Morgunblaðið - 08.11.1987, Qupperneq 6

6 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. NÓVEMBER 1987
Fjölskyldan i Eþíópíu. Frá vinstri: Hulda, Þóra, Halla, Ingibjörg, Hrönn, Hanna og Jónas.
Heimilið er að sumu
leyti enn í Eþíópíu
ttvið Jónas
Þórisson kristni-
boða sem starfað
hefur um árabil
í Eþíópíu
Hvernig þætti þér að búa
aðeins nokkur ár á sama stað?
Hvemig væri að flytja á fárra
ára fresti á milli heimsálfa?
Hvemig þætti þér að ala böm
þín ýmist upp á íslandi nútí-
mans eða Af ríkulandi gærdags-
ins? Er það kostur eða galli að
vera ekki með í lífsgæðakapp-
hlaupinu? Við ræðum þessar
spumingar og fleiri við Jónas
Þórisson kristniboða sem hefur
dvalið við kristniboðs- og hjálp-
arstörf í Eþíópíu síðustu 15
árin ásamt konu sinni Ingi-
björgu Ingvarsdóttur og
dætrunum fimm.
— Við héldum fyrst út árið
1973 og dvöldum við málanám í
Yirgalem, bæ sem er um 300 km
sunnan við Addis Ababa í nokkra
mánuði, segir Jónas en hann er
kennari að mennt og bjó sig einn-
ig undir kristniboðsstarfið með
námi í Bandaríkjunum og Noregi.
Við vorum síðan við störf í Eþíópíu
í Qögur og hálft ár, vorum heima
í eitt ár og héldum síðan út á ný.
Þá vorum við í tvö ár og nú síðast
vorum við fimm ár í landinu. Við
förum sennilega ekki út aftur í
bráð enda eru dætur okkar komn-
ar í framhaldsskóla.
Miklar breytingar
Og hvemig er svo að búa aftur
á íslandi?
— Það er ágætt en vissulega
hafa orðið hér miklar breytingar
og að sumu leyti fínnst okkur
heimili okkar vera enn í Eþíópíu.
Við höfum átt heima þar næstum
allan okkar búskap, á kristniboðs-
stöðinni í Konsó eignuðust dætur
okkar sína fyrstu vini og þær líta
enn á stöðina sem sitt annað heim-
ili.
Þetta eru náttúrlega tveir gjör-
ólíkir heimar, ísland og Eþíópía
og allar starfsaðstæður eru ólík-
ar. Menn líta tímann ólíkum
augum, í Eþíópíu hafa menn alltaf
tíma til að setjast niður og ræða
málin en hér á landi em allir á
spani. Við vorum vel undir það
búin að flytjast til Eþíópíu, frædd-
umst um land og þjóð og lærðum
málið og vissum því að mörgu
leyti út í hvað við vorum að fara.
Það liggur við að það sé meira
átak að flytja hingað aftur og
kynnast íslensku þjóðfélagi aftur!
íslendingar eru almennt upp-
teknir af lífsgæðakapphlaupinu
og við hljótum að verða fyrir áhrif-
um og berast með straumnum en
ég held að kristnir menn á íslandi
verði að gæta vel að því að láta
ekki þessa eftirsókn eftir efnisleg-
um gæðum ná undirtökunum. Það
gildir áreiðanlega miklu meira
frumskógarlögmál hér en úti í
Afríkulöndum. Við höfum rekið
okkur miklu meira á þennan mun
núna þegar við erum alkomin
heim, það er annað þegar við
dvöldum hér nokkra mánuði í senn
miili þess sem við vorum við störf
ytra.
Menn muna kannski eftir því
sem unglingamir sögðu í sjón-
varpinu á dögunum, að fullorðnir
hefðu ekki tíma til að sinna þeim.
Sjónvarpið og fjölmiðlar ráða
ferðinni, ráða fjölskyldulífinu
þrátt fyrir að efnið sé ekki alltaf
upp á marga fiska. Sjónvarp get-
ur verið gott og skemmtilegt tæki
en við verðum að kunna að nota
það og það má ekki ná valdi jrfir
okkur.
Lengi gætum við haldið áfram
að fá Jónas til að bera saman
þessi ólíku lönd en við spyijum
hann nú um kristniboðsstarfíð. A
vegum Sambands ísl. kristniboðs-
félaga hafa kristniboðar starfað í
Eþíópíu í yfir 30 ár og síðustu
árin einnig í Kenýu. Jónas er
spurður hvort alltaf sé þörf fyrir
kristniboða.
Kirkjan þarf aðstoð
— Markmið kristniboðans er
auðvitað að boða fólkinu kristna
trú sem það síðan iðkar og boðar
öðrum í kirkju sinni. Þannig gerir
hann sjálfan sig óþarfan. í
Eþíópíu tók lútherska kirkjan við
öllum eignum kristniboðsins fyrir
nærri 15 árum og innlendir leið-
togar stjóma nú þar öllu starfi. í
dag starfa kristniboðar þar frem-
ur sem ráðgjafar og sérfræðingar
á afmörkuðum sviðum þannig að
það mætti kannski segja að við
gætum yfirgefíð landið hvenær
sem væri þess vegna. En vitanlega
þarf ung kirkja aðstoð fyrstu ár-
in, ráðgjöf og fjármagn en við
drögum okkur smám saman í hlé.
