Morgunblaðið - 21.10.1987, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 21. OKTÓBER 1987
53
metunum hin takmarkalausa gest-
risni hans og gjafmildi.
Nonni var myndarlegur maður,
glaðsinna og bar umhyggju fyrir
öllu sem í kringum hann hrærðist.
Aldrei heyrði ég hann hallmæla
nokkrum manni. Hann var ákaflega
ósérhlífínn, blátt áfram, vinur í raun
og höfðingi heim að sækja. Þessir
kostir gerðu hann vinsælan og vel
liðinn hvarvetna.
Það urðu örlög hans að stríða
lengi við þrálátan og erfíðan sjúk-
dóm. Síðari æviár sín þurfti hann
því oft að vera langdvölum á sjúkra-
húsum en einnig þar eignaðist hann
vini og kunningja jafnt meðal sjúkl-
inga sem starfsfólks. Honum virtist
alltaf takast þrátt fyrir margvíslegt
mótlæti að halda eðlislægri léttri
lund og hafa með því móti jákvæð
áhrif á umhverfí sitt. Hann mat
mikils og var þakklátur fyrir um-
hyggju starfsliðsins á deild A5 á
Borgarspítalanum. Það var fyöl-
skylda hans einnig og eru öllum sem
með einum eða öðrum hætti gerðu
honum lífíð léttbærara færðar alúð-
arþakkir frá Ijölskyldunni allri.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Nonna, frænda mínum í Grindavík,
trygga frændsemi og órofa vináttu
við mig og mína alla tíð um leið
og ég bið Döggu og fjölskyldu hans
allri Guðs blessunar.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E.Ben.)
Einar Magnússon
þýðuflokkinn þá var hún alltaf
tilbúin, hvort sem um var að ræða
kökubakstur, vinna fyrir kosningar
eða annað. Þótt ég hafi grun um
að síðustu ár hafi það oft verið
meira af vilja en mætti.
Við sem þekktum hana vissum
að hún gekk ekki heil til skógar sl.
2 ár, en þótt við hefðum áhyggjur
af að þetta gæti verið alvarlegt
vonuðum við í lengstu lög að svo
væri ekki. Við vissum líka að lífíð
hafði farið um hana ómjúkum hönd-
um oft á tíðum og okkur fannst
hún eiga skilið að eiga rólegt ævi-
kvöld með bömum og bamaböm-
um.
Það var í byrjun ágúst sem ég
hringdi í hana og ætlaði að boða
hana á fund. Ég spurði hana hvað
færi að frétta. Hún svaraði: Ég var
að fá úrskurðinn í dag. Síðan hélt
hún áfram fastmælt og æðrulaus:
Þetta er krabbamein og 50% líkur
hvort þeim tekst að komast fyrir
það. Eg varð orðlaus, þetta var
verra en nokkum hafði gmnað. Við
ræddum saman um stund, en af
því segi ég frá þessu, að það sýnir
best hve mikil kjarkmanneskja hún
var. Við enduðum samtalið og ég
sagði við hana: Ég veit að þú gefst
ekki upp fyrr en í fulla hnefana.
Þá svaraði hún: Nei, Helga, ég
ætla að beijast. Hún barðist hetju-
lega, en sú barátta varð stutt og
erfíð, og síðustu vikumar var hún
mikið veik. Kristín, dóttir hennar,
sagði mér að hún hefði haft meiri
áhyggjur af þeim ástvinum hennar
en sjálfri sér — þannig var Jar-
þrúður.
13. október sl. andaðist á Borg-
arspítalanum í Reykjavík, eftir
langa og erfíða legu, Jón Agúst
Jónsson, sem búsettur var á Heiðar-
braut 30C í Grindavík.
Jón hóf störf ungur að aldri við
sjóróðra, eins og þá tíðkaðist í
Grindvík, en fljótlega hvarf hann
frá því starfi og réðst í þjónustu til
Einars í Garðhúsum sem afgreiðslu-
maður í verzlun hans jafnframt því
að vera ökumaður þegar að svo bar
við.
Samstarf þeirra Jóns heitins og
föður míns var svo traust, að segja
má, að það hafí þróast upp í hreina
vináttu.
Það er víst, að við Garðhúsa-
systkinin eigum honum mikið að
þakka, fyrir þá óijúfandi tryggð,
langvarandi störf við verzlunina og
aðstoð, sem hann veitti föður okkar
í ellinni.
Foreldrar Jóns vora Margrét
Jónsdóttir og Jón Sveinsson, sem
lengi bjuggu í Bræðraborg í
Grindavik.
