Morgunblaðið - 30.12.1986, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. DESEMBER 1986
51
Minning:
Ólafur Sigurðs'
son á Krossi
Hann Óli okkar á Krossi er látinn
og verður jarðsunginn í dag, þriðju-
daginn 30. desember, frá kirkjunni
á Krossi í A-Lanaeyjum. Það eru
ekki nema nokkrar vikur síðan Ólaf-
ur kom til okkar í Gunnarsholt,
fullur af starfsáhuga en sláttumað-
urinn gerir sjaldnast boð á undan
sér.
Ólafur var fæddur í Dufþaksholti
26. júlí 1919 og var hann eina barn
hjónanna Sigurðar Ólafssonar og
Maríu Magnúsdóttur. Þau hófu bú-
skap í Miðejrjarhólmi, A-Landeyjum
árið 1920. Arið 1927 fluttu þau að
Krossi, þar sem þau bjuggu síðan,
þar til að María lést árið 1951.
Ólafur tók við búi á Krossi 1952
og bjó til ársins 1967 þegar núver-
andi ábúendur, Sveinbjöm Bene-
diktsson og Olga Thorarensen, tóku
við en Ólafur dvaldi hjá þeim alveg
til dauðadags og naut aðhlynningar
þeirra. Ólafur var alla tíð barngóður
og er hans sárt saknað af systkin-
unum á Krossi.
Meðan Ólafur stóð fyrir búi á
Krossi vann hann auk þess ýmis
tilfallandi verk þar á meðal við
sandgræðslu á Landeyjarsöndum.
Þegar Ólafur hætti búskap starfaði
hann hjá Sandgræðslunni að ýms-
um landgræðslustörfum öll vor og
sumur. Á haustin vann hann í
frystihúsi á Hvolsvelli en seinni
part vetrar var hann á vertíðum,
fyrst á Eyrarbakka en síðan í Vest-
mannaeyjum.
Nú þegar að leiðir okkar Ola
skilja um sinn þá er mér efst í huga
þakklæti fyrir frábærlega unnin
störf í þágu landgræðslu. Ólafur
Það er margs að minnast að
er rita skal fátækleg kveðjuorð um
Ólaf Sigurðsson. Ólafur var fæddur
í Dufþaksholti í Hvolhreppi 26. júlí
1919, sonur sæmdarhjónanna Sig-
urðar Ólafssonar og Maríu Magnús-
dóttur.
Ólafur óist upp með foreldrum
sínum fyrst í Dufþaksholti og síðan
lá leiðin að Miðeyjarhólmi 1920 og
loks að Krossi 1927. Ólafur vann
að búi foreldra sinna uns hann tók
við búinu 1952 og bjó til haustsins
1967, þegar hann selur undirrituð-
um en er samt heimilisfastur hér
til dauðadags. Ólafur var forkur til
verka, ósérhlífinn og samviskusam-
ur með afbrigðum. Fljótlega eftir
að Ólafur brá búi fór hann að vinna
hjá Landgræðslu ríkisins á sumrum,
en var þó ætíð til taks ef á þurfti
að halda heima við er heyskapur
stóð yfir. Hjá Landgræðslunni ríkti
sama trúmennskan og annars stað-
ar.
Eitt lítið dæmi því til staðfesting-
ar: Það var eitthvetju sinni að
dráttarvél sú er Ólafur vann með
festist í sandbleytu og tók það hann
þijá tíma að ná henni upp. Svo er
var einstaklega vinnusamur maður
og með traustustu og trúverðugustu
mönnum. Hann var alla jafnan fá-
skiptinn en hreinskiptinn og áhug-
inn á sandgræðslustarfínu var
ógleymanlegur.
Sunnan við Landeyjamar var
fyrir 40 árum um það bil 6000
hektara sandeyðimörk. Þetta land
var þá friðað af Sandgræðslunni
fyrir forgöngu margra mætra
manna, því sandurinn sótti sífelit
ipn á gróðurlendið og eyddi gróðri.
Ólafur vann að því með einstakri
þolinmæði og þrautseigju að sá
melfræi í sandinn og hlúa að mel-
gresinu. Naut hann þar dyggrar
fomstu hins merka sveitarhöfð-
ingja, Erlendar Árnasonar á
Skíðbakka, sem enn hefur á hendi
umsjón með sandgræðslunni á
sandinum. Saman sáu þeir sandinn
smátt og smátt gróa upp, nokkur
hluti landsins nú orðinn algróinn
þó enn séu þar verk óunnin, en
sandfokið og sandágangurinn er
stöðvaður, þó margir teldu það áður
óvinnandi verk. Nærri má geta að
vinnuaðstaða hefur oft verið erfíð
í grenjandi sandfoki svo ekki sá út
úr augum. Unnið var myrkranna á
milli við að byggja fokvarnargarða
en aldrei var gefíst upp. Starf Ól-
afs í röðum sandgræðslumanna á
Landeyjarsandi verður vandfyllt.
