Morgunblaðið - 08.11.1985, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR8. NÓ-VEMBER1985
35
Minning:
Ragnheiður Ólafs-
dóttir frá Gestshúsum
Fsdd 5. júní 1909
Dáin 1. nóvember 1985
Hún amma er dáin. Hún hafði
um langt skeið verið að berjast við
sjúkleika og þrautir bæði heima
ogásjúkrahúsum.
En það var eins og hún gæti
sigrað allt, og verið komin heim
aftur, áður en nokkurn varði.
Heima var hún alltaf að hugsa
og tala um hag okkar bræðra og
fylgdist gjörla með hvort eitthvað
skorti eða bjátaði á.
Á okkar æskuárum bar hún
mikla umhyggju fyrir okkur, vakti
með okkur metnað, hvatti okkur
og fylgdist vel með okkar högum
í hinu daglega lífi.
Amma var alltaf tilbúin til að
rétta okkur hjálparhönd við næst-
um hvað sem var og ekkert gladdi
hana meir en þegar við komum til
hennar með okkar vandamál.
Auðvitað sagði hún margt sem
okkur fannst strangt og erfitt var
að hlýða. En hvernig hefði farið
ef hún hefði ekki kennt okkur að
fara varlega í öllum þeim hættum
sem daglega bíða okkar alls staðar.
Um allt þetta áminnti amma okk-
ur á hverjum degi — og oft á dag.
Það var ekki alltaf gott, það reyndi
mikið á, erfitt var oft á tíðum að
hlýða og erfitt að skilja það sem
amma ætlaðist til.
Gott var fyrir okkur að koma
við hjá ömmu svangir, kaldir eða
blautir og fá soðinn fisk með
smjöri, eftir skóla, íþróttaæfingar
m.a.
Aldrei leið sú stund að við fær-
um út frá henni án þess að borða
eitthvað, mikið varð hún glöð að
sjá okkur nýbúna að borða, í síðum
nærbuxum og með lopahúfu.
Umhyggja hennar var svo mikil
að jafnvel oft á dag var hringt og
athugað hvort þessu væri fullnægt.
Alltaf þurfti amma að vera til
staðar ef eitthvað var að gerast,
t.d. ef við vorum að fara í ferðalag
eða eitthvað fannst henni við aldr-
ei hafa nóg með af fötum eða mat
og oft kom það sér vel að hafa
örlítið meira en minna í þessar
ferðir.
Heimili ömmu og afa var fyrir-
myndar heimili. Það þarf ekki
annað en að líta á húsið þeirra og
garðinn til að sjá hverskonar
snyrtimenni þau voru. Allt var í
röð og reglu og ef eitthvað vantaði
urðu engin vandkvæði á að kippa
því í lag. Þau voru svo samtaka
um að allt væri hreint og fallegt.
Afi og amma komu upp fögrum
blómagarði í kringum húsið sitt
og vörðu þar öllum stundum á
sumrin við að snyrta og fegra. Við
munum hve amma var stolt þegar
hún bauð gestum út í garð til að
sýna þeim fallegar plöntur og rósir
sem uxu svo vel í garðinum þeirra.
Hún hafði sérstakt auga fyrir
allri fegurð og snyrtimennsku.
Allt sem hún saumaði í höndunum
var gert á snilldarlegan hátt. Hún
frestaði engu til morguns sem hún
gat gert í dag.
Við höfum lært að bak við dauð-
ans dyr muni allir eignast líf að
nýju.
Við biðjum Guð að blessa hann
afa í hans miklu sorg. Hann stóð
alltaf næst og óskaði okkur góðs.
Er nokkuð betra til en að eiga
ömmu sem vakir og biður um allt
það besta, gefur og gleður eins og
hún veit best.
Og gott er að sofna er dagurinn dvín.
Núkomaelskuamma
Guös englar til þín.
Við skulum reyna að muna þitt mál.
Og minning þína geyma.
á óspilltri sál.
(Á.N.)
