Morgunblaðið - 22.08.1987, Side 43

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. ÁGÚST 1987 43
ur o.fl. Auk þess sem hann sá um
allt bókhald, fjárreiður og almenna
framkvæmdastjóm. Því sama
kynntist ég er Guðmundur starfaði
sem skrifstofustjóri í Samvinnu-
bankanum og síðar sem fram-
Kvæmdastjóri fyrir Nesgarð hf. Öll
hans störf voru unnin af einstakri
reglusemi, nákvæmni og samvisku-
semi.
Guðmundur var mjög ákveðinn í
skoðunum um menn og málefni, en
ávallt sanngjarn. Hann hafði stund-
um þann hátt á að setja fram
nokkuð sterkar, jafnvel ýktar mein-
ingar til þess að fá fram skýr
andsvör og þar með að flýta fýrir
niðurstöðu. Þetta var hans aðferð
og gafst oft vel.
Guðmundur var mikill keppnis-
og baráttumaður. Ungur var hann
afreksmaður í sundíþróttinni. Góður
og eftirsóttur bridsspilari var hann
og mikill keppnismaður á þeim vett-
vangi sem öðrum.
í golfíþróttinni var ég svo lán-
samur að vera félagi hans í mörg
ár. Frá þeim stundum sem við átt-
um saman í þessum ágæta leik á
ég nú stórt safn minninga sem lengi
mun endast.
I golfinu sem svo mörgu öðru
kom vel í ljós keppnisskap hans og
mikill baráttuandi auk hæfileikans
til að halda uppi léttum húmor í
góðum hópi. Enda naut Guðmundur
þess að vera í góðum félagsskap
og var þá hrókur alls fagnaðar.
í allmörg ár héldum við mikið
hópinn §órir félagar á golfvellinum
og sá Gummi alltaf til þess að ekki
væri lagt af stað í hring nema búið
væri að ákveða keppnisreglur og
skipulag svo að alvörukeppni gæti
farið fram. Keppnisskap og leik-
gleði hans verður okkur félögunum
ógleymanlegt. Mest þótti honum
varið í að fara með sigur af hólmi
eftir að hafa barist að því er virtist
vonlítilli baráttu fyrri hluta leiks,
en náð undirtökunum í lokin. Enda
kom það oftar fyrir en ekki.
Nú er höggvið skarð í þennan
ágæta hóp, en við minnumst góðs
og skemmtilegs félaga og erum
þakklátir fyrir allar ánægjustund-
irnar sem við áttum saman.
Við kynni af Guðmundi gat það
ekki farið framhjá manni að hann
hafði ánægju af samvistum við börn
og náði sérstöku sambandi við þau.
Hann var áreiðanlega mikill félagi
barna sinna og vissi ég að nú seinni
árin naut hann mjög samveru-
stunda með bamabömunum. Þau
duldu heldur ekki hrifningu sína á
afa sínum.
Guðmundur var hamingjusamur
í sínu einkalífi, giftur mikilli sóma-
konu Guðrúnu Guðmundsdóttur og
eiga þau fimm dætur.
Við hjónin vottum þér Dúna mín
og fjölskyldunni allri innilega sam-
úð okkar.
Eg sjálfur þakka forsjóninni fýrir
það að hafa leitt okkur Guðmund
saman í leik og starf.
Guðjón Stefánsson
Það kveða við klukkur í fjarska
það kalla mig dulin völd.
Nú heyri ég hljðmana líða,
ég hringist til guðs í kvöld.
(Stefán frá Hvítadal.)
Á vegferð okkar vitum við aldrei
hver verður næstur til að sinna
kallinu.
Sumir fínna á sér þegar að þvf
kemur, aðrir ekki og ekkert frekar
þótt vegferðin sé hálfnuð, eða meir
og orðið harla auðvelt að halda átt-
um.
Það hvarflaði ekki að okkur hjón-
um, að kvöldi sunnudagins 9. ágúst
síðastliðinn, að samferðamaður
okkar um langt árabil væri að
kveðja í síðasta sinn.
Guðmundur Ingólfsson lagði upp
í sína síðustu ferð til London morg-
uninn eftir til að fá bót á hjartasjúk-
dómi, sem hafði háð honum um
nokkurra ára skeið og lést þar að
kvöldi hins 13. ágúst.
Ef við látum hugann reika aftur
í tímann, eða til Olympíuleikanna
árið 1948, er okkur í fersku minni
að þá fór Guðmundur Ingólfsson
sína fyrstu ferð til London, sem
keppandi í sundi, eftir frækilegan
feril hér heima.
