Morgunblaðið - 24.06.1987, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 1987
ást er...
... að veita henni
styrk
TM Reg. U.S. Pat. Off.—all rights reserved
© 1986 Los Angeles Times Syndicate
Skopskyn þitt er furðu-
legt.
HÖGNI HREKKVÍSI
„ AKÆgDVALPIP ER /MOTFALLIP þVl AO
þ£TTA /ML FARl ryWR. UNGUNSAPÖMSTÓl.
Vímuefnalottó
Til Velvakanda
Nú hefur .einn einstaklingur
keypt út lagið „Dagvistardraumur"
með sokkabandinu Fóstureyðingu
fyrir hvorki meira né minna en 40
þúsund krónur. Dýrasta lagið hjá
okkur í dag var komið upp í 500
þúsund krónur fyrir stuttu en það
er lagið „Mín þrá er öryggi að fá“
með Utangarðsbömunum. Það var
rétt í þessu verið að kaupa það út
fyrir eina milljón króna. Það var
uppátækið Skammsýni sem pung-
aði út með þessa upphæð og varla
gera aðrir betur. Tíu bama faðir
úr Alfheimunum keypti í þriðja sinn
inn lagið „Allra bama velferð er“
með hinum landsfrægu Kveinstöf-
um. Það lag hefur jafnóðum verið
keypt út af Markaðshagsstunum
fyrir margfalt hærri upphæð. Og
ekki stendur á þeim núna frekar
en áður, þeir þagga enn niður í
Kveinstöfum með örlæti sínu og
kaupa inn í staðinn lagið „Bamið
mitt en ekki þitt“, sungið af Einum
góðum.
Ég geri ráð fyrir að samtökin
Vímulaus æska séu í sæluvímu eft-
ir vel heppnaða helgi í maí. Þarna
hittu þau naglann á höfuðið. Það
hefur lengi verið haft á orði að það
séu nógir peningar til í þessu þjóð-
félagi.vandinn sé bara hvemig skuli
nálgast þá. Fé til þjóðþrifa og
mannúðarmála hefur fram til þessa
ekki verið til. Svo koma sjónhverf-
ingarmenn fjölmiðlabyltingarinnar
og viti menn: 4,3 milljónir liggja á
borðinu. Hugmyndaleysi opinberra
aðila er algert. Eina hugsunin sem
þar kemst að er skattheimta og
meiri skattheimta, sem er hrútleið-
inlegt og alveg stemmningslaust
fyrirbæri. Fólk er löngu orðið leitt
á „komdu bara með peningana" —
aðferðinni. Aðalkikkið fæst út úr
því að komast hjá að vera með,
enda eru peningarnir notaðir í alls-
kyns mgl sem manni kemur hrein-
lega ekkert við og fær ekkert út
úr að taka þátt í. T.d. er í sífellu
verið að plokka botnlanga úr ein-
hverjum Jónum og Gunnum út um
allt land fyrir almannafé. Ekki fyr-
ir mína peninga, <takk. Þeir sem
stunda slíka lágkúru geta bara
borgað sjálfir eða leitað til sinna
aðdáenda gegnum fjölmiðla.
Góðir meðfljótendur. Nú er öldin
önnur. Nú velja menn sér málefni
og leggja stolt sitt í að vera með,
borga sitt og slá sjálfym sér upp í
leiðinni. íþróttahreyfingin fær sitt,
svo og öryrkjar. Háskólinn (annars
óþörf stofnun sámkvæmt gamla
verðmætamatinu) er nú studdur
með ráðum og dáð, finni fólk ónot-
aðan 50 kall rennur hann umsvifa-
laust til hans: Vímuefnalaus skal
æskan vera. Lausnin er fundin,
kikkið fæst nú út úr því að vera
með, leggja sitt af mörkum. Gamla
andfélagslega stefnan er liðin tíð.
Sjálfseyðingarhvötin og „ég borga
ekki“ — viðhorfið eru komin undir
græna torfu. Meira segja gamla
Sínalkóið heyrir fortíðinni til. Við
viljum nýtt gott Sínalkó og ferskt,
frjálst þjóðfélag. Við höfum einfald-
an smekk, við viljum aðeins það
besta, að minnsta kosti um þessa
helgi. Að lokum, skammsýniskveðj-
ur með laginu „I get high with a
Iittle help from my friends".
Elínborg
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til — eða
hringja milli kl. 13 og 14, mánu-
daga til föstudaga, ef þeir koma
því ekki við að skrifa. Meðal efnis,
sem vel er þegið, eru ábendingar
og orðaskiptingar, fyrirspumir og
frásagnir, auk pistla og stuttra
greina. Bréf þurfa ekki að vera
vélrituð, en nöfn, nafnnúmer og
heimilisföng verða að fylgja öllu
efni til þáttarins, þó að höfundur
óski naftileyndar.
Stórhugsuðir á vegum
bændasamtakanna beiti
sér fyrir dúfnarækt
Kæri Velvakandi
Um daginn hugsaði ég; hvemig
væri hálendi íslands útlítandi, ef
hægt væri að breyta þeim 250 tonn-
um af kindakjöti sem hent var á
haugana, aftur í gróður.
