Morgunblaðið - 24.10.1984, Qupperneq 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. OKTÓBER 1984
+
Eiginmaöur minn,
JÓN B. BJÖRNSSON,
rafvaitustjóri,
Sæunnargötu 12, Borgarnasi,
lést í Borgarspítalanum föstudaginn 19. október si.
Jarðarförin fer fram frá Borgarneskirkju laugardaginn 27. október
kl. 2 e.h.
Ásta Siguröardóttir.
t
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi.
BJÖRGVIN SIGURJÓNSSON,
Bergstaöastræti 54,
andaöist í Landakotsspitala 22. október.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Síðbúin kveðja:
Jón Ólafsson
Enn einu sinni sannast okkur,
hversu skammt er milli lífs og
dauða og óskiljanlega stutt milli
gleði og sorgar, þar sem ég og mín
fjölskylda stöndum nú frammi
fyrir að hafa misst okkar elsku-
lega mág.
Fyrir rúmum tveimur mánuðum
kvöddumst við og vorum við farin
að hlakka til að hittast aftur hér í
Júgóslavíu, við brúðkaup Ernu
dóttur okkar. Ekki grunaði mig,
að ég væri að kveðja elskulegan
mág minn og ástvin hinstu kveðju.
Dætur mínar kölluðu hann alltaf
afa Jón, svo barngóður og traustur
vinur var hann, enda alltaf um-
kringdur sínum barnabörnum.
Nú er mágur minn genginn
þann veg sem bíður okkar allra og
ég þakka honum fyrir þá um-
hyggju sem hann sýndi, fyrst mér,
síðan fjölskyldu minni i þrjá ára-
tugi, sem faðir og afi. Það sem
einkenndi hann var hans trausta
vinátta, hlédrægni og mannvit.
Við kveðjum nú mág minn í síð-
asta sinn og felum sál hans i hend-
ur Drottni.
Að eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
+
KRISTJÁN EIRÍKSSON,
hæstaréttarlögmaöur,
er látinn.
Útförin veröur gerö frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 25. október kl.
15 e.h.
Eiríka Kriatín Þóröardóttir.
+
Hjartkær eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
FJÓLA N. REIMARSDÓTTIR,
Þórufelli 10, Reykjavlk,
andaöist í Landspítalanum mánudaginn 22. þ.m.
Guömundur B. Jónason,
Sverrir Kr. Bjarnason, Gunnar E. Guömundsson,
Magnús P. Guðmundsson, Kristín J. Guömundsdóttir,
Kristinn K. Guömundsson, Sigríöur J. Guömundsdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
+
Móöir mín og dóttir,
SIGRÍDUR JÓNSDÓTTIR,
Melabraut 34, Seltjarnarnesi,
andaöist i Borgarspítalanum þriöjudaginn 16. október.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 25. október kl.
13.30.
Siguröur Sigurösson,
Jórunn Norðmann.
Gunnar Jósefs-
son — Minning
Laugardaginn 13. október
kvaddi vinur minn og samsveit-
ungi, Gunnar Jósefsson, þennan
heim eftir stranga sjúkdómslegu.
Gunnar var fæddur að Atlastöð-
um í Sléttuhreppi, sonur sæmd-
arhjónanna Jósefs Hermannsson-
ar og Margrétar Katrínar Guðna-
dóttur. Hann var einn af sex
systkinum, tveimur bræðrum og
þremur systrum, auk einnar hálf-
systur, dóttur Jósefs.
Gunnar missti móður sína ung-
ur, rétt innan við sextán ára aldur,
og sagði Gunnar mér að það hefði
verið sér svo mikill missir og að
upp frá því hefði hann illa tollað í
heimahögum og hleypti því fljótt
heimdraganum.
Leið hans lá fyrst norður á
Strandir til Rekavíkur bak Höfn
og þaðan til Siglufjarðar. Þar
lærði hann skipasmíði og rak um
tíma Slippinn þar.
Síðar fluttist Gunnar til Akur-
eyrar þar sem hann keypti og rak
slippstöð í mörg ár.
Síðar réðist Gunnar til Vita- og
hafnarmálastofnunarinnar sem
verkstjóri og starfaði þar allt
fram á síðasta ár.
Gunnari hlotnaðist mikil gæfa
þegar hann kynntist ólöfu Magn-
úsdóttur eða Lóu eins og við kunn-
ingjarnir kölluðum hana. Þessari
fallegu og góðu konu giftist hann
1937. Þau eignuðust sex mann-
vænleg börn, tvo syni og fjórar
dætur, auk þess sem þau ólu upp
eina fósturdóttur. Eiga þau hjónin
nú 19 barnabörn.
Gunnar var ræktarsamur faðir
og bar vakinn og sofinn hag barn-
anna fyrir brjósti og hjálpaði
þeim dyggilega við að koma sér
fyrir í tilverunni.
Eg tel mig lánsaman að hafa
fengið að kynnast þessum góða
dreng, hann reyndist mér traustur
vinur og ráðgjafi í hvfvetna og
rétti mér oft hjálparhönd.