Þetta rifíum við upp vegna þess
að við höfum fylgst með honum
bæði sem góðum samferðamanni
og góðum íþróttamanni. Iþrótta-
maður verður ekki góður, bara
vegna eigin afreka, þótt góð séu,
hann verður enn betri ef hann læt-
ur aðra njóta kunnáttu sinnar og
reynslu.
Það er ekkert sjálfsagðara en að
kenna dætrum sínum að synda og
náttúrlega dætrum þeirra, en Guð-
mundur lét sig ekki muna um að
kenna fólki á öllum aldri að synda
um leið og hann stundaði sínar eig-
in æfíngar á hveijum morgni.
Hann hafði alltaf tíma til að að-
stoða alla með bros á vör, hvort
heldur var vatnshræddir krakkar
eða fólk, sem alist hafði upp á stöð-
um þar sem sundlaugar voru óþekkt
fyrirbæri.
Það má bæta því við um sund-
kunnáttu Guðmundar, sem var með
eindæmum, að hann rakst aldrei á
aðra, heldur leið áfram án boðafalla.
Þetta segir mikið um persónu-
leikann, sem lýsti sér vel í hæfileik-
um hans til að hjálpa öðrum án
þess að verða neinstaðar fyrir.
Það er sárt að missa góða vini
úr hópnum á besta aldri og þegar
allt gengur vel, en við getum víst
ekki búist við að allir komi í mark
á sama tíma. „Það kalla mig dulin
völd“, sagði skáldið og svo mun
verða hvort ferðin er nýhafín eða
meir.
Guðmundur Ingólfsson fæddist
28. apríl 1928, sonur hjónanna Ing-
ólfs Þorsteinssonar rannsóknarlög-
reglumanns í Reykjavík og konu
hans, Helgu Ingveldar Guðmunds-
dóttur.
Eftirlifandi kona hans er Guðrún
Guðmundsdóttir frá ísafirði. Þau
eignuðust 5 dætur og barnabömin
em orðin 6 að tölu.
Við teljum okkur mjög lánsöm
að hafa átt þess kost að vera sam-
tíða þessari fjölskyldu, því að sá
maður, sem er tilbúinn að hjálpa
öðmm hvenær sem þarf, er góður
heimilisfaðir, enda samheldni fjöl-
skyldunnar til fyrirmyndar.
En allir þurfa aðstoð í sínu góða
starfí á lífsleiðinni. Þar naut Guð-
mundur stuðnings konu sinnar til
hinstu stundar.
Við viljum þakka fyrir ánægju-
legar stundir með fjölskyldunni í
Lyngholtinu og láta þá von í ljósi
að minningin um góðan mann,
ástríkan eiginmann, föður og afa
varpi birtu fram á ófarna braut.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur, blessuð sé minningin um góðan
dreng.
Sigurbjörg Pálsdóttir
Þorbergur Friðriksson
Látinn er í London langt um ald-
ur fram vinur minn og fyrrverandi
samstarfsmaður, Guðmundur Ár-
mann Ingólfsson, eins og hann hét
fullu nafni.
Við kynntumst fyrst á bama-
skólaaldri í Austurbæjarskólanum í
Reykjavík en síðar skildu leiðir og
það var ekki fyrr en löngu seinna
er ég réðst sem sjúkrahúslæknir í
Keflavík, að kynni tókust á ný.
Guðmundur hafði þá gerst ráðs-
maður sjúkrahússins við opnun þess
og gegndi því starfí í 16 ár. Mér
er það enn í fersku minni hversu
ljúflega hann og kona hans tóku
mér í ársbyijun 1959 er ég kom
þangað í fyrsta sinn til þess að taka
við starfí. Hann reyndist þegar í
upphafi hinn bezti félagi og miðlaði
mér óspart af kunnugleika sínum á
staðnum. Hann hafði nokkrum
árum áður flutzt til Keflavíkur,
starfaði fyrst sem sundhallarstjóri
og þjálfari og síðan sem ráðsmaður
hins þá nýopnaða sjúkrahúss.
Góðir eðlisþættir hans og hag:-
sýni komu vel fram í því starfi.