Ólafur var sannur sandgræðslu-
maður.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég Ólaf, hafi hann þökk fyrir.
allt og allt. Ég votta aðstandendum
Ólafs og heimilisfólkinu á Krossi
innilega samúð mína.
Sveinn í Gunnarsholti
það um tíuleýtið um kvöldið, er
hann var búinn að borða kvöldmat-
inn, mætti ég honum ferðbúnum í
vinnu. Ætlar þú að fara að vinna,
spurði ég. Já, svarar hann, ég kem
aftur upp úr eitt. Ég þarf að vinna
upp tímann sem ég tafðist þegar
ég var að ná upp vélinni. Svona var
allt á einn veg, á engan mátti halla,
hvorki einstakling né ríki. Einnig
fór Ólafur til vers, fyrst að Eyrar-
bakka og síðar til Vestmannaeyja
sem hann var einar fimmtán vertíð-
ir. Var hann þar eftirsóttur starfs-
kraftur vegna ósérhlífni og
samviskusemi sem einkenndu störf
hans öll. Þá vann hann ennfremur
hjá Sláturfélagi Suðurlands í frysti-
húsinu á Hvolsvelli, einnig þar dáðu
hann ungir sem aldnir. Eitt er það
starf sem hér skal á minnst en það
er að Ólafur var hringjari við Kross-
kirkju um margra ára skeið. Það
starf leysti hann með slíkri prýði
að vart verður á betra kosið.
Stærsti þáttur þess að línur þess-
ar eru ritaðar er að þakka alla þá
miklu umhyggju sem Ólafur sýndi
okkur öllum hér á Krossi. Bömin
öll dáðu hann og virtu og einnig
var það viðkvæðið hjá Olgu, ef eitt-
hvað þurfti að gera: Æ, ég bið
hann Öla minn að gera þetta fyrir
mig og ekki stóð á því að Ólafur
leysti úr því með ljúfmennsku.
Svona var allt sem að okkur sneri,
hann var alltaf reiðubúinn. Síðustu
skilaboðin heim voru þau að jóla-
gjafír bamanna væm uppi í her-
bergi og það mætti ekki gleymast
að koma þeim til skila. Hugsunin
var skýr þó sárþjáður væri. Það var
lán okkar Olgu og bama okkar að
eiga slíkan fölskvalausan mann að
eins og Ólafur Sigurðsson var.
Minninguna góðu munum við
geyma sem ómældan fjársjóð um
ókomin ár. Guð varðveiti sveitina
hans og okkur öll.
Hvíl hann í friði.
Friður guðs hann blessi,
hafi hann hjartans þökk.
Sveinbjörn, Olga og börnin.
Jóhanna Guðjóns-
dóttir — Minning
Jóhanna Guðjónsdóttir andaðist
í Borgarspítalanum að morgni 23.
desember sl., 68 ára að aldri. Hún
hafði átt við veikindi að stríða und-
anfarin ár. En þrátt fyrir veikindi
hennar, sem við gleymdum nú oft
í návist hennar, eigum við á mínu
heimili bágt með að trúa því, að
hún Hanna okkar sé dáin. Hún er
svo ljóslifandi í huga okkar þessi
hressa, skemmtilega og góða kona,
sem alltaf var að gleðja aðra, gefa
af sjálfri sér og því sem hún átti.
Hún var manna skemmtilegust á
gleðistundu og traust eins og klett-
ur, ef á þurfti að halda.
Kunningi minn sagði um hana:
„Hún Hanna, hún var ótrúleg."
Dóttir mín sagði líka: „Það er eng-
in til eins og Hanna og verður
aldrei."
Hanna eignaðist 3 böm með
Guðmundi Eyjólfssyni: Kristinn,
Sigríði og Jörgen. Þau slitu sam-
vistum. Síðar giftist Hanna
Ögmundi Jónssyni, miklum heiðurs-
manni, þau áttu eina kjördóttur,
Guðrúnu.
Hjónaband þeirra var sérstaklega
hamingjusamt. Á fímmtugsafmæli
Ögmundar kom fjöldi fólks og lét
þá Ögmundur í ljós f þakkarræðu
sinni: „Það sem ég er í dag á ég
konunni minni að þakka, hún hefur
alltaf bent mér á björtu hliðamar
í lífinu.“ Fleiri getatekið undir þessi
ummæli. Ögmundur lést rúmlega
fímmtugur.
