Morgunblaðið - 31.07.1987, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 1987
47
Minning:
Bogi Eggertsson
frá Laugardælum
Magnús Inga, til að kenna við
gamla skólann sinn. Leystu þeir
allir það hlutverk með miklum
sóma. Þama k}mntist ég nýjum
Magga, vinnufélaganum, hressum
og skemmtilegum. Er Maggi fékk
starf við endurskoðun, hætti hann
kennslunni, en héit alltaf sambandi
við skólann.
Innan FB er starfandi hópur
knattspymuáhugamanna, svokall-
aðir „tipparar". Á sl. vori gerðist
Maggi meðlimur í hópnum og er
hópurinn fékk vinning í getraunum
og ákvað að nota hann til Lundúna-
ferðar, var engin spuming um hvort
Maggi kæmi með. Sú ferð var okk-
ur öllum ógleymanleg. Það er erfítt
að kveðja gamlan nemenda, erfíð-
ara að kveðja gamlan vinnufélaga,
en erfíðast er að kveðja góðan vin.
Ég votta aðstandendum Magnúsar
Inga mínar innilegustu samúðar.
Pétur Björn Pétursson, deild-
arstjóri viðskiptasviðs Fjöi-
brautaskóians í Breiðholti.
Þegar okkur barst sú harmafregn
til eyma að Magnús Ingi Sigurðsson
hefði farist með flugvélinni TF-PRT
23. júlí síðastliðinn trúðum við vart
okkar eigin eyrum. Magnús hafði
farið ásamt þremur félögum sínum
kvöldið áður að fylgjast með félagi
sínu, Fram, í knattspymuleik og
hafði ætlað að koma til vinnu daginn
eftir. En þá gripu forlögin í taumana
með fyrrgreindum afleiðingum.
Magnús hóf störf á skrifstofu okk-
ar í júní 1986, þá nýorðinn viðskipta-
fræðingur. Ekki byijaði dvölin þó
vel, því stuttu seinna þurfti að leggja
hann inn á sjúkrahús. Gátum við
ekki annað en dáðst að Magnúsi sem
harkaði af sér, greinilega sárþjáður
í vinnunni, og harðneitaði að fara
heim fyrr en daginn áður en hann
var lagður inn. Lýsir þetta vel sam-
viskusemi hans, sem við áttum þó
eftir að reyna enn betur siðar. Magn-
ús kom aftur til starfa heill heilsu
síðla sumars og tók stórstígum fram-
fömm, sem lýstu sér best í þeim
viðamiklu ' og erfiðu störfum sem
honum vom falin á síðastliðnum
vetri, en það er ekki algengt á fyrsta
ári í endurskoðunarstarfí.
Magnús var nýkominn úr sumar-
leyfi, sólbrúnn og sællegur, tilbúinn
að takast á við frekari verkefni, þeg-
ar ógæfan dundi yfír.
Magnúsar er sárt saknað á skrif-
stofunni og skarð hans verður
vandfyllt. Við söknum kaffítimanna
þar sem ýmis skot flugu og menn
stóðu fast við bakið á sinum mönn-
um, einkum á iþróttasviðinu. Við
söknum íþróttatímanna þar sem fæt-
ur og talfæri vom hvergi heft. Við
söknum þess þó mest að fá ekki að
umgangast Magnús framar í daglegu
starfí, en minningin um hinn góða
dreng mun áfram lifa með okkur.
Við biðjum honum Guðs blessun-
ar. Móður hans, bræðmm og öðmm
vandamönnum fæmm við innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Vinnufélagar

Hótal Saga Síml 1 2013
Blóm og
skreytingar
við öll tœkifœri
Minningargreinar þær, sem
hér birtast, um Boga Eggertsson,
áttu að birtast á útf arardegi hans
í gær. Svo varð ekki vegna mis-
taka. Morgunblaðið biðst velvirð- *
ingar á þvi.
