Morgunblaðið - 31.12.1986, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. DESEMBER 1986
Minning:
Ingibjörg Skafta-
dóttir Hraundal
Fædd 24. júní 1909
Dáin 24. desember 1986
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann þegar föðursystir mín er
kvödd þótt nokkur orð verði að
nægja. Hún Imba, eins og hún var
kölluð, var svo kát og glöð að ekki
sé nú minnst á gestristnina. Alltaf
er komið var í Drápuhlíðina var á
augabragði búið að leggja á borð
með dýrindis kökum og meðlæti,
þó svo að hún væri búin að afsaka
sig með því að eiga ekkert með
kaffinu. Hún var höfðingi heim að
sækja.
Fyrir nokkrum árum missti hún
eiginmann sinn, Guðmund Hraun-
dal, sem var kennari við tannlækna-
deild Háskóla íslands. Sá missir var
mikill og tók það Imbu iangan tíma
að komast yfír það. Þau áttu eina
dóttur, Helgu, f. 13. 09. 1955 sem
gift er Hinriki H. Friðbertssyni og
má segja að Imba og Guðmundur
hafí þar eignast son er Hinrik
tengdist þeim. Helga og Hinrik eiga
tvö böm, Dagnýju Huld og Guð-
mund Inga, og voru þau augastein-
ar ömmu sinnar. Nú síðasta árið
hafa Helga og Hinrik búið í Drápu-
hlíðinni hjá Imbu vegna þess að þau
eru að byggja sér hús í Beykihlíð
5 hér í borg og fór mjög vel á með
þeim. Missir þeirra er því mikill og
ekki síst ömmubamanna.
Við systkinin og fjölskyldur okk-
ar sendum Helgu, Hinrik og bömum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minningin um Imbu
frænku er björt.
Anna Björg.
t
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
HALLGRÍMUR ÞÓRARINN KRISTJÁNSSON,
fyrrverandi bryti,
Skipasundl 85,
sem andaöist 23. desember, verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
7. janúar kl. 13.30.
Dísa Dóra Hallgrfmsdóttir, Roger Cummings,
Vigdfs Blöndal Gunnarsdóttir,
Hallgrfmur Blöndal Gunnarsson,
Elsa Blöndal Sigfúsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGURBJÖRG SIGRÍÐUR SIGURVALDADÓTTIR,
Fjölnisvegi 20,
veröur jarösungin 2. janúar 1987 kl. 13.30 frá Fossvogskapellu.
Blóm vinsamlegast afþökkuð. Þeim sem vilja minnast hennar er
bent á líknarstofnanir.
Sigurrós Lárusdóttir,
Ingibjörg Lárusdóttir,
Sigurvaldfs Lárusdóttir,
Birna Lárusdóttir, Jón S. Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
HLÖÐVER EINARSSON,
yfirvélstjóri,
Flúðaseli 90,
sem lést af slysförum 25. desember er m/s Suöurland fórst, verö-
ur jarösunginn föstudaginn 2. janúar frá Dómkirkjunni kl. 10.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Kristfn Káradóttir,
Sigurður Helgi Hlöðversson,
Hlfn Hlöðversdóttir.
t
Móðir okkar,
GERTRUD FRIÐRIKSSON,
fyrrverandi prófastsfrú á Húsavfk,
veröur jarðsungin frá Húsavíkurkirkju föstudaginn 2. janúar kl.
14.00.
Björg Friðriksdóttir,
Örn Friðriksson,
Aldfs Friðriksdóttir,
Bima Friðriksdóttir.
t
Faöir okkar,
HINRIK THORARENSEN,
fyrverandi læknir á Siglufiröi,
sem andaðist að Hrafnistu í Hafnarfirði 26. desember, veröur
jarðsunginn frá nýju kapellunni i Fossvogi föstudaginn 2. janúar
kl. 11.30 f.h.
Fyrir hönd vandamanna,
Oddur Thorarensen,
Ragnar Thorarensen,
Ólafur Thorarensen,
Hinrik Thorarensen,
Stella Klara Thorarensen.
