Morgunblaðið - 25.11.1988, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 1988
36
Guðmunda Þorgeirs-
dóttir - Minning
Fædd 8. júnf 1918
Dáin 17. nóvember 1988
Þá fyrst skiljum vér dauðann er
hann leggur hönd á einhvern sem
vér unnum. Að hún Munda okkar
sé dáin. Hún lést af slysförum 17.
nóvember. Vér minnumst hennar
sem glaðværrar og skemmtilegrar
frænku. Síðasta árið bjuggum við
í sama húsi. Betri húsfélaga var
ekki hægt að hugsa sér. Hún vildi
allt fyrir okkur gera. Bað oft um
að fá að passa fyrir okkur, ef við
ætluðum eitthvað út. Óli fór oft upp
að heilsa upp á Mundu. Hún gaf
sér alltaf tíma fyrir hann. Og alltaf
þótti honum gaman að fara til
Mundu. Hægt væri að skrifa langa
grein um allt sem Munda gerði og
um alla þá hjálp er hún veitti öðr-
um. Nú hefur hún fengið hvíldina.
Hvíli hún í Guðs friði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V.Br.)
Blessuð sé minning góðrar konu.
Megi góður Guð styrkja ættingja
og vini.
Agnes Eiríksdóttir
og fjölskylda.
• Guðmunda Þorgeirsdóttir
tengdamóðir mín er látin, það er
X.
hinn kaldi og sári veruleiki sem við
samferðafólk hennar stöndum
frammi fyrir og verðum að læra
að sætta okkur við.
En eftir skilur hún minningar
sem í mínum huga eru allar bjartar.
Og hvemig á annað að vera þeg-
ar í hlut á persóna sem kunni öðrum
betur að gleðjast og gleðja aðra.
Frá henni stafaði nefnilega þetta
hógværa glaðlyndi, jákvæðni og
þessi einlægi og fölskvalausi áhugi
fyrir öðru fólki.
Enda var hún vinamörg og vin-
sæl.
Fáum hef ég kynnst sem hafa
haft jafn einlægan áhuga á listum
sem Munda. Mér þætti ekki ótrú-
legt að hún hafi séð flestar upp-
færslur á leiksviðum borgarinnar
síðustu áratugi, hún las mikið, sótti
tónleika og listsýningar af miklum
krafti, þetta var henni sem orku-
gjafi og lífsnauðsyn.
Hún fylgdist af áhuga með lands-
málum og hafði sínar fastmótuðu
og ákveðnu skoðanir í þeim efnum.
Það skorti því sjaldnast umræðuefni
á Öldugötunni þegar Munda var
sótt heim, hvort sem farið var í
grjónagrautinn eða skroppið í kaffi
og voru þá oftast fyrir einhveijir
gestir. Það var stutt í hláturinn
þegar Munda var annarsvegar, því
hún var einkar glöggskyggn á hinar
skoplegu hliðar mannlífsins.
Samband hennar við systur sínar,
þær Guðrúnu og Sigríði, svo og
börn sín og fjölskyldur þeirra var
með þeim hætti að hún var ekki
einvörðungu systir og móðir heldur
einlægur vinur og félagi og brim-
btjótur þegar á reyndi.
I mannlýsingum er stundum
gripið til líkinga úr ríki náttúrunnar
til skýringar á persónueinkennum.
Eik og fjóla hafa verið notuð í þeim
efnum. Þær stöllur finnast mér eiga
vel við um Mundu. Hún var hvor
tveggja eik og fjóla, sterk og traust,
blíð og gefandi.
Með innilegu þakklæti kveð ég
sómakonuna Guðmundu Þorgeirs-
dóttur.
Bjarni G. Bjarnason
„Mínir vinir fara fjöld," kvað
skáldið forðum. Þetta er eitt af því
sem óhjákvæmilega fylgir ellinni.
Vinimir hverfa og sífellt verða færri
og færri til að deila minningum
með þeim sem eftir lifa.
Margs er að minnast eftir sextíu
ára vináttu. Ég minnist þess er ég
hitti Mundu í fyrsta sinn. Við vorum
að hefja skólagöngu í Miðbæjar-
skólanum, ég tæpra átta ára en hún
níu ára. Hvað hún hafði fallega ljósa
lokka og bjart bros! Og þó ég fyndi
aðeins til afbrýði fyrst í stað, af
því að það var Obba vinkona mín
úr tímakennslunni sem kynnti okk-
ur og hafði auðsjáanlega miklar
mætur á henni, þá hvarf afbrýðin
fljótt. Fleiri vinkonur bættust í hóp-
inn, Adda og seinna Sigga, og við
gerðumst sjálfskipaðir skemmti-
kraftar bekkjarins með því að leika
fyrir bekkinn á jólaskemmtun og
þar fannst mér Munda hafa mesta
hæfileika þó að hún fylgdi því ekki
eftir síðar. En hún var mjög hóg-
vær.
