Morgunblaðið - 19.01.1989, Blaðsíða 44

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. JANUAR 1989
Jón Ingvar Erlends-
son - Minning
Það var föstudagskvöldið 6. jan-
úar að bróðir minn hringdi í mig
til að láta mig vita að litli sonur
hans væri látinn. Þetta kom svosem
ekki á óvart eftir langvarandi og
erfið veikindi. En samt er alltaf
erfitt að sætta sig við þegar lítil
böm eru hrifin burt í blóma lífsins.
Jón Ingvar var einstaklega fal-
legur og blíður drengur enda ólst
hann upp við mikla ást og skilning
ásamt tveimur bræðrum sínum. Það
er margs að minnast enda var ég
mikill heimagangur á heimili þeirra
fyrstu ár ævi hans, og það var
ósjaldan sem við Jón Ingvar og
Einar eldri bróðir hans sátum og
lásum ævintýri og áttum góðar
stundir saman. Enda minnist ég
þess sérstaklega hve góðir þeir voru
alltaf saman og er því elsku Einar
ekki bara að missa bróður heldur
líka sinn besta vin. Nú síðast minn-
ist ég þess með gleði hvað hann
var hrifinn af litlu dóttur minni
Ingu Bimu og var alltaf blíður og
góður við hana.
Elsku Elli, Kristín, Einar og Atli
Már það eru erfíðir tímar framund-
an hjá ykkur en minningin um ynd-
islegan dreng mun ylja ykkur og
okkur öllum sem þekktum hann um
ókomna framtíð. Megi góður Guð
bléssa minningu Jóns Ingvars.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesús, í þína hönd
síðast þegar ég sofna, fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson).
Ásta frænka.
„Er hel í fangi
minn hollvin ber
ég sakna einhvers
af sjálfum mér.“
(Stefán frá Hvítadal.)
Eitt af því dýrmætasta sem lífíð
færir manni er vinátta sem á ein-
hvem óskýranlegan hátt verður til
milli tveggja einstaklinga og dýpkar
og styrkist eftir því sem árin líða.
Slík vinátta lýtur alveg sérstökum
lögmálum og er óháð þjóðemi, stétt
og aldri. Þannig missir nú kona á
sextugsaldri besta vin sinn þegar
ungur drengur kveður lífíð eftir
aðeins níu ára viðdvöl.
Við Jón Ingvar urðum nágrannar
árið 1980 þegar ég og fjölskylda
hans fluttum í sama hús. Kynni
okkar hófust þegar hann ávarpaði
mig, fullur trúnaðartrausts, einn
kaldan vetrardag fyrir utan húsið,
þegar ég var að koma heim úr
vinnu. Hann var þá aðeins á öðru
ári. Fljótlega fór hann að venja
komur sínar upp til mín og við urð-
um miklir vinir. Stundum kom eldri
bróðir hans, Einar, með honum og
þeir bræður sýndu mér þann sóma
að kalla mig ömmu Dóm. Þeir áttu
jafnan hvor sína litabók hjá mér
og bíla til að leika sér við þegar
þeir komu í heimsókn, sem var
býsna oft.
Milli okkar Jóns Ingvars mynd-
aðist sérstakt samband. Hann
ræddi mikið við mig, vildi vita hvað
hefði gerst hjá mér í vinnunni og
sagði mér hvað hann hefði haft
fyrir stafni sjálfur. Hann talaði oft
um hvemig hann ætlaði að hjálpa
mér og hvemig hann ætlaði að
hjálpa pabba sínum og mömmu.
Stundum sagðist hann vera kominn
til að leika við son minn, Valbjöm,
sem er tuttugu árum eldri en hann
og eftir að Valbjöm flutti að heim-
an vildi hann fá að fylgjast með
hvað hann væri að gera á hveijum
tíma og hvemig hann hefði það.
Eitt sinn þegar honum sinnaðist
við fjölskyldu sína, setti hann nátt-
fötin sín í litla tösku og sagðist
vera fluttur til ömmu Dóm. Allir
höfðu gaman af, en enginn eins og
amma Dóra.
Eftir að fjölskylda hans flutti úr
húsinu árið 1986, sáumst við ekki
eins oft, en það vom alltaf sömu
fagnaðarfundirnir.