L ....________ _____________________—-__________-_____.
í riti sínu um ellina komst hinn
frægi rómverski ræðusnillingur Cic-
ero svo að orði, að það væri eins
eðlilegt að gamalt fólk dæi og
þroskaður ávöxtur félli af tré. Þrátt
fyrir sannindi þeirra orða kemur
dauðinn ætíð á óvart — of snemma.
Það hafa fjölskylda og ættingjar
Ingibjargar Skaftadóttur nú reynt
en hún andaðist á Landspítalanum
á aðfangadag eftir nokkurra vikna
legu þar, 77 ára að aldri.
Ingibjörg var fædd í Reykjavík
hinn 24. júní 1909, dóttir hjónanna
Skafta Þorlákssonar og konu hans,
Önnu Jónsdóttur. Foreldrar Skafta
voru þau Þorlákur Jónsson og Geir-
laug Gunnarsdóttir sem bjuggu að
Varmadal á Kjalamesi og af eru
runnar Álfsnesætt, Skaftaætt og
Varmadalsætt. í Knútskoti, þar sem
nú er Gufunes, bjuggu foreldrar
Ingibjargar um skeið en fluttust
síðan til starfa í Viðey. Var Ingi-
björg þá aðeins átta ára að aldri.
Þar dvaldist hún frostaveturinn
mikla og mörg uppvaxtarár þar á
eftir. Ymis störf vann hún í Viðey,
og síðar í Reykjavík þar sem hún
var m.a. um nokkurra ára skeið
seint á fjórða áratug aldarinnar í
vist hjá Ólafí Thors og konu hans.
Hinn 1. október 1938 gaf séra
Friðrik Friðriksson þau saman í
hjónaband, Ingibjörgu og Guðmund
Hraundal tanntækni. Á hættutím-
um síðari heimsstyijaldarinnar
sigldu þau hjónin síðan í skipalest
til Bandaríkjanna og fullnumaði
Guðmundur sig í tannsmíði í Boston
árið 1942. Guðmundur varð fyrsti
kennari í tannsmíði við nýstofnaða
tannlæknadeild Háskóla Islands og
starfaði þar um áratugaskeið. Á
sumrin, frá miðjum júní til miðs
ágústs, ferðuðust þau hjónin víðs
vegar um Island og veittu lands-
byggðinni kærkomna tannsmíða-
þjónustu en Ingibjörg aðstoðaði
mann sinn eftir föngum í þeim
störfum. Meðal staða, sem leiðin lá
oft til, má nefna Ólafsvík, Stykkis-
hólm, Blönduós, Hvammstanga og
Hólmavík. Kynntust þau landinu
vel og ýmsu góðu fólki. Taka má
fram í þessu sambandi að þau gáfu
Hólmavíkurkirkju hinn fallega upp-
lýsta trékross er prýðir nú kórvegg
kirkjunnar. Tengslin við land sitt
ræktuðu þau og í sumarbústað
sínum í Mosfellsdal, skammt frá
Gljúfrasteini.
Ingibjörg var eiginmanni sínum
stoð og stytta en hann féll frá
haustið 1982 — of snemma — 68
ára að aldri, skömmu fyrir upphaf
nýs skólaárs í tannlæknadeildinni
sem hann hafði búið sig undir að
venju. Þau hjón voru ætíð góð heim
að sækja. Um það hafa m.a. vitnað
nokkrir af fyrstu nemendum tann-
læknadeildarinnar sem vöndu mjög
komur sínar til þeirra.
Ingibjörg og Guðmundur voru
hamingjusöm, einkum eftir að þau
eignuðust einkadóttur sína, Helgu.
Helga, sem vinnur í Útvegsbanka
Islands á Seltjamamesi, er gift
Hinrik H. Friðbertssyni rafeinda-
virkja sem starfar hjá Reykjavíkur-
borg. Böm þeirra em Dagný Huld
og Guðmundur Ingi. Fjölskyldu
Ingibjargar vottum við, ég og fjöl-
skylda mín, dýpstu samúð, svo og
móðir mín, Lára Jónsdóttir, en hún
og Ingibjörg voru bræðradætur og
miklar vinkonur.
