Morgunblaðið - 25.11.1988, Blaðsíða 37

7, bamabörnum, tengdabörnum,
systmm hennar Guðrúnu og Sigríði,
svo og öllum ættingjum hennar.
Hún umvafði allt sitt fólk með ást.
Böm Guðmundu em þessi:
Þórdís, Gunnar Birgir, Pétur, Sig-
rún, Ásdís, Þorgeir og Siguijón.
Guðmunda var gift bróður
mínum, Gunnari Péturssyni. Hann
lést fyrir 5 ámm, sviplega eins og
hún sjálf.
Við Munda vomm vin'konur í
rúma hálfa öld. Minningarnar um
samvenistundir okkar em óþrjót-
andi, þær koma eins og leiftur,
hver á fætur annarri, flestar tengd-
ar börnunum okkar. Við vomm með
börnin stór og smá á sumrin í sum-
arbústöðunum við Álftavatn. Stóm
bömin elskuðu að vera niðri í
sandvíkinni og busla í vatninu eða
fara út á bát að róa, þau undu sér
við þetta klukkutímunum saman,
en við Munda vomm með yngstu
bömin í sólbaðslautunum heima við
húsið. Eftir á finnst mér það hafi
alltaf verið sólskin þarna í þá daga.
Margar em myndimar frá þessum
summm og Gunnar bróðir tók kvik-
myndir sem unun er að horfa á.
Við Munda eignuðumst yngstu
bömin okkar í sömu viku, um jólin
’56, hún Siguijón og ég Bjöm Loga.
Lágum við á sömu stofu í Land-
spítalanum. Við það tengdumst við
ennþá sterkari böndum.
Þegar móðir mín var vistmaður
á Elliheimilinu Gmnd kom Munda
til hennar ótal sinnum, þrátt fyrir
allt sitt annríki og var henni eins
og besta dóttir.
8. júní sl. hélt Munda upp á sjö-
tugsafmæli sitt af þeirri rausn sem
einkenndi hana alla tíð. Hún var
höfðingi í lund, sígefandi. Hún bjó
yfir takmarkalausri óeigingirni og
tillitssemi við alla sem hún um-
gekkst, áhugasöm um allra hagi
og spurði um líðan hvers og eins í
fjölskyldunni. Hún hafði stálminni,
hringdi til mín stundum til að minna
á stórafmæli bæði lifenda og lát-
inna. Hún var fastur punktur í til-
vem minni. Nú er hún farin.
Ég bið guð að styrkja alla henn-
ar fjölskyldu í þessari miklu sorg.
Guðrún Pétursdóttir
Vinnudegi er lokið. Starfsfélagar
skilja og hver heldur heim til sín.
Menn hyggja gott til þess að hitt-
ast aftur að morgni.
Enginn má sköpum renna. Vél-
vædd umferð borgarinnar heimtar
sínar fómir. Með sviplegum hætti
er samstarfi slitið.
Allt er í heiminum hverfult. Því
verður naumast betur lýst en Jónas
Hallgrímsson gerði forðum er hann
minnti á hve tæpt er að trúa glaumi
heimsins og að vinir berast burt í
tímans straumi og blómin fölna á
einni hélunótt.
Við Guðmunda Þorgeirsdóttir
höfðum verið vinnufélagar næstum
15 ár. Síðustu árin var samstarfi
okkar þannig háttað að við áttum
og þurftum að vinna sem einn
maður þar sem okkur var hvom
um sig eða báðum saman ætlað að
vera lítið hjól í gangverki Alþingis
°g löggjafarstarfsins.
Ætti ég að lýsa henni með fáum
orðum er mér efst í huga að hún
vildi hvers manns vandræði leysa.
Að sjálfsögðu var hún eins og við
hin að því leyti að okkur eru menn
misjafnlega geðþekkir. En það
breytti engu þegar til hennar var
leitað. Henni var raun að því ef hún
gat ekki greitt úr því sem eftir var
leitað. Hún naut þess að geta hjálp-
að.
Hún átti stóra fjölskyldu. Mann-
inn sinn missti hún fyrir 5 árum
en hún átti 7 böm og miklu fleiri
barnaböm. Hún var mikil móðir.
