Morgunblaðið - 18.02.1986, Blaðsíða 37

lifír hann æsku sína og mun þegar
ungur hafa óskað þess að leið sín
lægi til nokkurs frama.
Fyrstu spor hans á menntabraut-
inni voru hjá séra Guðmundi Einars-
syni Þingvallapresti. Þar var hann
við nám einn vetur og að þeim tíma
liðnum álitu sveitungar hans að
hann hefði notið þeirrar menntunar,
að hann væri fullfær til að sinna
bamauppfræðslu í heimasveitinni,
og það starf hafði hann á hendi tvo
næstu vetur. Guðmundur hafði
ánægju af samskiptunum við bömin
og ákvað því að fara til náms í
kennaraskólanum og lauk þaðan
prófi, eins og fyrr er sagt, vorið
1934.
Strax þá um haustið hóf hann
störf við Miðbæjarbamaskólann í
Reykjavík og kenndi þar til vors
1938. Þá var hann settur skólastjóri
við Barnaskólann á Eyrarbakka og
starfaði þar í átta ár við vinsældir
og velgengni. En þá dró skugga á
heiðan vorhimin. Guðmundur veikt-
ist af berklum og varð að fara á
Vífílsstaðahæli. Þar dvaldi hann
sjúkur í tvö ár og fær nokkra bót
en þó ekki svo að hann treysti sér
til að snúa aftur að erfíðu stjóm-
anda starfí í fjölþættum skóla held-
ur ræðst nú kennari við Miðbæjar-
skólann. Hann gekk aldrei fullkom-
lega heill til skógar í daglegu starfi
og eftir að hafa kennt þama í níu
ár tók sjúkleiki að þjá hann aftur
og nú var ekki annarra kosta völ
en að ganga undir uppskurð.
Þegar hann hafði jafnað sig eftir
það átak hætti hann kennslu að
mestu og réðst starfsmaður við
Borgarbókasafn Reykjavíkur. Þar
vann hann svo þangað til hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir.
Hin löngu veikindi og ótrygga
heilsa Guðmundar hafði örlagarík
áhrif á líf hans. Sjúkdómur hans,
sem stundum var kallaður „hvíti
dauðinn“ var á þeim ámm lítt
læknanlegur og margt ungt fólk
komst aldrei til fullrar heilsu og
endaði þunga áralanga baráttu
undir hvítu línu.
Sumum, sem eygðu litla von um
að komast aftur fullfrískir út á
meðal fyrri starfsfélaga, varð það
hlutskipti svo erfítt að þeim hætti
til að grípa hvert hálmstrá sem
gerði þeim auðveldara að lifa fyrir
líðandi stund og leiða hugann frá
erfíðleikum framtíðarinnar. Svo
mun stundum hafa farið fyrir
Guðmundi á yfírþyrmandi augna-
blikum.
Þrátt fyrir þennan veikleika
vanrækti hann aldrei starf sitt en
stundaði það af einstakri alúð. Sér-
staklega var honum lagið að koma
til móts við þarfír þeirra sem sein-
færir voru eða bjuggu við erfíðar
heimilisástæður, lagði hann oft
mikla vinnu í að sinna því fólki.
Árið 1938 þann 5. mars kvæntist
Guðmundur Svanborgu Sigvalda-
dóttur, ættaðri úr Vestur-Húna-
vatnssýslu. Þau áttu saman tvö
böm, Jóhannes og Hólmfríði.
Hjónabandi sínu slitu þau eftir
langa sambúð en þrátt fyrir það
hélst vinátta þeirra meðan Guð-
mundur lifði. Síðustu árin var hann
helsjúkur á heilsuhæli.
Við sem urðum Guðmundi sam-
ferða glaða og góða skóladaga fyrir
hálfri öld, munum vel hógværan,
góðan dreng, sem háttvís og prúður
virtist öllum vel jafnt í leik og starfí.
Það var gott að eiga hann að félaga,
léttleiki hans og lífsgleði á þeim
árum hafði góð áhrif á samferða-
mennina. Þau áhrif fymtust ekki
þó fundir stijáluðust. Undirtónn
þeirra áhrifa tengist minningunni
þegar við kveðjum hann að leiðar-
lokum.
