra og galdur lífsins er sá að tjá
þá spurn sem hver maður mætir í
sjálfum sér: hugsun, þjáning,
gleði.
Og þegar nú er flett síðustu síðu
tilverubókar þessa lífs, — er þá
ekki hafin saga í næsta bindi?
Níels Hafstein
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á f miðviku-
dagsblaði, að berast f síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. f
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
I
i
\
Á