Hún á tvær systur og allt þeirra
afsprengi var hennar fjölskylda. Ég
held að missir hennar hljóti að vera
öllu þessu fólki hennar mikið áfall.
En það er huggun í harmi að móður-
leg umhyggja lætur sig ekki án
vitnisburðar og ber ávexti sína frá
kyni til kyns.
Ég veit að starfsfólk Alþingis
vottar samúð sína þeim sem mest
hafa misst. Með harm í huga stönd-
um við álengdar og þökkum liðna
daga.
Halldór Kristjánsson
frá Kirkjubóli.
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 1988
37
Það er fímmtudagur 17. nóvem-
ber kl. 7.30, fallegur vetrarmorg-
unn. Ég nýt þess að ganga í gegn-
um gamla miðbæinn á leið til vinnu.
Skólavörðustígur og Laugavegur
eru vinalegir svona árla morguns.
Hinar fáu „blikkbeljur" sem em á
ferli ná ekki að skemma þessa
morgunstemmningu, og þetta em
einu skiptin sem ég leyfi mér að
bijóta lög, umferðarlög. Ég nýt
þess að ganga á ská yfir Banka-
stræti. Um leið lít ég í átt að Tjörn-
inni, þar sem standa tvö virðuleg
steinhús. Þau hafa svo oft dregið
mig til sín því þar vann hún Munda,
hún var aðdráttaraflið.
Þennan fagra vetrarmorgun
hugsa ég: I dag eftir vinnu læt ég
það eftir mér að koma við hjá
henni, setjast í litlu kaffistofuna og
njóta þess að vera í nálægð þessar-
ar elskulegu konu, rabba um lífið
og tilvemna. Mundu var ekkert
mannlegt óviðkomandi. Hún tók að
fullu þátt í lífinu, henni stóð aldrei
á sama um neitt.
I þetta sinn fór allt á annan veg,
tíminn hljóp frá mér. Á heimleiðinni
hugsaði ég: Á morgun á ég kvöld-
vakt og þá fer ég klukkutíma fyrr
að heiman og kem við hjá Mundu.
Ætli ég hætti ekki að ganga á
ská yfir Bankastræti milli 7 og 8 á
morgnana, ég veit ekki hvort ég lít
í átt að Tjörninni. Hitt veit ég að
minningin um Mundu mun ekki
víkja frá mér. I tímans rás mun hún
ef til vill sameinast minningunni
um hennar elskulegu móður, Jódísi
Ámundadóttur. I mínum huga voru
þær svo líkar.
Jodís kom snemma á öldinni til
Reykjavíkur með systkinum sínum,
Gesti og Sigurði. Þau héldu vel
hópinn í nýju umhverfi og böndin
héldust eftir að þau höfðu ÖU stofn-
að heimili. Þegar Gest og konu
hans, Guðrúnu, vantaði barnapíu
fyrir son sinn Guðmund, var Munda
fengin til að gæta snáðans. Þar
með var lagður grunnur að traustri
vináttu. Þegar ég giftist Bóa var
mér tekið opnum örmum á Öldu-
götu 25A og það hafa alltaf verið
rík tengsl við Mundu og systur
hennar, Gunnu og Siggu. Á Ás-
vallagötu og síðar á Fjölnisvegi var
Munda alltaf aufúsugestur með hlý-
legt fas sitt og næma tilfinningu
fyrir mannlegu eðli og félagslegu
réttlæti.
Við ótímabært fráfall Mundu
frænku er okkur öllum sorg og
harmur í huga. Hærra ber þó þakk-
læti fyrir allt það sem hún náði að
gefa okkur af örlæti sínu.
Kallý
Guðmunda Þorgeirsdóttir, svil-
kona mín, er látin. Helfregnin barst
okkur skyndilega og óvænt, því að
umferðarslys varð henni að aldur-
tila að kvöldi 17. þ.m.
Guðmunda var fædd 8. júní 1918
hér í Reykjavík og því nýlega orðin
sjötug, en ung og hress eftir aldri.