Arin sem liðin em frá vorinu
glaða 1934 til miðsvetrardaganna
1986 eru nú horfín í tfmans djúp.
Leiðir okkar sem þá kvöddumst
hafa legið til ýmissa átta og nokkrir
á undan Guðmundi komnir í geymd
jarðarinnar. Þau ár eru okkur ekki
efst í huga á þessu augnabliki held-
ur samverustundir mótunaráranna.
Við sem ennþá stöndum ofar
moldu kveðjum góðan skólafélaga
og vænan dreng með virðingu og
þökk.
F.h. bekkjarsystkina 3.
bekkjar Kennaraskóla
íslands 1934,
Þorsteinn Matthíasson
MORGUNBLAÐTÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. FEBRÚAR 1986
Gerður Olafs-
dóttir — Minning
Mér varð eiginlega hálfhverft
við, þegar þau birtust í gættinni
Gerður og Ásgeir. Skammdegis-
morguninn var grámóskulegur,
verkefnin trúlega litlítil og dmngi
yfír.
Þá gengu þau inn þessi glæsilegu
hjón og allt fékk skyndilega líf og
lit. Mér verður stundum hugsað til
þessa litla atburðar, þegar birti svo
hressilega í kringum mig. Trúiega
em þeir margir sem eiga svipaða
reynslu af samskiptum við þau góðu
hjón.
Þau vom mér ókunnug að kalla
en komu til þess að bjóða þjóðkirkj-
unni fyrirtæki sitt, Kirkjufell, sem
hafði annast margskonar þjónustu
við söfnuði landsins sem einstakl-
inga.
Fyrst tók ég eftir hinum bjarta
glæsileika hjónanna, sviphrein vom
þau, vel á sig komin og veglega
klædd. En þegar leið á samtalið
greindi ég óvenjulegan samhljóm í
tengslum þeirra. Þama vom ham-
ingjuböm.
Þegar þau höfðu lokið erindinu,
höfðu skammdegið og grámóskan
flúið á dyr. Það var orðið hlýtt,
bjart og skemmtilegt að starfa.
Svo liðu nokkur ár. Ég frétti að
harður sjúkdómur hefði lagst á
Gerði, en að hún mætti honum
óbuguð og gæfí eftirminnilegan trú-
arvitnisburð í sjúkleika sínum. Ég
sá þá um Morgunorð í útvarpinu
og bað hana að flytja nokkra pistla.
Okkur tæknimanninum verður
fyrsta upptakan trúlega lengi
minnisstaeð. Sjúkdómurinn hafði
lagst á með miklum þunga, hún var
óstyrk í göngulagi, afar grönn, með
klút bundinn um höfuð sér. En ljómi
augnanna var hinn sami og andlitið,
markað af sjúkdómnum, bjó yfír
slíkri útgeislun og friði að fátítt er.
Röddin var hlý og yfirveguð er hún
greindi opinskátt frá reynslu sinni,
hversu krabbameinið lagðist að og
hversu bænin bar hana til þess
Guðs sem gefur allt.
Sjaldan hafa Morgunorðin fengið
viðlíka viðbrögð. Beðið var um afrít
af handriti og af upptöku og spurst
var fyrir um hvort Gerður gæti
heimsótt dauðvona sjúklinga og
miðlað þeim af sinni von.
Og það gerði hún. Þegar af henni
bráði, var hún löngum við hlið
þeirra sem þjáðir voru, bað með
þeim, bar vitni trú sinni á Jesú
Krist og setti aðstæður einstakl-
ingsins inn í hið stóra samhengi
trúarinnar, þar sem hún þekkti allar
áttir af eigin reynslu. Gerður orðaði
hugsanir sínar fallega og röddin
hafði þann einlæga tón sem opnar
hjörtun. Hún las hugleiðingar sínar
inn á snældur sem munu halda
áfram að verða það ljós á vegi sem
orð Gerðar voru.
