Morgunblaðið - 17.10.1987, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. OKTÓBER 1987
OliKr. Sigmjónsson,
Vestmannaeyjum
Við vorum synir bræðra. Hjá
okkur hét hann Óli frændi. en alls
staðar var hann kallaður Óli Tótu,
kenndur við móður sína, að gömlum
og góðum vestmanneyskum sið.
Það var að sínu leyti við hæfi, því
frá henni og móðurfrændum sínum
austfirskum fékk hann sitt dökka
og framandi yfirbragð.
Óli var tæpum áratug eldri en
ég og þessvegna vorum við ekki
félagar í venjulegri merkingu þess
orðs. Samt er að svo að þegar ég
hugsa til Vestmannaeyja bemsku
minnar en hann einhvers staðar í
grenndinni. Ég á bágt með að hugsa
til Sólnessheimilisins, sem hvarf í
hraunið, án þess að sjá hann þar á
vakki, annaðhvort að dedúa eitt-
hvað eða þá að koma eða fara, mér
var eiginlega aldrei almennilega
ljóst hvort heldur var. Og herbergið
hans niðrí kjallara var hálf dular-
fullt. Ekki var síður ævintýralegt
þegar hann fór í siglingar uppúr
tvítugu. Ég held að hann sé sá eini
úr þessarí flölskyldu sem gerði al-
vöru úr því að sigla þangað sem
aðra dreymdi um að fara og sungu
um, svo sem eins og ffá Singapúr
til Mexíkó, og sjálfsagt hafa verið
þar einhveijar stelpur á rölti með
rós í hárinu, þó ekki sé víst að
mikið hafi orðið úr gítarspili undir
gluggum. Á þess konar flandri var
hann í ein flögur ár, en það endaði
skyndilega þegar hann slasaðist
mikið, langt úti í löndum, reyndar
á Kanaríeyjum löngu áður en
lífeþreyttir íslendingar fóru að
halda jólin þar.
Og þegar ég hugsa um lunda
dettur mér líka Óli í hug, því hann
var lunkinn við slíkan veiðiskap eins
og frændur hans fleiri. Ætli það
hafi verið mörg síðsumrin sem liðu
án þess að hann kæmi kjagandi
inní Bæ með eina kippu á bakinu
sem hengd var útundir vegg, án
þess að segja margt. Ekki þar fyr-
ir, hann gat líka verið hinn mesti
spjalljóri þega hann vildi það við
hafa.
Og svo átti hann afmæli á þjóð-
hátíðinni eða þar um kring og
auðvitað fékk hann sér þá svolítið
í aðra öxlina og rejmdar stundum
oftar. Þá sté hann ölduna óvenju
stíft og vaggaði án þess að það
yrði neinum öðrum til tjóns.
Annars stundaði hann Óli alltaf
sjó. Hann var áð vísu fæddur í
landi, en varla hefur hann verið
nema stráklingur þegar hann fór á
sjóinn. Ég þykist a.m.k. muna eftir
honum róandi með honum pabba
um miðjan sjötta áratuginn þegar
hans útgerðarævintýri stóð sem
hæst, í því harðsvíraða stráka-
gengi, sem stundum var á honum
Hersteini, og jafnvel fyrr. Gott ef
hann átti ekki einhvem hlut í
vísunni sem byijaði svona: „Kaldir
gæjar sigla sæ ...“ nema það hafí
verið hann sem sneri út úr henni,
því hann var laginn við vísur og
hafði gaman af skáldskap. Hann
reri með mörgum og þó lengst af
á litlum bátum, stundum með föður
sínum og seinustu árin á sínum eig-
in bát. Þrautseigur og duglegur
sjómaður sem kunni vel til sinna
verka. Ævistarf hans var að veiða
fisk, þó að ekki safnaði hann mikl-
um veraldlegum auði á þeirri iðju
frekar en margir starfsbræður
hans, enda var hann svo sem eng-
inn safnari.
