Morgunblaðið - 31.07.1987, Blaðsíða 45

45
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 1987
Karl Pálsson frá
Flatey - Minning
Minning:
Guðrún Þorsteins-
dóttirfrá Hellissandi
Atvinnulíf við Skjálfanda var
nokkuð taktfast eftir árstíðum allt
fram um seinni stríðsárin. En þá
kemur margvísleg breyting til. Ein
var sú, að miklum físki var landað
á bryggjur á Húsavík og hann ísað-
ur í skip til Englands. Mikið var
um aðkomuskip og sérstaklega
skútur frá Færeyjum. Þessu fylgdi
einnig að margir komu til þess að
selja físk með þessum hætti. Helgi
Zoéga var þá í fullu fjöri og at-
kvæðamikill hvað þessar sölur
snerti.
Við strákamir fengum mikla
vinnu við ýmislegt við fískinn. Því
fór svo að við hlutum að taka eft-
ir þeim sem komu méð afla. Einn
þessara ötulu trillukarla var Karl,
eða Kalli Páls eins og hann var
jafnan nefndur fyrir norðan.
Karl Pálsson var fæddur 20.
október 1908 á Akureyri. Foreldr-
ar hans voru Páll Jónsson, bakari,
og kona hans Hansína Bergvins-
dóttir. Páll var ættaður úr Hörg-
árdal, en Hansína frá Brekku í
Aðaldal. Karl var elstur af 5 systk-
inum. Nú er Hákon einn á lífi.
Hákon var framan af lengi á
Húsavík en síðar rafveitustjóri á
Sauðárkróki. Vel er mér í minni
hve Páll var oft greiðlegur um
brauð við okkur strákana, enda í
nágrenni við heimili okkar þá.
Karl kemur til Flateyjar árið
1928 og stundar þar sjósókn af
krafti þar til hann flytur til
Húsavíkur 1961. Ekki verður á
aðra hallað, þó sagt sé að Kalli
hafí sótt manna mest eða öllu held-
ur harðast. Það var fljótt haft á
orði hversu vel hann aflaði og hélt
sér fast að vinnu. Hann aflaði beitu
sjálfur oft, t.d. kúskel, beitti og
reri, síðan varð að fletja og salta
fískinn. Loks að koma honum í
umbúðir til útflutnings. En Karl
var ekki alltaf einn. Hann gekk
að eiga Helgu Guðmundsdóttur frá
Krosshúsum í Flatey, árið 1941.
Þeim hjónum varð 7 bama auðið.
Þau vom: Guðmundur, skipstjóri,
f. 1941; Baldur, verslunarmaður,
f. 1943; Pálmi, verslunarmaður og
sveppabóndi, f. 1944; Ragnar,
flugvirki, f. 1946; Anna, húsmóðir,
f. 1947; Erlingur, íþróttakennari,
f. 1949; Amþrúður, fréttamaður,
f. 1953. Sonur Helgu, Sverrir Ber-
mann, læknir, ólst upp hjá þeim
hjónum frá 6 ára aldri. Sverrir er
fæddur 1936.
Fjölskyldan var öll ötul. Helga
sá um margt í landi. Karl hafði
oft 2 eða 3 syni með sér á trill-
unni sinni og sótti langt norður í
haf. Mb. Sigurpáll, en svo hét
trillan, stóð löngum vel fyrir sínu.
Hann sá vel um viðhald. Tæki til
hjálpar voru ekki til. Glöggskyggni
sjómannsins var gæfan og gjörvu-
leiki reð auðnu. Lífsbarátta trillu-
karla í Flatey var þrotlaus viðleitni
til þess að lifa og sjá sér og sínum
fyrir lífsnauðsynjum. Engu var
sólundað. Allt nýtt eins og aðstæð-
ur leyfðu. Ailir, sem vettlingi gátu
valdið, lögðu nótt við nýtan dag
um bjargræðistímann. Þannig var
líf hjónanna Karls og Helgu með
stóran bamahóp. Þrátt fyrir þessi
hörðu lífskjör, eða kannski einmitt
þess vegna, sýna afkomendur
þeirra hörkudugnað og þrótt til að
komast áfram.
Karl og Helga flytja til Hafnar-
fjarðar árið 1979. Hann kom oft
í heimsókn til okkar bræðranna á
Óseyrinni og hafði afdrep fyrir
veiðarfæri og fleira um nokkurt
skeið. Margt fannst honum með
öðmm blæ en fyrir norðan og ekki
mikill áhugi fyrir sjónum, er hann
bar saman hvemig menn stóðu nú
að sjósókn og áður. En tímamir
breytast og lífsbaráttan er ekki
eins miskunnarlaus og á blóma-
skeiði Karls.