Fyrir nokkmm ámm kynntist
Hanna Magnúsi Þórðarsyni og hafa
þau búið saman undanfarin ár.
Magnús reyndist Hönnu sérstak-
lega vel í hennar veikindum.
Að loknum sérstaklega góðum
og traustum kynnum vil ég þakka
vinkonu minni samleiðina á mörg-
um ámm. Þó aldursmunur hafí
verið á milli okkar kom það ekkert
í veg fyrir að vináttuböndin treyst-
ust, hún hafði svo breitt „lífssvið",
hún var líka vinkona bamanna
minna.
Mér kemur í hug mannlýsing sem
svo vel á við Hönnu:
„Mikilmennska er ekki fólgin í
því, að afreka einhveija frábæra
hluti og hljóta aðdáun heimsins,
mikilmennska felst í göfugri sál og
góðu hjartalagi. Dýrmætustu fjár-
sjóðir okkar em ekki gull og
gimsteinar, heldur hjörtu göfugra
manna. Slíkir menn em salt jarðar
og meira virði en kóngar og keisar-
ar.“
Innilegar samúðarkveðjur flyt ég
Magnúsi og bömum hennar.
Minning um góða konu mun lifa.
Ransý
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim er sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför,
KRISTBJARGAR JÓNSDÓTTUR,
Boðahlein 3,
áður ó Ægissíðu 96,
Jón Vilhjálmsson,
Erla S. Jónsdóttir,
Elnarlngi Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför bróður okkar,
ÓLA JÓHANNS ARNGRÍMSSONAR,
til heimilis aö Hrafnlstu,
áður Hraunbæ 76,
fer fram í dag, þriðjudaginn 30. desember kl. 13.30 frá Bústaða-
kirkju.
Vilhelmfna Arngrfmsdóttir og
Kristján Arngrfmsson.
t
Minningarathöfn um
RANNVEIGU ODDSDÓTTUR,
frá Steinum verður i Neskirkju föstudaginn 2. janúar kl. 15.00.
Jarðsett verður frá Stafholtskirkju mánudaginn 5. janúar kl. 14.00.
Börn og tengdabörn.
t Móðursystir mín,
STEFANÍA STEFÁNSDÓTTIR,
Mánagötu 7,
andaðist að Reykjalundi 25. desember. Fyrir hönd aðstandenda, Ólöf Ólafsdóttir.
t
Öllum þeim sem sýndu mór vináttu og hlýhug við andlát og jarðar-
för,
ÁRNA SIGURÐAR EINARSSONAR
frá Þingeyri,
sendi ég mínar bestu þakkir. Sérstaklega vil ég þakka laeknum
og starfsfólki deildar 1 A Landakotsspítala, eins félagsmálastofn-
un Vonarstræti 4 og Tjarnargötu 11.
Guð blessi ykkur öll.
Þurfður Einarsdóttir.
t Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkurvináttu og hlýhug
við andlát og útför,
HJALTA JÓNSSONAR,
Týsgötu 4b.
Helga Jónsdóttir, Guðrún Jónsdóttir,
Kristfn Jónsdóttir, Karl Frfmannsson,
Guðfinna Jónsdóttir, Sigurður Guðmundsson,
Steinunn Jónsdóttir, Arinbjörn Steindórsson,
Jóel Jónsson, Kristfn Nóadóttir.
t
Hjartans þakkir til ailra þeirra sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug vegna láts móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
INGIBJARGAR ÞORSTEINSDÓTTUR,
Sæunnargötu 8,
Borgarnesi.
Vigdfs Auðunsdóttir, Eyþór Kristjánsson,
Þorsteinn Auðunsson, Anna Stefánsdóttir,
Inga Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Öllum þeim mörgu vinum nær og fjær þökkum við innilega
auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför fööur okkar,
tengdafööur og afa,
JÓNS KJARTANSSONAR,
skósmfðameistara,
áður til heimilis á Hallveigarstfg 9.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks G-deildar Hrafnistu í Reykjavík
fyrir frábæra umönnun og hjúkrun.
Guðrún Jónsdóttir, Þorleifur Gunnarsson,
Viðar Jónsson, Inga Dóra Guðmundsdóttir,
Gylfi Jónsson, Elfn J. Guðmundsdóttir
og afabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð
við andlát og jarðarför
STEFÁNS BENEDIKTSSONAR,
Lækjarseli 11.
Arnbjörg Guðjónsdóttir
og fjölskylda.