Annars var hann Óli einhvem
veginn þannig að hann passar alls
ekki inn í neina skrifaða grein og
allra síst eitthvað sem á að vera
minningargrein.
En svona er það þegar sviplegir
atburðir gerast. Eftir að Hvítings
var saknað hafa rótast upp minn-
ingar lengst aftan úr hugskoti sem
tengjast þessum frænda mínum.
Og ég sé hann svo sem fyrir mér
glottandi að þessu öliu saman með
pírð augun þar sem hann rær í hinni
Hvað er líf og hvað er heimur?
Klæddur þoku draumageimur,
er lifna, deyja’ og blika' um skeið.
Hvað er frægð og hreysti manna?
Hvað er snilli spekinganna?
Það er af vindi vakin alda,
er verður til og deyr um leið.
(KJ.)
Á morgni lífsins er yndislegur
drengur hrifinn burt úr þessum
heimi. Þannig er fallvelti jarðvistar-
innar. Mannlífið eins og brothætt
stundagler, svo skammt er milli lífs
og dauða. Þann beiska bikar mega
harmislegnir ástvinimir teyga. Við
stöndum ráðþrota og leitum svars
við lífsgátunni miklu. Einhver hlýt-
ur tilgangurinn að vera, en hver?
Átti kannski einmitt Palli litli aðeins
að mála bjarta liti og koma sem
sólargeisli í líf ástvina sinna stutta
stund og lifa eingöngu vorið og birt-
una. Því fögur vakir minningin um
æskumanninn sem aðeins sakleysið
geymdi. Óflekkuð mynd hans verð-
ur áfram ljósgeisli, þeim er unnu
honum. Palli átti ljúfa bemsku.
Hann ólst upp við ástríki og öryggi
og lék sér áhyggjulaus í fijálsri
náttúmnni austur á fjörðum. Við
kveðjum ungan vin hinsta sinni.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.“
Kæm vinir, þið sem syrgið. Við
deilum með ykkur sorginni og biðj-
um Guð að styrkja ykkur og blessa.
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft fúll af tárum.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran)
„Svo líða tregar sem tíðir“.
Til eru harmar svo stríðir,
að allra þeir kraftanna krefjast.
- í kraftinum sálimar hejast.
Gildið, sem guliið, má reyna
glöggvast í loganum hreina.
víkinni og ætli vinur hans, sá gamli
á staurlöppinni, sé ekki að dorga
þar í grenndinni. Og ætli þeir...
jæja, sleppum því. En ég veit að
hann Óli fyrirgefur mér þetta pár.
Við öll sendum Sigga og Tótu,
Mary og Sigrúnu og þeirra bömum
okkar heitustu kveðjur á þessum
minningardegi.
Gunnlaugur Ástgeirsson
Vinur minn, Óli Kristinn Sigur-
jónsson frá Vestmannaeyjum, eða
Óli Tótu, eins og við félagamir
kölluðum hann oftast, er farinn.
Hann fór í róður á báti sínum,
Hvítingi VE-21, um morguninn 2.
september, ásamt félaga sínum.
Þeir komu ekki aftur. ðli fæddist
6. ágúst 1940, var einn af okkur,
eins og við kölluðum það: '40 mód-
elið. Ég kynntist Óla fyrst í Eyjum,
þá vomm við ungir og lífsglaðir.
Síðan héldust okkar kynni og uxu
sífellt. Sumarið ’81 fómm við þó
fyrst á sjó saman og það vomm við
út það ár. Aðallega á litlum báti,
sem Valdís hét, og var 18 tonn.
Minnisstæðastur þess tfma fannst
mér sá kafli, sem við remm frá
Fáskrúðsfirði um tveggja mánaða
skeið á síldveiðum, og bjuggum um
borð. Með okkur var föðurbróðir
„Svo líða tregar sem tíðir".
Til eru dagar svo blíðir,
að liðnir þeir laufgast á vorin,
létt verða minningasporin.
