Morgunblaðið - 25.11.1988, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 1988
35
hverfi gjörbreyttra tfma og svip-
minni sveita.
Eggert sagði mér oft frá þessu
sumri í Bessatungu, ég hefi alltaf
verið forvitin um búshagi skálda
og spurði margs. Ég held að um
þessar mundir hafi honum ósjálf-
rátt borist einhver dulin vitneskja
um það, að stritið væri ekki það
eina sem gilti í lífinu einsog lengst
af hafði verið viðtekin skoðun á
landi hér. Kannske var hægt að
eiga sér athvarf í eigin hugarheimi
til hvíldar frá daglegu amstri. Og
Eggert fann sér sitt eigið athvarf
og átti þar margar auðnustundir.
Það var tónlistin sem átti hug hans
hálfan eða meir, og veitti honum
ómælda ánægju og tómstundagam-
an meðan dagar entust. Hann lærði
aldrei neitt til slíkrar iðju, en hafði
næmt tóneyra og spilaði á fleiri en
eitt hljóðfæri og samdi aukin heldur
smálög sér til ánægju og sálubótar.
Vorið 1939 flutti fjölskyldan frá
Hjarðarholti en sá staður var þeim
öllum mjög kær og hélt áfram að
vera einskonar homsteinn í sam-
félagi þeirra.
Enda þótt systkinin dreifðust
víða þá vom þau einkar samhuga
í því að halda vel hópinn og gleðj-
ast og hryggjast hvert með öðru á
örlagastundum og hverskyns tíma-
mótum.
Eggert dvaldi um tíma í Ólafsvík
og hóf um það leyti sambúð með
Katrínu Ólafsdóttur. Hún átti lítinn
dreng, sem Eggert gekk í föður-
stað. Hann heitir Ólafur Emil, nú
fulltíða maður, og hefur hann ávallt
sýnt fósturföður sínum einstaka
ræktarsemi. Um skeið bjuggu þau
á Skólavörðustíg 10 í Reykjavík.
Þar skall hurð nærri hælum, er eld-
ur kom upp og gat Eggert með
harðfylgi bjargað sér og fjölskyld-
unni úr brennandi húsinu. Eftir það
festi hann kaup á sumarbústað í
Kársnesi í Kópavogi. Það var vorið
1947 og hefur hann verið búsettur
í Kópavogi alla tíð síðan, nú síðast
í Holtagerði 20.
Þau Eggert og Katrín slitu sam-
vistir, en 20. ágúst 1965 gekk hann
að eiga eftirlifandi konu sfna,
Margréti Sigtryggsdóttur frá
Hrappsstöðum. Ung höfðu þau
kynnst í Dölum vestur, en ræktu
ekki þau kynni fyrr en löngu síðar
er fundum þeirra bar saman aftur
hér syðra. Hjónaband þeirra var
með ágætum, þau bárust ekki mik-
ið á, en höfðu gnótt þess hugarfars
sem þarf til að una glaður við sitt.
Eggert var mannvinur og ekki
hvað síst nutu böm góðvildar hans.
Hann lagði sig fram um að
skemmta þeim og átti auðvelt með
að umbera ærsl þeirra og kátínu.
Böm sóttust eftir að heimsækja þau
hjónin, sem hvort á sinn hátt löðuðu
unga og gamla að sér með hóg-
værð og elskulegu viðmóti.
í örðugum veikindum síðustu
mánuði var Margrét, mágkona mín,
hin styrka stoð sem hvergi brást.
Æðrulaus og óbuguð horfír hún nú
fram á götu þess sem aleinn geng-
ur, og hún mun án alls efa fínna
sér það leiðarhnoða sem dugir.
Eggert var mjög hagur í höndum
og vann lengst af við allskonar
rennismíði og vandasamar viðgerðir
á einu og öðru. Hann tók próf í
vélvirkjun árið 1974 og gerðist fé-
lagi í félagi jámiðnaðarmanna.
Hann vann að iðn sinni þar til í
mars sfðastliðnum. Vel bar hann
húsbændum sínum söguna og þeir
hafa áreiðanlega kunnað að meta
lagvirkni hans.
Nú er starfsdeginum lokið, hönd-
in haga köld og hamarinn lagður á
steðja. Þá em einnig uppi dagar
hinna hljóðlátu tómstunda og sér-
hver tónn af streng. Lagt er nú í
lokaferð og enginn farskjóti fram-
ar, nema sá beislislausi bleiki, og
samfylgd hans verður að lokum
kærkomin þangað sem þögnin eilffa
tekur við um leið og hóftökin deyja
út.
