Morgunblaðið - 07.03.1989, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. MARZ 1989
Minning:
Ingibjörg Gunnlaugs
dóttirfrá Akureyri
Fædd 5. aprfl 1953
Dáin 28. febrúar 1989
Frænka okkar og vinkona Ingi-
björg Gunnlaugsdóttir lést 28. febr-
úar sl. á heimili sínu, Jöklafold 12,
Reykjavík. Ingibjörg, sem var elst
þriggja bama hjónanna Rósu Gísla-
dóttur og Gunnlaugs Jóhannssonar
húsgagnasmíðameistara, fæddist 5.
aprfl 1953 á Akureyri. Næstur í röð-
inni var Gísli f. 1955, tæknifræðing-
ur, giftur Borghildi Magnúsdóttur
og búa þau f Mosfellsbæ. Yngstur
var Jóhann f. 1960, en hann lést
1967. Rósa og Gunnlaugur bjuggu
fyrst nokkur ár á Munkaþverár-
stræti 15 á Akureyri, en reistu sér
sfðan myndartegt hús í Álfabyggð
14, þar sem heimili flölskyldunnar
var upp frá því og þar ólust bömin
upp. Gunnlaugur lést árið 1976, en
Rósa bjó áfram í húsi þeirra allt þar
til á sfðasta ári að hún flutti til
Reykjavíkur til að vera samvistum
við böm og bamaböm.
Á skólaárum sfnum, og þá einkum
gagnfræðaskólaárunum, var Inga
fastagestur á heimili okkar, þvf skól-
inn var aðeins steinsnar frá og upp-
lagt að skreppa í löngu frímínútun-
um. Henni fylgdi alltaf hressandi
blær og alltaf var hún fús að líta
eftir litlum frændum þegar barnfós-
tru vantaði. Að loknu stúdentsprófi
ftá MA 1973 flutti hún til Reykjavík-
ur og hóf nám við Kennaraháskólann
og lauk prófi þaðan. Hún hóf síðan
störf við kennslu, fyrst við Bjama-
staðaskóla á Álftanesi en lengst
starfaði hún við Snælandsskóla f
Kópavogi. Síðast starfaði hún á
Fræðsluskrifstofu Reykjanesum-
dæmis. Hún hafði brennandi áhuga
á kennslustörfunum og_ var þar
greinilega á réttri hillu. Á kennara-
skólaárunum var Inga svo gæfusöm
að kynnast eftirlifandi manni sínum,
Bjama ómari Jónssyni verkfræðingi
frá Keflavík. Þau eignuðust tvær
dætur, þær Rósu f. 1979 og Ragn-
heiði f. 1983. Foreldrar Ómars eru
þau Ragnheiður Eiríksdóttir og Jón
Tómasson nú búsett f Reykjavfk.
Ekki slitnuðu tengslin við norðan-
fólkið þó heimili og störf væru í
Reykjavik, þvf sumarfríum og jóla-
fríum eyddu þau nær alltaf á Akur-
eyri hjá Rósu í Álfabyggðinni. Það
var alltaf tilhlökkunarefni allra og
tilefni hátíðahalda þegar von var á
Ingu, Ómari og dætrunum.
Fyrir tæpum þremur ámm veiktist
Inga og flutti þá flölskyldan til
Svíþjóðar þar sem þau bjuggu rúm-
lega eitt ár vegna lækninga. Við átt-
Blómmtofa
FriÖfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- elnnig um helgar.
Skreytingar vi& öll tilefni.
Gjafavörur.

um þess kost að vera öll með þeim
nokkra daga í Lundi f Svíþjóð fyrir
tveimur árum. Við komuna þangað
varð okkur strax ljóst að þama voru
á ferð meiri hetjur en við höfðum
nokkm sinni áður kynnst, enda höfðu
þau augljóslega unnið hug allra sem
samleið áttu með þeim þar ytra.
Inga var sérstaklega félagslynd,
en hún valdi sér vini af kostgæfni
og var með afbrigðum trygg þeim
sem henni var annt um. Hún mynd-
aði sér skoðun á hveiju máli og hafði
unun af að rökræða allt sem máli
skipti. Hjá henni var kynslóðabil
ekki til umræðu því hún virtist njóta
samvista við eldri jafnt sem yngri
og sérstaklega var aðdáunarvert
hvað hún varð mikill vinur ungling-
anna bæði f sinni og Ómars fjöl-
skyldu. Hún var leiðandi persóna sem
með sterkri réttlætiskennd og
óbrengluðu verðmætamati hafði
áhrif til góðs á þá sem samleið áttu
með henni, og raunar var hún að
stjóma okkur dálítið allt til sfðásta
dags.