Fæddur 26. nóvember 1906
Dáinn 22. júli 1987
Kveðja frá Fáki
Eigi félag að verða sterkt, eigi
það að geta lyft athyglisverðum
þunga, þá þarfnast það eldhuga
sem benda fram og hærra, em á
för fyrir framan hópinn og tendra
hann til nýrri og meiri átaka. Það
hefír verið gæfa Fáks að eignast
nokkra slíka, menn og konur, sem
þannig stóðu að verkum á vorvelli,
að í dag emm við leidd um lundi
svo gróskumikla og fagra að undr-
un sætir. Komdu uppá athafna-
svæði félagsins og sjáðu, sjáðu
húsin öll, sjáðu vellina viðu, sjáðu
reiðhöllina miklu og sjáðu það sem
öllu máli skiptir — sjáðu gleðina á
andlitum þeirra sem við hesta sína
em að fást, rækta og þjálfa og
njóta; og um svæðið em á för böm
og unglingar í leik og námi, knapar
framtíðarinnar, sem munu kunna
meira og geta betur en við sem
ellin er tekin að beygja. Og eigir
þú sjóngler, sem veitir þér sýn yfír
fjöll og dal, þá sérð þú þjónustumið-
stöðina, sem hestamenn eiga á
Þingvöllum, eða jörðina þeirra,
Ragnheiðarstaði í Flóa. Skyldi þær
hafa órað fyrir þessu, hestelsku
sáiimar, sem félagið stofnuðu f
upphafi, tóku að hleypa vestur á
Melum og fundu kofa til þess að
hýsa í hross sín, fyrst í Tungu,
seinna á Laugarlandi? Kannski í
draumi — varla vöku. En heilladfsir
vom með þeim á för, leiddu nýja
og nýja atorkumenn í félagið, at-
orkumenn sem sléttuðu allar götur
til þess áfanga er við gistum nú.
Einn þessara eldhuga var Bogi
Eggertsson, sem lézt hinn 22. júlí sl.
Hann réðst til félagsins 1944,
varð hirðir og gæzlumaður. Af
slíkum áhuga og kunnáttu gekk
hann til verka sinna, að félagamir
mátu hann meira og meira, gerðu
hann að formanni sfnum 1949 og
það var hann til 1953. Hann sýndi
að hann kunni meira en bera knippi
í stall, þau hjónin, hann og Hólm-
friður, sátu ekki aðeins hesta heldur
gæðinga sem eftir var tekið, hún
gráan, hann Stjama frá Oddsstöð-
um. Sigrar á mótum félagsins og
hestaþingum landsmanna gerðu
Boga að Boga okkar, okkar f Fáki.
Þó ber þetta kannski ekki hæst í
minningunni nú, heldur hver félagi
hann var. Landssamband hesta-
manna 1949 — Bogi var þar; félag
íslenzkra tamningamanna var
stofnað í stofu þeirra hjóna; um
landið hélt Bogi með öðmm eld-
huganum til, Gunnari Bjamasyni,
dæmdi hross og reyndi að sýna mun
á hesti og tmntu, laginn, lipur og
skildi sálir beggja, eiganda og hests.
Hann lét sannfærast um að við
gætum af erlendum reiðskólum
lært, studdi því að kennarar yrðu
fengnir hingað, skráði sig meira að
segja, landsþekktur knapinn, á
„skólabekk", ekki til þess að apa
allt eftir og læra að ríða upp á út-
lenzku, heldur til þess að skilja
betur annarra list, bera saman við
það er við þekkjum bezt, læra af
og nýta. Hversu stoltur mátti hann
ekki vera, er hann horfði á ungu
knapana á hestaþingum okkar í
dag, horfði á kunnáttu þeirra og
leikni. Já, og gleymum ekki gleð-
inni, sem bijóst hans bærði, er hann
sá fegurð og gæði þeirra gripa er
þetta unga fólk sýnir.
Sumir em fæddir til þess að fljóta
með straumi lffsins, aðrir sjmda í
móti og hafa betur. Þegar blikk-
beljur tækninnar ógnuðu íslenzka
hestinum var Bogi einn þeirra er
snerist í móti, barðist í móti og
hafði slíkan sigur, að íslenzkur hest-
ur er ekki aðeins talinn gull hér á
landi, heldur þekktur og virtur um
álfur.
Því drúpum við Fáksfélagar
höfðu í þökk til skaparans fyrir
mikilhæfan liðsmann. Útför Boga
Eggertssonar var gerð frá Lang-
holtskirlq'u í Reykjavík í gær.