Þá getum við aftur tekið undir
með hinu ástsæla skáldi:
Loks þegar hlíð fær hrím a kinn
hneggjar þú á mig, fákur minn.
Stig ég á bak og brott ég held
beint inn í sólarlagsins eld.
(ÓlJóh.Sigurðsson.)
Ragnheiður Viggósdóttir
Jóhann Júlíus-
son - Minning
Fæddur 4. ágúst 1921
Dáinn 15. nóvember 1988
Mig langar að minnast vinar
míns, Jóhanns Júlíussonar, með
nokkram orðum, en jarðarför hans
fer fram í dag frá Fossvogskapellu.
Ég er lítt kunnugur upprana og
æfiferli Jóhanns, þar sem kynni
okkar og vinátta hófust ekki fyrr
en fyrir 4—5 áram. Þó veit ég að
móðir hans hét Ingibjörg Guð-
mundsdóttir og faðir hans Július
Bjömsson, rafvirkjameistari, en
hann rak þekktustu raftækjaversl-
un landsins á sínum tíma í Austur-
stræti. Jóhann var giftur Gyðu Þor-
steinsdóttur, en þau slitu samvist-
um fyrir all-mörgum áram. Þau
eignuðust þijú böm, Hildi, Garðar
og Júlfus. Tvö bamaböm átti Jó-
hann, börn Hildar. Tvo bræður átti
Jóhann, þeir era Skúli rafvirkja-
meistari og Halldór útibússtjóri
Verzlunarbankans.
Ég man fyrst eftir Jóhanni starf-
andi við fyrirtæki föður síns en síðar
á skemmtunum ýmiskonar, þar sem
Jóhann lék í danshljómsveitum um
árabil.
Um námsferil Jóhanns veit ég
lítið annað en að hann dvaldist f
Bandaríkjunum fyrst eftir stríð við
nám í frystitækni og sérhæfði sig
í öllu, sem viðkom frystiskápum og
ísskápum. Vann hann hjá Sambandi
ísl. samvinnufélaga um tíma við
þessa sérgrein sína.
Seinni árin rak Jóhann heild-
verzlunina „Elargo". Flutti hann
meðal annars inn allskonar tækja-
búnað er tengdist notkun talstöðva.
Var hann vel þekktur á því sviði.
Það var einmitt vegna sameigin-
legs áhuga okkar á talstöðvum, að
leiðir okkar lágu saman og kynni
okkar hófust. Þau þróuðust fljót-
lega í vináttu, ekki síst vegna
heilsuleysis okkar beggja, en við
voram báðir öryrkjar. Hafði Jóhann
átt við langvarandi veikindi að
stríða. Reyndum við eftir mætti að
styðja við bakið hvor á öðram.
Veikindi okkar vora þess eðlis,
að við áttum erfítt með að umgang-
ast annað fólk; einkum þá, sem
okkur voru kærastir, þ.e.a.s. bömin
okkar og bamaböm.
Ég minnist allra samtalanna, sem
við áttum í gegnum talstöð, síma
eða yfir kaffibolla í „Kaffívagnin-
um“. Var þá gjaman talað um lifið
og tilverana eða það sem efst bar
í þjóðmálunum. Hafði Jóhann sínar
ákveðnu skoðanir í þeim' efnum.
Voram við ekki alltaf sammála eins
og gengur.
Eg minnist allra bíltúranna sem
við áttum saman, en þeir vora eink-
um um vesturbæinn og nesið. Und-
anfarið lágu þessar ferðir okkar
gjaman á Meistaravelli, en þar era
Samtök aldraðra að byggja stór-
hýsi. Við höfðum fest okkur sína
íbúðina hvor þar og hlökkuðum til
að eyða efri áranum þar saman og
innanum jafnaldra okkar. Vonuð-
umst við til að bijóta þannig þá
einangran sem við voram í.
í bíltúranum var margt rætt
saman, ekki sfst tilfinningamál.
Varð Jóhanni tíðrætt um bömin sín
og bamaböm og samskipti sín við
þau. Hann gerði sér grein fyrir
því, að samskiptin takmörkuðust
fyrst og fremst af vanmætti hans
til að umgangast þau.