Þegar Inga og Ómar réðust í það,
ásamt Rósu móður Ingu, að byggja
sér hús á síðasta ári, kom best í ljós
hversu vinsæl og vinmörg þau voru,
því þeir voru ófáir sem lögðu hönd
á plóg og heimtuðu að leggja fram
starfskrafta sína. Og þó að síðasta
ár hafi einkennst af erfiðleikum og
vonbrigðum, áttum við þó margar
gieðistundir með þeim, á Akureyri,
Selfossi og f Reykjavík, en minnin-
gamar frá sfðustu jólum í nýja fal-
lega húsinu þeirra standa þó upp úr
sem einstök hátíð.
Þegar leiðarlokin nálguðust og við
leikmenn gátum ekki lengur orðið
að liði, kom til kasta frændfólks Ingu
á Akureyri og vom það þá hjúkmnar-
konumar tvær úr fjölskyldunni sem
komu suður til að leiða hana síðasta
spölinn. Það var þeim að þakka að
hún fékk að kveðja á heimili sfnu,
sem var henni svo kært, og gáfu þær
henni þá bestu gjöf sem völ var á.
Æviárin urðu alltof fá, en þeim
var vel varið því það var ekki setið
auðum höndum og fleiru góðu kom
Inga til leiðar en mörgum tekst á
langri ævi. Á kveðjustundinni er okk-
ur efst f huga söknuður og þakklæti.
Ása, Magnús, Gísli,
Ingólftir og Magnús.
Elskuleg Ingibjörg okkar er kvödd
hér í dag. Þó kynni okkar hafi ekki
varað lengi, er okkur öllum mikil
eftirsjá að þessari góðu konu. Hún
var alltaf tilbúin að létta öðmm lífið
og styrkja með bjartsýni sinni, þó
hún væri sjálf veik.
Sú stund verður okkur mæðgum
ógleymanleg, þegar fundum okkar
bar saman fyrsta sinni, úti í Lundi
f Svíþjóð. Þama stóð hún allt f einu
inni á sjúkrastofunni hjá okkur,
ásamt sínum elskulega eiginmanni
Bjama Ómari. Það var eins og að
fá sólina inn til sín. Ingibjörg var svo
falleg og brosmild, með sína fallegu
spékoppa. Frá henni og fjölskyldu
hennar, Bjama Ómari, Rósu eldri
móður hennar og gulldropunum
tveimur, Rósu yngri og Ragnheiði
litlu, stafaði dæmalaus blíða og hlýja,
sem við þurftum svo sannarlega á
að halda, á þessum tíma.
Það var sumarið 1987, sem við
vorum saman úti f Lundi. Ingibjörg
var öllum hnútum kunnug og hún
miðlaði óspart af sínum sjóðum. Við
vorum samtaka f því að nota tfmann
vel, utan sjúkrahússins. Fórum í
ferðalög, reyndar ekki saman, en
þegar við höfðum góðar frístundir
þess á milli, þá voru haldnar „herleg-
ar“ veislur, þar sem saman gátu
verið um það bil þijátíu íslendingar
Legsteioar
MARGAR GERÐIR
Mamorex/Gmít
Steinefnaverksmiðjan
Helluhrauni 14, sími 54034,
222 Hafnarfjörður
á þijátfu fermetrum. Ýmist var
snaeddur lax frá íslandi, humar eða
dásamlegt fslenskt lambakjöt, sem
Ingibjörg var snillingur í að mat-
reiða. Allir voru bjartsýnir og glaðir
og Ingibjörg lét ekki sitt eftir liggja.
Okkur fannst hún stórkostleg.
Þegar svo dvöl hennar og fjöl-
skyldu hennar lauk í Lundi, þá vildi
svo til, að við mæðgur vorum á heim-
leið í stutta dvöl. Þá notuðum við
auðvitað tækifærið og hittumst í
„Kóngsins Kaupmannahöfn", eða
réttara sagt „Drottningarinnar
Kaupmannahöfn", og þar nutum við
öll lífsins, snæddum saman og skoð-
uðum Tívolí saman og skemmtum
okkur konunglega. Þama var öll fjöl-
skyldan samankomin, ásamt systur
Bjama Ómars, sem var við vinnu í
Kaupmannahöfn. Einnig var með í
för sem fyrr, móðir Ingibjargar,
Rósa. Mikið var fagurt að fylgjast
með elsku þeirra allra til hvers ann-
ars, nærgætni og hlýja.
