Morgunblaðið - 04.01.1989, Blaðsíða 13

MORGUNBIiAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. JANÚAR '1989
13
Jón Magnússon Qugvélsíjórí er fremstur, lengst til vinstri er Frosti Bjarnason Qugstjórí og til hægri er Ólafúr W. Finnsson Qugmaður.
Á ferð með DC-8 til New York:
Okkur þykir vænt um „átt-
urnar“ enda hafa þær dug-
áð vel segja flugménnirnir
Anna Óskarsdóttir hefúr i ýmsu að snúast á leiðinni til New York eins og aðrar Qugfreyjur í
þessari ferð og með bros á vör sáu þær um að farþegum liði sem best.
ÞOTA Flugleiða af gerðinni
DC-8 rennir sér nánast léttilega
á loft eftir Qugtaksbrunið þó
hún sé yCr 160 tonn á þyngd.
TF-FLT leggur upp frá
KeQavíkurQugvelli áleiðis til
Kennedy-Qugvallar við New
York með 241 farþega, 9
manna áhöfn, 4.200 kg af far-
angrí, 1.200 kg af pósti, 3.500
kg af frakt og kríngum 60 tonn
af eldsneyti. Óllu þessu á Frosti
Bjarnason Qugstjórí að skila til
New York — reyndar ekki öllu
— því á leiðinni hefúr vélin hjá
honum brennt kringum 42
tonnum af eldsneyti. Þotan veg-
ur þvi ekki „nema“ rúm 118
tonn þegar hún lendir á
Kennedy-Qugvelli eftir 6 tíma
Qug í mótvindi.
I stjómklefanum sitja ásamt
Frosta þeir Ólafur W. Finnsson
flugmaður og Jón Magnússon
flugvélstjóri. Um leið og farþegar
tínast inn er verið að koma síðustu
töskunum fyrir. Ekki veitir af að
nýta hverja smugu á þessum
árstíma þegar hvert sæti er skipað
og taka þarf sem mest af frakt
og pósti. Þegar því er lokið er
hægt að fá vélina afísaða sem
gert er þegar úrkoma hefur verið
og hiti er undir frostmarki.
Skömmu síðar er flug ICE 615
tilbúið, flugmennimir taka að
ræsa og þotunni er ýtt úr vör.
Víðafarið
Þú flýgur, ólafur, segir Frosti
og annast sjálfur fjarskiptin við
flugstjóm. Flugstjórinn er ávallt
verkstjóri í öllu fluginu og venju-
lega skiptast flugmennimir á um
að fljúga, þ.e. stýra vélinni í flug-
taki og lendingu. Þeir eru jafn-
vfgir, hafa báðir hlotið sömu þjálf-
un þótt vissulega sé Frosti búinn
að fljúga öllu lengur en Ólafur
eða í 30 ár á móti 7 árum Ólafs.
Þá veit Jón Magnússon flugvél-
stjóri aldeilis hvað hann syngur
því hann hefur flogið frá árinu
1959, fyrst á Skymaster. Hann
sagðist hafa verið hjá Braathens
í Noregi um tíma og víða farið
gegnum árin. Á Flugleiðaþotum
hefur hann verið í verkefnum fyr-
ir Scanair í Svíþjóð, Air India,
Cargolux og Sterling og gamal-
rejmdir menn í fluginu eins og
hann og Frosti eiga því ekki ófa-
rið um marga heimshluta. Og
Ólafur verður sennilega ekki lengi
að ná þeim.
Eins og kunnugt er fer nú að
fækka ferðunum með DC-8 þotum
hjá Flugleiðum þar sem eftir eitt
og hálft ár er ráðgert að taka
Boeing 757-200 þotur í Ameríku-
flugið. En koma þeir ekki til með
að sakna áttunnar? Þeir voru sam-
hljóða í því:
Það er viðbúið. Þessar vélar
hafa dugað vel og staðið fyrir sínu
gegnum árin en þær ko'mu fyrst
í notkun hér árið 1970. Þ.ær þurfa
langar brautir og þykja hávaðas-
amar nema með hljóðdeyfum eða
nýjum mótorum en þetta eru
vinnuhestar sem bera mikið. Jú,
það fer ekki hjá því að okkur
þyki vænt um þessa gripi eftir
svona mörg ár — hver vél hefur
eiginlega sinn persónuleika.
En þeir segja það líka spenn-
andi kost í hina röndina að fá
nýjar vélar og fullkomnar. Flug-
mennimir munu líka sakna annars
því í nýju vélunum verður enginn
Jón, enginn flugvélstjóri, þær eru
hannaðar fyrir tvo flugmenn. En
verður áfram þörf fyrir flugmenn,
eru ekki alltof margir að læra?
Skortur á flugmönnum
Nei, það verður frekar skortur
á flugmönnum næstu árin, segir
Frosti. Nú er það að gerast sem
ekki hefur verið fyrr, að á hveiju
ári hætta hjá okkur 3 til 5 flug-
menn vegna aldurs og ég álít að
það verði líka um aukningu að
ræða á næstu árum. Lufthansa
rekur sérstakan skóla fyrir vænt-
anlega flugmenn sína og sér
þannig sjálft um að velja menn
og mennta þá sem flugmenn og
SAS hefur jafnvel verið f vand-
ræðum með að fá nógu marga
þegar of fáir losna úr hemum.
