Morgunblaðið - 07.03.1989, Blaðsíða 39

Clprt
Elsku Bjami Ómar, Rósa og Ragn-
heiður, Rósa eldri og þið öll fjölskyld-
an sem svo hetjulega börðust með
Ingu uns yfír lauk. Guð blessi ykkur
og styrki nú og um alla framtíð. Þið
eruð rík að hafa átt hana Ingu og
ég þakka fyrir að hafa fengið að
eignast ofurlitla hlutdeild í lífi henn-
ar og ykkar um stund. Við Torfí og
bömin flytjum ykkur einlægar vin-
áttu- og samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu kærrar vinkonu.
Kristín Magnúsdóttir
„Vinur þinn er þér allt.“
„Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum samþykkur
af heilum hug.
Og þegar hann þegir, skiljið þið hvor annan.
Því að í þögulli vináttu ykkar verða allar
hugsanir, allar langanir og allar vonir ykkar
til, og þeirra er notið í gleði, sem krefst
einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur við
vin þinn, því að það, sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið þér ljósara í fjar-
veru hans, eins og fjallgöngumaður sér
íjallið best af sléttunni.
Og láttu vináttuna ekki eiga sér neinn til-
gang annan en að auðga anda þinn, því að
sú vinátta, sem leitar einhvers annars en
síns eigin leyndardóms, er ekki vinátta,
heldur net, sem kastað er í vatn og veiddir
í tómir undirmálsfiskar."
(Kahlil Gibran)
Flestar okkar kynntumst Ingu
haustið 1980, þegar hún réð sig til
starfa við Snælandsskóla. í Snæ-
landsskóla var unnið að nýbreytni í
kennsluháttum og réð Inga sig gagn-
gert til skólans til að taka þátt í
mótunarstarfínu. Hún lagði sig alla
fram, enda var hún hugsjónakona,
búin eiginleikum sem við teljum ein-
staka.
„Heyriði stelpur, mér var að detta
svolítið í hug...“ Þessi setning
heyrðist oft á kennarastofunni og
hafði þau áhrif að allir lögðu við
hlustir, Ihuguðu og endurskoðuðu
hugmyndir sínar. Því Inga hafði
ákveðnar skoðanir og var ófeimin
að láta þær í ljósi. Hún var eldhugi
sem hreif fólk með sér. Hugmyndir
hennar um bætta og betri kennslu-
hætti voru skýrar og settar fram á
lifandi og skemmtilegan hátt. Hún
sá hlutina í víðara samhengi en
margir g þess vegna gátum við sótt
svo margt í hennar smiðju.
Um kennarann segir Kahlil Gibr-
an:
„Ef hann er i sannleika vitur, þá býður
hann ykkur ekki inn í hús vísdóms sins,
heldur leiðir hann ykkur að dyrum ykkar
eigin sálar.“
Þannig kennari var Inga. Hún leið-
beindi, benti á, hreif nemendur með
sér og gerði kröfur til þeirra sem
hún vissi að voru raunhæfar, en
mörgum þóttu strangar.
Við söknum Ingu sárt. Hún var
okkur svo mikils virði og það er svo
margs að minnast. Efst í huga okkar
er gleðin og hláturinn í kringum
Ingu, sem alltaf kom auga á spaugi-
legar hliðar tilverunnar. Hún gat
ávallt hlegið að sjálfri sér og kring-
umstæðum sínum, jafnvel þó sárs-
aukinn væri ekki langt undan. Þá
kom fram hve sterk og heilsteypt
hún var. Þessir eiginleikar Ingu
ásamt hinum mikla baráttuhug henn-
ar hafa eflaust hjálpað henni mikið
á þessum síðustu og erfíðu árum.
Það var aldrei ládeyða í kringum
Ingu og mun hún og hugmyndir
hennar lifa áfram í hugum okkar.
Við sendum Bjama Omari, Rósu,
Ragnheiði, Rósu móður Ingu og öðr-
um aðstandendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
- Kristrún, Halla, Vala, Ella,
Sigga og Guðbjörg.