Við Edda Júlf, og Qölskyldan öll
þökkum Ingibjörgu samfylgdina
þessa stuttu stund, sem hún varði.
Bjama ómari, dætmnum, móður-
inni, einkabróðumum og flölskyld-
unni allri vottum við okkar dýpstu
samúð. Guð fylgi ykkur og blessi
minninguna um góða konu. Ljóð Ein-
ars Benediktssonar úr Einræðum
Starkaðar Iæt ég fylgja með þessum
orðum mfnum, þvf það lýsir Ingi-
björgu okkar vel.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar,
þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Edda Júlía, Edda Sigrún,
Helgi og Qölskylda.
Ég vissi fullvei
að ég ætti einhvem dag
leið um þennan veg,
en aldrei datt mér í hug
að „einhvem dag“ yrði nú.
(Japanskt ljóð, H.H. þýddi.)
Þessi vísa finnst okkur eiga við
þær tilfinningar sem fóra um huga
okkar þegar við fréttum dauðsfall
Ingu. Inga var kennari okkar í nokk-
ur ár og reyndist okkur mjög vel.
Hún var sérstaklega jákvæð og
lífsglöð og hafði þann hæfileika að
geta laðað það besta fram í öllum.
Inga átti stóran þátt í að skapa
óvenjulega góð tengsl milli nemenda,
kennara og foreldra, sem era okkur
svo minnisstæð frá vera okkar f
Snælandsskóla. Eitt sem okkur er
eflaust ferskast í minni er þegar við
10 ára gömul heimsóttum Ingu sem
þá var nýkomin heim af fæðingar-
deildinni með dóttur sfna. Þá radd-
umst við 25 krakkar inn á Ingu til
að skoða litla bamið. Fengum við
þar hjartanlgar móttökur eins og
Ingu var von og vísa. Þegar Inga
fluttist til Svíþjóðar, vegna veikinda,
varðveittust tengslin með bréfa-
skriftum og fleira.
Við eram þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast svo vel gerðri
manneskju sem Inga var. Við vottum
eiginmanni hennar og dætranum
tveimur okkar dýpstu samúð.
Gamlir nemendur
jVíðsýnn andi hefur samúð með öllu.
I samúðinni finnst konungdómurinn,
í konungdómnum himinninn, og í
hhnninum Alvaldið. Sá, sem dveiur
með Alvaldinu, líður ekki undir lok;
þó að likaminn leysist sundur, er
engin hætta á ferðum."
(Lao-Tse)
Samstarfsmaður minn og vinur,
Ingibjörg Gunniaugsdóttir, er Iátin.
Ótrúlegt og erfítt að skilja.
Þrátt fyrir þá staðreynd að dauð-
inn er sjálfsagður og óumflýjanlegur
og hluti tilvera okkar allrar, er hann
alltaf jafn óskiljanlegur. Hann er
óviðsættanlegur og jafnvel óréttlátur
þegar hann ber niður nálægt okkur
sjálfum og hrffur einhvem á brott
sem okkur þykir vænt um og við
metum.
Það fer ekki hjá því að við svona
tíðindi staldri maður við og spyiji
spuminga og beijist við tilfinningar
sem ekki er vaninn að glíma við í
dagsins önn. Hvað er eilífð, hvað er
almætti, hvers vegna hún, er þetta
réttlátt, er einhver sem stjómar
þessu öllu?
Á slikum stundum þráum við svör.
En era til svör eða era svörin ef til
vill svo augljós að við sjáum þau ekki?
Við Ingibjörg hittumst í fyrsta
sinni er ég heimsótti systur mfna og
unga frænku til Lundar í Svíþjóð
fyrir tæpum tveimur áram. Ingibjörg
hafði þá verið í Svíþjóð f u.þ.b. eitt
ár vegna sjúkdóms sfns og var á
föram heim. Það var yndisleg sumar-
byrjun og allt lék í lyndi.
Mér varð strax ljóst við þessi
fyrstu kynni að Ingibjörg var mikil
mannkostamanneskja og að mikill
fengur yrði fyrir okkur að fá hana
til starfa á fræðsluskrifstofu Reykja-
ness við skólaþróun. Ég lagði því á
ráðin við yfirmann minn strax og ég
kom heim að við legðum að Ingi-
björgu að koma og vinna með okk-
ur. Hún hóf síðan störf hjá okkur á
haustmánuðum 1987.