Ingibjörg Skaftadóttir verður
jarðsett hinn 2. janúar 1987 við
hlið eiginmanns síns, Guðmundar
Hraundals, í kirkjugarðinum að
Lágafelli sem skartar sínu fegursta
á jólum og er þá meðal fallegustu
staða á Islandi, upplýst kirkja í
upplýstum kirkjugarði. Það sem
Stefán frá Hvítadal orti um guðs-
þjónustu í kvæði sínu „Aðfanga-
dagskvöld jóla 1912“ á hér við öll
jólin: „Kveikt er ljós við ljós.“ Og
að sumarlagi eiga hér við orð úr
sömu vísu: „Angar rós við rós.“
Að loknu góðu ævistarfi hæfir góð-
ur staður góðu fólki.
Jón Ögmundur
Þormóðsson
Sigurður Sigurgeirs-
son — Kveðjuorð
Fæddur 6. júlí 1920
Dáinn 8. nóvember 1986
Sannarlega syrtir að er sumir
kveðja. Er það nokkur furða, þegar
átakanlegt slys klippir í sundur
þráðinn á örskotsstund og lætur
öllu lífí lokið? Þannig urðu örlög
vinar míns, Sigurðar Sigurgeirsson-
ar, laugardaginn 8. nóvember sl.
þar sem hann lét líf sitt í bifreiða-
slysi á Hellisheiði.
„Verður það oft, þá varir minnst
voveifleg hætta búin fmnst,
ein nótt er ei til enda trygg,
að því á kvöldin sál min hygg:
hvað helst sem kann að koma upp á,
kjós Jesúm þér að vera hjá,
skelfing engin þig grípur þá.“
(H. Pét.)
Skátar eiga sér kjörorð: „Vertu
viðbúinn". Það hljómar vel, en eru
allir tilbúnir, þegar kallið kemur?
Það mætti segja mér, að þeir sem
hafa þá trúarvissu, að dauðinn sé
fæðing inn í annað og fullkomnara
líf, eigi betur með að sætta sig við
hann en hinir.
Það var ekki komið að tómum
kofanum þegar rætt var um trúmál
við Sigurð, enda var kristin trú í
öndvegi á heimili hans. Hann gat
því vel tekið undir með sálmaskáld-
inu, sem orti:
„Vort traust er allt á einum þér
vor ástarfaðir mildi.
Þin náð og miskunn eilíf er,
það alla hugga skyldi.
í hveiju sem að höndum ber,
og hvað sem bágt oss mætir,
þín hjálp oss nálæg ætíð er
og allar raunir bætir.“
Trúarlíf Sigurðar var engin sýnd-
armennska. Hann sýndi trúna í
verki. Það kom fram í störfum hans
fyrir Langholtssöfnuð. Sigurður átti
létt með að laða að sér fólk. Háttvís
framkoman svo eðlislæg og elsku-
Ieg, var öðrum til fyrirmyndar. Hag
annarra bar hann fyrir bijósti og
sýndi það með störfum sínum á
viðfelldinn máta. Ekkert aumt mátti
hann sjá, þá var hann óðar kominn
til hjálpar. Þetta er mælt af reynslu
eftir áratuga samskipti við hann.
Slíkan mann var gott að eiga fyrir
vin.
Kynni okkar Sigurðar hófust í
bemsku vestur á Isafírði, „í faðmi
fjalla blárra". Foreldrar hans voru
merkishjónin séra Sjgurgeir Sig-
urðsson, síðar biskup Islands og frú
Guðrún Pétursdóttir frá Hrólfsskála
á Seltjarnamesi.
Þau voru framúrskarandi aðlað-
andi persónur, unnendur fagurs
mannlífs, siðfágunar og manndóms.