Ég minnist sérstaklega frásagna
hans af bíltúram hans með eldri
dóttursyni sínum, sem nýverið varð
7 ára; hvað andlit hans ljómaði
þegar hann sagði frá brögðum þess
litla við að fá afa sinn til að kaupa
ýmislegt handa sér eða þegar sá
litli spurði áhyggjufullur, hvort
hann þyrfti að skipta um afa, þegar
móðir hans flutti ásamt flölskyldu
úr kjallaraíbúð Jóhanns á Lyng-
haga.
Eg minnist áhyggna hans og
umhyggju fyrir mér, þegar hann
Fanney Jóns-
dóttir - Minning
Fædd 8. ágúst 1925
Dáin 31. október 1988
Með fáeinum orðum langar mig
til að minnast minnar góðu vin-
konu, Fanneyjar Jónsdóttur. Hún
var búin að heyja baráttu við sjúk-
dóm sinn í nokkurn tíma, en varð
að lúta honum með andláti sínu 31.
október sl.
Ég kynntist Fanneyju árið 1957
og voram við vinkonur eftir það í
31 ár. Aldrei féll skuggi á þann
vinskap og tel ég það mikið Fann-
eyju að þakka. Þegc eitthvað bját-
aði á horfði hún ætfð á jákvæðu
hliðina en fram hjá þeirri neikvæðu.
Ekki skemmdi heldur hláturinn, því
hláturmild var hún og fljót að sjá
hið skoplega. Hún hló svo hjartan-
lega að útilokað var annað en hlæja
með.
Ég á Fanneyju mikið að þakka.
Ef mér leið illa þurfti ég ekki ann-
að en að hringja til hennar og eftir
að hafa rætt við hana skamma
stund leið mér betur. Fyrir þetta
verð ég henni ævinlega þakklát.
Ég talaði við Fanneyju skömmu
áður en hún fór á sjúkrahús í síðasta
sinn. Hún var þá vongóð um bata,
en ef ekki, þá yrði að taka því sem
að höndum bæri, þvf allt var gert
sem hægt var til að bæta lfðanina.
Ung að áram trúlofaðist Fanney
breskum pilti og eignuðust þau tvö
böm saman, Bettý og Sigurð.
Heimsstyrjöldin síðari stóð þá sem
hæst, unnustinn var kallaður burt
frá íslandi, í bardaga fór hann og
lét lífið þar.
Það var svo árið 1958 að Fanney
kynntist manni sínum, Magnúsi
Þorsteinssyni. Veit ég að vinkona
mín hefur veirð sæl og hamingju-
söm og að bjart var yfir lffi hennar
síðustu 30 árin. Það var gott að
koma á heimili þeirra, því vel var
þar tekið á móti gestum. Fanney
og Magnús ólu upp dótturdóttur
Fanneyjar, Sigurlaugu, og var hún
þeim mikill gleðigjafi. Reyndist
Magnús góður stjúpfaðir, fósturfað-
ir og afi og ég veit að böm Fanneyj-
ar munu reynast honum vel á
ókomnum áram hans.
Við Jón þökkum allar þær góðu
stundir sem við áttum saman á liðn-
um áram. Við færam aðstandend-
um innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum þeim blessunar Guðs.
Gestheiður Þorgeirsdóttir
varð þess var, að líðan mín versn-
aði. Var þá ekkert til sparað, að
létta. mér róðurinn.
Ég minnist síðustu heimsóknar
minnar til hans á Lynghagann
fimmtudagsmorguninn þann 17. Ég
hleypti mér sjálfur inn, ég hafði
lykil, ég talaði við hann, fékk ekk-
ert svar. Jóhann vinur minn var
látinn.
Já, ég minnist, ég minnist ...
Ég naut þeirra sérréttinda, sem
fáum óskyldum gafst, að kynnast
innri manni Jóhanns. Þann tíma,
sem ég þekkti hann, átti hann við
erfiða skapgerð að stríða: einnig
var hann sérlundaður. Þegar svo
við bættist, að hann brynjaði sig
oft, vegna veikinda sinna, með
hijúfu viðmóti, misskildu hann
margir og höfðu jaftivel hom í síðu
hans. Hann gat verið harður í horn
að taka, ef hann taldi gert á hlut
sinn. Hinsvegar era þeir líka marg-
ir, sem kynntust Jóhanni sem ljúf-
um, skilningsríkum og hjálpsömum
manni, sem tilbúinn var að rétta
hjálparhönd, einkum þeim, sem
minna máttu sín. Margur pening-
alítill talstöðvar-áhugamaðurinn
fékk vörar hjá honum fyrir lítið.
