Morgunblaðið - 02.06.1985, Síða 48

48 B
MORGTJNBLAÐIP, SUNNtTDAGUR 2. JÍTNÍ 1985
„ Mei, '<33 J?ekki paó ekJci! Ég er
nybyrjub hér sjalf."
^1981 Uniyrtol Prtt Syndicot*
... að draga ekki
rangar ályktanir
TM Reo. U.S. Pat Oft.—all rights reserved
«1985 Los Angeles Times Syndicate
Þú lifir ekki af kaupinu þínu. Get-
urðu þá lífað án þess ... ?
HÖGNI HREKKVtSI
Hvar er
nú stór-
lyndi
kvenna?
Bréfritarí segir að frelsi til fóstureyöinga miAÍst síst af öllu til farsæld-
ar, heldur til hins gagnstæða. Það er eitt hið versta helstefnueinkenni
að tortíma börnum vitandi vits, hvað svo sem misvitrir og lítt hugsandi
stjórnmálamenn leyfa með setningu laga.
. Ingvar Agnarsson, Hábraut 4,
Kópav., skrifar:
Fóstur er ekki sama og eig-
inn líkami konu, því það er
sjálfstæð mannvera. Um það
mun fáum blandast hugur.
Kona hefur fullan umráða-
rétt yfir eigin líkama, en ekki
tortímingarrétt yfir líkama
annarrar mannveru, sem um
stundarsakir nýtur verndar i
líkama hennar.
Kona veitir vernd um stund
ófæddu barni sínu.
Það eru hin mestu trúnað-
arsvik að svíkja þann, sem á að
njóta verndar.
Kona hefur rétt til að vernda
ófætt barn sitt, en ekki til að
tortíma því.
Samfélagið á að veita barns-
hafandi konu alla þá hjálp sem
hún þarfnast og unnt er að láta
í té, en samfélagið (læknar,
líknarstofnanir o.s.frv.) hefur
engan siðferðilegan rétt til að
eyða fóstri hennar af félagsleg-
um ástæðum einum saman.
Eyðing mannlífs á fóstur-
skeiði er hin mesta óhæfa bæði
gagnvart móður og barni, en
einnig gagnvart þjóðinni allri.
Stundum er talað um þjóðar-
sál og um samvisku þjóðarinn-
ar og svo má einnig tala um
sameiginlegt lífaflsvæði þjóð-
arinnar. Ófædd börn eru varn-
arlausustu þegnar þjóðarinnar.
Fjöldamorð á eigin þegnum,
framkvæmd í nafni þjóðarinn-
ar, spilla þjóðarsálinni, draga
hana niður á lægra stig. Þau
slæva að lokum samvisku þjóð-
arinnar, hvers einstaklings og
sameiginlegt lífaflsvæði þjóð-
arinnar veiklast, svo dregur úr
þeim orkustraumum sem henni
berast frá lengra komnum lif-
endum tilverunnar og sem ekki
má án vera.
Ég held, að sum þeirra
(kvenfrelsis)-afla, sem ötulast
berjast fyrir frelsi til fóstur-
eyðinga, séu í raun ekki að berj-
ast fyrir frelsi konum til handa,
heldur hið gagnstæða. Frelsi
kvenna til fóstureyðinga felur
aðeins í sér frelsi til eigin
niðurlægingar en miðar síst af
öllu í sanna frelsisátt, til göfg-
unar hugarfars, til mannúðar,
til fegrunar mannlífs.
Hvaðan berst inn í hugskot
mannanna sú óheillaárátta, er
leiðir til eyðingar eigin af-
kvæma og sér þá einu leið til
bættra lífshátta? Hefur nokkur
hugsað út í það?
Víst má telja, að ef íslend-
ingar almennt, karlar og konur,
áttuðu sig á þessari óhæfu sem
nú er látin viðgangast, þá
mundu konur ekki láta bjóða
sér slíka vanvirðu. Til þess eru
þær of stórlyndar og of vel
gerðar, ef þær aðeins þekktu
sjálfa sig og sitt hlutverk.
Eyðing lífs er andstætt
stefnu lífsins. Réttar síns til
bættra lífshátta verða konur að
leita á þann hátt sem sóma
þeirra, hæfileikum og atorku
hæfir.
Stjórnendur skrípaleiksins
kipptu öllum forsendum í burtu
. Hildigunnur skrifar:
Núverandi stjórnvöld ákváðu
dag nokkurn að stöðva vísitölu-
hækkanir á laun. Það tók meðal-
greindan íslending ekki marga
daga að uppgötva, hvað verða
vildi hjá fólki með vísitölubund-
in lán. En loks virðast stjórn-
endur landsins vera að uppgötva
að þeim hafi orðið á mistök. Þó
leyfir hæstvirtur forsætisráð-
herra sér að segja í sjónvarps-
þætti að margir húsbyggjendur
hafi reist sér hurðarás um öxl.
Hann gerir sér ef til vill ekki
grein fyrir, að flestir þeir sem
nú horfast í augu við gjaldþrot
vegna íbúðaskulda, voru einmitt
búnir að gera nákvæma áætlun
um greiðslur, út frá báverandi
forsendum. Hvern gat grunað að
stjórnendur skrípaleiksins
myndu kippa öllum forsendum í
burtu?
Lánin og framfærslukostnað-
urinn hækkuðu, en launin stóðu
í stað. Bjartsýna fólkið trúði því,
að þetta gengi yfir og tók því lán
til að borga af fyrri lánum, þeg-
ar launin hættu að hrökkva til.
Ástandið versnaði áfram.
Næst þurfti að borga af gömlu
og nýju lánunum, en launin
höfðu rýrnað enn frekar. Ýmsir
hafa reynt að útskýra fyrir
stjórnvöldum hvert stefnir. Enn
hefur þó ekkert gerst til úrbóta,
en vonandi hafa yfirstandandi
viðræður við stjórnarandstöð-
una einhver áhrif. Hér er á ferð-
inni vandamál, sem allir verða
að taka höndum saman um að
leysa, og það strax.
Mikill hluti ungs fólks sem
keypti íbúðir á árunum
1979—1981 verður tilneytt til að
flýja land til að fá laun í réttu
hlutfalli við hækkanir lánanna
hér heima, ef þetta ófremdar-
ástand verður hér áfram, og það
er varla til hagsbóta fyrir þetta
allt of fámenna þjóðfélag að
hrekja fólk héðan.
Ég skora á stjórnvöld að leysa
vandann strax með endurskoðun
allra verðtryggðra lána allt frá
upphafi kaupránstímabilsins.
Ef þið farið í frí frá öllum vand-
anum er það lakari frammistaða
en orð fá lýst.