Morgunblaðið - 17.10.1987, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. OKTÓBER 1987
Minning:
Indíana Eyjólfs-
dóttírfrá Suðureyri
Fædd 7.janúar 1911
Dáin 7. október 1987
Að heiman barst mér harmafregn
með haustblænum. Kær vinkona
mín um fjölda ára. Indíana Eyjólfs-
dóttir, er látin. Á lífsþráðinn er
klippt og eftir stöndum við hnípin
og hljóð. Farsæl æviganga er á
enda. Samt erum við alltaf svo óvið-
búin dauðanum og stöndum eftir í
orðvana spum.
Hún hafði hringt til okkar fyrir
fáeinum dögum og þá virtist okkur
hún svo óvenju glöð og hress, en
hún hafði gengið í gegnum erfíða
sjúkdómsreynslu allt síðastliðið ár.
Gengist undir mikla skurðaðgerð,
barist hetjulega fyrir lífí sínu. Samt
sáu þeir sem með henni voru og
önnuðust, að lífsþrótturinn fór
dvínandi og þegar ég hugsa til sam-
tals okkar fyrir nokkrum dögum
þá var eins og hún væri að kveðja
okkur heimilisfólkið. Þakka ykkur
fyrir allt, vinir minir, sagði hún, þið
hafíð alltaf verið mér svo hjart-
fólgin öll.
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast hennar Jönu vinkonu
minnar. En fáein kveðjuorð segja
svo undurfátt um þessa prúðu,
hjartahreinu og hæfíleikaríku konu.
Hún var fædd 6. janúar 1911 í
Bolungarvík. Hún ólst þar upp hjá
foreldrum sínum þeim Valgerði
Amórsdóttur og Eyjólfi Guðmunds-
syni í stórum systkinahópi. Vetur-
inn 1931—32 var hún við nám í
Húsmæðraskólanum á ísafírði. Það
veganesti er hún hlaut í þeim skóla
reyndist henni dijúgt á lífsleiðinni,
því hún var frábær matreiðslukona
og mikilhæf húsmóðir. Hún minnt-
ist ætíð þess tíma sem þess
skemmtilegasta og lærdómsríkasta
er hún hefði upplifað. Þann vetur
kynntist hún einnig honum Gissuri
Friðbertssyni. Urðu þau kynni fyrir
þeim báðum hin eina sanna stóra
ást, sem aldrei bar skugga á. Þau
giftu sig 25. desember 1933 og
settust að á Súgandafírði, á heima-
slóðum Gissurar.
Jana vann strax hugi og hjörtu
alls tengdafólks síns í Súgandafírði
og taldi það alla tíð sína mestu
gæfu að hafa kynnst svo góðu fólki
sem Friðbertsfólkið var. Vorið áður
hafði móðir hennar látist og tók hún
með sér heim í Súgandafjörð bróður
sinn, Jens, sem þá var bam að aldri
og ólst hann upp hjá þeim við mik-
ið ástríki. Hann lést fyrir nokkrum
árum, öllum harmdauði sem þekktu,
því þar fór mikill ágætis drengur.
Árið 1934, þann 30. maí, eignuð-
ust þau hjónin soninn Ólaf. Það var
mikill efnispiltur og þetta var ham-
ingjusöm og samhent fjölskylda.
1942 eignast þau svo dótturina
Kristínu og enn brosti lífíð og ham-
ingjan við þeim.
Það var á þessum árum að ég
kynntist þessum ágætu vinum
mínum, Jönu og Gissa. Ég var ungl-
ingurinn í fískvinnunni, Gissur
verkstjóri hjá föður sínum í físk-
vinnslustöðinni. Hann tók mig strax
undir sinn vemdarvæng, leiðbeindi
mér og kenndi og það má segja að
allar götur síðan hafí ég verið vin-
kona þeirra hjóna beggja og seinna
færðist sú umhyggja þeirra og
tryggð yfír til eiginmanns míns og
bama minna.
Þann 4. júní 1952 gerðist hörmu-
legur atburður í litla þorpinu á
SICUNCASKÓUNN
Námskeið
TIL HAFSICLINCA
Á SKÚTUM.
Skilyrði þátttöku-.
30 tonna próf.
Tími:
2. nóv,- 14. des.
mánudags- og
miðvikudagskvöld kl. 7-11.
