Morgunblaðið - 06.12.1988, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. DESEMBER 1988
63
horfinn á braut og leiðir skilja í
bili. Hann lést á Borgarspítalanum
30. nóvember síðastliðinn eftir
harða baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Þrátt fyrir óbilandi bjartsýni og trú
á sigur í þeirri glímu varð hann að
lokum að lúta í lægra haldi fyrir
ofureflinu. Hann verður jarðsettur
frá Víðistaðakirkju í dag.
Er við sjáum á bak ástvinum
vakna ósjálfrátt minningar frá lið-
inni tíð. Daddi var einn af þessum
hlýju mönnum sem gott var að vera
með og umgangast. Sem drengur
átti hann til að vera reyndar svolít-
ið stríðinn og með góðlátlega glettni
en alltaf þegar á reyndi var stutt
í hlýju og aðstoð ef eitthvað bjátaði
á. Hann vann um árabil heima við
bú foreldra okkar og þar kom strax
í Ijós þessi mikli dugnaður og at-
orka sem hann bjó yfir alla tíð en
samfara því var þessi ljúfa lund sem
alltaf sá björtu hliðamar á tilver-
unni þótt hún væri á stundum ein-
hæf og án tilbreytni fyrir atorku-
saman æskumann. Hann varð oft
á vetrum að bera vatn bæði í fjós
og fjárhús og þá setti hann gjaman
niður fötumar á miðri leið og söng
og dansaði í vatnsgrindinni. Þetta
var hans leið til að hvflast í dagsins
önn og skapa sér ánægju í því
starfi sem hann vann hverju sinni.
Og það má segja að þessi starfs-
gleði hafi fylgt honum alla tíð.
Hann var ágætis íþróttamaður á
þess tíma mælikvarða og gerði sér
alla tíð ljóst mikilvægi likamsrækt-
ar og heilbrigðs lífs. Má vera að
þar hafí hann búið að þeim vetri
er hann dvaldi í Haukadal hjá þeim
mikla íþróttafrömuði Sigurði
Greipssyni.
Hann var ágætur glímumaður,
kattliðugur og mjúkur og með
snerpu og lagni varð hann mörgum
andstæðingum erfiður. Það er
minnisstætt, eftir að hann komst
til fullorðinsára og var farinn að
vinna á skurðgröfu. Þá kom hann
á héraðsmót Ungmennasambands
Dalamanna á Laugum og tók þátt
í hástökkskeppni og þá oft með litla
æfingu að baki. En þrátt fyrir það
varð hann oft sigursæll og vann
þá keppni. Þegar hann hljóp að
ránni vareins oghann segði: „Hvað,
þetta er ekkert mál, ég hlýt að
komast yfir.“ Og þannig gekk það
yfirleitt.
Daddi var ágætur söngmaður,
hafði mjúka og fallega rödd og söng
í mörgum kórum, bæði karlakórum
og blönduðum kórum, þar sem hann
bjó hveiju sinni. Hann hafði yndi
af söngnum og naut þess að vera
í góðra vina hópi og syngja. Það
voru góðar stundir en alltof fáar
sem við áttum saman í söng og leik.
Hann vann á skurðgröfu á sumr-
in í fjölda ára vítt um land og kynnt-
ist þannig mörgum. Enn eru marg-
ir sem minnast þess þegar söngur-
inn hans hljómaði yfir sveitina á
björtum sumamóttum. Það var eins
og hann vildi }rfirgnæfa vélardyninn
°g syngja fegurð inn í líf og tilveru.
Eitt lítið atvik er minnisstætt frá
þessum árum, atvik sem lýsir þó
manninum vel. Hrossagaukur hafði
lent í því óláni að gera sér hreiður
einmitt á þeim stað sem skurðurinn
skyldi koma. Daddi stakk þúfuna
upp í heilu lagi og færði hana út
fyrir skurðstæðið. Og hann var
virkilega glaður þegar hann tveim
dögum seinna gat tilkynnt að þetta
hefði tekist og nú væru komnir
ungar í hreiðrið.