Þegar ég nú kveð vin minn, Jó-
hann, með söknuði, fgsri ég bömum
hans, bamabömum, ’ bræðram og
öðram skyldmennuro mfna inni-
legustu samúð. Ég bið Guð að
styrkja ykkur og styðja f sorg ykk-
ar og söknuði.
Minningin um Jóhann mun lengi
lifa.
Helgi Hjartarson
í dag kveðjum við góðan dreng.
Mann sem var sérlega fáskiptinn
og varð ekki á vegi margra. Og þó
urðu endalokin á þennan hörmulega
hátt. Hvemig má það verða að aldr-
aðir og lasburða séu ekki óhultir á
eigin heimili. Það er þyngra en tár-
um taki.
Karl Jóhann var sonur hjónanna
Júlíusar Bjömssonar rafvirkja-
meistara og konu hans, Ingibjargar
Guðmundsdóttur, hér í “Reykjavík,
en þau era bæði látin. Jóhann fet-
aði i fótspor föður síns og lærði
rafvirkjun. En lengst af vann hann
í verslun föður síns í Austurstræti
eða þar til verslunarrekstrinum var
hætt. Jóhann eins og hann var allt-
af kallaður giftist Gyðu Þorsteins-
dóttur og saman eignuðust þau
þijú böm, Hildi, Garðar og Júlíus
Bjöm. Hildur á tvo syni, Val og
Garðar, sem oft vora umræðuefni
afa, hann var svo stoltur af tilsvör-
um.Vals sem bjó um tfma í sama
húsi og afi.
Jóhann og Gyða slitu samvistum
og eftir það bjó hann í mörg ár
með móður sinni, eða þar til hún
lést vorið 1985, þá fluttist hann
aftur á Lynghagann. Ég sem þetta
rita hef þekkt Jóhann alla ævi.
Okkur var alltaf vel til vina, og
margt á ég enn í dag sem Jóhann
færði mér þegar hann á sokka-
bandsáranum var að koma frá út-
löndum. Ég var svo lánsöm að búa
ásamt móður minni á heimili for
eldra hans fyrstu æviárin, auk þess
að dvelja þar oft um helgar fram
eftir aldri. Veturinn 1984—85
bjuggum við svo aftur undir sama
þaki. En þá var Jóhann farinn að
kröftum, en þó fundum við okkar
gamla ritma í orðaleikjum. En nú
vora það mín böm sem léku frúna
í Hamborg og fleiri orðaleiki við
hann. En ekki vora þau eins upp-
numin yfir göldram og slíku, þau
voru fljótari að átta sig á brögðun-
um en mamman í gamla daga.
14. nóvember síðastliðinn ætlaði.
ég að hringja f Jóhann eins og ég
var vön á afmælisdegi móður hans,
en ég lét ekki verða af því. Maður
ætti aldrei að fresta til morguns
því sem hægt er að gera í dag, því
þá getur það orðið of seint.
Eg kveð góðan vin. Guð blessi
minningu hans.
M.G.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
EYÞÓR ÓMAR ÞÓRHALLSSON
tannlæknir,
varð bráðkvaddur á heimili sínu þann 23. nóvember.
Helga Brynjólfsdóttir
og börn.
t
Móðir mín,
MARGRÉT JÓNSDÓTTIR,
Samtúni 14,
Reykjavfk,
lést í Landakotsspítala fimmtudaginn 24t nóvember.
Fyrir hönd aöstandenda,
Uröur Gunnarsdóttir.
t
ÞÓRDÍS SIGURGEIRSDÓTTIR
frá Svarfhóll f Miklaholtshreppi,
verður jarðsungin frá Garðakirkju föstudaginn 25. nóvember ki. 13.30.
Aðalheiöur Viöar, ÓttarVlðar,
Asta Halldóra Agústsdóttir, Gunnar Sæmundsson.
t
Fóstra okkar og frændkona,
ÞÓRUNN BÖÐVARSDÓTTIR
frá Butru f Fljótshlfð,
verður jarðsungin frá Þorlákskirkju I Þoriákshöfn iaugardaginn 26.
nóvember kl. 14.00.
Böðvar Gfslason,
Böðvar Kristjánsson.