Morgunblaðið - 24.10.1984, Side 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. OKTÓBER 1984
Jóhanna Bjarna-
dóttir — Minning
Fædd 10. desember 1906
Diinn 5. september 1984
Af upphaflegum hópi fimm
systkina hefur nú verið burt kall-
að það næstelsta, en áður hafði í
valinn fallið hið næstyngsta. Enn
hefur sannast, að enginn veit
hverjum klukkan glymur.
Ástkær föðursystir mín, Jó-
hanna Bjarnadóttir, hjúkrunar-
kona, var fædd á Sleggjulæk, Staf-
holtstungum, Mýr. 10. desember
1906. Hún var dóttir hjónanna
Bjarna Guðlaugssonar bónda þar
og konu hans, Gróu Guðnadóttur.
Erfiðleikar lifsins byrjuðu
snemma hjá þessum systkinahópi,
þvf faðir þeirra, Bjarni, lést 17.
júni 1916, en þá var Jóhanna að-
eins 9 ára og systkini hennar 10,8,
7 og 1 árs. Við fráfall föðurins
leystist heimilið fljótlega upp,
börnin voru send sitt í hverja átt-
ina, nema yngsta systirin sem
varð áfram hjá móður sinni, þar
til hún dó árið 1944.
í hlut Jóhönnu kom að flytjast
til föðurbróður síns, Guðmundar
Guðlaugssonar, og konu hans,
Guðfinnu, að Högnastöðum i
Þverárhlíð og var hún þar um eins
árs skeið, en fór þaðan til
óskyldra, Hermanns Þórðarsonar
og konu hans, Ragnheiðar, að
Glitstöðum í Norðurárdal. Þar
ólst Jóhanna áiðan upp í góðu at-
læti þess tima, þar til hún flutti til
Reykjavfkur árið 1925 til að leita
að sínu lifstækifæri.
Þrátt fyrir aðskilnað systkin-
anna á unga aldri rofnuðu aldrei
tengslin milli þeirra og skömmu
fyrir 1930 tengdust systkinabðnd-
in að fullu á ný, þegar fjögur þau
elstu, Guðfríður, Jóhanna, Guð-
laugur og Jóhannes voru öll flutt
til Reykjavíkur og fyrst i stað
bjuggu þau um tima saman þar.
Þetta voru erfiðleikatímar, en
unga fólkið var tilbúið til að tak-
ast á við lífið, enda þegar hert til
þeirra átaka. Hugir systranna
snerust fljótt til líknarmála. Eftir
allmargar synjanir um skólavist
komst Jóhanna i Hjúkrunar-
kvennaskóla íslands og lauk námi
þaðan í mai 1941. Á árunum 1942
til 1943 stundaði Jóhanna fram-
haldsnám i geðhjúkrun við
Kleppsspítala. Sfðan vann hún við
hjúkrunarstörf hjá ýmsum stofn-
unum, þó mest við Kleppsspftala
nær óslitið, þar til hún settist i
helgan stein með systur sinni,
Guðfríði, á Laugarnesvegi 100,
fyrir nokkrum árum.
Ein fyrsta bernskuminning
undirritaðs voru árvissu jólaböllin
á Kleppsspítala og Elliheimilinu
Grund, en þar starfaði systirin
Guðfríður þá.
Árið 1946 hóf Jóhanna búskap
með Birni Jónssyni frá Mann-
skaðahóli í Skagafirði. Síðustu ár
búskapartíðar sinnar bjuggu þau i
barnaskólanum mínum gamla,
Miðbæjarskólanum við Tjörnina,
en þar var Björn húsvörður. Minn-
ingarnar um glaðværð og hlýju
heimilisins þar munu ylja mér og
mörgum öðrum um ókomin ár.
Björn andaðist árið 1970, en
þeim Jóhönnu varð þriggja barna
auðið: Stúlkubarn sem lést aðeins
sex mánaða gamalt. Bjarni
Björnsson, bókavörður hjá Borg-
arbókasafninu, kvæntur Ingi-
björgu Garðsdóttur og eiga þau
tvö börn, ívar og Jóhönnu Fríðu.