Fyrstu verkefni Ingibjargar á
skrifstofunni vora að skipuleggja og
ákveða fyrirkomulag kennslugagna-
safns stofnunarinnar. Hún skilaði
þessu verki fljótt og vel og sýndi að
hún bjó yfir miklum skipulagshæfi-
leikum og næmu auga á gæði verk-
efna og fyrirkomulagi öllu. Það leið
því ekki á löngu að verksvið hennar
víkkaði. Áður en varði biðu verkefni
í röðum og fleiri samstarfsmenn en
gátu vildu fá hana til samvinnu við
hin margvfslegustu verkefni. Samt
sagði Inga svo oft: „Mér finnst ég
ekkert hafa gert." Það vora samt
ekki skipulagshæfileikar, dugnaður
og óþijótandi áhugi sem fyrst og
fremst standa upp úr í minningunni
um Ingu sem samstarfsmann. Það
era aðrir kostir og að mínu viti miklu
mikilvægari og sjaldgæfari en þeir
sem áður erp taldir. Ingibjörg var
hógvær, lítillát og tróð sér aldrei
fram fyrir aðra með sínar skoðanir.
Hún hreykti sér aldrei og gaf alltaf
öðram tækifæri á að viðra skoðanir
sínar og hugmyndir. Hún sýndi í
verki að hún bjó yfir þeim þroska
og því mannviti að þora að efast og
taka gagnrýni, án þess að fyrtast
eða taka það nærri sér. Ekkert verk-
efni var svo lítið og svo óvirðulegt
að henni þætti sér það ósamboðið.
Þá var hún oftast fyrst að segja: „Ég
skal gera það.“
Hógværð, lítillæti, einlægni og efi
era eiginleikar sem era alltof sjald-
gæfir í mannlegum samskiptum í
dag. Ingibjörg hafði samúð með öll-
um og virti allar skoðanir.
„Sá, sem veit hve Ijóminn gengur í
augun, en heldur sig þó í skugganum,
verði fyrirmynd allra að hógværð."
(Lao-Tse)
Ingibjörg er ekki farin og er aldr-
ei öll. Hún sáði ftjókomum velvildar,
hógværðar og vinsemdar, og hefur
það haft djúp áhrif á okkur öll sem
með henni störfuðu. Vonandi ber sú
sáning ávöxt í bættri framkomu okk-
ar hvert við annað og þá sem okkur
erfa. Á þann hátt er Ingibjörg með
okkur, hún hefur bætt heiminn og
er því hluti af honum áfram.
Ég er innilega þakklátur fyrir að
hafa fengið tækifæri til að vera sam-
vistum við Ingibjörgu þó stutt væri
og læra af henni og fá að hafa hana
með mér áfram í minningunni, hlýja,
sanngjama og velviljaða.
Ég votta Bjama Omari, Rósu litlu
og Ragnheiði og flölskyldunni allri
mína dýpstu samúð og vona að allir
góðir vættir styrki þau og styðji á
þessum erfiðu tfmum.
Guðjón E. Ólafsson
í dag kveðjum við elskulega
frænku okkar og mikla vinkonu, Ingu
Gull, sem lést að heimili sínu að-
faranótt þriðjudagsins 28. febrúar,
langt um aldur fram.
Með örfáum orðum langar okkur
að þakka henni samfylgdina og votta
henni virðingu okkar.
Heimili Ingu og Bjama Ómars í
Reykjavík var í gegnum árin nokk-
urs konar stoppistöð fyrir okkur
norðanfólkið og virtust þau alltaf
hafa pláss og nægan tíma til að taka
á móti okkur, enda nutum við þess
að vera hjá þeim og átti það jafnt
við um unga ftændfólkið sem það
eldra.
Inga var afar frændrækin og trú
sínu frænd- og venslafólki og jafn
vinamarga manneskju og Ingu höf-
um við ekki þekkt, en undramst það
þó ekki, því hún var svo hlý og elsku-
leg og gsedd svo einstakri kímnigáfu.
Það er svo erfitt að átta sig á því
að Inga er ekki lengur á meðal okk-
ar, en minninguna um hana geymum
við öll í hjörtum okkar.
Við þökkum henni fyrir alit og
allt og biðjum Guð að styrkja mann-
inn hennar, Bjama Ómar, litlu dæt-
urnar Rósu og Ragnheiði, móður
Ingu, Rósu, og Gísla bróður hennar
í þeirra miklu sorg.