Kennslugjald: kr. 9.000,-
KENNSLU ANNAST:
Niels Chr. Nielsen, læknir:
Segl og notkun þeirra.
Benedikt Alfonsson, skyndihjálparkennari:
Siglingafræði, siglingareglur, sjómennska.
Guðlaugur Leósson,
skyndihjálparkennari:
Slysa- og skyndihjálp
(skyndihjálparskírteini).
Páll Bergþórsson,
veðurfræðingur:
Veður og veðurspár.
Námskelð
TIL 30 TONNA RÉTTINDA
Tíml: 5. nóvemuer- 1S. desember
þriöjudags- og fimmtudagskvöld kl. 7-11.
Kennslugjald: kr. 9.000,-.
Creiðslukortaþjónusta.
Frekari upplýsingar í síma 68-98-85 og 3-10-92.
SICUNCASKÓLINN
Suðureyri við Súgandafjörð. Það
var verið að landa físki úr togara,
ungur maður deyr þar af slysförum.
Það var sonur þeirra hjóna, Ólafur,
sem fyrir slysinu varð. Það voru
daprir og dimmir dagar og mánuðir
í litla þorpinu okkar þá. En tíminn
græðir öll sár og ást þeirra hjóna
og einlæg trú þeirra á annað líf
hjálpaði þeim yfir sárasta söknuð-
inn.
Árið eftir fæðist okkur hjónum
drengur og var hann að sjálfsögðu
Fæddur 27. aprU 1951
Dáinn 2. september 1987
Annan september síðastliðinn
fórst mb. Hvítingur VE 21 á miðun-
um við Vestmannaeyjar. Tveggja
manna var saknað. Þegar ég hejrrði
nöfn þeirra brá mér ónotalega.
Guðfinnur Þorsteinsson vélstjóri,
starfsbróðir minn og félagi, var
annar þeirra. Guðfinnur hafði farið
sinn hinsta róður ásamt félaga
sínum Óla Siguijónssyni. Enn einu
sinni hefur íslenska þjóðin greitt
Ægi konungi sinn fómarskatt, enn
einu sinni hefur þjóðin greitt sinn
toll fyrir þá auðlegð sem við sækjum
í greipar hafsins. Enn einu sinni
eiga ástvinir um sárt að binda.
Það leitar á okkur sú spuming
hvort lífsbjörg þjóðarinnar sem er
í hafínu umhverfís landið sé ekki
dýru verði keypt.
Það hefur verið reiknað út af
töluspekingum að það láti hlutfalls-
lega fleiri fískimenn lífíð við sjósókn
við strendur íslands heldur en hlut-
fall þeirra hermanna sem létu lífíð
í stríðsrekstri Bandaríkjamanna í
Víetnam, og þótti mörgum nóg um
það.
Hér á íslandi megum við ekki
meta mannslíf til fjár, því verðum
við að sinna vel björgunar- og slysa-
vamamálum. Það má ekkert til
spara að nógu skjótt sé bmgðið við
þegar slys ber að höndum og leitað
sé að týndum bátum þangað til öll
von er úti.
Þeir fundust ekki félagamir Guð-
fínnur og Óli, það heyrðist síðast í
þeim í talstöðinni um kvöldmatar-
leyti, þá voru þeir á leiðinni út í
kant að vitja um lúðuiínu. Enginn
er til frásagnar um hvemig slysið
bar að höndum. Enginn veit hve
lengi þeir hafa barist fyrir lífí sínu.
Það sem ég þekkti til Guðfinns
Þorsteinssonar veit ég að sú bar-
átta hefur verið háð af kjarki og
æðruleysi uns yfír lauk.