I daglegu lífí var hann fyrst og
fremst maður fjölskyldu og heimil-
is. Þar var hugur hans allur. Hann
vildi hlú sem best að heimilinu og
fjölskyldunni. Það var sama hvar
hann bjó, alltaf var hann að breyta
og bæta, fegra heimilið og um-
hverfíð. Þrátt fyrir annríki átti hann
alltaf stundir til að rétta hjálpar-
hönd ef til hans er leitað. Og það
var býsna oft, því engan var betra
að biðja um aðstoð en hann því
allt var svo fúslega látið í té.
Nú er keppninni lokið. Ráin er
felld í hinsta sinn. En rétt eins og
í ■ hástökkskeppninni á Laugum
forðum táknar það engin endalok
tilverunnar. í fullvissu þess getum
við þakkað fyrir þann tíma sem við
höfum verið hér saman og við sem
eftir stöndum mættum draga nokk-
um lærdóm af og tileinka okkur
þá eðliskosti sem sterkastir voru í
fari hans; bjartsýni, æðruleysi, góð-
vild og umburðarlyndi til samferða-
manna. Við vitum að honum verður
heimkoman góð. Við vottum eigin-
konu hans, bömum og fjölskyldum
þeirra innilega samúð.
Systkinin frá Fagradal
Jakob Einar Jakobs-
son - Minning
Fæddur 13. júní 1925
Dáinn 30. nóvember 1988
Faðir okkar fæddist á ísafirði 13.
júní 1925. Þar bjuggu foreldrar
hans, Elínbet Jónsdóttir frá
Hnífsdal og Einar Jakob Einarsson
frá Hlíð í Álftafirði. Elínbet varð
ung ekkja, hún missti mann sinn í
sjóslysi í desember 1924, stóð þá
ein uppi með dóttur þeirra, Jónu
Guðmundu, og vanfær af föður
okkar.
Flutti hún nokkru seinna að
Innri-Fagradal í Dalasýslu sem
ráðskona með bömin sín, og giftist
síðar Þórólfi Guðjónssyni bónda
þar. Eignuðust þau fjögur böm og
ólust þau upp þar saman systkinin
sex. Faðir okkar fór að Laugar-
vatni og tók þaðan gagnfræðapróf.
Morgunblaðið/Árni Helgason
Petrína Ágústsdóttir Bjartmars,
forstöðukona dvalarheimilis
aldraðra á Stykkishólmi.
Stykkishólmur:
Dvalarheim-
ili aldraðra
lOára
Stykkishólmi.
í TILEFNI þess að um þessar
mundir eru liðin 10 ár síðan dval-
arheimUi aldraðra tók til starfa
í Stykkishólmi var starfsins
minnst i húsakynnum heimilisins
í lok nóvember.
Dvalarheimilið hefur verið vel
nýtt. Það tekur nú tæpa 30 vist-
menn til dvalar og þessi 10 ára
hafa alls rúmlega 40 vistmenn haft
þar dvöl og 3 vistmenn hafa dvalið
þar þessi 10 ár.
Lionsklúbbur Stykkishólms
keypti fyrir nokkru lítið hús með
góðri lóð sem hann gaf dvalar-
heimilinu og mun það nú koma að
góðum notum þegar hafist verður
handa um stækkun dvalarheimilis-
ins en Sturla Böðvarsson bæjar-
stjóri lýsti því yfir að bæjarstjóm
væri að vinna að því að heimilið
yrði stækkað.
Kristín Bjömsdóttir, formaður
stjómar dvalarheimilisins, setti
samkomuna, bauð gesti velkomna
og skýrði frá starfseminni í stórum
dráttum.
Guðlaug Vigfúsdóttir var for-
stöðukona þar til hún lét af störfum
í sumar og við tók Petrína Ágústs-
dóttir Bjartmars hjúkmnarfræðing-
ur.
Gjafír bárast frá Kvenfélaginu
Hringnum í Stykkishólmi, en það
hefir haft mikinn áhuga á starfsemi
dvalarheimilisins.
Ávörp og atriði fóru þama fram
og var samsætið hið ánægjulegasta.
Á eftir var viðstöddum boðið upp á
kaffí og góðgæti með.
Fréttaritari átti stutt samtal við
forstöðukonu dvalarheimilisins,
Petrínu Ágústsdóttur Bjartmars, og
sagði hún starfsemina ganga vel.