Hann var nýtinn í rekstri sjúkra-
hússins, laus við allt bruðl, en gætti
þess vandlega að hvergi væri spar-
að ef það gat komið sjúklingum til
góða. Svo gjörsamlega var hann
laus við allan forstjóraþótta, að
aldrei taldi hann eftir sér ýmis
aukastörf, oft unnin í frítímum, sem
strangt tekið heyrðu ekki til hans
verkahrings. Þannig annaðist hann
sjúkraflutninga í héraðinu í mörg
ár og hirti ekki um daglaun að
kvöldi, hann tók röntgenmyndir
þegar á þurfti að halda, gerði við
ýmsar bilanir og margt fleira mætti
nefna. Nú sér fjölmennt lið um slíkt
og flestir halda sér innan þröngs
sérsviðs.
Guðmundur heitinn var ljúfmenni
og manna þægilegastur í viðmóti
og gilti þá einu við hveija hann
átti samskipti. Bamgóður var hann
með afbrigðum og á heimili þeirra
Guðrúnar konu hans ríkti jafnan
gestrisni og góður andi, sem allir
fundu um leið og komið var inn úr
dyninum.
Á yngri árum var Guðmundur
meðal fremstu manna í sundíþrótt-
inni hér á landi og átti mörg
Islandsmet í þeim greinum. Auk
Verzlunarskólamenntunar var hann
lærður íþróttakennari og sýndi þeim
málum jafnan mikinn áhuga. Á
seinni árum rak hann bókhalds- og
endurskoðunarfyrirtæki í Keflavík
ásamt ýmsum umboðsstörfum og
naut trausts og vinsælda á þeim
vettvangi sem og í öðrum störfum.
Hann var borinn og barnfæddur
Reykvíkingur, sonur sæmdarhjón-
anna Ingólfs Þorsteinssonar f.v.
yfirlögregluþjóns og konu hans,
Helgu Guðmundsdóttur. Þau sjá nú
öldruð á eftir góðum syni og er
þeim vottuð djúp samúð svo og eft-
irlifandi eiginkonu, Guðrúnu
Guðmundsdóttur frá ísafirði, og
fimm uppkomnum dætrum, mökum
þeirra og bömum. Með Guðmundi
Ingólfssyni er genginn góður dreng-
ur, sem við hjónin minnumst með
söknuði. Hvíli hann í friði.
Jón K. Jóhannsson
Það var glaður og bjartsýnn hóp-
ur 10 ungra íþróttakennara sem
útskrifaðist frá Iþróttakennara-
skóla íslands árið 1950. En hvað
veturinn hafði liðið hratt, já allt of
hratt og þó var komið fram í júní-
lok og náttúran kringum skólana á
Laugarvatni skartaði sínu fegursta.
Við stóðum líka í blóma, um
tvítugt, skólaárin að baki og störfin
framundan. Öll hófum við kennslu
þótt sum hafi seinna valið önnur
störf, þeirra á meðal Guðmundur
Ingólfsson sem í dag er kvaddur
hinstu kveðju frá Keflavíkurkirkju.
Hann náði aðeins 58 ára aldri. I
æsku var Guðmundur frábær sund-
maður og keppti oft í þeirri grein,
bæði innan lands og utan. Áfram
ísland! í nokkur ár kenndi Guð-
mundur sund í Keflavík og þjálfaði
keppnisfólk með góðum árangri.
Síðar haslaði hann sér völl annars
staðar. Hann átti úr mörgu að velja
vegna góðra hæfileika og einbeitni.
Við skólasystkinin reyndum að týna
ekki alveg hvort öðru þrátt fyrir
búsetu víðs vegar um landið. Við
mæltum okkur mót á Laugarvatni,
í Reykjavík, norður í Skagafirði,
Eyjafírði og austur í Hornafírði.
Þá rifjuðum við upp gamlar minn-
ingar og nutum þess að vera saman.
Mummi lét sig aldrei vanta. Síðar
hittumst við fyrir rúmu ári á Laug-
arvatni þegar íþróttakennarar
héldu minningarhátíð um Björn
Jakobsson á 100 ára árstíð hans,
en Björn var stofnandi og stjórn-
andi íþróttakennaraskóla íslands,
mikill brautryðjandi og leiðbein-
andi.
Að heilsast og kveðjast,
hér um fáa daga.
Að hryggjast og gleðjast,
það er lífsins saga.
Við kveðjum góðan skólafélaga
með söknuði og þökk. Fjölskyldu
hans sendum við einlægar samúðar-
kveðjur.
Skólasystkini frá ÍKÍ
Þegar spurt er: Hví deyja menn
í blóma lífsins? verður fátt um svör.