Blessuð sé minning hans og gefí
skaparinn því sem hann sáði til
skrúð sumars, ekki aðeins okkur
félögum hans, heldur þjóðinni allri
til heilla. Bfði hans Stjami í varpa.
„Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best
Að heiman út, ef þú berst í vök.
Það fínnst ekki mein, sem ei breytist og bætist,
ei böl, sem ei þaggast ei lund sem ei kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök
Lát hann stökkva, svo draumar þins hjarta
rætist."
Þetta erindi úr Fákum eftir Einar
Ben. er mér efst í huga er ég sest
niður til að minnast föðurbróður
míns Boga Eggertssonar með
nokkrum orðum á blað. Svo sam-
tvinnaður var Bogi hestum og
hestamennsku að ávallt þegar ég
heyri góðra hesta og mikilla hesta-
manna getið kemur mér Bogi í
hug. Það fór ekki hjá því að á
langri ævi með stóra íjölskyldu voru
hjá honum erfiðir tímar bseði vegna
fjárhagsörðugleika, húsnæðis-
vandamála og missi ástvina. Á
slíkum tímum voru hestamir Boga
ómetanleg stoð og hvar sem þeir
fóru saman mátti sjá hina fremstu
meðal jafningja og mætti einnig
segja um Boga eins og stendur í
öðru erindi sama kvæðis: „Knapinn
á hestbaki kóngur um stund /
kórónulaus á hann riki og álfur."
Bogi fæddist í Laugardælum í
Ámessýslu 25. nóvember 1906,
yngsta bam hjónanna Eggerts
Benediktssonar, hreppstjóra og um
tíma alþingismanns og Guðrúnar
Bjamadóttur. Böm þeirra hjóna
voru alls níu, sjö dætur og tveir
synir. Bogi ólst upp á þessum fjöl-
menna, merka sveitaheimili og
hlaut þar menntun til munns og
verka sem dugðu honum vel. Ungur
að árum varð hann stoð og stytta
foreldra sinna við búreksturinn og
er það eitt það fyrsta sem ég man
eftir mér er ég fór í heimsókn til
afa og ömmu að Bogi frændi hafði
veg og vanda af öllu því sem fram
fór.
Árið 1929 gekk Bogi að eiga
jafnöldru sína og nágranna, Hólm-
fríði Guðmundsdóttur, dóttur
hjónanna Guðmundar Snorrasonar
og Sigríðar Bjamadóttur sem
bjuggu að Læk í Flóa. Fyrstu hjú-
skaparárin bjuggu ungu hjónin í
Laugardælum og þar eignuðust þau
þijá syni. Afí minn og amma dóu
með stuttu millibili, þ.e. 1936 og
1938. Þá vom erfiðir tímar og sá
Bogi enga möguleika á að halda
Laugardælum né heldur systkini
hans og var jörðin seld Kaupfélagi
Ámesinga, en Bogi tók að sér bú-
stjóm fyrst í stað, eða um eitt ár.
Árið 1937 fluttu svo þau Bogi og
Fríða með syni sína til Reykjavík-
ur. Bogi hóf þá störf sem leigubfl-
stjóri og þau fengu gott húsnæði á
1
Krossar á leiði
Seljum galvanhúðaða krossa.
Festingar fyrir skilti og
festingar í jörð.
Sendum í póstkröfu um allt land.
Vélaverkstæði Gunnars,
Frostagötu 6b, Akureyri,
sími 96-21263.
Barónsstíg 43 og urðu nú nágrann-
ar foreldra minna. Varð mjög náinn
samgangur milli heimilanna og ólst
ég upp með frændum mínum fram
jrfír fermingu. Þetta voru erfíðir
tímar fyrir bammargar fjölskyldur
og húsnæðisvandamál mjög mikil.
Þegar fjölskyldan missti húsnæðið
á Barónsstíg tóku við mjög erfiðir
tímar í 5 ár, til 1944, er Bogi tók
að sér störf hjá Fáki og fékk hús-
næði að Laugarlandi í Laugardal
og var nú allt í öllu, formaður, fram-
kvæmdastjóri, hestahirðir m.m.