Seinustu árin dvaldi hann á dval-
arheimili fyrir aldraða sjómenn í
Hafnarfirði, þrotinn að kröftum og
sjóndapur. Trillan góða, sem hann
átti seinast lauk þjónustu sinni við
hann á kambinum á Óseyri. Oft
er því haldið fram að trillukarlar
séu sérstætt fólk, eins konar þjóð-
flokkur út af fyrir sig. Vel má svo
vera, að minnsta kosti urðu þeir
áður fyrr að takast vel á við nátt-
úruöflin og hafa sigur, ef þeir sem
heima biðu áttu ekki að fara á
vonarvöl. Karl hafði sigur með
sóma. Blessuð sé minning hans.
Jón Árm. Héðinsson
Fædd 23. mars 1912
Dáin 24. júlí 1987
í dag er kvödd hinstu kveðju í
Stykkishólmskirkju heiðurskonan
Guðrún Þorsteinsdóttir frá Fögru-
völlum á Hellissandi.
Segja má að ég hafi verið næstum
því daglegur gestur á Fögruvöllum
öll mín uppvaxtarár fyrir vestan. Þar
bjuggu þá saman mæðgumar þijár,
Pétrún, móðir Guðrúnar, og Guðrún
„Gógó“, dóttir hennar, vinkona mín.
A heimili þeirra mæðgna ríkti sérs-
takt andrúmsloft glaðværðar og
hlýju, sem ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast og njóta.
Það lögðu margir leið sína út að
Fögruvöllum á þessum árum. Pétrún
var hafsjór af fróðleik og kunni mik-
ið af vísum og gömlum sögnum.
Gunna afskaplega gestrisin og glað-
sinna. Eldhúsið var ekki stórt en þó
rúmuðust ótrúlega margir við eldhús-
borðið. Það var ekkert kynslóðabil,
ungir sem gamlir spjölluðu saman
og hlógu. Gunna tók þátt í samræð-
unum, jafnframt því að sjá um að
allir fengju nóg af kaffí og meðlæti.
Hún gantaðist svolítið við okkur
stelpumar, alltaf jákvæð, hallmælti
engum, heldur lagði gott til allra.
A þessum árum vann Gunna alla
daga hörðum höndum við fiskverkun
í Jökli. Þar fyrir utan annaðist hún
móður sína, sem þá var orðin mjög
lasburða, dóttur sína og heimili, allt
af stakri prýði. Ég minnist þess ekki
að hafa heyrt hana kvarta um þreytu
hvað þá heldur peningaleysi, eins og
algengt er nú til dags.
Gunna var alla tíð mjög vinnusöm
og vann störf sín af vandvirkni og
með gleði. Hún var einörð og heiðar-
leg í allri framkomu, hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum
og stóð fast á sínu ef þvi var að
skipta. Efst á blaði var velferð dóttur
hennar og allt lagt í sölumar fyrir
hana.
Eftir að Gógó giftist og hóf bú-
skap í Stykkishólmi flutti Gunna til
hennar og bjó hjá henni alla tíð síðan.
Það má því segja að þær mæðgur
hafí aldrei skilið nema rétt um stund-
arsakir, þær glöddust saman á
hamingjustundum og studdu hvor
aðra í erfíðleikum. Hún hafði yndi
af að vera með dótturdætrum sínum
þremur og gladdist yfir þroska
þeirra.
Ég veit að Gógó og fjölskylda
hennar á um sárt að binda á þessari
stundu. Gott er þá að hafa í hugá
að þegar við erum sorgmædd þá
grátum við vegna þess sem var gleði
okkar.
Ég og fjölskylda mín sendum ykk-
ur öllum á Silfurgötu 45 innilegar
samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu mætrar konu.
Minnie Eggertsdóttir
VÖRN GEGN VEÐRUN
Það er misskilningur að járn þurfi að veðrast.
Alltof lengi hafa menn trúað því að galvaníserað
járn eigi að veðrast áður en þaö er málað. Þannig
hafa menn látið bestu ryðvörn, sem völ er á
skemmast og afleiðingin er ótímabær ryðmyndun.
Með réttum HEMPELS grunni má mála strax
og lengja þannig lífdaga bárujárns verulega.
HEMPELS þakmálning er sérhæfð á bárujárn
og hefur frábært veðrunarþol.
íslenskt veðurfar gerir meiri kröfur til utanhússefna en
veðurfar flestra annara landa. Ef steinn er óvarinn við þessar
aðstæður grotnar hann niður á skömmum tíma, aðallega
vegna frostþíðuskemmda.
Steinsílan gefur virka vörn gegn þess konar áhrifum.
Opin veggjamálning, grunnur jafnt og yfirefni á stein, múr-
stein og eldri málningu. Hefur afbragös þekju og mikið veðr-
unarþol. Fjöldi lita sem halda skerpu sinni lengi án þess að
dofna.
SLLPPFEIAGIÐ
THédtUttyanvenéúmihfafi
Dugguvogi4 104 Reykjovík 91*842 55
RMNH
ÞAKMÁI NING 518?