Margt væri gert fyrir vistmenn,
föndur o.fl. Hún sagði að sér litist
vel á að takast á við verkefnið og
það sem af er lofaði góðu. „Við
eram heppin með starfsfólk og vist-
fólk og svo höfum við mikinn stuðn-
ing frá bæjarstjóm og fólkinu í
bænum,“ sagði Petrína að lokum.
- Ami
Upp frá því fór hann að vinna hjá
Vélasjóði ríkisins og vann vitt og
breitt um landið við skurðgröft
áram saman. Hann hefur í gegnum
árin unnið ýmis störf og nú síðustu
árin hjá Áburðarverksmiðju ríkis-
ins.
Árið 1953 giftist hann eftirlif-
andi móður okkar, Kristínu Jónínu
Siguijónsdóttur, f. 23. júlí 1932,
átti hún fyrir einn son, Benedikt,
og hófu þau búskap í Reykjavík
sama ár. Síðan eignuðust þau okkur
systkinin sem öll eram á lífi nema
Kristjana sem fæddist 6. júlí 1955
og lést i nóvember sama ár.
I dag, 6. desember, fylgjum við
föður okkar og fósturföður til graf-
ar. Á slíkum tímamótum spilar heil
sinfónía á tilfinningastrengi í hjört-
um okkar, og á hugann leita svo
margar minningar liðinna ára. Efst
er þó í huga þakklæti fyrir um-
hyggju hans og þá djúpu ábyrgðar-
tilfinningu fyrir fjölskyldu sinni,
sem veitti okkur öryggið í upp-
vextinum.
í gegnum tíðina gátu foreldrar
okkar af einstakri hlýju og sam-
heldni búið okkur notalegt heimili.
Hann hafði ánægju af allri vinnu,
og féll sjaldan verk úr hendi. Pabbi
hafði mikið yndi af söng, var
sísyngjandi við vinnu sína, og not-
aði sínar fáu frístundir gjaman til
að hlusta á söng og syngja í kóram,
má þar m.a. nefna Karlakór Reykja-
víkur, og átti gjaman til að taka
lagið í góðra vina hópi, og söng
mjög vel.
Fyrir nokkram áram eignuðust
þau pabbi og mamma sumarbústað
við Þingvallavatn. Höfðu þau mikið
yndi af að dvelja þar, og ekki var
sjaldan sem við systkinin og fjöl-
skyldur okkar áttum þar með þeim
glaðar stundir.
Á yngri áram keppti hann í mörg-
um íþróttagreinum, og fylgdist alla
tíð vel með öllu sem fram fór á
sviði íþrótta. En nú seinni ár stund-
aði hann mikið sund og skokk og
var alla tíð mjög hraustur. Það kom
MONTRES • PARIS
því sem reiðarslag er í ljós kom
fyrir rúmu ári að hann pabbi væri
með ólæknandi sjúkdóm. Hann ætl-
aði ekki að gefast upp, var alltaf
svo bjartsýnn á að Guð gæfi sér
lengri tíma, kvartaði aldrei og sýndi
ótrúlegt æðraleysi alveg þar til yfir
lauk.
Við biðjum góðan Guð að leiða
pabba og blessa í nýjum heimkynn-
um. Við þökkum öll fyrir samfylgd-
ina og elsku til barna okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Br.)
Elín Jakobsdóttir,
Kristjana Jakobsdóttir,
Jakob Jakobsson, Sigurjón
Fannar Jakobsson,
Ingólfúr Snær Jakobsson,
Benedikt Ketilbjarnarson
og tengdabörn.
í hraða nútímans og amstri dag-
legs lífs líður tíminn svo hratt að
við gætum þess varla sem skyldi
að hlúa að og rækja samskiptin við
samferðamenn. Og þegar góður
vinur hverfur úr hópnum stöndum
við eftir harmi slegin og finnst
höggið hafa komið svo skyndilega,
jafnvel þótt við höfum búist við því
um tíma og hefðum þess vegna
getað verið viðbúin.
Nú er hann Daddi bróðir okkar

ÚR OC SKARTGRIPIR
Jcin cg Cskac
LAUGAVEGI 70 - 5:24930