Dóttursynir
Ragnheiður amma er dáin. Eftir
langa baráttu við erfiðan sjúkdóm
hefur hún nú loksins fengið hina
hinstu hvíld. Eftir lifir minningin
um góða og blíða ömmu sem hafði
mikla lífslöngun. Hún var falleg
kona og þrátt fyrir háan aldur og
sjúkleika var hún alltaf vel til
höfð. Hún bjó, ásamt afa, Guð-
mundi Hannessyni, fallegt heimili
að Stekkjarflöt 4 í Garðakaupstað.
Fallegur blómagarður, umhverfis
húsið, sem afi hugsaði um að
mestu síðustu árin.
Amma Ragnheiður og afi Guð-
mundur voru bæði mjög trúhneigð
og er það nú stoð afa eftir að
amma er horfin úr lífi okkar.
Er það álit okkar að síðar muni
leiðir okkar allra liggja saman á
ný. Biðjum við góðan guð að veita
henni blessun sína og afa styrk til
að mæta erfiðum tíma sem nú er
framundan.
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífðaðskilið.
(Jónas Hallgrímsson)
Guðmundur Ingi Ingason,
Ragnheiður Ingadóttir og
Ingi Ólafur Ingason.
í dag kveðjum við Ragnheiði
Ólafsdóttur frænku okkar.
Við systkinin minnumst Rögnu
frá því við ólumst upp á Vestur-
braut 4 í Hafnarfirði.
Hún var góð kona og gekk okkur
í ömmu stað. Hún bar alltaf
umhyggju fyrir okkur sem amma.
Þegar við fluttum vestur á firði
fylgdist hún vel með högum okkar
og lagði okkur gjarnan lífsreglurn-
ar.
Að síðustu flytjum við Röggu
hjartans þakkir fyrir allt gott sem
húngaf oggerði.
Nú eru allar þrautir horfnar.
Hún sefur vært sinn síðasta blund.
Guð blessi minningu hennar.
Steini, Óli, Beggi og Inga.
Minning:
Jónas Helgason
Þegar við vinnufélagar Jónasar
Helgasonar fengum þá frétt að
hann hefði fengið kransæðastíflu
nú í vor kom það okkur jafnmikið
og óvart og flestum öðrum sem
hann þekktu.
Jónas Helgason fæddist í
Reykjavík 14. júní 1923, sonur
hjónanna Helga Þórðarsonar og
Sigurborgar Bjarnadóttur, en
hann ólst upp hjá afa sínum og
ömmu, Bjarna Árngrímssyni og
Sigríði Ólafsdóttur, vestur í Trost-
ansfirði.
Jónas fór ungur maður til
Reykjavíkur og vann við ýmis störf
þar. Árið 1954 hóf hann störf hjá
Rammagerðinni þar sem hann
starfaði til dauðadags.
Vann hann við innrömmun
ásamt fleirum fyrstu áratugina.
Kom þá fljótt í ljós að gott var
að biðja hann um ýmis frávik sem
viðkom hans vinnu og var fljótur
til ef þurfti að hraða hlutum.
Samviskusamur var hann svo fá
dæmi eru til um slíkt. Var ávallt
hægt að treysta því sem hann sagði
og gerði. Mættur var hann alla
morgna kl. 7.30 og féll varla dagur
úr, en ef slíkt gerðist þótti það
tíðindum sæta, slík var heilsa
hans.
Við breytingu í Rammagerðinni,
þar sem hin eiginlega innrömmun
var lögð niður, tók Jónas við sendi-
bíl fyrirtækisins og starfaði við
akstur til síðasta dags. Líkaði
honum sá starfi mjög vel. Urðu
öll samskipti við hann nánari upp
frá því, þar sem lipurð hans og
þægilegheit komu margfalt fram.
Var hann í nánu sambandi við
allar deildir fyrirtækisins og fórst
honum allt vel úr hendi sem hann
þurfti að gera. Þá kom í ljós í
auknum mæli að hann var mikill
húmoristi og fengum við margan
brandarann þegar tilefni gafst til.