Guðmundur Ingólfsson, afreksmað-
ur í íþróttum, reglumaður, drengur
góður og vinur er látinn. Hann lést
á sjúkrahúsi í London eftir að hafa
gengist undir hjartaaðgerð, sem
hann taldi sig naumast hafa þörf
fyrir. Hann var undursamlega hug-
hraustur í veikindum sínum, en
þannig var allt hans fas. Nú þegar
ég er aðeins farinn að viðurkenna
að ég á ekki eftir að hitta Guðmund
á golfvellinum eða í sundlauginni,
sem hann sótti nær daglega, verður
mér hugsað til þess tíma er ég var
ungur drengur og kynntist Guð-
mundi og hans einstöku konu,
Guðrúnu. Þá var Guðmundur sund-
þjálfari í Keflavík og þjálfaði hóp
unglinga til þátttöku i sundmótum.
Hann var þá rétt hættur sínum
afreksferli sem sundmaður, hafði
m.a. keppt á ólympíuleikum. Nú
miðlaði hann þekkingu sinni til okk-
ar og meir en það, þau hjónin
opnuðu heimili sitt fyrir okkur. Það
var daglegur viðburður að Guð-
mundur fór með allt liðið heim til
sín og þar var sest að veisluborði.
Þetta var indæll tími og ljúft að
minnast hans.
En tíminn líður og áður en varir
er okkar tími liðinn og kemur ekki
aftur. Og maður spyr enn: Því not-
uðum við ekki tímann betur, því
ræktum við ekki vináttuböndin sem
höfðu verið svo traust og heil-
steypt. Jú, hver þarf að sinna sínu
og leiðir skilja. Maður ýtir úr vör
og hverfur út á hið stóra haf. En
ekki án leiðsagnar. Guðmundur
sagði mörgum til leiðar, m.a. mér.
Hann markaði mér sporin. Vísaði
mér ungum og óreyndum til vegar
á lífsleiðinni. Fyrir það er ég honum
þakklátur. Krakkarnir úr sundinu
minnast hans með lotningu. Eg kem
ekki orðum að söknuði mínum yfír
láti Guðmundar. Ég og fjölskylda
mín biðjum Guð að geyma minningu
hans og styrkja hans stóru fjöl-
skyldu í djúpri sorg. Þeim votta ég
samúð mína.
Steinþór Júlíusson
Guðmundur Ingólfsson kom til
Keflavíkur um 1950. Þá höfðum
við, nokkur sundsystkini, verið hjá
Arinbirni heitnum Þorvarðarsyni;
miklum og mætum heiðursmanni.
Guðmundur tók okkur að sér sem
væri hann annar faðir okkar. Hann
kom með byltingarkenndar hug-
myndir um sundþjálfun, enda hafði
hann útskrifast með besta vitnis-
burði rá íþróttaskólanum á Laugar- •
vatni og nýlega kominn frá keppni
á ólympíuleikum fyrir íslands hönd.
Hann hafði því fengið mörg atvinn-
utilboð en Keflavík skyldi það vera
hjá honum og „Dúnu“. Eftir erfiðar
og þrotlausar æfingar vorum við
alltaf velkomin til þeirra hjóna og
þá voru veisluföng á borðum í kjall-
aranum við Austurgötu. Þar var
gott að koma, fyrir og eftir sund-
mót sem og á heimili foreldra
Guðmundar á Bergþórugötunni
nærri Sundhöllinni í Reykjavík þar
sem Guðmundur stappaði í okkur
stálinu. Árangurinn lét heldur ekki
á sér standa, því að innan tíðar var
Keflavík orðið nafn inna sundíþrótt-
arinnar.
Þá vil ég geta þáttar Guðmundar
sem brautryðjanda varðandi upp-
byggingu lamaðs fólks. Vil ég þá
sérstaklega minnast á pilt sem átti
engrar úrlausnar von að því er virt-
ist en Guðmundur sá von fyrir
piltinn, sem rættist. Ég er ekki í
vafa um að þáttur Guðmundar hafí
orðið til þess að nú er þessi piltur
sjálfbjarga að svo miklu leyti sem
hægt er að ætlast til. Þjálfunin fólst
í því að hann var með okkur hinum
sem óheft vorum, og Guðmundi
heitnum, í vatni. Ég er ekki í nokkr-
um vafa um að Guðmundur var
langt á undan sinni samtíð varð-
andi þjálfun heftra. Svo sannar
dæmið. Og önnur dæmi varðandi
lamað fólk segja okkur að Guð-
mundur hafí verið á réttri leið. Má
þar meðal annars benda á sundlaug
Sjálfsbjargar, sem síðar kom til við
Hátún í Reykjavík.
