Morgunblaðið - 18.02.1986, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR18. FEBRÚAR1986

v

Hœttu þessu blistri-"
áster
b-\S
. . .að hafa
áhyggjur afhonum
TM Fteg. U.S Pat. OTf.—all riflhts reswved
«1982 Los Anoetes Tlmes Syndlcste
Er þetta skemmtilegra en að
heimsækja mömmu. Ég bara
spyr?
Nei auðvitað er ég ekki í fötum
það er svo heitt í svona litlu
vinnuplássi!
HÖGNI HREKKVtSI
// Homom -raxsr bara oel upp ! u
Frá fundi nema með Sverri Hermannssyni menntamálaráðherra nýlega.
Efast um menningarafl menntunar
Eftir að hafa hlustað á þátt í
útvarpi þar sem námsfólk talaði við
menntamálaráðherra er ég farinn
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til —
eða hringja milli kl. 10 og 11.30,
mánudaga til föstudaga, ef þeir
koma því ekki við að skrifa.
Meðal efnis, sem vel er þegið,
eru ábendingar og orðaskipti,
fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og heimilisföng
verða að fylgja öllu efni til þáttar-
ins, þó að höfundar óski nafn-
leyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til
að beina því til lesenda blaðsins
utan höfuðborgarsvæðisins, að
þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja
hér í dálkunum.
að stórefast um gildi skólamenntun-
ar sem menningarafls. Þetta unga
menntafólk virtist vera gjörsamlega
slitið úr samhengi við atvinnulíf
þjóðarinnar. í forystuliði stúdenta
var ung stúlka sem hrópaði frekum
rómi að það væru nógir peningar
til sem ætti að taka af atvinnufyrir-
tækjum og bönkum. Hefur hún
enga hugmynd um að atvinnufyrir-
tæki eru rekin með lánum og stór-
tapi og bankamir riða til falls. En
hver getur fullyrt að það sé þjóð-
hagsleg nauðsyn að hafa upp undir
1.000 lögfræðingsefni í Háskólan-
um, heilan her af bókasafnsfræð-
ingum, félagsfræðingum og bók-
menntafræðingum og hvað það nú
heitir allt saman. Auðvitað er ekk-
ert við alla þessa fræðinga að gera
og þeir verða óánægðir og atvinnu-
lausir.
Áður fyrr þurfti menntafólk að
vinna fyrir sér. Við það kynntist
það almenningi og atvinnuháttum
þjóðarinnar og lærði að meta gildi
vinnunnar. Nú lætur þetta fólk eins
og óþekkir dekurkrakkar, sem
heimta og heimta allt af öðrum.
Sverrir Hermannsson er alinn upp
í sjávarplássi þar sem unglingar og
þar með hann sjálfur hafa þurft að
vinna hörðum höndum og byija að
borga skatta til samfélagsins 16
ára gamlir. Það þótti mörgum hrein
forréttindi að fá að ganga mennta-
veginn. Það er því von að Sverrir
sé furðu lostinn, yfir þeirri ótrúlegu
heimtufrekju sem þetta fólk sýnir.
Unga fólkið hefur best af því að
vinna fyrir sér og kynnast af eigin
raun atvinnuvegum þjóðarinnar og
því fólki sem þar starfar.
Að lokum þetta: Ég tek eindregið
undir orð Bryndísar Schram sem
hún viðhafði nýlega í sjónvarps-
þætti: Nú er röðin komin að gamla
fólkinu. Látum það hafa öll forrétt-
indi um aðstoð og aðhlynningu á
komandi árum. Ungt heilbrigt fólk
á að setja stolt sitt í að bjarga sér
sjálft.
Kona
Víkveiji skrifar
••
Oll umú'öllun í blöðunum um
skaðsemi reykinga er af hinu
góða. Víkveiji þekkir engan tóbaks-
mann svo harðsvíraðan að hann
amist við þessum skrifum. Helst
hann hósti öllu meira en venjulega
og standi ögn lengur á öndinni
þegar hann les lýsingamar á sjúk-
dómunum sem reykingamaðurinn
hamast við að soga ofan í sig með
tjörunni og hinum óþverranum.
Ljósið í þokunni — eða í kófinu
væri kannski nær að hafa það —
stafar af viðhorfum unga fólksins.
Einungis einfeldningar þykjast nú
menn af meiri ef þeir reykja. Fólk
telst ágætlega samkvæmishæft þó
það beri ekki með sér stybbuna.
Reykingar eru hættar að vera
„stöðutákn", einskonar þver-
móðskuleg yfirlýsing táningsins í
þá veru að hann telji sig nú endan-
lega búinn að slíta bamsskónum.
XXX
Margur maðurinn sem nú er að
hósta upp úr sér lifur og lung-
um bytjaði ekki einungis að reykja
„af fikti“ eins og það heitir: hann
þóttist líka vera „karlmannlegri"
fyrir bragðið og stúikan „dömu-
legri“. Það er heldur svona
óskemmtiiegt fyrir gamlan reykháf
að mega nú játa að eiginlega hafi
hann byijað að svæla af eintómri
fordild, eintómum mannalátum.
Ennfremur stjakaði enginn við
þessu unga fólki þegar amma var
ung — ekki að ráði. Abyrgir foreldr-
ar hnusuðu að vísu utan í ungana
sína annað slagið og brýndu fyrir
þeim að láta tóbakið eiga sig. En
þó ákafir bindindismenn væm treg-
ir að játa það, þá vom óyggjandi
sannanir um skaðsemi reykinga
ekki fyrir hendi, ekki borðleggjandi
að minnsta kosti.
Nú er enginn maður svo mikill
rati að hann viti ekki að sjúkdómar
af völdum tóbaksnautnarinnar em
taldir mesta heilbrigðisvandamálið
á Vesturlöndum. Síðustu tölur
herma að tóbakið sjái árlega fyrir
allt að tveimur og hálfri milljón
manna. Og hér heima hefur land-
læknir komist að þeirri niðurstöðu
að þessi ólyíjan bani um 300 íslend-
ingum á hveiju einasta ári.
XXX
ér á norðurslóðum lét hún
óneitanlega dálítið undarlega
í eyrum, líkingin sem Jean-Claude
Duvalier viðhafði um sjálfan sig '
þegar hann yar að bjástra við að
sannfæra menn um að hann væri
fastur í forsetasessinum á Haiti.
„Hér er forsetinn," sagði hann og
vék að sér í þriðju persónu eins og
sönnum þjóðhöfðingja sæmdi —
„Hér er forsetinn, sterkur og stinn-
ur eins og aparófa."
Kannski er þetta orðtæki þama
í Karabíska hafinu, en svo getur
svo sem líka verið að Duvalier hafi
bara verið svona seinheppinn í
orðavali, því að maðurinn kvað ekki
stíga í vitið. Allavega er þetta með
aparófuna nýstárlegt í augun\ ís-
lendingsins. Aldrei mundi Stein-
grímur til dæmis lýsa yfír, jafnvel
í hita dagsins að hann væri sterkur
og stinnur eins og kýrhali; og ef
þingmaður dirfðist að hafa þau orð
um hann í þingræðu, mundi hann
vafalítið fá bágt fyrir hjá forsetan-
um.
Eina orðið með halasniði í ís-
lenskunni sem Víkveiji man eftir í
svipinn er raunar skammaryrði.
Eins og dæmin sanna geta hérlendir
menn stundum verið bölvaðir rottu-
halar.