Eftir að hann náði sér að nýju,
sem hann og allir aðrir héldu, hóf
hann aftur störf, en fór sér heldur
hægar. Þó þurftum við vinnufélag-
arnir að draga úr vilja hans til
vinnu, slíkur var áhugi hans. Nú
í lok október barst okkur hin sorg-
lega frétt að Jónas hefði fengið
annað áfall. Varð kvíði okkar
vinnufélaga hans enn meiri en í
fyrra skiptið. Dó hann 28. október
á Borgarspítalanum.
Jónas var tvígiftur. Fyrri kona
hans, Lovísa Eyleifsdóttir, lést
fyrir nokkrum árum, áttu þau einn
son, Kristin Grétar. Með seinni
konu sinni, íris Anja Hankonen,
var hann búinn að koma sér upp
fyrirmyndar heimili og er hans þar
einnig mjög saknað.
Við fráfall Jónasar er vandfyllt
skarð bæði hvað varðar vinnu og
ekki síst félaga.
Vottum við aðstandendum Jón-
asar innilega samúð, en við vitum
að minning um góðan mann lifir.
Gunnar Hauksson.
í dag kveðjum við elskaðan vin
okkar Jónas Helgáson. Samleið
okkar er lokið. Þessi prúði og vel-
viljaði maður, svo drengilegur í
viðmóti, er dáinn. Við minnumst
hans með söknuði. Það var stuttur
tími, sem við þekktum hann, en á
þeim tíma eignuðumst við góðan
vin með stórt hjarta. Jónas giftist
móður okkar og reyndist henni
einlægur vinur og félagi. Við þökk-
um honum allar góðu stundirnar
og þá hamingju sem hann veitti
móður okkar. Ættingjum hans
vottum við samúð okkar. Minning-
in um hann mun lifa.
Dýpsta sæla, sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárinerubeggjaorð.
(ÓlöfSig.)
Kata, Biggi, Hjalli, Ævar,
Oddur og Addi.
Stjarna í myrkri varðar veginn,
vegfarandinn sér:
Guðs af náð er gjöfin þegin.
Guði þakkirber.
Drottinn kallar, dauðir lifna,
dásamleg er vakningin.
Syndafjötrar falla, rifna,
frelsið gefur Launsarinn.
Allt skal lífið endurfæðast
ódauðlega lífsins til.
Nýrri mynd af náð Guðs klæðast,
sem nær að þekkja á öllu skil.
(Höf.ólöf Einarsd.)
í dag kveð ég móðursystur mína
frú Ragnheiði Ólafsdóttur frá
Gestshúsum í Hafnarfirði, en út-
för hennar fer fram í dag frá
Hafnarfjarðarkirkju. Hún fæddist
5. júní 1909 í Gestshúsum í Hafn-
arfirði og ólst þar upp ásamt systr-
um sínum, móður minni Vilhelm-
ínu, er lést fyrir rúmum tveimur
árum og Bjarnþóru er var þeirra
langyngst.
í mörg ár bjuggu þær hlið við
hlið Ragna og Binna, sem var ung
er þær misstu móður sína, og
Ragnagekk sem í móðurstað.
Móðurhlutverkið hefur ætíð
verið mjög ríkur þáttur hjá Rögnu
færnku, alltaf að passa, vernda og
leiða.
llún missti tvö fyrstu börnin sín
ung og einkasoninn í blóma lífsins
aðeins 25 ára gamlan, það var
mikill missir, en Guð er miskunn-
samur, hún átti Dísina sína eftir,
eins og pabbi sagði.Ásdísi Sigrúnu
sem gift er Þórði Árelíussyni og
eiga þau þrjá syni. Þar fékk Ragna
frænka mín útrás fyrir orku sína
blíðu og umhyggju.
Hún elskaði lífið og allt sem var
fagurt, lét ekki bugast af miklum
missi barna sinna né langvarandi
veikindum sínum hin síðari ár.