I sumar vorum við nokkur hjón
samtíða Gerði og Ásgeiri um eina
helgi. Enn brugðu þau birtu fyrir
umhverfí sitt, svo ógleymanlegt
verður. Þá skildi ég orðin „djörfung
hins kristna manns" er þau hjónin
sem bjuggu í nábýli við dauðann,
ræddu um fagnaðarerindi krist-
innar trúar, um sigur lífs yfír dauða.
Þetta voru ekki marklaus, innantóm
orð. Þau settu sig sjálf að veði.
Þetta var þeirra líf, þeirra verúleiki.
Á föstudaginn var kvöddum við
Gerði.
Kirkjan var svo þéttsetin sem
verða má og það var sigurhátíð.
Fyrsti sálmurinn tjáði lof og þökk;
og þannig var útförin öll.
Nú hljómi löfsöngslag
frá lífsins hörpu í dag
því rósin lífsins rauða
er risin upp frá dauða.
Vor lofgjörð linni eigi
á lífsins sigurdegi. Á fremsta bekk
sat Ásgeir með bömin sín tvö og
horfði inn í himinninn í von hins
kristna manns. Og sálmurinn hélt
áfram
ÉgþakkaJesúþér
aðþúhefurgefíðmér
þávonsemvetribreytir
ívorersæluheitir
Því linni lof mitt eigi
á lífsins sigurdegi.
Sálmavalið flutti öllum viðstödd-
um ótvíræðan boðskap —
Enginn þarf að óttast síður
en Guðsbama skarinn ftíður
Svo er endar ógn og stríðin
upp mun renna sigurtíðin
Oss þá kallar heim til hallar
himna Guð er lúður gjallar
Og jólasálmurinn, sem hver
maður kann, fékk nýja vídd við
þessar aðstæður.
Friður á foldu
fagnaþúmaður
Frelsari heimsins fæddur er.
Síðan Hallgrímur, með orðin sín
sem hafa verið sungin yfír öllum
íslendingum síðustu aldimar:
-Dauðiégóttasteigi
afl þitt né vaidið gilt
í Kristi krafti ég segi
komþúsællþáþúvilt
Sigursálmar, tjáning gleði og trú-
arvissu mót opnum himni.
Sjaldna hef ég fundið eins illa
fyrir þeim hætti í Fossvogskirkju,
að kirkjugestum er varla gert kleift
að syngja með, því að hvorki vom
sálmnúmer kynnt né sálmabækur
tiltækar.
Sannarlega hefðum við öll átt að
taka þátt í lofsöngnum um sigur lífs
yfír dauða. Létta þannig þunga
sorgarinnar af Ásgeiri og fjölskyld-
unni allri og ekki síður til þess að
festa enn betur í eigin hjarta þann
vitnisburð sem Gerður gaf okkur
með lífi sínu og fékk tjáningu í
sálmum þessarar útfarar.
-ÉglifííJesúnafni
íJesúnafniégdey.—
Við munum ætíð minnast Gerðar.
Við munum heyra orð hennar, sjá
bros hennar og birtuna sem frá
henni lagði sífellt inn í líf sam-
ferðamannanna. Það vom hennar
.... .37
forréttindi i lfinu, að hún fékk að
lýsa upp umhverfi sitt, jafnvel
skugga dauðans. Þvi að hún átti
von eilífs lífs, átti trú á góðan Guð,
sem varð máttug er mest reyndi á
og hún miðlaði sífellt og örlátlega
af þeim nægtum.
Við Rannveig þökkum samfylgd-
ina, þá dýrgripi tímans sem hún
gaf og felum Ásgeir og fjölskyldu
hans þeim Guði sem gefur allt.
Bernharður Guðmundsson
Það var harmafregn, að hún
Gerður „okkar“ væri látin. Það fór
einn af hinum óþreytandi boðbemm
Guðs orðs á jörðu. Sannkallaður
hermaður Krists. Og ég vil því
minnast hennar með örfáum orðum.
