Morgunblaðið - 05.07.1987, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. JÚLÍ 1&87-
NICHOLAS RUWE, SENDIHERRA OG STANGVEIÐIMAÐUR
AÐ VINNA Á ÍSLANDI
EFTIR 25ÁRA KYNNI
VAR DRA UMURINN
„Þegar Ronald Reagan var
kjörinn forseti Banda-
rikjanna gerðist það, að
mér var boðin staða í
stjórninni og jafnframt
spurður hvaða stöðu ég
gæti helst hugsað mér.
Þegar þannig gerist, er
venjan að gefnir séu upp
tveir eða fleiri valkostir til
vara ef einhver vandkvæði
eru á þvi að veita viðkom-
andi þá stöðu sem hann
biður um eða að forsetinn
ætli honum beinlínis önnur
störf. í mínu tilviki var
málið þannig, að sannar-
lega gat ég hugsað mér
stöðu í nýju stjórninni. En
aðeins ein kom til greina.
sendiherrastaðan á íslandi.
Ég gaf hana upp og nefndi
enga valkosti til vara. Ég
vildi þessa stöðu eða enga
og sé ekki eftir vali mínu.“
Sá sem mælir heitir Nichol-
as Ruwe, sendiherra
Bandaríkjanna á íslandi og
arftaki Marshalls Brement.
Auðvitað er sú
spuming sem
fyrst vaknar á
þá leið hvers
vegna Ruwe
hafi svo hlýjar
taugar til ís-
lands. Það
stafar af því, að hann hefur ferðast
hingað til lands í aldarfjórðung
ásamt föður sínum Lester Ruwe,
ávallt að sumarlagi, enda hefur við-
fangsefnið verið laxveiði á stöng
og eins og svo margir aðrir erlend-
ir menn sem komið hafa hingað í
stangveiðiparadísina, hefur hann
bundist landi og þjóð sterkum bönd-
um. Ruwe tekur við: „Þetta var það
starf sem mér fannst ég myndi ráða
best við. Þannig er nefnilega mál
með vexti að í gegnum veiðiskapinn
hef ég kynnst fjölmörgum íslend-
ingum af öllum stéttum. Ég hef
kynnst góðum þverskurði af þjóð-
inni að ég tel og góður sendiherra
þarf auðvitað að hafa sem besta
innsýn í málefni þess lands sem
hann starfar í. Einhver besta leið
til þess að vita virkilega viti sínu í
þeim efnum er að hafa innsýn í
hugsunarhátt þjóðarinnar. Þetta
kom af sjálfu sér öll árin sem ég
kom hingað, ég kynntist landi og
þjóð, lagði mig satt að segja eftir
því. Svo þegar mér bauðst staða í
stjóm Reagans þá var sendiherra-
staða hér á landi sannkölluð
draumastaða. Ég er þar sem ég vil
vera núna,“ segir Ruwe og bætir
við í gamni, að eini gallinn við að
vinna nú hér á landi sé að hann
hafí þá mun minni tíma aflögu til
laxveiða. „Ég komst aðeins einn
dag í hitteðfyrra, en eitthvað meira
í fyrra. Ég ætla að reyna að stunda
1 kvöldsólinni við Kirkjuhólmakvísl með 19 pundarann sem frá er greint í textanum.
þetta af einhveiju
viti,“ segir sendi-
herrann.
Þar sem tengsl
Ruwe við ísland eru
jafn sterk og raun
ber vitni, væri ekki
úr vegi að ræða
áfram afskipti hans
af landsmönnum og
íslenskum löxum,
svona áður en haldið
er út í ættfræði og
ýmislegt annað
manninum tengt.
Ruwe er spurður
hvemig það bar til
að hann kom hingað
til lands í fyrsta
sinn:
„Við pabbi höfum
lengi veitt saman, í
Noregi, Skotlandi,
írlandi og Ný-
fundnalandi. Leiðin
hlaut að liggja til
Íslands, orðstfr
íslenskra laxveiðiáa
er slíkur. Og það er
skemmst að segja
Nicholas Ruwe t.h., kátur veiðimaður með 27 og 22 punda
laxa úr Laxá í Aðaldal síðastliðið sumar. Stefán Skaftason
leiðsögumaður heldur á stórlöxunum.
frá því, að eftir að
við komum hingað,
höfum við hætt leit-
inni miklu. Við
höfum ekki farið
annað. Við höfum
að vísu veitt í mörg-
um ám hér á landi,
en ekki séð ástæðu
til að sækja laxveiði
til annarra landa,
slík er íslenska
veiðiparadísin. Við
veiddum fyrst í
Straumfjarðará og
héldum tryggð við
hana í ein sjö ár. Þá
lá leiðin í Víðidalsá
og síðan rak hver
áin aðra. Nú væri
styttra mál að telja
upp þær ár á íslandi
sem ég hef ekki veitt
í heldur en hinar
sem ég hef dvalið
við og rennt."