Bragi Björnsson hljómlistarmað-
ur, kvæntur Katrínu Magnúsdótt-
ur, en þau eiga þrjú börn, Magnús
Daníel, Björn Jón og Margréti
Hönnu. Þeir bræður Bjarni og
Bragi reka auk þess i sameiningu
tvær stórar flutningabifreiðir.
Sonabörnin fimm voru augastein-
ar ömmu sinnar og Friðu frænku
á Laugarnesveginum.
í gegnum árin kynntist Jóhanna
sorgum og erfiðleikum f ríkum
mæli, bæði af eigin raun og ekki
sfður annarra, en hún hafði til að
bera þann styrk sem þurfti til að
standa af sér storma lífsins. Þann
styrk sótti hún til trúarinnar,
óbilandi vilja og glaðværðar, sem
breytt gat sorg í gleði.
Aðeins fimm dögum fyrir and-
lát sitt fór Jóhanna ásamt systur
sinni Guðfríði, sonum og fjöl-
skyldum þeirra i heimsókn til
yngstu systurinnar, Laufeyjar,
sem býr með fjölskyldu sinni á
Ketilvöllum i Laugardal. Engan
grunaði þá að hverju fór. Jóhanna
Ingólfur Orn Pét-
ursson — Minning
Fæddur 6. september 1907
Diinn 7. september 1984
Störfin voru fyrir skömmu haf-
in á skrifstofunni, þegar okkur
barst sú harmafrétt, að Ingólfur
Pétursson verzlunarstjóri hefði
orðið bráðkvaddur þá um morgun-
inn á heimili sínu, albúinn að
halda á vinnustað til að taka sinn
þátt í störfum dagsins.
Ingólfur fæddist á Meistaravöll-
um á Seltjarnarnesi þann 6. sept-
ember 1907. Foreldrar hans voru
þau hjónin Halldóra Sigríður og
Stefán Pétur Sigurjónsson, er þá
áttu heimili í Winnipeg i Kanada.
Hann var innan við eins árs aldur,
er móðir hans sneri aftur með
hann til heimilis þeirra hjóna
fyrir vestan haf, og hjá þeim ólst
hann upp ásamt öðrum börnum
þeirra hjóna. Ekki hlaut hann
mikla skólamenntun i æsku þvi
naumast var þar um nokkra skóla-
skyldu að ræða og skólar þar fáir
á þeim árum. Heimiliskennsla,
lestur góðra bóka og dagleg störf á
ungdómsárunum urðu þvi að
nægja honum sem veganesti út i
lífið. Á seinni hluta ævinnar kom
Ingólfur sér upp miklu safni góðra
bóka og eyddi frístundum sínum í
lestur þeirra.
Þegar til fullorðinsáranna kom
gerðist hann bóndi og lagði stund
á korn- og nautgriparækt og átti
einnig góða hesta. Á þeim árum
tók hann mikinn þátt i félagsmál-
um, var t.d. dómari á nautgripa-
sýningum og sat i mörg ár í nefnd
er sá um landbúnaðarsýningar i
Wynyard. Ber þetta vott um það
álit og traust, sem hann hefur not-
ið þar sem annars staðar, er hann
starfaði á lifsleiðinni.
Árið 1934 kvæntist Ingólfur
Marguerite MacKenzie, fædd
26.10.1912, en hún lézt eftir la^ga
vanheilsu 23.11.1983 eftir 49 ára
sambúö þeirra hjóna.
Heimskreppan svokallaða, sem
gekk yfir heiminn á fjórða ára-
tugnum herjaði á Kanada sem
önnur lönd, ekki sízt landbúnað-
arhéruöin. Afréðu þau hjónin þá
að flytja búferlum hingað til lands
árið 1935 og settust að á Seltjarn-
arnesi. Erfitt var á þeim árum
með alla atvinnu, en Ingólfur fékk
vinnu við Tunnugerð J.B. Péturs-
sonar og starfaði þar í nokkur ár,
eða þar til hann hóf störf hjá
brezka setuliðinu sem verkstjóri
við byggingu flugvallarins í
Reykjavík.
Þau hjónin eignuðust 3 börn og
öll eftir að þau fluttust hingað til
landsins. Þau eru: Donald ljós-
myndari, kvæntur Sigurlínu Jó-
hannesdóttur skrifstofumanni,
Dóra hárgreiðslumeistari, gift
Þorsteini Runólfssyni húsasmið.