Fegurðin gleymzt aldrei getur,
hún grær — eins og björk eftir vetur.
(Hulda)
Sigga, Svenni og börn.
Það var á björtum degi, snemma
sumars sem leið, að tveir drengir
bættust í hóp okkar í 3. flokki
Breiðabliks. Annar þeirra var Páll
Jónsson. Hann var þá nýfluttur frá
sínum bemskustöðvum til okkar í
Kópavogi. Það var glettni og góð-
viid í svip þessa drengs, og hann
féll inn í hópinn eftir fáeinar æfing-
ar. Ekki spillti heldur fyrir, að strax
kom í ljós að Palli kunni góð tök á
leiknum sem við stunduðum. Leik,
þar sem hugur og stæling einstakl-
ingsins vinna saman að því að hann
nái valdi yfir hreyfingum líkama
síns, leik, sem eflir félagsþroskann
og verður til þess að ungir drengir
bindast ævilöngum vinaböndum,
leik, þar sem árangur byggist á
trausti til samheijans og virðingu
t
Móðir okkar,
DAGNÝ HELGASON,
Dvalarheimili aldraðra Borgarnesi,
andaðist aðfaranótt 15. október.
Elva Hjartardóttir,
Knudur Hjartarson,
Hans Larsen.
t
GUÐBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Laufásvegi 60,
lést á heimili sínu 9. október.
Róbert Kristinn Pétursson,
Birgitta Þórey Pótursdóttir.
t
SIGURÐUR JÓNSSON
frá Úthlíð,
Hamraborg 14, Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju mánudaginn 19. október
kl. 13.30.
Börn og tengdabörn.
t
Þökkum innilega hlýhug og samúð við andlát og útför eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
HALLGRÍMS JÓNSSONAR,
Vestra-fragerði,
Stokkseyri.
Sérstakar þakkir faerum við starfsfólki Vífilsstaðaspítala fyrir ein-
staklega góða ummönnun.
Guðrún Alexandersdóttir,
Jón Hallgrímsson,
Ragnheiður Hallgrfmsdóttir,
Guðný Hallgrfmsdóttir,
Alexander Hallgrfmsson,
Helga Hallgrfmsdóttir,
Benedlkt Hallgrfmsson,
Sigrföur Hallgrfmsdóttir
Ragnhildur Jónsdóttir,
Birkir Pótursson,
Guðbjörg Birgisdóttir,
Jóhann Þórarinsson,
Hulda Hjaltadóttir,
og barnabörn.
Kveðjuorð:
Páll Hróar Jónsson
t
Innilegar þakkir færum við þeim fjölmörgu sem sýndu okkur sam-
úð og hlýhug við andlát og útför móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SÓLEYJAR S. NJARÐVÍK.
Sérstakar þakkir til starfsfólks öldrunardeildar, Hátúni 10b, fyrir
sérstaka umönnun á undanförum árum.
Kristfn S. Njarðvfk, Jón Bergþórsson,
Ingólfur Njarðvfk Ingólfsson, Sigrfður Kristjánsdóttir,
Eirfkur Jón Ingólfsson, Rannveig Árnadóttir,
Hrafnhildur Þ. Ingólfsdóttir, Ásbjörn Sveinbjarnarson,
Sóley Njarðvfk Ingólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Óla, Ási í Bæ, og sá hann um að
matreiða, ásamt annarri vinnu. ÓIi
hafði verið lengi í siglingum erlend-
is og hafði frá mörgu að segja.
Einnig var hann mjög ljóðelskur,
og allir þekktu nú Ása heitinn, enda
hafði ég oft gaman af þéim, kvið-
lingum þeirra og sögum.
Eftir þetta úthald fórum við Óli
saman á Guðmund Kristin SU og
tókum þar síldarskammtinn. Síðan
skiljast leiðir, en alltaf vorum við í
sambandi hvor við annan.
