Morgunblaðið - 31.12.1986, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. DESEMBER 1986
33
■ P
* Jf 1
Fer ínn á lang
flest
heimili landsins!
Minning:
Kristján Jóhanns-
son frá Skógarkoti
börnin. Það er adeins birta sem
umlykur minningu foreldranna
beggja.
Bömin
„í húsi föður míns eru mörg
híbýli, væri ekki svo mundi ég þá
hafa sagt yður, að ég færi burt að
búa yður stað? Og þegar ég er far-
inn burt og hefi búið yður stað kem
ég aftur og mun taka yður til mín
til þess að þér séuð og þar sem ég
er.“ Jóh. 14,2—4.
Nú er hann Kristján afi dáinn.
Hann var orðinn 78 ára gamall.
Sumum finnst það kannski hár ald-
ur en okkur fannst Kristján afi
ekki vera orðinn gamall. Hann
fylgdist vel með okkur öllum og
talaði við okkur um landsins gagn
og nauðsynjar. Ekki vorum við allt-
af sammála, en það var oft bara
skemmtilegra.
Síðan amma, Gróa Jónsdóttir, dó
í maí 1985, finnst okkur afí varla
hafa verið samur. Afi og amma
áttu 5 börn og bjuggu bæði í sveit
og borg. Þau voru mjög samrýmd
og til þeirra var gott og gaman að
koma. Það fyrsta sem kom upp í
huga okkar, þegar við heyrðum að
afi væri dáinn, var að þá væru þau
saman aftur — huggun harmi gegn.
Við þökkum afa fyrir allt og allt.
Og kveðjum hann með versi úr
sálminum „Friður á jörð“ eftir Guð-
mund Guðmundsson.
„Friðarins Guð, ég finn þitt hjarta slá
fóður milt, blítt og sterkt í minni þrá,
brennandi þrá að mýkja meinin hörðu.
Því finn ég mínum vængjum vaxa flug,
viljanum traust og strengjum mínum dug
til þess að syngja, - syngja frið á jörðu!“
Lulla, Steini, Hákon og
Snorri, Kristján, Sigrún Arna
og Grétar.
Hátíð ljóssins var nærri, undir-
búningur hátíðarinnar var í fullum
gangi og sú mikl2 von sem fylgir
minningarhátíð um fæðingu frels-
arans átti sér einnig stað í hjörtum
okkar. Við vonuðum að faðir okkar
ætti einnig afturkvæmt úr þessari
sjúkrahúslegu. Svo varð þó ekki.
Komið var að kveðjustund. Hugur-
inn reikar til baka, til æskuáranna
og það sem fyrst kemur í hugann
er auðvitað það æskuheimili sem
við ólumst upp á. Foreldrar okkar
voru samhent í því að skapa okkur
gott heimili, samastað þar sem við
bjuggum við kærleika og öryggi.
Það var aldrei til sparað að veita
okkur það besta. Við börnin urðum
fímm, svo nærri má geta að ýmis-
legt hefur þurft til. Ekki er að efa
að það sem einstaklingurinn býr við
í æsku sinni mótar æviskeið hans.
Við áttum því láni að fagna að
heimili foreldra okkar stóð'mitt í
fagurri sveit þessa lands — Þing-
vallasveit. Pabbi var alinn þar upp,
svo vænt þótti honum um þann stað
að hann kenndi sig ætíð síðan við
æskuheimili sitt; Skógarkot. Minn-
ingamar þaðan voru honum svo
dýrmætar. Það sem hann hafði
lært sem ungur drengur að bera
virðingu fyrir, náttúru landsins og
að umgangast dýrin, vildi hann
koma til skila í okkar uppeldi, kenna
okkur að bera virðingu fyrir öllu
því sem lifir. Minningamar streyma
að, björtu sumarkvöldin við Þing-
vallavatn, þar sem heimilið okkar
stóð, þá var eins og náttúran spil-
aði á alla sína fegurstu strengi. Svo
tilkomumikil er sú upplifun að vart
er hægt að lýsa henni. Og þegar
stórhríðir vetrarins geisuðu var gott
að eiga skjól og öryggi heimilisins.
Árin liðu, við bömin stofnuðum
okkar eigin heimili og ný kynslóð
var komin á kreik, litlu ömmu og
afa bömin fengu að njóta alls þess
besta sem þau höfðu að gefa. Á
hveiju sumri var hlakkað til að fara
með afa og ömmu í sumarbústað,
sem Essó á og vom famir langir
göngutúrar, veitt í ánni og leikið
sér. Gleði þeirra var mest ef allir
gátu komið og notið þessa með
þeim. Faðir okkar var mikill fjöl-
skyldumaður og sýndi mikla
umhyggju fyrir ástvinum sínum.
Ófá voru þau bömin sem nutu sum-
ardvalar á heimili foreldra okkar
meðan þau bjuggu í sveitinni. Árið
1960 fluttu þau alfarin til
Reykjavíkur, en tengslin við sveit-
ina rofnuði ekki, um margra ára
bil stundaði hann murtuveiði á
haustin í Arnarfelli ásamt sonum
sínum og tengdasonum. Og nú á
síðastliðnum haustdögum veittist
honum ennþá sú ánægja sem fylgdi
því að fara austur í Þingvallasveit.
Langri og farsælli ævi er lokið,
ekki varð langt á milli foreldra okk-
ar, aðeins eitt ár og sjö mánuðir.
Sú umhugsun sem hann auðsýndi
henni var sérstök, hún átti við veik-
indi að stríða síðustu árin, en vegna
hans sérstöku umhyggju gátu þau
alltaf verið saman á heimili þeirra
nema þrjár síðustu vikumar sem
hún lifði. Þannig var tryggð hans,
alltaf reiðubúinn að rétta fram að-
stoð ef með þurfti, ekki aðeins
sínum nánustu heldur öllum þeim
sem hann vissi að þörfnuðust að-
stoðar. Hann var frískur og léttur
á fæti og hafði jákvæða afstöðu í
lífinu. Við bömin hans þökkum það
vegarnesti sem okkur var gefið í
foreldrahúsum og hefur reynst okk-
ur vel á lífsleiðinni, einnig allan
kærleikann sem umvafði tengda-
bömin, bamabömin og langafa-