Mér sýnist samgönguþróunin vera
þannig að flugið eigi eftir að auk-
ast fremur en hitt.
Og Frosti ber líka hag Jóns
fyrir brjósti því hvað á að gera
við alla flugvélstjórana þegar
Flugleiðir hafa ekki lengur not
fyrir DC-8 þotumar. — Félagið á
að reyna að halda áfram að fá
verkefni fyrir okkur erlendis, seg-
ir Frosti. Ég er sannfærður um
að það væri vel hægt að annast
milligöngu um útvegun áhafna á
DC-8 þotur næstu árin sem myndi
skapa nokkrum íslenskum áhöfn-
um atvinnu. Það væri líka áreið-
anlega hægt að fá heim fleiri
verkefni fyrir flugvirkja eða að
taka að sér viðhaldsverkefni er-
lendis eins og reyndar hefur verið
stundum.
Meðan á þessu spjalli stendur
hefur Ólafur löngu sleppt stýrinu
úr höndunum og látið sjálfstýring-
una um verkið. Flugmennimir eru
í stöðugu sambandi við flugstjóm
og við heyrum að í kjölfarið siglir
Baldur Oddsson flugstjóri með vél
sína á leið til Orlando. Hann á
öllu lengri leið fyrir höndum því
flugið þangað tekur nærri 8 tíma.
í fluginu verður að gæta þess
rétt eins og í umferðinni að vélam-
ar séu ekki bf þétt saman. Baldur
má því aldrei nálgast okkur meira
en svo að 10 mínútur séu á milli,
þe. milli véla á sömu leið í sömu
hæð. Ólafur lýsir þessu nánar:
Áður en ferð hefst er leiðin
skipulögð og tímasett nákvæm-
lega. Leiðinni er skipt í kafla og
við hver kaflaskil er áætlaður
ákveðinn tími. Ef frávikið verður
þrjár mínútur eða meira verðum
við að tilkynna viðkomandi flug-
stjóm og hún gerir ráðstafanir
ef aðrar vélar eru á undan eða
eftir. Þess vegna er mikilvægt að
fylgjast vel með þessari áætlun
og halda henni sem best. Síðan
em ákveðnar reglur um fjarlægð
milli véla sem fljúga í gagnstæða
átt og eru það flugumferðarstjór-
ar sem fylgjast með því að allt
fari þar að settum reglum.
Um leið og vélin léttist eftir
því sem hún brennir eldsneytinu
halda farþegar áfram að þyngjast
eftir mat og drykk og blund. Flug-
freyjur hafa í nógu að snúast og
setjast vart niður á þessari löngu
leið. Þær labba eiginlega alla leið
til Ameríku og fara létt með það.
Þegar f æri gefst frá þjónustu með
mat og diykk þarf að gæta þess
að farþegar hafi fyllt út toll-
pappíra til að allir sleppi nú inn
í landið áhyggjulaust.
Venjulega er ekki mikil flugum-
ferð hér suður af landinu á leið
Flugleiðaþotunnar til Ameríku en
þó getur það gerst sé veðri þann-
ig háttað. Færist þá öll umferðin
norðar. Veðrið í þessari ferð var
allgott nema hvað mótvindur var
nokkur. Ólafur segir að í ratstjá
geti þeir séð hvort bólsturský séu
framundan en þau geta náð allt
að 40 til 50 þúsund feta hæð. Oft
sé því beðið leyfis um að krækja
fyrir þau til að forðast hristing
og óþægindi.
Þegar komið er yfir Ameríku
eru skýin farin að þynnast og frá
Boston til New York má segja að
borgarljósin séu samfelld. Við
heyrum líka að flugumferðin er
öllu meiri og sjáum til ferða ann-
arra véla á báða bóga. Á þessum
síðasta kafla er nóg að gera fyrir
flugmennina og því lítill tími til
að spjalla. Enda trúlega viðræður
við „vagnstjóra í akstri bannaðar"
eins og hjá strætó. Og aftur tekur
ólafur í stýrið og lendir eftir fyrir-
fram ákveðna króka og ekki langt
á eftir svipaðri vél — á Kennedy-
flugvelli lenda vélar á minna en
tveggja mínútna fresti. Frosti
ekur vélinni að hliði 12 og ferðin
er á enda. Um leið heyrum við
hvar Baldur heldur áfram ferð
sinni til Orlando en við verðum
komnir inn á hótel þegar hann
nær áfangastað sínum. Frosti og
áhöfti hans halda jólin saman í
New York að þessu sinni. Eru
þeir oft að heiman um jól?
Oft erum við að heiman um jól
eða áramót en aldrei tvö ár í röð,
segir Frosti. Þegar við erum er-
lendis um hátíðina býður félagið
áhöfninni í jólamat og þannig
verður það hjá okkur núna því við
eigum að dvelja hér í tvo daga.
jt