Morgunblaðið - 21.07.1988, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. JÚLÍ 1988
/, þetto- er skrifstok- Kúscmeicío.rci,
Fótsnyrtirinn erhérvið hilð'ina."
Aster...
I/-2V
... a<3 íata Aana íkarp-
húsið.
TM Rog. U.S. Pat Off.— aN rights rwerved
© 1987 Loa Angeies Times Syndicate
Með
morgunkaffinu
taylí?*
Ég trúi ekki á djöfulinn
frekar en jólasveina. Það
er bara pabbi sem skellir
sér í einhvern galla.
Mér þykir þetta leitt, vin-
ur, en allir bankarnir eru
lokaðir...
Sökuð um þjófnað í Hagkaup
Til Velvakanda
Ég lagði leið mína inn í Hag-
kaup j Skeifunni fyrir um mán-
uði. Ég keypti talsvert mikið og
þar á meðal flík fyrir manninn
minn og spurði hvort ég fengi
henni ekki skipt ef hún passaði
ekki. Þetta var á föstudegi, en
strax á mánudeginum eftir fór ég
að fá flíkinni skipt fyrir aðra
minni, þar sem hún hafði ekki
passað. Ég var í peysutetri, sem
ég hafði keypt á föstudeginum,
en þar sem mjög heitt var inni í
versluninni fór ég úr henni og
hafði hana á handleggnum. Ég
fékk flíkinni skipt, en þegar ég
var á leiðinni út kemur ung stúlka
til mín og spyr mig hvort ég hefði
borgað peysuna, sem ég bar á
handleggnum. Ég varð hvumsa en
sagði eins og var að ég hefði borg-
að hana á föstudeginum. Hún
sagði þá að verðmiðar hefðu fund-
ist á gólfinu, sem gætu átt við
peysuna og því yrði ég að sýna
kassakvittun til að sanna mál mitt.
Ég hafði ekki hugmynd um hana
og taldi líklegast að hún hefði far-
ið út í tunnu með öðru rusli. Þá
biður stúlkan mig að koma inn í
einhvetja kompu og tala við hana.
Ég varð að sjálfsögðu við því,
enda taldi ég að málið skýrðist þá.
Inn í kompuna kom verslunar-
stjórinn, ungur maður og hroka-
fullur og segir blákalt að ég hafi
stolið peysunni. Mér varð mikið
um þetta og engdist eins og ormur
á glóð og sagði að ég hefði ætíð
borgað fyrir mig og stuldur hvarfl-
aði ekki að mér. Hann gerði sig
valdsmannslegan og hlustaði ekki
á mig og þá varð mér ljóst að
manninum var fullkomin alvara.
Ég spurði hann hvort ég mætti
ekki reyna að finna stúlkuna, sem
afgreiddi mig á föstudeginum. Ég
fékk það og hún staðfesti að ég
hefði keypt mikið þá, en sagðist
ekki muna nákvæmlega hvað það
hafi verið. Þegar ég kom inn í
kompuna aftur voru komnir þar
tveir lögreglumenn. Þeir báðu um
að fá að sjá skilríki mín á þeim
forsendum, að þeir þyrftu að at-
huga hvort ég hefði orðið uppvís
að þjófnaði áður. Sögðu þeir að
það væru einmitt konur komnar
yfir miðjan aldur eins og ég og
ættu næga peninga, sem helst
stælu úr búðum. Peysan var tekin
og ég skrifuð upp, en svo var mér
leyft að fara heim.
Ég fór grátandi heim, enda hef-
ur mannorð mitt ekki verið klætt
af mér fýrr. Ég talaði við lögfræð-
ing minn, sem hafði samband við
verslunarstjórann. Hann spurði
hann hvort einhver vitni hefðu
orðið af því að ég hefði stolið peys-
unni, en svo var auðvitað ekki.
Þá sagði hann honum að skila
peysunni heim til mín og biðjast
jafnframt afsökunar, sem hann og
gerði, en með hundshaus. Ég var
svo leið yfir þessu og sagði við
hann að Guð gæti kannski fyrir-
gefið honum, en éggæti það ekki.
Það sem mér svíður sárast er
að vera stimplaður þjófur að
ósekju og einnig þau ummæli að
konur komnar á sjötugsaldurinn
væru líklegir búðarþjófar. Það er
varla að ég þori út í búð eftir þenn-
an atburð. Þetta fékk svo mikið á
mig að ég lá rúmliggjandi í nær
hálfan mánuð á eftir, þar sem ég
er veik fýrir hjarta.