Fyrir fáum ámm vom yfir 200
kristniboðar í landinu á vegum
samstarfsaðila okkar en nú em
þeir kringum 100 og á sama tíma
hefur starf kirkjunnar aukist.
Vilja yfirvöld fækka kristniboð-
um?
— Þau hafa vissulega gert
þeim erfítt fyrir á ýmsan hátt til
dæmis með því að endumýja ekki
alltaf dvalar- og atvinnuleyfi
þeirra sem fara heim í leyfi og
þau hafa iðulega takmarkað
ferðafrelsi kristniboða. Yfírvöld
gera líka kirkjunni erfitt fyrir og
takmarka oft samkomu- og guðs-
þjónustuhald hennar. Þetta hefur
á hinn bóginn orðið til þess að
styrkja söfnuðina og leiðtoga
þeirra, þrengingamar þjappa fólk-
inu saman og um leið og það
reynir á trúna sér fólkið hvað hún
er því mikils virði. Kirkja í þreng-
ingum er oft meira lifandi en sú
kirkja sem getur starfað fyrir-
hafnarlaust.
Vilja íbúar í Eþíópíu taka
kristna trú? Era þeir ekki sælir í
sinni trú og er ekki bara verið að
færa þeim slæma menningu?
— Þeir vilja taka við hinni
kristnu trú. Við emm oft sakaðir
um að vilja koma inn hjá þeim
vestrænum menningaráhrifum og
vissulega breytist mikið með til-
komu kristninnar. Menn verða
hins vegar að gæta að því að
Afríkubúinn hugsar á allt annan
hátt en við. Þar em andleg gæði
og líkamleg ekki aðskilin. Okkur
finnst fráleitt að bera út böm,
brenna á þeim magann ef þau era
veik eða skera úr þeim úfinn —
þetta er hluti af trúarbrögðum
þeirra. Ef við ætlum að fá þá til
að breyta þessu verða þeir að láta
af sinni heiðnu trú og það er allt-
af róttæk breyting fyrir þá að
taka upp aðra trú. Það er svo
margt sem kristin trú færir þeim
sem breytir öllu lífi þeirra til batn-
aðar. Þess vegna fylgir svo margs
konar fræðsla og hjálp starfi
kristniboðsins, það lætur sér annt
um manninn allan.
Hefur áhrif
— Þannig er kristniboðið hjálp
til sjálfshjálpar sem hlýtur að vera
besta þróunarhjálpin. Oll þróunar-
hjálp hefur mikil áhrif og við
getum nefnt dæmi veginn sem
lagður var til Konsó. Þar kom
kristniboðið hvergi nærri en það
urðu ótrúlegar breytingar sem á
iífí fólks með tilkomu hans, bæði
jákvæðar og neikvæðar. Þannig
er með alla þróunarhjálp. Okkar
verk er áð reyna að draga úr
neikvæðu áhrifunum.
Það fylgir því alltaf róttæk
breyting að taka kristna trú.
Þannig ætti það að vera hjá okk-
ur og það gerist einnig hjá
Afríkubúanum, segir Jónas Þóris-
son að lokum. Geta má þess að í
dag, sunnudag, er kristniboðs-
dagur og er þess minnst víða í
kirkjum og á samkomum. Starf-
semi Sambands ísl. kristniboðs-
félaga er borin uppi af ftjálsum
framlögum og er áætlað að hún
kosti um 8 milljónir króna á næsta
ári.
LENGI BÝR AÐ FYRSTU GERÐ.
Dagvist barna í Reykjavík rekur 61 dagvistarheimili
víðs vegar um borgina fyrir um 4000 börn á aldrinum
6 mán — 10 ára.
Megin viðfangsefni Dagvista er að búa hinum ungu
Reykvíkingum þroskavænleg uppeldisskilyrði í öruggu
og ástríku umhverfi í leik og starfi með jafnokum.
Við erum nú þegar um 600 manns sem önnumst þessa
yngstu borgara, en til að ná ofangreindum markmiðum
þurfum við liðstyrk áhugasamra einstaklinga.
Við óskum eftir: Fóstrum, þroskaþjálfum, uppeldis
fræðingum (BA — próf eða sambærilegt), einstaklingum
sem hafa öðlast reynslu við uppeldi eigin barna,
einstaklingum sem vilja öðlast reynslu í dagvistaruppeldi
fyrir væntanlegt nám.
Allar nánari upplýsingar um störíin geíur Fanny Jónsdóttir, deildarstióri í síma 2 72 77 alla virka daga
frá kl. 9.00 — 16.00 og í síma 2 14 96 laugardag og sunnudag frá kl. 11.00 — 15.00