Guðfínnur fæddist í Kópavogi 27.
apríl 1951. Frumburður þeirra hjón-
anna Þorsteins Siguijónssonar og
Jónu Þorsteinsdóttur, þau vom
bæði ættuð úr Mýrdalnum. Síðan
kom systirin Sigríður og svo bróðir-
inn Sigursteinn og Guðrún sem lést
á 1. ári. Guðfinnur dvaldi á upp-
vaxtarámm sínum mikið í sveit
austur í Mýrdalnum hjá afa sínum
og ömmu og móðurfrændum. Ég
veit að þaðan átti hann margar ljúf-
ar endurminningar. Mér fannst
stundum á honum að þaðan hefði
hann helst aldrei viljað fara. En
honum vom ásköpuð önnur örlög.
skírður Ólafur. Öll sú ást og um-
hyggja er þau hafa sýnt þessum
sjmi mínum og rejmdar öllum böm-
um okkar er fágæt. Þau vom alltaf
sannir vinir, bæði f gleði og ekki
síst þegar sorgin barði að dymm
okkar. Þá komu þau, hugguðu og
græddu sárin. Yngstu dóttur minni
varð eitt sinn að orði: „Það er eins
og jólin séu komin þegar Jana og
Gissi em hjá okkur." Það var farið
í leikhús, í heimsóknir til vina og
kunningja, spilað á spil og teflt.
Þetta kunnu bömin mín vel að
meta. Þau hjónin vom bæði svo
glaðsinna og lífsviðhorf þeirra í alla
staði svo jákvætt, að einlæg ást
þeirra og umhyggja hvort fyrir öðm
heillaði alla sem til þekktu. Það er
sannarlega mannbætandi að hafa
átt þess kost að vera í návist slíkra
vina. Einkum bömum leið svo vel
í návist þeirra hjóna, enda vom þau
í einu og öllu einstök fyrirmynd.
Jana og Gissi, en svo vom þau
ávallt kölluð heima í Súgandafírði,
unnu mjög sveit sinni og bára jafn-
an hag hennar fyrir bijósti. Þau
störfuðu bæði mikið að félagsmál-
um hér fyrr á ámm og vom bæði
hvers manns hugijúfi. Gissur vinur
minn lést fyrir fáeinum ámm eftir
erfíða sjúkdómslegu. Bar hann sig
alltaf karlmannlega þó sárþjáður
Hann fór í Iðnskólann í Reykjavík
og lauk þaðan burtfararprófí í vél-
virkjun, síðan einn vetur í Vélskóla
íslands. Síðan beið lífsstarfið. Hann
var vélstjóri á ýmsum skipum, aðal-
lega í Vestmannaeyjum. Hann var
nokkur ár vélstjóri á Glófaxa VE,
þar líkaði honum vel. Síðustu árin
var hann á Heimaey VE. Guðfínnur
var vélstjóri á Heimaey þegar hún
rak stjómlaus upp á Landeyjasand
í aftakaveðri, tveir menn fómst þá.
Sjálfur slapp Guðfínnur með brotinn
handlegg og brotin rifbein, þá var
hann í vélarrúmi og reyndi að halda
Ijósavélum skipsins í gangi eins
lengi og mögulegt var. Það hefur
þurft mikla sjálfstjóm og kjark til
að sinna störfum í vélarrúmi á
meðan skipið velktist í brotunum
og kastaðist loksins upp á sand.
Kallið var ekki enn komið. Ég
kynntist Guðfínni fyrst á flutninga-
skipi fyrir níu ámm. Við sigldum
saman í nokkra mánuði. Með okkur
tókust góð kynni og hittumst við
oft eftir það, þó sjaldnar nú síðari
árin. Guðfínnur var sannur vinur
vina sinna, en ef honum mislíkaði
við menn fengu þeir að vita af því.
Hann fyrirleit undirferli og ódreng-
skap. Hann var aðgætinn og
samviskusamur í öllu er laut að
starfínu og hafði mikla tilfínningu
fyrir öllum vélum og vélbúnaði, var
fljótur að finna út bilanir og orsak-
ir þeirra, svo var það þessi ósérhlífni
hans og hjálpsemi. Sem dæmi um
það er mér minnisstætt atvik. Ég
var vélstjóri á bát í Vestmannaeyj-
um. Það er laugardagskvöld ég er
að gera við bilaða spilkúplingu. Þá
kemur Guðfínnur um borð spari-
klæddur með fleyg í vasa og spyr
mig hvort ég ætli ekki með á dans-
leik. Ég segi sem er að ég verði
að koma kúplingunni í lag. Þá
hjálpa ég þér bara við þetta og við
annað var ekki komandi. Við iukum
viðgerðinni um það leyti sem dans-
húsum var lokað um nóttina.
Guðfínnur hafði verið starfandi vél-
stjóri í mörg ár áður en ég byijaði
að starfa við vélstjóm. Hann var
óþreytandi við að miðla mér af
þekkingu sinni og reynslu, ég á
honum mikið að þakka í þeim efn-
um.