Rhodalind hjúkrunarfræðingur,
gift Björgvin Haraldssyni vél-
virkja. Þau eru öll á lífi og syrgja
nú ásamt börnum sínum elsku-
legan föður og afa.
Árið 1943 réðst Ingólfur til
starfa hjá G.J. Fossberg vélaverzl-
un hf., sem þá var til húsa á Vest-
urgötu 3. Var hann í þjónustu þess
fyrirtækis í rúm 40 ár, eða allt til
dauðadags. Hann hóf störf þar
sem pakkhúss- og afgreiðslu-
maður. Aðstaðan þar var oft erfið
og engin þau tæki fyrir hendi og
lítt þekkt hér, sem nú teljast
sjálfsögð og ómissandi í hverri
vörugeymslu. En Ingólfur leysti
öll þessi störf vel af hendi þótt oft
væri um þungar og erfiðar vöru-
sendingar að ræða. Hann var
óvenju duglegur starfsmaður,
karlmenni að burðuin, ósérhlífinn
og alltaf mættur eldsnemma á
morgnana tíl að hefja störf dags-
ins, og þeim siö hélt hann allt þar
til fyrir örfáum árum, að hann
neyddist til að stytta vinnudaginn
vegna þverrandi heilsu.
Ingólfur var verzlunarstjóri hjá
fyrirtækinu í rúma tvo áratugi.
Það starf rækti hann einnig af
mikilli samvizkusemi og fórst það
vel úr hendi. Hann var dagfars-
prúður í allri umgengni og skipti
lítt skapi, var athugull, glöggur og
tillögugóður. Hann naut því
óskerts trausts jafnt yfirmanna
sinna sem undirmanna.
Við Ingólfur vorum nánir sam-
starfsmenn öll þessi ár. Hann var
góður starfsmaður og það ríkti
sérstök vinátta og gagnkvæmt
traust okkar á milli í starfi. Minn-
ist ég ekki þess að þar brygði á
skugga öll þessi ár.
Nú er hann horfinn yfir landa-
mærin miklu. Við samstarfsmenn
hans kveðjum hann með söknuði
og þökkum honum samverustund-
irnar. Munum við ávallt minnast
hans með virðingu og þakklæti og
biðjum honum guðs blessunar á
þeirri Ieið, sem hann hefur nú lagt
út á. Börnum hans og öðrum ást-
vinum vottum við innilega samúð.
Bjanii R. Jónsson.
hneig niður á heimili sinu 5. sept-
ember og andaðist skömmu síðar í
sjúkrahúsi. Svo snöggur aðskiln-
aður ástvina kemur sem reiðar-
slag, en þó aðeins i skamman
tíma. Þegar hugsun eftirlifenda
skýrist, hversu betra hlýtur þá
ekki að fá að fara yfir á annað
tilverustig með svo skjótum hætti,
en að þurfa að berjast við dauð-
ann, mánuðum, jafnvel árum sam-
an. Slík voru örlög bróðurins, sem
á undan er farinn úr þessum
systkinahópi, Jóhannesar Bjarna-
sonar forstjóra, sem látinn er
fyrir nokkrum árum.
í eftirmælaljóði eftir Bjarna
Guðlaugsson og móður hans, Hall-
fríði Bjarnadóttur frá Sleggjulæk,
en þau voru jarðsett saman árið
1916 er ein vísan svona:
Og margur mælir svona
jeg man hve þessi kona
í snúningum var snör
og þar sem hönd til þreif hún
með þreki starfið dreif hún
hver hreyfing benti á hreysti og fjör.
Ég hygg að margur, sem þekkti
Jóhönnu á yngri árum, minnist
hennar á sama hátt og hér er ort
um ömmu hennar látna.
Þann 13. september var Jó-
hanna Bjarnadóttir til moldar
borin í Fossvogskirkjugarði við
hlið manns síns. Megi hún og
hennar njóta Guðs blessunar.
Bjarni Guðlaugsson
Hannes Gunnar
Einarsson - Minning
Laugardaginn 8. september 1984
var til moldar borinn Hannes
Gunnar Einarsson, sem var frá Ið-
unnarstöðum, Lundarreykjadal.