I erfíðum veikindum hans urðu
tengslin við hann og fjölskyldu hans
enn nánari. í síðustu heimsókn
minni á sjúkrahúsið meðan hann
var með fulla meðvitund, sátum við
lengi saman og héldumst í hendur.
Sú stund og þessi hljóða samkennd
lifír áfram í vitundinni og er dýr-
mætari en orð geta lýst.
Nú er þessi ljúfí vinur minn kom-
inn til ömmu Gúu sem hann var
sannfærður um að myndi bíða hans
á himnum og gæta hans vel.
Elsku Einar, Atli Már, Kristín
og Elli. Ég sendi ykkur innilegar
samúðarkveðjur og hlýjar hugsanir.
Guð blessi minningu Jóns Ingv-
ars.
Dóra Jóhannesdóttir
Mig langar að kveðja besta vin
minn og bróður, Jón Ingvar.
Þótt hann væri litli bróðir minn
þá var hann mér alltaf svo góður
og hjálpaði mér mikið. Hann náði
í hækjumar mínar, hjálpaði mér að
klæða mig og kom alltaf ef einhver
var að stríða mér.
Jón Ingvar var bara 9 ára þegar
hann dó. Ég sakna hans mikið en
ég veit að við munum hittast seinna
og gera eitthvað skemmtilegt og
spennandi saman eins og þegar
hann var hjá okkur. Ég veit að nú
líður Jóni Ingvari vel. Hann var
búinn að vera svo mikið veikur !
langan tíma og vera lengi í Bama-
spítala Hringsins þar sem var vel
hugsað um hann. Þar var gott að
koma að heimsækja hann, því
starfsfólkið var svo gott við hann
og tók vel á móti mér.
Við hittumst í „Nangijala" eins
og bræðumir Ljónshjarta.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
minn veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Einar Erlendsson.
Elsku litli vinur okkar Jón Ingvar
fékk hvíldina á þrettándakvöldi jóla.
Okkar góðu kynni hófust fyrir
alvöru þegar gamlir vinir, Kristín
og Elli, fluttu í næsta nágrenni við
okkur. Samgangur á milli heimila
okkar varð enn nánari þegar vin-
átta tókst með Birki syni okkar og
Jóni Ingvari og Birkir eignaðist sitt
annað heimili í Álakvíslinni.
Þeir vinimir byggðu margar
skýjaborgimar saman og orrustum-
ar sem háðar voru í leikjunum urðu
oft þannig að okkur mæðrunum
þótti nóg um. En alltaf var gerður
skýr greinarmunur á milli góðs og
ills og fullorðna fólkinu sendur
vandlætingasvipur þegar við þótt-
umst ekki skilja þennan hugarheim.
Vináttan við Jón Ingvar var öllu
æðri. „Hann er ekki bara vinur
minn, hann er frændi minn og hann
er svo skemmtilegur,“ útskýrði allt.
Þegar þeir vissu að hveiju stefndi
lásu þeir um Snúð í Bróðir minn
Ljónshjarta. Snúður var veikur í
þessari jarðvist en fór svo tvíefldur
og hraustur til Nangijala þegar
hann dó og lenti þar í ýmsum ævin-
týrum. Þeir trúðu því vinimir að
Jón Ingvar færi þangað, þar biði
amma hans með pönnukökur og
allar þjáningar yrðu úr sögunni.
Við geymum minninguna um Jón
Ingvar eins og fjársjóð. Þegar þau
komu upp á Húsafell til okkar í
sumar og þeir iðuðu af kæti yfír
því að hittast. Þegar Birkir kom
einu sinni með að keyra Jón Ingvar
á spítalann þegar hann var mikið
veikur en andlitið hans ljómaði af
gleði þegar Birkir kom í gættina.
Þegar við komum í síðustu af-
mælisveisluna hans á spítalanum.
Þó að Jón Ingvar gæti ekki tekið
þátt í afmælinu sínu þá vissum við
að hann var glaður að vita af okk-
ur. Það er svo margs, að minnast.
Þegar við í Síla fengum að hafa
strákana úr Ála í nokkra daga í
fyrravetur. Þá var nú lífíð almenni-
legt. Að vakna saman, leika saman
og sofna saman. Þá fengum við líka
að kynnast samheldni og umhyggju
bræðranna Einars og Jón Ingvars
fyrir hvor öðrum og Atla Má litla
bróður.