Eftirlifandi kona Jóns, Dagmar
Ámadóttir, Ámasonar, Guðmunds-
sonar frá Klöpp á Þórkötlustöðum,
sem vom báðir aflasælir og dug-
andi formenn.
Auk þess að kveðja ágætis konu
við andlát sitt, lætur hann eftir sig
þijú uppkomin böm, þau Elvar,
Jenny og Svövu.
Útför Jóns verður gerð miðviku-
daginn 21. október frá Grindavíkur-
kirkju.
Þessari stuttu grein, fylgir inni-
legt þakklæti frá Garðhúsafjöl-
skyldunni fyrir þá miklu aðstoð og
vináttu, sem hann sýndi föður okk-
ar á hans efri árum.
Ólafur E. Einarsson
Okkur fínnst oft þetta líf vera
„undarlegt ferðalag“, við skiljum
ekki tilganginn. En sé til eitthvað
líf eftir þetta þá trúi ég ekki öðm
en þar verði henni ætlaðir stórir
hlutir.
Fyrir hönd stjómar kvenfélags
AJþýðuflokksins í Reykjavík votta
ég bömum hennar og fjölskyldum
þeirra, svo og öðram ættingjum
innilegustu samúð, um leið og við
alþýðuflokkskonur í Reykjavík
þökkum henni samfylgdina.
Blessuð sé minning hennar.
Helga Guðmundsdóttir
í dag kveðja jafnaðarmenn einn
af sínum dugmestu félögum, Jar-
þrúði Karlsdóttur. Hún var áratug-
um saman virkur liðsmaður
Alþýðuflokksins og rómuð af öllum
sem til þekktu sem fómfús baráttu-
kona fyrir málstað frelsis, jafnréttis
og bræðralags.
Jarþrúður tók mikinn þátt í starfí
kvenfélags Alþýðuflokksins í
Reykjavík og gegndi þar ýmsum
trúnaðarstörfum. Síðustu árin sat
hún í stjóm félagsins og var ætíð
til taks þegar blásið var til baráttu
fyrir málefnum jafnaðarstefnunnar.
Eg minnist hennar úr flokksstarfínu
og kosningaslag liðinna ára þar sem
dugnaður og fómfysi vom aðals-
merki hennar og var þá ekki spurt
tvisvar hvaða verk skyldi vinna,
heldur gengið til liðs af krafti en
þó hæverskni.
í byijun sjöunda áratugarins
fluttist Jarþrúður ásamt eiginmanni
sínum til Seyðisfjarðar. í því gróna
vígi jafnaðarstefnunnar fann hún
sér vettvang í bæjarmálastarfí og
byggði upp með góðu fólki þá
sterku stöðu sem jafnaðarmenn
hafa í hinum gamla höfuðstað Aust-
urlands. Hún lét sér það ekki nægja
heldur fór í framboð í Alþingiskosn-
ingum þar eystra. Framganga
hennar í kosningabaráttu um kjör-
dæmið vakti athygli og var ekki
örgrannt um að reyndir stjóm-
málarefir hefðu frekar kosið hana
sér við hlið en í baráttu gegn sér.
Fyrir hönd forystu Alþýðuflokks-
ins votta ég aðstandendum Jar-
þrúðar samúð okkar á þessari
kveðjustund. Þar er skarð fyrir
skildi sem stóð þessi dugmikla heið-
urskona.
Jón Baldvin Hannibalsson,
formaður Alþýðuflokksins.
Kristinn J. Arna-
son - Minning
Oft er sagt að engar fréttir séu
góðar fréttir. Og vist er um það
að margt af því besta sem við þekkj-
um og eigum í lífínu er svo vandlega
ofið í hversdagsleikann að við veit-
um því oft enga athygli.
Hver hefur ekki einhvem tíma
vaknað að morgni í blikandi haust-
stillu, laugaður skýmöttum sólar-
geislum? Gengið síðan út í ferskt
loftið og notið þessarar tæm og
fögm birtu til fulls án þess að leiða
raunvemlega að henni hugann?
Það er enginn fjarstæða að líkja
hlut Kristins heitins í tilvera okkar
systkina við hina mildu og fögm
hlið náttúmaflanna, við sólarbirtu,
lognviðri og roðableik kvöldský.
Enginn vafi leikur á því að hann
var sólskinið í lífi móður okkar þann
tíma sem þau nutu saman. Sá tími
var stuttur í veranni, langur í minn-
ingunni. Hamingjurík sambúð
þeirra var orðin okkur systkinum
ánægjuleg en sjálfsögð staðreynd,
rétt eins og fegurð himinsins og
smáyndi hverdagsins.