Fæddur 29. ágúst 1964. Dáinn 1.
september 1984, og því aðeins tví-
tugur að aldri er hann lést.
Það er sársaukafullt að hugsa
til þess að svo ungur og dugmikill
drengur var svo skyndilega kallað-
ur burt. Er það ekki svo, að Guð
gefur og Guð tekur, vegir hans eru
órannsakanlegir. Hvað getum við
gert er Guð tekur þá ákvörðun að
taka, við getum ekkert gert. Við
getum bara geymt minningarnar
og varðveitt þær.
Ég og fjölskylda mín kynntumst
Hannesi er hann gekk inn í fjöl-
skyldu okkar og trúlofaðist syst-
urdóttur minni, Guðlaugu Jóns-
dóttur Vestmann, Presthúsabraut
26, Akranesi. Það er ekki langur
tími fyrir tvítugan pilt og 17 ára
stúlku, tvö ár, þegar þau eru búin
að ákveða að vera saman allt lífið,
hver getur vitað að lífið gæti orðið
svona stutt, þau óraði ekki fyrir
því.
Hannes og Lauga bjuggu í eitt
og hálft ár hjá Lóu, móður Laugu.
Þó að þau byggju þar sá hann
fyrir fjölskyldu sinni út af fyrir
sig og gerði það aðdáunarvel. Var
hann mikil stoð og stytta fyrir
Lóu, margt þurfti að lagfæra,
bæði úti og inni, eins og gengur og
gerist á heimili, allt gerði hann
með miklum dugnaði og alltaf var
hann fljótur til ef eitthvert þurfti
að fara. Og alltaf með bros á vör
og jafn hlýlegur. Veit ég vel að
Lóa systir mín kunni vel að meta
þennan góða dreng. Aldrei féllu
styggðaryrði frá henni i hans garð
svo ég viti.
Oft kom ég til þeirra og tók ég
þá eftir hvernig Jón Haukur litli
kom með útbreiddan litla faðminn
sinn á móti Hannesi, er hann kom
heim úr vinnunni og sagði, pabbi
kominn, og alltaf gaf Hannes sér
tíma til að taka litla kútinn upp og
leika sér dálítið við hann. Jonni
litli missti mikið, ég sá það er bíll
ók upp að húsinu og hljóp hann að
dyrunum og hrópaði, pabbi koma,
og vonbrigðin sem komu í stóru
augun voru mikil.
Tók Hannes þennan litla dreng
að sér og efast enginn, sem til
þekkti, um annað en að hann hafi
reynst honum vel í uppvexti hans,
ef bara Hannesar hefði notið leng-
ur við. Sýnir þetta hversu mikinn
og góðan dreng Hannes hafði að
geyma.
Bræður Hannesar létta missi
Jonna litla, því þeir eru svo góðir
við hann, allt er gert fyrir litla
kútinn er hann kemur i sveitina.
Hannes átti ekki langt að sækja
það góða sem einkenndi hann svo
mjög. Foreldrar hans eru mjög
góðar manneskjur, enda sýna börn
þeirra það best. Þau eiga kannski
ekki mikinn auð, en stórt og ást-
ríkt hjarta. Er hægt að óska sér
betra en að kynnast þannig fólki?
Það er svo gott og friðsælt að
koma til þeirra. Nú er komið svo
stórt skarð í þessi stóru og ástríku
hjörtu, sem enginn getur grætt
nema tíminn. Samt geta þau
huggað sig við þær fögru og góðu
minningar um elsku góða og göf-
uga drenginn þeirra. Þær minn-
ingar getur enginn tekið frá þeim.
Með þessum fáu orðum vil ég og
fjölskylda mín kveðja í hinsta sinn
þann góða og göfuga dreng sem
Hannes Gunnar var. Elsku Lauga,
Didda, Einar, bræður, systur, Jón
Haukur, Lóa, ættingjar og vinir.
Sendum ykkur okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur, megi góður Guð
styrkja ykkur i þessari miklu sorg
ykkar.
Magnea Grímsdóttir og
fjölskylda,
Arahólum 6.
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.