Fari elsku frænka okkar í friði.
Með virðingu og söknuði.
Haddl, Egfll, Maja, Julía
og Jón Gísli, Sigga frænka
og Júlli.
Orð mega sín lítils þegar tilveran
virðist ein rökleysa og maður sjálfur
eitt lítið sandkom, sem vindurinn
feykir burt á einu andartaki. Svo
hjálparvana og sár er sorgin þegar
góð og falleg kona er hrifsuð burt í
blóma lífsins frá bömum sínum, eig-
inmanni og ástvinum öllum. Svo er-
fitt að finna hugsununum stað þegar
skilninginn þrýtur og aðeins tilfinn-
ingamar era eftir. Og allar áleitnu
spumingamar sem engin svör fást
við. Við sem eftir stöndum finnum
til smæðar okkar gagnvart hinstu
rökum tilverannar, drúpum höfði og
leitum aftur að fótfestu með því að
minnast og þakka. Til þess að afbera
sorgina og söknuðinn leitum við að
gleðinni í hugskoti okkar, öllum dýr-
mætu minningunum um lífið kæra
sem var svo brothætt. Því að það
er margt að þakka og gleðjast yfir
þrátt fyrir allt og allt. Ég bið algóð-
an Guð að gefa ástvinum Ingu styrk
til að bera sorgina þungu og leita
gleðinnar á ný. Því þannig var Inga
sjálf, svo full af lífsgleði og orku.
Hún var svo heil og sterk þrátt fyrir
þungbær veikindi. Ætíð var það hún
sem var veitandinn í okkar samskipt-
um. Það var hún sem sífellt bauð
fram hjálp sina fyrst þótt eðlilegra
hefði verið að þvi hefði verið öfugt
farið. Alltaf mun ég minnast hennar
brosandi og með glampa i fallegum
augunum. Og þó kynntist ég henni
fyrst eftir að hún hafði veikst af
krabbameini og þurft að færa miklar
' fómir í þeirri baráttu.
Það er margs að minnast og margt
að þakka þótt kynnin væra ekki löng.
Það sýnir kannski best hve sterkur
persónuleiki Inga var, að á því eina
ári sem hún dvaldist úti í Lundi vegna
læknismeðferðar eignaðist hún stór-
an hóp vina, sem nutu þess að vera
samvistum við hana. Þrátt fyrir erfið
veikindi Ingu sköpuðu hún og Bjami
Ómar sér fallegt heimili úti í Lundi,
sem stóð öllum opið og var oft þröng
á þingi við eldhúsborðið hjá þeim,
þar sem hiátrasköllin glumdu oftast
nær, því húsfreyjan þoldi hvorki vol
né væl og kunni svo sannarlega að
koma öllum í gott skap. Við sem
nutum gestrisni Ingu og hennar góðu
fjölskyldu úti í Lundi geymum í huga
okkar minninguna um hana, sem við
öll dáðumst svo mikið að og þótti svo
innilega vænt um. Ég veit að ég
mæli fyrir hönd alls vinahópsins í
Lundi þegar ég ber fram þakkir okk-
ar fyrir ógleymanlegar ánægjustund-
ir með Ingu og Bjama Ómari árið
sem þau dvöldust úti í Lundi. Þá,
eins og síðar eftir að við báðar voram
fluttar aftur heim til íslands, var það
Inga sem veitti af sínu nægtaborði
og smitaði mann með dugnaði sfnum
og bjartsýni. Seint fæ ég fullþakkað
þá aðstoð sem hún veitti okkur eftir
heimkomuna, þegar hún opnaði
heimili sitt fyrir Ingibjörgu litlu
fyrstu vikumar í skólanum meðan
við höfðum enn ekki fengið íbúðina
okkar. Þá fékk hún að fara heim
með Rósu eftir skólann og þar var
svo sannarlega ekki í kot vísað. Og
sömu hlýlegu móttökumar biðu okk-
ar sem sóttum hana sfðar um dag-
inn. Þá var hellt á könnuna og borið
í mann brauð og síðan létti maður á
hjarta sfnu við Ingu. Því að hún
kunni listina að hlusta og láta sig
varða hagi annarra. Eigin erfiðleikar
breyttu þar engu um. Fyrir þennan
tíma vil ég nú þakka og harma það
að hafa ekki getað endurgoldið Ingu
hjálpina á neinn hátt. Móðir mfn, sem
kynntist Ingu á þessum tfma, biður
einnig fyrir þakklæti sitt og einlægar
samúðarkveðjur.