Kristinn var okkur sannarlega
ekki daglegur félagi. En í hvert sinn
sem fundum okkar bar saman, varð
okkur til ánægju ljós sú lífsgleði
sem mótaði samband hans og móð-
ur okkar. Gleði þeirra yfír að njóta
lífsins saman var eðlileg og blátt
áfram og virtist svo sjálfsögð þótt
slík gleði sé það alls ekki nú á tímum
hjónaskilnaða og fjölskylduupp-
lausnar.
Það þarf ekki að tíunda að hin
óvænta sorgarfregn varð okkur
þungt áfall. Hún var skyndilegt
óveður í okkar lognmilda hvers-
dagsamstri. Og auðvitað var erfítt
að sætta sig við fráfall Kristins.
En jafnframt var fregnin áminning
um það að maður skyldi ávallt vera
viðbúinn óláninu og taka ekki þá
hamingju sem fréttaleysi og hvers-
dagsleikinn gefa, sem sjálfsagðan
hlut. Því hvað sem öllum óskum
líður og þrátt fyrir þá lognöldu sem
kann að hvíla á yfírborði daglegs
lífs, þá em óttinn og óvissan eilífur
fylgifískur mannsins, fastur hluti
af lífinu.
Á þessum fallegu haustdögum
þegar við eram að jafna okkur eft-
ir þetta áfall og reyna að sætta
okkur við bitur örlög verður okkur
ljóst gildi hinnar daglegu og fá-
breyttu hamingju. Kær vinur hefur
fallið frá en líf okkar hinna heldur
áfram með sínu daglega amstri,
brauðstriti og tómstundum, ást og
vináttu; haustsólin heldur áfram að
bijótast gegnum skýjaþykkni og
fagrir dagar líða hindmnarlaust.
Og sjaldan hefur sólin skinið fegur
í haust en daginn sem Kristinn
heitinn var jarðsunginn.
Og sem við huggum okkur við
það að góðar minningar um kæran
vin munu eftir lifa, þá staðfestir
fegurð umhverfísins og haustsins
árstíð dauðans, þá trú okkar og
flestra manna um að annað líf leysi
jarðlíf af.
Með þá trú hugfasta kveðjum við
Kristin og biðjum sálu hans friðar
og blessunar. Um leið vottum við
ættingjum hans og ástvinum okkar
dýpstu samúð.
Ágúst, Aðalbjöm,
Ragnheiður, Þorbjörg.
Birting afmælis- og
minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar tíl birtíng-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjóm blaðsins á
2. hæð i Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstrætí 85, Akureyri.
INNRÍTUN TÍL
a \ m m
SIMI.
621066
INNRTTUN TIL
30.0KT
SÍMI:
621066
ALVÍS VÖRUKERF! I 2.11.
VELTUHRAÐI ER EINN MEGINÞATTUR
TEKJUMYNDUNA R í
VERSLUNARFYRIRTÆKJUM
Alvís vörubirgðakerfi er hugbúnaður sem hjálpar
fyrirtækjurh að halda blrgðum í lágmarki og
veltuhraða í hámarki án þess að til vöruskorts komi.
Kennd er notkun eftirfarandi eininga: Birgóabókhalds, sölukerfis,
sölugreiningar, arðsemieftirlits, pantana, tollskýrslugerðar og
verðlagningar.
LEIÐBEINANDI: Sigríður Olgeirsdóttir, kerfisfræðingur.
TÍMIOG STAÐUR: 2. -5. nóv. kl. 13.30-17.30 að Ánanaustum 15.
EINKATÖLVURI 2.11.
ÞÚ KEMSTAÐ LEYNDARDÓMUM
TÖLVUNOTKUNAR OG ÞEIM
MÖGULEIKUM SEM TÖLVAN GEFUR
EFNI:
Kynning á vélbúnaði einkatölva og jaðartækja
• Notendaforrit • Ritvinnsla • Töflureiknir
• Gagnasafnakerfi • Stýrikerfi.
LEIÐBEINANDI:
Ólafur H. Einarsson, kerfisfræðingur.
TÍMI OG STAÐUR:
2.-5. nóvember kl. 13.30-17.30 að Ánanaustum 15.
INNRITUN ER AÐ
í: Orðsnilld, 26.-29. okt. og dBASE, 26.-28. okt.
Stjórnunðrfélag íslands
TÖLVUSKÓLI
Ananaustum 15 Simi; 62 1066
C.YtMIH/SlA