Bamaskólaárin liðu áfram með
sínum venjulegu sigmm og ósigr-
um. Við vomm heldur duglegar við
námið, en Munda var best í reikn-
ingi óg bar þar af í bekknum.
Síðasta bamaskólaárið skildu
leiðir okkar því að ég varð að fara
í Austurbæjarskólann. En við hitt-
umst aftur í inntökuprófi inn í
Menntaskólann vorið 1932 og
ákváðum að sitja saman ef við
næðum prófínu. Okkur tókst það
og settumst í fyrsta bekk um haust-
ið og nú hófst með okkur innileg
vinátta sem aldrei slitnaði. Leiðir
hafði skilið með hinum vinkonun-
um; þær fóm í aðra skóla. Frá þess-
um tíma em mér minnisstæðir for-
eldrar Mundu, þau Þorgeir Guðjóns-
son verkamaður og Jódís Ámunda-
dóttir. Þau em í huga mér ímynd
alls hins besta í íslensku skaplyndi
og athöfn: hógværðar, heiðarleika
og vinnusemi. Þorgeir var veðurbit-
inn af áralangri vinnu við óblíð kjör
á hafnarbakkanum og dálítið htjúf-
ur við fyrstu kynni, en það var hýra
í augunum og handtakið hlýtt. Jódís
var lítil, brosmild og blíð og hafði
þessa góðlátlegu kímnigáfu sem
Mundaerfði, kímni sem sáþað bros-
lega en særði aldrei neinn.
Þessum sómahjónum hafði tekist
að koma upp stóm og myndarlegu
steinhúsi með ráðdeild sinni og
sparsemi sem aldrei var þó um of
því að vel var okkur, vinum systkin-
anna, tekið og gott var að sitja í
hominu í eldhúsinu hjá henni Jódísi
og borða kleinumar og pönnukök-
umar hennar sem alltaf vom bakað-
ar á laugardögum. Jódís hlustaði á
okkur og margt hefur eflaust flogið
sem sumir foreldrar hefðu kannski
ekki haft gott af að heyra en hún
Jódís hneykslaðist aldrei og brosti
bara sínu góðlátlega brosi. Þessi
góðu hjón mótuðu afkomendur sína
með fordæmi sínu. Bera þeir þess
allir merki.
Öldugata 25a var aðsetur fyöl-
skyldunnar. Eldri dæturnar, tvíbur-
amir Gunna og Sigga, stofnuðu sín
heimili þar og Einar bróðir þeirra
bjó þar til hann lést árið 1971.
Eldri systumar fluttu seinna burt
með fjölskyldur sínar en Munda bjó
áfram á Öldugötu 25a ásamt for-
eldrum sínum þar til þeir dóu, Þor-
geir árið 1953 af afleiðingum vinnu-
slyss, en Jódís lést árið 1961, átta-
tíu og fimm ára gömul. Annaðist
Munda hana er hún lá banaleguna
af kærleika og æðmleysi eins og
hennar var von. Enn bjó Munda á
Öldugötu, nú síðast með dóttur
sinni, Þórdísi.
Unglingsárin okkar Mundu í
menntaskólanum liðu líkt og hjá
öðmm unglingum á þeim tíma. Við
reikuðum um í rómantískri leiðslu
í sólarlagsgöngur út í Eyju eða
suður með Tjörn og trúðum hvor
annarri fyrir, ef síðasta „svermer-
íið“ hafði sent okkur augnskot. Og
ef hann hafði bmgðist vonum okkar
tókum við innilega þátt í því hvor
hjá annarri. Fyrr en varði var kom-
ið að gagnfræðaprófínu. Við lásum
saman undir prófið og þá gerðist
það sem skipti sköpum. Munda
hafði alltaf haft slæma sjón, þoldi
ekki lesturinn, og að læknisráði
hætti hún í prófinu og lagði ekki í
frekari skólagöngu. Hún lauk að
vísu prófínu seinna og hafði rétt til
framhaldssetu, en trúði lækninum
og lagði ekki í það, þó að hún
næði nógu hárri einkunn. Alla tíð
var þetta mikið sorgarefni. Hana
dreymdi ófá skipti að hún væri að
taka stúdentspróf. Hún fór að
vinna, fyrst í bakaríi Jóns Símonar-
sonar og síðan á lögfræðiskrifstofu
Ólafs Þorgrímssonar.