Ekki hefði mig grunað nú er
hann hringdi í mig af þjóðhátíð,
kátur og hress, að það yrði okkar
síðasta spjall héma megin. Líf Óla
var ekki tómur rósadans, heldur var
oft dansaður polki með miklum
hraða og gný. Og steig ég oft spor-
in með honum í þeim dansi. Orð
segja svo fátt, en það verð ég að
segja, að betri og sannari dreng
hef ég aldrei kjmnst. Ég og mínir
vottum aðstandendum okkar dýpstu
samúð.
Sálin er gullþing í gleri,
geymist þó glerið sé veilt.
Bagar ei brestur í keri,
bara ef gullið er heilt
(Stgr. Th.)
Hilmar A. Kúld
fyrir mótheijanum. Þetta allt vissi
Palli og kunni að njóta.
Þegar svo kom að eftirsóttustu
keppni sumarsins, þótti okkur furðu
sæta að Palli vildi veija tíma sínum
til annars en að fara með okkur í
úrslitakeppni íslandsmótsins. Hann
kaus að fara til bemskustöðvanna
og eyða þar dögunum sem við eydd-
um á Akureyri.
Hver sér í hug bamanna?
Enginn þekkir eðlisávísanir sál-
arinnar, sem enn er í mótun. Ef til
vill vissi Palli að hveiju dró. Þess
vegna var ekki erfitt valið á milli
bemskustöðva og boltaleiks.
Aðeins þremur til fjórum vikum
fyrir andlátið hljóp Palli með okk-
ur, fjörugur, líflegur og stæltur, en
heltekinn af sjúkdómnum, sem enn-
þá nær að höggva stór skörð í raðir
okkar efniiegustu bama og ungl-
inga. Nú kveðjum við Palla með
söknuði og þakklæti.
Leikmenn, þjálfari og að-
standendur 3. flokks knatt-
spymudeildar Breiðabliks.
Það var fyrir 10 ámm að við
byijuðum í skóla ásamt Páli Hróari
eða bara Palla, eins og við kölluðum
hann alltaf. Hann var hress,
skemmtilegur og allir elskuðu hann.
Síðan hafa margir nýir nemendur
bæst í bekkinn og komust þau sjálf
að þvf hve skemmtilegur og góður
hann var. En svo flutti hann suður
til Kópavogs. Fannst okkur þessi
missir mikill en aldrei, aldrei datt
okkur í hug að hann myndi jrfírgefa
okkur að eilífu nærri strax. Ekki
era liðnir nema nokkrir mánuðir frá
því að hann flutti suður, svo að
ennþá á hann marga af sínum bestu
félögum hér í Neskaupstað. Lét
hann það í ljós þegar hann kom
hingað í sumar að alltaf yrði hann
Norðfirðingur. Þegar sú sorglega
frétt barst að hann Iægi nú mikið
veikur óttuðumst við að hann færi
nú enn lengra frá okkur. Mikið var
grátið og vonin um bata var veik
en samt enn innra með okkur.
Daginn eftir, laugardaginn 10.
október 1987, fréttum við að hann
væri látinn. Reiðin lét segja til sín
og fannst okkur þetta bæði sorglegt
og ósanngjarnt að myndarlegur
piltur á fimmtánda ári með þennan
mikla persónuleika skyldi dejja.
Hann hafði alla þá kosti sem ungl-
ingur getur haft og er söknuðurinn
mikill. En alltaf eigum við eftir að
minnast þess hve brosmildur og
góður hann var. Og mun hann allt-
af lifa í góðum minningum.
Ef allir væra eins og Palli var
þá væri heimurinn fullkominn.
Biðjum við nemendur 9. beklgar
í Neskaupstað Guð um að varðveita
Palla og sjá til þess að honum líði
vel.
Vottum við foreldram hans og
systrum okkar dýpstu og innileg-
ustu samúð.
Nemendur 9. bekkjar,
Neskaupstað