Ólöf Pétursdóttir
Skrifið eða hringið til
Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur tQ —
eða hringja milli kl. 10 og 12,
mánudaga til föstudaga, ef þeir
koma því ekki við að skrifa. Með-
al efnis, sem vel er þegið, eru
ábendingar og orðaskiptingar,
fyrirspumir og frásagnir, auk
pistia og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og heimilisföng
verða að fylgja öllu efni til þáttar-
ins, þó að höfundur óski nafn-
Ieyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að
beina þvi til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti
sinn hlut ekki eftir liggja hér í
dálkunum.
HÖGNI HREKKVlSI
Víkveiji skrifar
að er án efa vandaverk að þýða
kvikmyndir svo vel sé. Þýðendum
slíkra mynda í sjónvarpi hefur oft tek-
ist ágætlega að koma meginatriðum
til skila á því knappa plássi sem þeim
er ætlað, þ.e. þessum tveimur línum
sem birtast í senn á skjánum. Þó virð-
ist sem sumir þeirra ætli sér að nýta
línumar tvær of vel, svo textinn verð-
ur nánast óskiljanlegt skeyti. Víkverji
hefur til dæmis tekið eftir að einn
þessara þýðenda sleppir gjarnan per-
sónufomöfnum úr setningum og verð-
ur þýðingin þannig oft á tíðum undar-
leg. Samtal lítur þá svona út í texta:
„Kem í kvöld," segir kona nokkur við
karlmann, sem svarar að bragði: „Bíð
eftir þér. Fer ekki fyrr en komin."
Víkveija finnst satt best að segja ákaf-
lega þreytandi að fylgjast með heilu
kvikmyndunum, þar sem textinn er
hafður svo knappur.
Þrátt fyrir að knappur texti sé ákaf-
lega þreytandi þá er ekki síður leiðin-
legt að fylgjast með kvikmyndum, sem
þýðendur skilja augljóslega lítið í sjálf-
ir. Þetta á oft við um bandarískar
kvikmyndir, sem fjalla um ýmsa hópa,
sem ekki tala beinlínis neitt fyrirmynd-
armál. Sem dæmi má nefna kvikmynd
sem sýnd var fyrir nokkru og Qallaði
að um hóp glæpamanna í fátækra-
hverfi. Málfar þeirra var ekki upp á
marga fiska og þýðandinn hafði
greinilega ekki hugmynd um hvað
slangur þeirra þýddi. Þess vegna liðu
oft fleiri mínútur án þess að nokkur
texti birtist á skjánum, á meðan
glæpamennirnir þusuðu á götumáli.
Það væri óskandi að þýðendur, sem
taka að sér að snara slíkum kvikmynd-
um yfir á íslensku, hefðu einhveija
hugmynd um merkingu slanguryrð-
anna.
XXX
að kemur stundum fyrir blaða-
menn að þeir láta undir höfuð
leggjast að leiðrétta viðmælendur sína
og birta viðtöl, sem eru óskiljanleg og
á röngu máli. Viðkvæðið er þá oft:
„Maðurinn sagði þetta svona, orðrétt."
Ekki skal það dregið í efa, en blaða-
menn ættu öðrum fremur að vera á
varðbergi. Víkveiji verður til dæmis
að viðurkenna, að hann gat ómögulega
skilið hvað var átt við þegar haft var
eftir stjómmálamanni nokkrum að það
dygðu engin handaflsvinnubrögð til
að lækka vexti. Hvemig vinnubrögð
eru „handaflsvinnubrögð" og fyrst þau
duga ekki til, þarf þá að grípa til ein-
hverra „vélavinnubragða?" Ef til vill
átti stjórnmálamaðurinn við að hann
þyrfti að grípa til reiknivélarinnar ef
honum ætti að takast að lækka vexti.
xxx
Eitt af því sem fer hvað mest í
taugamar á Víkveija er þetta
eilífa tal um valkosti. Mönnum virðist
ómögulegt að segja að þeir eigi
margra kosta völ, eða hafi um margt
að velja. Margir valkostir skulu það
vera. Það er undarlegt, en allur þorri
almennings virðist nú vita allt um
valkosti. Samt er valkostinn hvergi
að finna í orðabókum. Þar er aðeins
talað um valköst, sem er orð allt ann-
arrar merkingar en valkosturinn vin-
sæli. Samkvæmt orðabók Menningar-
sjóðs er valköstur nefnilega hrúga af
likum fallinna manna. Valkosturinn
margumræddi er hins vegar aðeins
dæmi uni hnignun málvitundar.