Það fymtist ekki yfir vináttu
okkar þó að við gengjum ekki sömu
braut. Við héldum áfram að hitt-
ast, fara saman út að skemmta
okkur eða í smáferðalög. Bráðlega
var alvara lífsins komin til sögunn-
ar. Við stofnuðum heimili og eign-
uðumst fyrstu börn okkar um svip-
að leyti. Báðar eignuðumst við sjö
böm. Það var því ýmislegt sem
tengdi okkur. Nokkur sumur fómm
við saman í sumarbústað, fyrst með
tvö böm hvor og eitt sumarið vorum
við með átta við fremur lélegar
aðstæður. Aldrei varð okkur sund-
urorða út af bömunum eða nokkr-
um hlut, enda hafði Munda einstakt
skap.
Bömin uxu úr grasi en við héld-
um áfram að hittast; glöddumst
saman þegar vel gekk en sóttum
styrk hvor tit annarrar þegar á
móti blés. Þá var Munda fremur
veitandinn en ég þiggjandinn. Við
fórum saman í leikhús og á tónleika
og nú síðast í sumar í ógleymanlega
ferð til Sorrento og Rómar.
Guðmunda Þorgeirsdóttir var
fædd 8. júní 1918. Hún varð því
sjötíu ára í vor og hélt þá vinum
sínum og skyldfólki veglega veislu.
Vinnuþrek hennar var með afbrigð-
um gott og hélt hún áfram vinnu
sinni í Alþingi, en þar hafði hún
unnið síðastliðin tuttugu ár sem
aðstoðarbókavörður og húsvörður.
Alltaf var fullt hús af börnum
hennar og bamabömum á Öldugöt-
unni og lét hún sig ekki muna um
að hafa þau öll í mat ef svo bar
undir. Samheldnari fjölskyldu er
vart að finna. Hún hafði yndi af
leiklist og yfírleitt allri list og sagði
mjög vel frá, þó að mér fyndist hún
stundum færa nokkuð mikið í
stílinn. Viðmót hennar var ljúft og
stutt í brosið. Hún var mjög per-
sónufróð og fylgdist vel með mönn-
um og málefnum og hafði góða
dómgreind á hvort tveggja. Hún
vildi hvers manns vandræði leysa,
ef hún gat, og sérhlífni eða leti var
ekki að finna í skaphöfn hennar.
Hún giftist manni sínum, Gunn-
ari Péturssyni málara, vorið 1941,
góðum og grandvörum dreng. Hann
lést 1983. Þau eignuðust sjö börn
eins og áður segir. Þau eru: Þórdís,
starfsstúlka hjá 0. Johnson og
Kaaber; Gunnar Birgir bifreiða-
smiður að Arnarstöðum í Flóa, gift-
ur Guðríði Valgeirsdóttir; Pétur
Gunnarsson rithöfundur, giftur
Hrafnhildi Ragnarsdóttur; Sigrún
bankastarfsmaður, gift Bjarna
Bjarnasyni; Þorgeir kvikmynda-
gerðarmaður á Stöð 2; Ásdís banka-
starfsmaður, gift Guðlaugi Her-
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐNÝ INGIBJÖRG SIGVALDADÓTTIR,
Sandhólum, Tjörnesi,
sem andaöist i Sjúkrahúsi Húsavíkur þann 21. nóvember verður
jarðsungin frá Húsavíkurkirkju laugardaginn 26. nóvember kl. 10.30.
Margrét Bjartmarsdóttir, Sveinn Egilsson,
Sigrún Bjartmarsdóttir, Sigurjón Ingimarsson,
Baldur Bjartmarsson, Kristfn Kristjénsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Minningarathöfn um
KRISTIN RÚNARSSON
og
ÞORSTEIN GUÐJÓNSSON,
er létust af slysförum 18. október í Nepal, fer fram í Hallgríms-
kirkju laugardaginn 26. nóvember kl. 13.30.