Heimilið var um leið félagsheimili
Fáks og mikill gestagangur. Eftir
níu ár má segja að Bogi hafí verið
búinn að slíta sér út í þessu starfí.
Skömmu eftir að fjölskyldan fluttist
að Laugarlandi skeði sá sorglegi
atburður að Guðmundur, frumburð-
ur þeirra hjóna, efnispiltur, dó í
umferðarslysi 16.10.45, og var það
okkur öllum mikil sorg.
Þegar sá möguleiki opnaðist að
húsnæði fékkst í Austurhlíð í Laug:
ardal og starf hjá Áburðarverk-
smiðjunni, 1953, urðu mikil
umskipti á högum Qölskyldunnar.
Bogi byijaði sem bílstjóri við mann-
flutninga og vöruflutninga en gat
sér strax mjög gott orð, og þegar
starf aðalverkstjóra varð laust þótti
Bogi allt að því sjálfsagður eftir-
maður og starfaði hann þar uns
aldur og heilsa sögðu til sín 1977.
Störf Boga í Áburðarverksmiðjunni
eru mikils metin bæði af samstarfs-
mönnum og stjómendum. Ég átti
þvi láni að fagna þegar ég hóf störf
23 ára, nýútskrifaður verkfræðing-
ur, að hafa minn trausta góða
föðurbróður sem náinn samstarfs-
mann og ráðgjafa í erfíðu starfí í
Áburðarverksmiðjunni í 11 ár. Urðu
þau ár til að tengja okkur enn
meiri vináttuböndum. Hólmfríður
kona Boga hafði alla tíð verið hon-
um stoð og stytta og alið honum
sjö böm. 1972 varð Bogj fyrir þeirri
sorg að Fríða lést um aldur fram
og var öllum harmdauði. Eftir frá-
fall hennar bjó Bogi til skiptis hjá
dætmm sínum, síðustu æviárin hjá
Rögnu en þar hafði hann aðstöðu
fyrir hestana heima hjá sér og undi
sér vel.
Ég hef aðeins stiklað á stóru í
hestaeign og starfí Boga að hesta-
mennsku, en mér er kunnugt um
að félagar mínir í Fáki munu gera
þeim málum nánari skil.
Eftir er að geta bama, bama-
bama og bamabamabama.
Frumburðurinn Guðmundur fæddur
7. júní 1930, lést 16. október 1945.
Eggert f. 1931, er húsgagnasmiður
og eru böm hans Bogi, Guðmundur
Þorgeir, Hólmfriður og Stefán.
Benedikt, f. 1933, verkfræðingur,
kvæntur Unni Magnúsdóttur, böm
þeirra eru Magnús og Hólmfríður.
Sigurður Gunnar, f. 1939, bflstjóri,
böm hans em Fanney, Eyþór og
Linda. Guðmundur, f. 1945, versl-
unarmaður, kvæntur Sóleyju
Ragnarsdóttur, eiga þau þriggja
mánaða óskírðan son. Guðrún f.
1947, skrifstofumaður, á Agnar og
Unni. Ragna f. 1947, húsfreyja,
gift Viðari Halldórssyni, þeirra böm
era íva Rut og Bogi. Bamabömin
era alls 10.
Öllum þessum vandamönnum
votta ég mína dýpstu samúð og
megi blessun guðs fylgja mínum
kæra frænda.
Rúnar Bjamason
Þeim fækkar óðum snillingunum
sem vora í framvarðasveit islenskra
hestamanna þegar hestamennskan
stóð á tímamótum við upphaf yél-
væðingar í íslenskum landbúnaöi.
Vinur minn Bogi Eggertsson var
einn þeirra sem fremstur fór. Það
er söknuður hjá okkur tamninga-
mönnum við fráfall hans. Við
eignumst aidrei annan Boga Egg-
ertsson. Leiðir okkar Boga lágu
saman snemma þegar ég hóf minn
feril í hestamennsku. öll kynni við
Boga vora spennandi. Hann var
einn af þessum örfáu snillingum
sem skjóta upp kollinum, kunni
svör við öllum spumingum hesta-
mennskunnar, hvort heldur var
rætt um ræktunarmál eða reið-
mennsku.