Það var gott að gleðjast með
Gunnari í vinahóp, auk þess sem
hann var góður ferðafélagi, hvort
heldur var innanlands eða utan.
Hann var mildur f dómum og
fljótur að fyrirgefa þó eitthvað
bæri í milli.
Og þeim kosti var hann gæddur
umfram aðra, að aldrei lagði hann
illt til nokkurs manns og greiðvik-
inn var hann svo af bar.
í júníbyrjun, stuttu eftir 75 ára
afmæli hans, heimsóttum við tveir
samsveitungar hans hann. Þá var
ekki að sjá nein veikindamerki á
+
Konan mín,
SIGURVEIG GUÐLAUG ÞORGILSDÓTTIR,
lézt á Hratnistu í Hafnarfiröi 22. þ.m. og veröur jarösett frá Hafnar-
fjaröarkirkju fimmtudaginn 25. þ.m. kl. 15.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Pétur Eggerz-Stefánsson.
+
Eiginmaöur minn, faöir okkar og afi,
GUNNARJÓSEPSSON,
byggingameístari,
Hörpugötu 13 b,
andaöist 13. október.
Útförin fer fram í dag, 24. október, kl. 13.30 frá Fossvogskirkju.
Fyrir hönd barna okkar, tengdabarna, barnabarna og systkina
hins látna,
Ólöf Magnúsdóttir.
+
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
HELGA GUDRÚN ÓLAFSDÓTTIR
frá Borgarnesi,
Austurbrún 27,
andaöist á Hrafnistu 19. október.
Eövarö Friöriksson,
Guömundur Friöriksson,
Þorvaldur Friðriksson,
Elsa Friöriksdóttír,
Ólafur Friöriksson,
Jónas Frióriksson,
Barbara Friöriksson,
Guórún Jónsdóttir,
Joan Frióriksson,
Óskar Jóhannsson,
María Viborg,
Valgeróur Gunnarsdóttir.
Minning — Skarp-
héðinn Kristjánsson
Fæddur 17. maí 1922
Dáinn 7. september 1984
Að Skarphéðinn vinur minn
skuli vera horfinn okkur, hryggir
mig mjög. Hvert svo sem leið
okkar allra liggur að lokum, væri
nú þægilegt að geta kastað frá sér
efasemdum og hlakkað til endur-
funda.
Það var mér og fjölskyldu minni
mikil gæfa, að við skyldum fyrir
24 árum flytjast í sama hús og
fjölskylda Skarphéðins. Hvernig
þau hjón, Ágústa og Skarphéðinn,
tóku okkur, vandalausum ungum
hjónum nýfluttum utan af landi,
var okkur ómetanlegt. Umhyggja
þeirra fyrir okkur var einstök. Það
voru góð ár og lærdómsrík, því
heimili þeirra stóð okkur alltaf
opið. Þarna opnaðist ef til vill
hugur minn fyrir þvi að hamingj-
an er ekki eingöngu fólgin í ver-
aldlegum vellystingum. Ég undr-
aðist oft og hugsaði, hvort þeirra
hamingja væri sú að gleðja aðra,
meðan flestir aðrir streittust eftir
lifshamingjunni á allt annan hátt.
Enginn getur óskað börnum sín-
um betra sambýlisfólks í byrjun
búskapar. Eru foreldrar mínir
þeim þakklátir.
Ég kveið því, þegar að því kom,
að við þurftum að flytja eftir fjög-
urra ára sambýli. Það var óþarfi,
því vinskapur og umhyggja þeirra
hjóna fylgdi okkur. Og sem betur
fer vorum við ekki þau einu sem
nutum þessa. Það sýnir stóri vina-
hópurinn.
Eg efast ekki um að við eigum
eftir að finna fyrir nálægð
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
Og upphiminn fegri en auga sér,
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E.B.)
Skrifað í Zakutu í ágúst 1984.
G. Óskarsdóttir.
honum og var hann hinn kátasti
og sátum við hjá þeim hjónum við
höfðinglegar veitingar eins og
þeirra var siður. Upp frá þvl
ágerðist sjúkdómurinn mjög ört,
þar til yfir lauk. Það sem mér er
efst í huga á þessari stundu er
þakklæti og aftur þakklæti til
Gunnars og Lóu fyrir þær yndis-
legu stundir sem við höfum átt
saman.
Lóa mín, ég sendi þér og börn-
unum minar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Óli Þorbergsson
Skarphéðins, því svo sjálfsagður
var hann í hugum okkar, hvort
sem glaðst var yfir einhverju, eða
einhvern þurfti að hugga.
Maður sem skilur eftir sig jafn
góðar minningar og Skarphéðinn
vekur mig til umhugsunar um,
hvort ekki hafi verið ákveðinn til-
gangur með lífi hans og því erfitt
að skilja, hvers vegna hann fékk
ekki að lifa lengur. Sú minning
sem hann skilur eftir, gleymist
ekki þeim sem urðu þeirrar gæfu
aðnjótandi, að kynnast þessum
góða manni.
Innilegustu samúðarkveðjur til
ástvinanna.
Theodóra Kristinsdóttir