Vegir skildu þar sem ég undirrit-
aður flutti frá heimaslóðum, en
mikið var ég sleginn þegar ég frétti
um andlát vinar míns og uppal-
aanda að nokkru leytinu til, þvílíkt
mannkostafólk sem hann og eigin-
kbna hans, „Dúna“, reyndust mér.
Ég fæ seint fullþakkað þá viðkynn-
ingu.
Ég votta „Dúnu“ og dætrunumv'
samúð.
Björn Heleason
í dag er til moldar borinn vinur
minn Guðmundur Ingólfsson fram-
kvæmdastjóri, Lyngholti 22,
Keflavík. Guðmundur var fæddur
og uppalinn í Reykjavík, en bjó
lengstan hluta ævi sinnar í Keflavík
eða frá árinu 1950 er hann varð
forstöðumaður Sundhallar
Keflavíkur. Ekki er það ætlun mín
með þessum fátæklegu línum að
rekja ættir Guðmundar vinar míns
eða lífshlaup, það verður vafalaust
gert af öðrum. Ég vil aðeins nota
þetta tækifæri til að kveðja góðan
vin og þakka honum allar ánægju-
legu samverustundimar.
Fyrstu kynni mín af Guðmundi
voru í sundkeppni vestur á ísafírði
1948, þegar Gagnfræðaskólinn á
staðnum og Verzlunarskóli íslands
leiddu saman sundhesta sína. Guð-
mundur vann að sjálfsögðu allar
greinarnar, sem hann keppti í og
Verzlunarskólinn keppnina. En
Guðmundur sótti meira en sigra í
sundi til ísafjarðar, því þangað sótti
hann einnig dyggan lífsförunaut
sinn, eftirlifandi eiginkonu sína,
Guðrúnu Guðmundsdóttur. Næst
lágu leiðir okkar Guðmundar saman
þegar ég fluttist búferlum frá
Isafirði til Njarðvíkur árið 1962.
Æxluðust hlutirnir þá þannig til að
við urðum spilafélagar í brids. Spil-
uðum við saman brids, meira og
minna, í rúma tvo áratugi. Það fór
ekki hjá því að kynni okkar Guð-
mundar urðu mjög náin í gegnum
spilamennskuna. Við ferðuðumst
saman og tókum þátt í mótum. Við
deildum saman sigrum og ósigrum,
gleði og vonbrigðum.
Guðmundur var traustur félagi í
Bridsfélagi Suðurnesja og þar hafði
hann unnið alla þá titla sem hægt
var að vinna. Hygg ég að enginn
spilari í Bridsfélagi Suðumesja hafi
unnið fleiri sigra en Guðmundur í
gegnum tíðina. Aldrei breytti Guð-
mundur skapi, hvort sem hann
sigraði eða tapaði, hann tók öllu
með bros á vör. Hann var maður
hreinn og beinn, vinur vina sinna
og kom í öllu til dyranna eins og
hann var klæddur. Guðmundur var
mikill áhlaupsmaður í öllu sem hann
tók sér fyrir hendur, hvort heldur
var við störf eða leik. Hann var
golfari góður og stundaði sund dag-
lega. Hann var mjög vel á sig
kominn líkamlega og kom það því
öllum á óvart að hann skyldi verða
kransæðasjúkdómi að bráð.
En vegir lífsins eru órannsakan-
legir og það er staðreynd að
Guðmundur Ingólfsson heftir verið
kvaddur í burtu frá okkur langt um
aldur fram. Við sem þekktum Guð-
mund og umgengumst hann höfum
misst mikið, en mest hafa þó eigin-
kona hans og nánustu aðstandend-
ur misst. Þau hafa misst ástríkan
eiginmann, föður, tengdaföður og
afa, sem þau elskuðu öll mjög heitt.
Megi góður Guð hugga þau og
styrkja í harmi þeirra. Ég sendi
Dúnnu, eiginkonu Guðmundar,
dætrum hennar fimm, mökum
þeirra og bömum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmundar
Ingólfssonar.
Alfred G. Alfredsson
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgnnblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til
birtingar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á rit-
stjórn blaðsins á 2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á
skrifstofu blaðsins í Hafnarstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með
góðum fyrirvara.