Bogi var á sínum yngri áram sá
sem bylti um reiðmennskunni og
olli þar með straumhvörfum. Oft
vill það henda brautryðjendur að
sætta sig ekki við þær framfarir
sem verða eftir að þeirra blóma-
skeiði lýkur. Því marki var Bogi .
Eggertsson ekki brenndur. Hann
horfði ötull fram á veginn og studdi
við bakið á ungum mönnum sem
riðu á vaðið með nýjungar í reiðlist-
inni. Hann var heiðursfélagi í Félagi
tamningamanna og var einn af
hvatamönnum að stofnun þess fé-
lags sem og svo margra annarra
félagasamtaka.
Hvemig hann stóð við bakið á
tamningamönnum við þær öra
breytingar sem orðið hafa í hesta-
mennskunni í seinni tíð og lagði
stöðugt eitthvað til málanna, var
aðdáunarvert. Hann sótti alla okkar
fræðslufundi og ræddi allar nýjung-
ar jákvæðu hugarfari. Ófáar vora
þær stundir sem við yngri tamn-
ingamenn fengum að njóta þekk-
ingar Boga, inni í hesthúsum þar
sem Bogi fór á kostum við að lýsa
kostum hestanna þar sem þeir stóðu
knapalausir við stall. Hestum sem
Bogi hafði aldrei áður augum litið,
gat hann oft á tíðum lýst fyrir okk-
ur í smáatriðum, ganglagni og
eðliskostum hvers og eins fyrir sig.
Svo nærri fór hann oft með sann-
leikann að undran sætti og lá við
að líktist göldram.
Hreyfíngarfræði hestsins var
Boga hugleikin og var hann fyrstur
manna til að skiigreina gangteg-
undir íslenska hestsins og hreyfíng-
ar í smáatriðum. Á sama tíma og
margir af hans samtíðarmönnum
töldu það guðs náð að geta tekið
gæðing til kostanna og engin leið
að útskýra fyrir hinum almenna
reiðmanni hvemig farið væri að og
má því með sanni segja að Bogi
hafi afhjúpað þá leyndardómsfullu
hulu sem hvfldi yfír reiðsnilli
margra reiðmanna. Bogi var ófeim-
inn við að lýsa áliti sínu á ræktunar-
stefnu sem og reiðmennsku og
öðram þáttum hestamennskunnar.
Hjá Boga Eggertssyni sátu Jón og
Séra Jón jafnir til borðs. Það gust-
aði oft af Boga, enda var hann
glettinn og oft háðskur í tali.
Ekki reyndi hann að uppheíja sig
af hæfíleikum sínum, þó svo að
ærin ástæða hafí verið til, fínnst
mér persónulega að gegnum þá tíð
sem ég hef þekkt Boga Eggertsson
hafí hann ekki notið sannmælis hjá
málgögnum hestamanna, ástæðan
er sjálfsagt sú að Bogi var ekkert
að skafa af hlutunum þegar hann
lét í sér heyra, og kom það við
margan. Þeir fara seint úr minni
fræðslufundir þar sem Bogi kvaddi
sér hljóðs til að víkja orðum að því
sem um var verið að ræða á félags-
fundum Félags tamningamanna.
Setti okkur yngri mennina stundum
hljóða, því ljóst var að nú mælti
okkur vitrari maður. Það mátti oft
heyra saumnál detta á slíkum
augnablikum.
Það er leitt að eiga ekki lengur
von á að sjá Trabantinn renna í
hlað að hesthúsdyranum og hinn
aldna höfðingja koma í hægðum
sínum inn fyrir hesthúsdjrmar,
ganga um húsið, spá í ungviðið með
áræðni en sposkur á svip, gefa
nokkur góð ráð, setja hæfílega ofan
í við tamningamanninn með léttri
glettni og kveðja jafn snögglega
og hann bar að garði.
Nú hefur hann kvatt i hinsta sinn
og er kominn í faðm ástvina og
örugglega búinn að söðla Stjama á
nýjan leik.
Ég votta bömum hans og að-
standendum samúð mína.
Sigurbjöra Bárðarson