Teikning var líf og yndi Jóns
Ingvars. Það var unun að sjá hann
meðhöndla liti og pappír. Aldrei
tekinn nýr litur fyrr en búið var
að ganga frá þeim seinasta og
nostrað við hveija línu sem alltaf
átti sér markmið enda áranguripn
einstakur.
Auðvitað kemur upp tregi að
samverustundimar urðu ekki enn
fleiri en þær eru svo mikils virði
minningamar um þær stundir sem
við fengum að njóta með Jóni Ing-
vari að það ber að þakka.
Það em margskonar tilfinningar
sem hafa komið upp í kringum veik-
indi og andlát Jóns Ingvars. Reiði,
vanmáttur, biturð, sorg sem líklega
eiga allar rætur sínar í ótta við það
óþekkta. En það sem stendur eftir
er ást, þakklæti og friður.
Það var áhrifamikið að fínna og
sjá alla ástina sem Kristín og Elli
umvöfðu strákinn sinn með. Það
vekur þakklæti að hafa fengið að
kynnast Jóni Ingvari og við fyll-
umst friði við vissuna um að hann
fór umvafinn ást og þarf aldrei
framar að þjást.
Blessuð sé minning Jóns Ingvars.
Inga, Dóri og synir.
Okkur langar í nokkmm orðum
að minnast góðs vinar og frænda,
Jóns Ingvars Erlendssonar. Aldrei
heyrðist hann kvarta og höfðu ör-
lögin svo sannarlega ekki leikið við
hann. Hann var aðeins 2 ára þegar
uppgötvaðist að hann var haldinn
illkynja sjúkdómi, þeim sem síðar
dró hann til dauða. Jón Ingvar var
fyrsta ungbamið sem við komumst
í kynni við og eitt sinn fengum við
hann lánaðan eina nótt og áttum
þá ekkert barn sjálf og við vomm
svo stressuð, kunnum ekkert á
þetta, en hann tók þessu öllu með
mesta umburðarlyndi eins og við
vomm miklir klaufar. Þær em
margar minningamar sem við eig-
um um hann. Það fór ekki mikið
fyrir Jóni Ingvari. Hann var
fíngerður og hæglátur drengur, en
Konan mín. t SUNNA GUÐNADÓTTIR,
Langagerði 17,
Reykjavík,
. er látin. Jón Björnsson.
t
EINAR FREDERIKSEN
flugstjóri,
Hringbraut 71,
Reykjavfk,
lóst í Landspítalanum 17. janúar sl. Útförin veröur auglýst síðar.
Fyrir mína hönd, sona minna, tengdadætra og barnabarna,
Sunna Frederiksen.
t
ÓSKAR PÁLMARSSON,
Klyfjaseli 22,
lést í Borgarspítalanum 18. janúar. Jarðarförin verður auglýst
síðar.
Elglnkona
og börn hins látna.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HALLDÓRA PÁLÍNA ÞORLÁKSDÓTTIR,
lést í Sjúkrahúsi Keflavíkur 16. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 21. janúar
kl. 14.00.
Sigrfður Valgeirsdóttir
Guðríður Valgeirsdóttir,
Jón Valgeirsson,
Jósef Valgeirsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faöir, fósturfaðir, tengdafaðir og afi,
Gl'SLI JÓNSSON
bóndi,
Vfðivöllum,
verður jarðsunginn frá Miklabæjarkirkju laugardaginn 21. janúar
kl. 14.00. Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hjartavernd.
Unnur Gröndal,
Benedikt Björnsson,
Guðbjörg Björnsdóttir Bjarman, Teitur Gunnarsson,
Halldóra Gísladóttir, Sigurður Kristjánsson,
Gisli Sigurður Gfslason, Karólína Gunnarsdóttir,
Hólmfríður Amalfa Gfsiadóttir, Matthfas A. Þorleifsson
og barnabörn.
oftast var stutt í fallega brosið hans.
Hann var einn af þeim sem alltaf
var í góðu skapi og jákvæður. Jón
Ingvar var mjög ákveðinn sem kom
vel í ljós í veikindum hans síðar.