En erindi mitt að þessu sinni við
þig er af öðrum toga. Hvar get ég
fengið keyptar dúfur, svo ég geti
haldið vinum mínum veglega dúfna-
veislu. Ég borðaði eitt sinn dúfur
með dönskum greifa sem var ættað-
ur frá Þýskalandi og var sú máltíð
í alla staði ólýsanleg. Síðan hefur
mig margoft kitlað óbærilega í
bragðlaukana og langað til að
leggja mér dúfnakjöt aftur til
munns, en þótt ég hafi leitað baki
brotnu í matvöruverslunurn hef ég
ekki fengið eina einustu' dúfna-
kjötstægju og það jafnvel brunnið
við að afgreiðslufólkið hafi svarað
mér með skætingi.
Dúfur eru samt eini kjötrétturinn
sem skrifað hefur verið um heilt
leikrit á íslandi og á ég þar við
Dúfnaveislu Halldórs Laxness. Af
því fiðurfé sem þrífst á íslandi leyfi
ég mér að fullyrða að dúfan sé gimi-
legust til átu að öðrum fuglum
ólöstuðum.
Væri ekki ráð að Ólafur Torfa-
son, og aðrir stórhugsuðir á vegum
bændasamtakanna beittu sér fyrir
dúfnarækt til að bjarga íslenskum
landbúnaði frá 250 tonnum af
lambakjöti á haugunum? Og vel á
minnst; dúfur má rækta í borgum
og gætu bændur því hugsanlega
flutt í bæinn og sloppið við að draga
fleiri dilka á eftir sér og sótt um
dúfnaræktarleyfi til borgarstjórans
í Reykjavík.
Gunnlaugur Sveinsson,
rithöfundur
Yíkverji skrifar
Fyrir og um helgina var skýrt
frá nýrri könnun Verðlags-
stjóra á verði gosdrykkja á
veitingahúsum. Þessi könnun
leiddi í ljós, að álagning á þess-
um vörum er svo há, að fólk
hlýtur að stöðva við. Verðlags-
stjóri hefur að vísu sagt, að
hann muni nú í þessari viku
óska eftir skýringum veitinga-
húsaeigenda á þessu verðlagi
og vera kunni að eðlilegar skýr-
ingar séu til. Það verður fróðlegt
að sjá hverjar þær eru, ef svo er.
Þegar verðlag var almennt
gefíð fijálst í landinu skiptust
menn mjög í tvo hópa í skoðun-
um um það, hver áhrifín mundu
verða. Sumir töldu að sam-
keppnin mundi aukast og verð-
lag lækka, en aðrir að seljendur
vöru og þjónustu kynnu ekki að
fara með frelsið og verðlag
hækka. Nú er auðvitað ekki
hægt að segja, að annar hópur
hafí fremur haft rétt fyrir sér
en hinn. Líklegra er að verðlag
hafi í sumum tilvikum lækkað
en hækkað annars staðar og
vafalaust á það sér eðlilegar
skýringar í mörgum tilvikum.
Dæmi verðlagsstjóra um verð-
lagningu á veitingahúsum eru
hins vegar með þeim hætti, að
menn standa agndofa.
Stundum mætti ætla að við
íslendingar búum í hálfgerðu
ræningjaþjóðfélagi. Þar á ríkið
ekkert síður hlut að máli en ein-
staklingar. Víkveiji minnist þess
að hafa komið í verzlun í Kaup-
mannahöfn fyrir allmörgum
árum og sá þar lítið tölvuspil
fyrir böm og unglinga, sem þá
voru að ryðja sér til rúms. Það
kostaði 200 íslenzkar krónur í
stórverzlun þar í borg. Nokkrum
dögum seinna mátti sjá, að sams
konar spil kostaði þá um 500
krónur í Fríhöfninni og 1000
krónur í verzlun í Reykjavík!
Hér átti ríkið sjálft drýgstan
hlut að máli. Víkveiji sá fyrir
skömmu verð á sláttuvél af al-
gengri tegund í verðskrá frá
stóru fyrirtæki. Hún kostaði
helmingi minna en nákvæmlega
sama tegund út úr búð í
Reykjavík.
Sumir segja, að dæmi af
þessu tagi bendi til þess að taka
eigi verðlagshöft upp á ný. En
fólk má ekki gleyma því, að
neytandinn á val, einfaldlega
það að eiga ekki viðskipti við
þá, sem selja vörur og þjónustu
á verði, sem ekki er við hæfi.
Það er áreiðanlega bezta verð-
lagseftirlitið.
XXX
Iþessum dálki var gert að
umtalsefni á dögunum, að
Fossvogsdalurinn væri
skemmtilegt útivistarsvæði. En
eitt er heldur óskemmtilegt að
sjá, þegar gengið er þar um.
Svo virðist, sem einhveijir noti
þetta fallega útivistarsvæði fyrir
öskuhauga. Það er töluvert um
það, að úrgangshey liggi þarna
á víð og dreif og er ekki til fyrir-
myndar. Þótt þarna sé óskipu-
lagt svæði verður fólk að kunna i
að umgangast það með viðun-
andi hætti.