Alltaf klæddi hún sig uppá, vildi
vera fín og var fín og sæt og björt
yfirlitum. Það var stutt í hálf-
feimnislega og bjarta brosið henn-
ar. Hún var mikill fagurkeri, elsk-
aði heimili sitt, sem hún prýddi
með persónuleika sínum, hannyrð-
um og blómum. Hún hlúði að rós-
unum í garðinum sínum, hlúði að
öllu því sem var lifandi og fagurt.
Elsku frænka mín hefur verið
borin burt úr þjáðum líkama í
heim ljóss og friðar. Hún hefur
skilið eftir margar góðar og fagrar
minningar í huga mér sem bætast
við í fjársjóð minn.
Megi Guð styrkja þig Guðmund-
ur minn og fjölskyldu þína.
Svana
Minning
Hjördís Sævar
loftskeytamaður
í dag kveðjum við vinkonu okkar
Hjördísi Sævar. Kynni fjölskyld-
unnar af Dísu, eins og hún var
jafnan kölluð, hófust þegar Þórður
Hermannsson (látinn 8.9. ’85) réð
hana sem loftskeytamann á togar-
ann Þorstein Ingólfsson, en Dísa
var fyrsta konan sem gegndi því
starfi á íslenskum togara. Vél-
stjóri á Þorsteini Ingólfssyni var
faðir okkar Halldór Þorbergsson
(látinn 22.4. ’84) en þessir menn
urðu tveir af hennar bestu vinum.
Þessi ár sem þau þrjú voru saman
til sjós voru að hennar sögn sá
tími sem hvað mestum sjarma
stafaði frá í minningunum.
Árið 1%0 flutti Dísa til Noregs,
þar sem henni tókst ekki að fá
starf við sitt hæfi hér. Þar var hún
fljótlega ráðin til starfa hjá
tiorsku skipafélagi og því starfi
hélt hún þrátt fyrir kreppu sem
leiddi til þess að skipum félagsins
fækkaði úr 23 í 4. Þetta eitt gefur
til kynna að Dísa hafi verið mjög
hæf í sínu starfi og metnaðurinn
var fyrir hendi til síðustu stundar,
því þegar hún lést var hún að afla
sér tölvumenntunar til að vera í
takt við nýja tíma.
Eftir að Dísa flutti af landi brott
fengum við af og til bréf eða kort
skrifuð í fjarlægu landi, létta og
skemmtilega kveðju, og við syst-
urnar andvörpuðum yfir hvers-
dagsleika lífsins og ætluðum allar
að verða loftskeytamenn og sigla
um heimsins höf.
Það var ekki oft sem við höfðum
tækifæri til að hittast en þegar
Dísa kom í heimsókn, grannvaxin,
hressileg og glæsilega klædd, var
setið langt fram á nótt og hún
sagði okkur hvað á daga sína hafði
drifið frá síðustu fundum. Þau
pabbi rifjuðu upp sögur frá togara-
dögum sínum og hún fékk fréttir
af gömlum félögum. Á sorgar-
stundum voru bréf hennar hins
vegar huggun, einlægar hugleið-
ingar um lífið og tilveruna sem
gott var að lesa.
Fyrir rúmu ári sagði hún okkur
frá hinum alvarlega sjúkdómi sem
varð banamein hennar. Við eigum
bágt með að sætta okkur við að
vinkona okkar skyldi ekki vinna
bug á sjúkdómi sínum og ekki fá
að gera svo ótalmargt sem hugur
hennar stóð til.
í haust skrifaði Dísa í minning-
arorðum um vin sinn Þórð Her-
mannsson: „Eitt sinn leggjum við
öll á hið síðasta haf og ég veit að
er sá tími kemur, þá bíða mín
broshýrir vinir „fyrir vestan“.“
Vonandi eru vinirnir nú saman á
ný. Við vottum aðstandendum öll-
um samúð okkar.
Rannveig,
Inga Jóna,
Elísabet.
Vegna fyrirsjáanlegs fjölmennis viö útför
Einars Guöfinnssonar, heiöursborgara
Bolungarvíkur, nk. laugardag veröur salur
félagsheimilisins opinn og athöfninni í
kirkjunni útvarpaö þangaö.