Við viljum með þessum fátæklegu
orðum þakka Jóni Ingvari fyrir allt
og erum þakklát fyrir að hafa
kynnst honum. Við biðjum góðan
Guð að blessa og styrkja Erlend,
Kristínu, Einar og Atla Má í þess-
ari sorg.
Hvíli hann í friði.
Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur hug þinn,
og þú munt sjá, að þú grætur,
vegna þess, sem áður var gleði þin.
(Úr Spámanninum)
Kjartan og Irena
Það var að kvöldi síðasta jóla-
dags, á þrettándanum, sem okkur
barst fregnin um að Jón Ingvar
væri dáinn. Það kom engum á
óvart, sem til þekktu, að þessi
elskulegi drengur væri dáinn, því
mikið var hann búinn að líða og
ganga í gegnum vegna þessa sjúk-
dóms sem að lokum hafði betur
þrátt fyrir dugnað og baráttu Jóns
Ingvars meðan á veikindunum stóð.
Við eigum alltaf erfítt með að skilja
hversvegna lítil böm fá krabbamein
°g deyja áður en þau raunverulega
hefla lífsbaráttuna, en það varð
hlutskipti Jóns Ingvars. Hann var
aðeins rúmlega 2ja ára þegar hann
fyrst var skorinn upp vegna æxlis
í höfði, og það reyndist illkynja.
Það var farið með hann í geislameð-
ferð til Danmerkur að loknum upp-
skurði. Þetta var erfiður tími fyrir
foreldra hans og eldri bróður. Síðan
virtist hann vera á batavegi og 5
ár liðu, allir vonuðu það besta og
við trúðum því að tekist hefði að
sigrast á óvininum, svo var þó ekki,
og Jón Ingvar varð að ganga undir
annan uppskurð vorið 1987 og
lyfjameðferð eftir það, en allt kom
fyrir ekki, meinið hafði betur, og
frá því síðastliðið vor hefur allt
verið til hins verra, og erfitt hefur
verið fyrir foreldra hans, vitandi að
ekkert Var hægt að gera til þess
að hann fengi bata.
Jón Ingvar var rólegt barn og
oftast sagði hann ekki mikið að
fyrra bragði, síðustu árin var hann
líka orðinn „stór drengur", og eins
og strákum er tamt þá vildi hann
ekki láta kyssa sig þegar verið var
að kveðja, og þannig var það líka
fram á haustið, en þegar hann var
kominn á spítalann í vetur þá kom
það manni þægilega á óvart, er
hann sagði þegaV verið var að
kveðja eftir heimsókn til hans, „þú
mátt kyssa mig“. Já minningarnar
hrannast upp og þær getur enginn
tekið frá okkur. Síðustu mánuðina
átti Jón Ingvar sitt rúm á Bama-
spítala Hringsins, deild 12E, það
beið'hans þar þegar hann þurfti á
því að halda, en heima var hann
alltaf á milli þegar hægt var vegna
sjúkdómsins. Allt starfsfólkið þar,
jafnt læknar sem aðrir, á miklar
þakkir skyldar fyrir alla þá um-
hyggju og elsku sem þau sýndu
Jóni Ingvari og foreldmm hans, það
er ógleymanlegt, og það er enginn
einn meðan hann á slíka að í veik-
indum.
Við kveðjum þennan elsku litla
vin með vissu um að hann þarf
ekki lengur að þjást þar sem hann
er núna og við biðjum þess að góð-
ur Guð færi Ella, Kristínu og bræð-
rum hans styrk í sorg þeirra.
Sæll ert þú, er saklaus réðir
sofna snemma dauðans blund
eins og lítið blóm í beði
bliknað fellur vors um stund.
Blessað héðan bam þú gekkst,
betri vist á himni fékkst
fyrr en náðu vonska' og villa
viti þínu’ og hjarta spilla.
Guði sál þín geðjast hefur,
geymdan hvers kyns hættu frá
sonur Guðs að sér þig vefur,
sælum englum þú ert hjá.
Eitt sinn gleðja þar munt þú
þá, er sárt þig gráta nú
náðar, lífs og sannleiks sæta
sem hjá brunni þeim skalt mæta.
(Joh. 0. Wallin - Ól. Indriðason.)
Blessuð sé minning Jóns Ingvars.
Kær kveðja frá afa og ömmu.