Heimili þeirra stóð öllum opið. Þar
fengu margir úrlausn, ekki síst þeir,
sem minna máttu sín í lífinu. Mikil
og sönn vinátta ríkti með foreldrum
okkar og því töluverður samgangur
á milli heimilanna. Mér fannst
heimili presthjónanna vera mitt
annað heimili, því bömin þeirra
§ögur urðu miklir vinir mínir, eink-
anlega Pétur, sem var bekkjarbróðir
minn í skóla og afbragðs leikfélagi.
Það mun ekki ofmælt þótt ég
fullyrði, að enginn kennimaður þar
vestra hafi haft jafn djúptæk áhrif
á æsku ísfírðinga í kristilegu upp-
eldi og séra Sigurgeir á 22 ára
starfsferli sínum á ísafírði. Fleiri
fengu svo að njóta handleiðslu hans
síðar meir.
Oft var sprett úr spori, þegar
heimsækja átti prestshjónin. Þá
þótti leiðin ekki löng á milli Silfur-
torgs og Sjónarhæðar. Ef við lítum
yfír farinn veg og finnum gamla
slóð, færast löngu liðnar stundir
okkur nær. Ótal skemmtiferðir að
sumri til inn í Tunguskóg í beijamó
eða gönguferðir um fjöll og dali í
vinahópi, bijótast fram úr hugskoti
minninganna. Einn fyrsti skógar-
túrinn með foreldrunum var áreið-
anlega farinn sumarið 1925. Þá var
hópur Grænlendinga staddur á
ísafírði og fékk að slást með í för-
ina.
Það var líka ævintýri fyrir okkur
strákana að skreppa fótgangandi 5
km leið út í Hnífsdal. Hitt þar ein-
hvern sjómanninn sem átti harðfísk
í hjalli sínum og fá nokkur strengsli.
Ef vel bar í veiði fórum við léttstíg-
ari til baka og þá var vel tuggið á
heimleiðinni.
„Góður vinur er gulli betri,“ seg-
ir máltækið. Oft þurfti ég að leita
ráða hjá Sigurði og biðja hann um
aðstoð i ýmsum efnum. Alltaf voru
viðbrögð hans á einn veg: „Alveg
sjálfsagt, Svenni minn. Þakka þér
fyrir að þú komst til mín, en fórst
ekki eitthvert annað.“ Ljúfmennið
sagði til sín. „Eplið fellur sjaldan
langt frá eikinni."
Tveim dögum fyrir andlátið
heimsótti Sigurður mig í Lands-
bankann. Fyrr en varði sveigðist tal
okkur um ísafjörð á fyrri árum.
Þar með hreifst hugur okkar „í
æðra veldi“ þegar rætt var um
æskustöðvarnar. Einlægari ísfirð-
ing en hann þekkti ég ekki.
Rúmlega 60 ára vinátta, sem aldrei
bar skugga á, markar djúp spor á
lífsferli manns. En nú er vinurinn
horfinn til æðri sólarlanda, meira
að starfa Guðs um geim.
Einn mesti hamingjudagur í lífí
Sigurðar var 5. nóvember 1949, þá
kvæntist hann eftirlifandi konu
sinni,- Pálínu Guðmundsdóttur,
mætri konu úr Reykjavík. Þau eign-
uðust sex mannvænleg böm —
Sigurgeir, Sigrúnu, Önnu, Guðrúnu,
Kjartan og Harald. Farsælt samlíf
þeirra hjóna er að baki, en minning-
in um sólargeislann í fjölskyldunni
varpar birtu fram á leið.
„Háa skilur hnetti himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda sem unnast
fær eilífð aldrei að skilið.”
(J. Hallgr.)
Við Sveinbjörg sendum Pálínu,
börnunum öllum og öðrum ættingj-
um einlægar samúðarkveðjur með
ósk um að sá sem öllu ræður létti
þeim róðurinn á komandi ámm.
Að leiðarlokum við áramót kveð
ég kæran vin með þessum orðum
skáldsins:
„Sérhvem dag, þegar sólin skín
sendi hún þér ylríku brosin sín
og Guð skal ég biðja um að gæta þín.“
(EMJ.
Sveinn Elíasson
SÍMMMÍHMaaaiMHMHÍNMBMMMNMMNi