Hún var dóttir Þorgeirs Guðjóns-
sonar og konu hans, Jódísar
Ámundadóttur, sem bæði voru Ár-
nesingar í ættir fram.
Guðmunda hóf ung nám í
Menntaskólanum í Reykjavík en
hætti því námi að loknu gagnfræða-
prófi. Eftir það vann hún aðallega
við skrifstofustörf og síðustu ára-
tugina hjá Alþingi, allt til æviloka.
Guðmunda gafst ung mági
mínum, Gunnari Péturssyni, mál-
arameistara, en hann andaðist
1983. Þau eignuðust sjö mann-
vænleg böm, sem öll eru á lífi.
Guðmunda var greind kona, létt
í lund og félagslynd. Hún var því
góð heim að sækja, enda gest-
kvæmt á heimili þeirra hjóna. Góð
vinátta var alla tíð milli fjölskyld-
unnar á Öldugötu 25a og fjölskyldu
minnar, enda komu þar til bæði
tengdir og frændsemi.
Þegar við nú kveðjum Guðmundu
Þorgeirsdóttur hinstu kveðju þá
þökkum við meira en hálfrar aldar
ánægjulega samferð. Jafnframt
árnum við henni fararheillar á þeim
ókunnu stigum, sem hún nú.hefur
lagt út á.
Ólafur Þorgrímsson
HONIG
-svolítið sérstakt.
Fljótlegt og fyrirhafnarlftið.
HONIG
noodles
míe-chínese
iMdiateUeanW®)
40 LJÓSA FYRIR SPENNI (TEKUR TVÆR SERIUR).
SAMÞYKKTAR AF RAFMAGNSEFTIRLITI RÍKISINS.
RAUÐAR
BLAAR.
: Ljósasería
Lágspennt 24 volt
GRÆNAR
HVITAR
MISLITAR
RAFTÆKJAV. SKÚLA ÁLFASKEIÐI 31
RAFBÚÐ SAMBANDSINS ÁRMÚLA 5
SAMVIRKI SKEMMUVEGI 30
UTSOLUSTAÐIR
TOPPBLÓMIÐ ÍSAFIRÐI
STAPAFELL KEFLAVÍK
SVEINN Ó. ELÍASSON NESKAUPSTAÐ
G. Á. BÖÐVARSSON SELFOSSI
RAFSEL SELFOSSI
EYJABLÓM VESTMANNAEYJUM
NORÐURRAF ÞÓRSHÖFN
REYKJAVIKURSVÆÐIÐ
LANDSBYGGÐIN
ALASKA BREIÐHOLTI
ALASKA MIKLATORGI
GLÓEY ÁRMÚLA 19
HEIMILISTÆKI SÆTÚNI
HEIMILISTÆKI HAFNARSTRÆTI
HEIMILISTÆKI KRINGLUNNI
HÚSASMIÐJAN SÚÐARVOGI 3-5
H. G. GUÐJÓNSSON SUÐURVERI
HEKLA LAUGAVEGI 172
MOSRAF MOSFELLSBÆ
RAFBÚÐIN AUÐBREKKU 8
RAFBÚÐ DOMUS MEDICA
RAFVÖRUR LANGHOLTSVEGI 130
RAFMAGN SKIPH0LT1 31
RAFGLIT BLÓNDUHLÍÐ 2
AKURVIK AKUREYRI
RARÆKNI AKUREYRI
RAFLAGNADEILD KEA AKUREYRI
SKAGARADIO AKRANESI
EDINBORG BÍLDUDAL
VERZL. E. STEFÁNSSONAR BÚÐARDAL
UNNAR SIGURSTEINSSON EGILSSTÓÐUM
RARÆKJAV. SIG. INGVARSSONAR GARÐI
GUÐNI E. HALLGRÍMSSON GRUNDARFIRÐI
VERZLUN OLÍS HVERAGERÐI
MOSFELL HELLU
VERZLUNIN KRISTALL HÖFN
GRlMUR OG ÁRNI HÚSAVÍK
Rafkaup
SUÐURLANDSBRAUT 4 — SIMI: 681518