Hildur Björnsdóttir,
Guðrún Hafliðadóttir, Rúnar Guðbjartsson,
Björk Arngrímsdóttir, Guðjón Þorsteinsson,
og systkini hinna látnu.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
HANNIBALS GUÐMUNDAR EINARSSONAR
frá ísafirði,
Einigrund 34,
Akranesi.
Guð blessi ykkur öll. Fyrir hönd aöstandenda,
Gróa Egilsdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
eiginkonu, systur og mágkonu okkar,
ÞÓRDÍSAR AÐALBJÖRNSDÓTTUR.
Kristján Theodórsson,
Ingólfur Aðalbjarnarson,
Sigrún Aðalbjarnardóttir,
Jón Pálmason.
mannssyni; Siguijón leikmynda-
smiður, giftur Eddu Kjartansdóttur.
Barnabömin eru fjórtán.
Öll sjáum við á bak mikilhæfri
konu. Engin vandalaus manneskja
hefur staðið mér nær.
Gerður Magnúsdóttir
Eitt af þeim ótal undrum við að
eignast barn er að þessi nýja mann-
eskja, sem bætist í líf þitt, á hér
líka ýmsa aðra að, sem þú — annað
foreldrið — þekktir kannski ekkert
fyrir. Og sjá, þarna stendur allt í
einu inni á stofugólfi heill hópur
af velviljuðum manneskjum, frænd-
um og frænkum, og sem betur fer
í flestum tilfellum amma.
Og hún amma Munda átti svo
sannarlega ekki erfitt með að opna
faðminn móti sínu tólfta barna-
bami, því hvemig svo sem allt var
í pottinn búið, þá hafði lífið sjálf-
sagðan forgang á hennar bæ. Lífið
hafði forgang og var rétt og gott
í sjálfu sér, eins og hún var í sjálfri
sér.
Það tók mig töluverðan tíma að
átta mig á að ég væri jafn hjartan-
lega velkomin í hennar líf og hitt
fólkið hennar, þótt ég væri ekki
eiginleg tengdadóttir, og ekki bara
ég, heldur vinir mínir, starfsfélagar
og frændur; það var endalaust pláss
í hjartanu hennar Mundu.
Leikhúsin í borginni þurfa hér
áð sjá á bak einum þrautþjálfuðum
áhorfanda því í tugi ára hefur hún
varla látið sig vanta á eina einustu
af uppfærslum þeirra. Við skipt-
umst því gjaman á skoðunum um
leikhúsið, þó ég kæmist sjaldan
yfir helminginn af því sem hún var
búin að sjá. Ekki vorum við nú allt-
af sammála þar, því hún hafði sínar
skoðanir og ég mínar, en það voru
ekki palladómarnir og fordómarnir
hjá henni, styttra í þá hjá mér;
henni þótti einungis leitt fyrir okkar
hönd ef illa tókst til.
Ég hélt eiginlega að svona fólk
væri ekki til, svona gjörsneytt því
að fordæma aðra, og þó ég hafi oft
tekið þannig til orða að það sé nú
til lítils að vera góður í þessum
heimi afsannast það á Mundu, því
hér skilur hún eftir sig heilan hóp
af börnum sem standa saman; ekki
til að veija digra ættarsjóði, heldur
það sem meira er um vert: lífið, sem
er gott í sjálfu sér.
Héma,
þar sem nú er bílastæðið,
var hús foreldra minna.
Það stóð á malarkambi,
og það var svo grunnt
niður í sjávarseltuna,
að þar gat enginn
gróður þrifist.
En mömmu langaði til
að eignast tré,
sem stæði laufgað
um sumur
fyrir utan stofugluggann.
Einn af sonum hennar
gróf djúpa holu.
Svo fór hann upp á hjalla,
langa leið margar ferðir,
og bar á bakinu mold í strigapoka
handa lítilli hrislu, sem kom með rót
að sunnan.
Hin bömin
sóttu hreint fjörugijót,
brimsorfin egg
allra vestfirskra fugla,
til að setja kringum
húsið.
Og þá var komið sumar.
(Jón úr Vör: Bílastæðið.)
Eitthvað í þessa veru var andinn
kringum Mundu og börnin hennar.
Mig langar að votta þessari stóru
konu síðustu virðingu mína, og ég
og mín litla fjölskylda sendum fólk-
inu hennar okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðrún S. Gísladóttir
Hún Munda mágkona er dáin.
Þetta virðist vera svo ótrúlegt,
líkast martröð.
Þungur harmur er nú kveðinn
að fjölskyldu Guðmundu, börnunum