Þau em orðin nokkur árin, síðan
við Gerður kynntumst fyrst. Ég að
staulast á vegi trúarinnar, dreng-
stauli í Vesló sem oft leit við í búð-
inni hjá henni á leið í skólann. Og
oft vom málin rædd, stundum leng-
ur en góðu hófi gengdi. Það sem
oftast bar á góma vom trúmál. I
sjálfu sér ekkert undarlegt, Gerður
og maður hennar bæði trúuð. Og
fyrir drengnum lukust upp nýir
heimar.
Síðar skildust leiðir í nokkur ár.
Drengstaulinn hélt sig vera orðinn
fullorðinn og yfir öll trúmál hafinn.
En viti menn, snemma árs 1983
lágu leiðir aftur saman. Og í Gerði
fann ég ómetanlegan vin. Alltaf var
hægt að ræða vandamál líðandi
stundar við Gerði. Ég man bréfín
hennar. Hreinir gullmolar. Þau vom
lesin, geymd, lögð til hliðar og svo
lesin aftur og aftur. Hún reyndist
mér stuðningur á erfíðum tíma.
Sjálfsagt meiri stuðningur en hana
nokkum sinni óraði fyrir. Og það
þrátt fyrir veikindi hennar. Og það
er sú Gerður sem ég vil minnast
hér og nú.
Hér í Noregi notar Hjálpræðis-
herinn orðtak um látna hermenn,
sem hljóðar svo: Forfremmet til
Herligheten. Þetta er næsta óþýð-
anlegt, en ég vil þó nota þessi orð
um Gerði. Hennar lífí og baráttu
er lokið á jörðu, og sigurlaunin bíða
hennar. Eins og stendur í Ritning-
unni: Sælir em þeir sem boðnir em
í brúðkaupsveislu Lambsins.
Ásgeiri, Óla Jóni, og öllum sem
um sárt eiga að binda sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Husey, i janúar
Magnús.
+
Eiginkona mín,
SIGRÚN STEINÞÓRSDÓTTIR
frá Ytri-Grímslœk,
andaðist aðfaranótt 17. febrúar.
Guðjón Eyjólfsson.
t
Sambýlismaður minn, faöir okkar og tengdafaöir,
SÆMUNDUR GUÐBJÖRN LÁRUSSON,
lóst 14. febrúar í Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Sigrfður Geirlaug Kristinsdóttir,
Hulda Sœmundsdóttir, Gerhard Olsen,
Guðlaugur Sœmundsson, Ingibjörg Aðalsteinsdóttir,
Kristján Sæmundsson, Guðrún Einarsdóttir,
Anna Markrún Sœmundsdóttir, Baldur Þórðarson.
+
Móðirokkar, fósturmóðir, tengdamóðir, föðursystir og amma,
BORGHILD HERNES EINARSSON,
Jórufelli 10,
ióst í Borgarspítalanum 5. febrúar. Útför hennar hefur fariö fram
í kyrrþey aö ósk hinnar látnu.
Alfhlldur Kristfn Fungo,
Alfreð H. Einarsson, Pollý A. Einarsson,
Karl Einarsson, Svanhvft Einarsson,
Einar E. Einarsson, (var H. Einarsson,
Hildegunn Werner,
tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Bergþórugötu 2,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 19. febrúar
kl. 13.30.
Valgerður Sigurðardóttir, Guðlaugur Eyjólfsson,
Þorsteina Sigurðardóttir, Benedikt Hafliðason,
Jakob Sigurðsson, Gyða Gfsladóttir,
Bárður Sigurðsson
og barnabörn.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNESHANNESSON
bifreiðastjóri,
Blönduhlfð 22,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 20. febrúar
kl. 13.30.
Fyrir hönd aöstandenda,
Hannes Jóhannesson,
Svavar Jóhannesson, Jónína Jóhannesdóttir,
Már Karisson
og bamaböm.
+
Útför fööur mins, tengdafööur og afa,
SVEINBJÖRNS GUÐLAUGSSONAR,
fyrrv. bifreiðastjóra á Þrótti,
sem andaöist 9. febrúar á Hrafnistu, Hafnarfirði, fer fram miðviku-
daginn 19. febrúar kl. 15.00 i Fossvogskirkju.
Margrót Sveinbjörnsdóttir,
tengdasonur og barnabörn.