En hver er eftir-
lætislaxveiðiá sendi-
herrans? Hann
svarar með bros á
vör „Satt best að
segja hef ég enn ekki veitt í íslenskri
laxveiðiá sem mér líkaði illa við.
Þær eru allar frábærar, hver á sinn
hátt. En að öðrum ólöstuðum held
ég mest upp á Laxá í Aðaldal. Við
pabbi vorum búnir að veiða víða á
Islandi áður en við reyndum Laxá,
Nesveiðarnar, og þar skutum við
rótum. Þar viljum við helst veiða.
Vissulega er minni veiði á stöng í
Laxá heldur er í mörgum af hinum
minni ám landsins, en það eru
gæði sem við sækjumst eftir, ekki
magn. Og þessi á, Laxá í Aðaldal,
áin er einn ósiitinn töfraheimur fyr-
ir stangveiðimann og allt umhverfið
er það fegursta sem ég hef séð í
víðri veröld. Við höfum veitt í Laxá
síðan sumarið 1978.“
Veiðir þú eingöngu á flugu?
Ruwe svarar: „Já, það geri ég og
ef grannt er skoðað þá er mitt uppá-
hald líklega Hairy Mary, en ég beiti
ýmsum flugum fyrir _ mig ef þörf .
krefur. Ég þekki einn íslending sem
notar aðeins eina flugutegund,
Green Highlander, en ég myndi
ekki gera slíkt. Það heftir mann
óhjákvæmilega og dregur úr þeirri
fjölbreytni sem ég vil fá út úr veiði-
degi.
Fyrir fáum árum var ég t.d. boð-
inn til Noregs og þar sem gestgjafar
mínir vissu um laxveiðiástríðu mína
var mér boðið í lax. Það hafði verið
afspymuslök veiði og lengi vel fékk
enginn neitt. Þá dró ég úr fluguboxi
mínu íslenska flugu sem mér hafði
áskotnast hér á landi, beitti henni
og fékk strax vænan lax og þann
eina sem á land kom þann daginn.
Þetta vakti mikla athygli og bæði
norsku leisögumennimir og skjól-
stæðingar þeirra vildu allir eignast
þessa flugu og fræðast um hana.
Þama fór fram dálítil landkynning.
En þessi litla saga segir manni að
ef ég hefði aðeins notað eina flugu
eða tvær hefði ég trúlega ekki feng-
ið þennan lax. Þetta var með mínum
eftirminnilegri fískum á ferlinum,
sérstaklega fyrir það hvemig að
veiði hans var staðið."
En hver er þinn eftirminnilegasti
lax? Ruwe hugsar sig aðeins um,
segir svo: „Ég hef ekki enn veitt
neinn sem ekki var eftirminnilegur,
spumingin er því erfíð. Enginn lax
er nefnilega eins á færi, þeir beij-
ast hver með sínum hætti og þótt
einhver tiltekinn lax stökkvi ekki
og æði um alla á getur hann samt
verið eftirminnilegur fyrir eitthvað
allt annað. Ég veiddi minn stærsta
lax á íslandi síðasta sumar, 29
punda (27 ís.pd. innsk.) hæng í
Presthyl í Laxá i Aðaldal. Hann er
einungis minnisstæður fyrir það að
vera stærsti laxinn minn. Margir
minni og meira að segja miklu minni
laxar hafa verið erfíðari í taumi.
Ég fékk annan 19 punda í Grá-
straumi í fyrra, hann situr betur í
mér heldur en sá stærsti, því hann
barðist stórkostlega vel og var
tvísýnt um að ég næði honum alveg
hreint þangað til ég var kominn
með hann langt upp á land. Svo
kemur á móti, að dagurinn sem ég
veiddi 29 pundarann var sérstakur
að mörgu leyti. Ég fékk til dæmis
annan 24 punda og gestir mínir
fengu þijá aðra 22 punda físka.
Afli dagsins var því óvenjulega
glæsilegur þótt mikið sé með því
sagt á þessum slóðum."
Nú er sagt að þú sért duglegur