Ég sé á bak góðum félaga. Öldr-
uð móðir hefur misst ástkæran son,
systkinin og böm þeirra hafa misst
sinn góða bróður og frænda. Austur
í Mýrdal og úti í Vestmannaeyjum
er frændgarður sem þykir skarð
fyrir skildi. Við félagar hans mun-
um minnast hans. Þorsteinn faðir
Guðfínns andaðist 1979. Handan
væri. Jana hjúkraði honum og ann-
aðist af ástúð og kostgæfni. Hans
var sárt saknað af öllum er til hans
þekktu, enda einstakur drengskap-
armaður.
Elsku góða Stína mín. Það er
mikil gæfa að hafa átt slíka for-
eldra. Við öll hér í ijölskyldunni
sendum þér, Halldóri manni þínum,
bömum ykkar og öðmm ættingjum
einlægar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning þeirra mætu hjóna. Við
þökkum þeim samfylgdina, ástúð
og tryggð.
Arína Ibsens
Þegar haustlaufín falla verður
manni gjamt að líta til baka og
ri§a upp fegurð, hlýju og birtu sum-
arsins. Á margan hátt má líkja ævi
Jönu við sumarið, þegar trén laufg-
ast og blómin springa út og
blómstra, öllum til yndisauka. Á
sumrin skartar náttúran sínu feg-
ursta og nýtt líf skýtur rótum.
Dagurinn er langur og nóttin stutt.
Allt kapp er lagt í að ávöxtur sum-
arsins verði sem bestur. Þannig er
markvisst unnið að því að búa í
haginn fyrir framtíðina.
Jana fæddist í Bolungarvík og
ólst þar upp. Ung flyst hún til Suð-
ureyrar við Súgandafjörð, þar sem
hún kynntist manni sínum Gissuri
við móðuna miklu hefur sonur hitt
föður, sem hann talaði ávallt um
af mikilli virðingu og hlýju.
Ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Hafliði Sigurður Björnsson
í dag verður haldin minningarat-
höfn í Landakirkju í Vestmannaeyj-
um um þá félaga, Guðfinn
Þorsteinsson og Óla Siguijónsson,
sem fómst með vélbátnum Hvítingi
VE 22, þann 2. september sl.
í litlu sjávarplássi grípur alltaf
mikill ótti um sig þegar fréttist, að
báts sé saknað og leit sé hafín. Það
gerði vonskuveður eftir að þeir fé-
lagar lögðu á sjóinn í sína hinstu
för og þeir áttu því miður ekki aft-
urkvæmt, eins og alltof oft gerist
á sjónum.
Guðfínnur Þorsteinsson kom til'
starfa í fyrirtæki okkar í ársbyijun
1981 og var vélstjóri á vélbátnum
Heimaey VE 1 frá þeim tíma og
til sl. sumars. Hann hafði verið frá
1973 á bátum frá Vestmannaeyjum
og var orðinn búsettur í Eyjum.
Hann var samviskusamur starfs-
maður, hugsaði vel um vélina og
sína hluti og var kunnáttumaður á
sínu sviði. Hann hafði líka fylgst
með bátnum, þegar hann var í
ýmsum brejrtingum og hafði leyst
þau störf samviskusamlega af
hendi. Allir starfsmenn fyrirtækis-
ins, sem höfðu samvinnu við hann,
gáfu honum hið besta orð.
Guðfinnur var dulur að eðlisfari
og tjáði ekki hug sinn öllum, en
þeim sem náðu að kynnast honum
vissu að þeir áttu þar hauk í homi.
Hann fæddist í Kópavogi þann 27.
apríl 1951, og ólst þar upp. Foreldr-
ar hans vom Jóna Þorsteinsdóttir
og Þorsteinn Siguijónsson, sem er
látinn, en Guðfínnur átti tvö systk-
ini. Guðfínnur var einhleypur.
Ég vil votta öllum aðstandendum
Guðfínns og Óla Siguijónssonar
dýpstu samúð vegna hins ótíma-
bæra andláts þeirra og bið þeim
Guðs blessunar í framtíðinni.
Sigurður Einarsson
Minning:
Guðfinnur Þorsteins-
son, Vestnmnnaeyjum