Með örfáum orðum langar okkur
skólasystkinin að minnast Ingu. Við
kynntumst á menntaskólaárum okk-
ar á Akureyri vetuma 1969—1973
en sum okkar höfum þekkt hana
allt frá bamæsku. Það var gott að
koma á heimili foreldra Ingu, þeirra
Rósu og Gunnlaugs, sem nú er lát-
inn. Okkur skólafélögunum stóðu dyr
þeirra ævinlega opnar og nutum þess
í ríkum mæli að sækja þau heim.
Þar ríkti ávallt glaðværð og góður
andi og fyrir okkur, sem vorum íjarri
heimilum okkar var ómetanlegt að
geta sótt þangað holl ráð en umfram
allt væntumþykju. Það ástríki, sem
einkenndi foreldra hennar, endur-
speglaðist í lundarfari Ingu. Hún var
hvers manns hugljúfí, glaðleg og
kímnin aldrei langt undan. Hún var
$r i n,< HJI4 <?if*A iavn iorow
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 7. MARZ 1989
88
39
dugnaðarforkur en umfram allt ein-
staklega ljúf manneskja. Það sýndi
sig bezt í hennar erfíðu veikindum
síðustu misserin. En þrátt fyrir harða
baráttu, var ætíð stutt í glettnina.
Við svo ótímabæran dauða ungrar
og glæsilegrar konu, verður okkur
orða vant. Við sendum eiginmanni .
Ingu, litlu dætrunum tveimur, Rósu
móður hennar, Gísla og öðrum að-
standendum dýpstu samúð okkar.
Eftir situr sorgin í huga okkar allra
en einnig gleði yfír ljúfri minningu
um góða og glaðværa vinkonu.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
Pía, Ellen, Adda, Þórdís,
Arna, Rósa, Dísa, Friðný,
Hörður, Elli, Bjössi og Palli.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir,
tengdadóttir okkar, lést 28. febrúar
og verður jarðsett í dag. Hún varðist
snarplega gegn harðri hríð eins
grimmilegasta sjúkdóms, sem hvað
mestum mannskaða hefur valdið á
íslandi hin síðari ár.
Við leiðarlok koma í hugann fjöldi
minninga tengdar þessari fallegu,
indælu konu, og fyrstu kynnin verða
kannski ógleymanlegust. Ingibjörg
og Gísli bróðir hennar voru komin
norðan frá Akureyri, böm hjónanna
Rósu Gísladóttur og Gunnlaugs Jó-
hannssonar, og voru bæði að bæta
við menntun sína, hún við Kennara-
háskólann, en hann við iðnfræðslu.
í húsnæðiserfíðleikum deildu þau
systkinin Mð með syni okkar Bjama
Omari, sem þá var nýkominn frá
verkfræðinámi í Noregi. Sá ljóður
var á hans ráði, að kunnugir töldu,
að hann hafði þá aldrei horft framan
í stúlku eða gætt að fögrum kvenleg-
um yndisþokka. Og þegar við hjónin
sátum í fyrsta skipti við kaffíborð
þeirra þremenninganna, sem Ingi-
björg hafði búið og framreitt af sinni
lipurð og smekkvísi, varð mér (föður
Bjama Omars) hugsað: Ef drengur-
inn gerir ekki þessa stúlku að
tengdadóttur minni, þá verður hon-
um ekki við bjargað. Það varð mér
því gleðiefni nokkrum vikum síðar,
er ég sá innilegt handtak þeirra og
talandi augnatillit. Já, slík vom
fyrstu kynni. Það leið heldur ekki
langur tími þar til forsjónin batt þau
fastari böndum er Ingibjörg bjargaði
á vissan hátt lífí Bjama Ómars á
örlagastundu — að hann segir sjálfur
— og þar með hófst sambúð þeirra.
Brátt eignuðust þau Mð í Eskihlíð
12 og síðar á Sjafnargötu 8 í gömlu
en virðulegu húsi og komu sér þar
vel fyrir og undu hag sínum hið
besta. Bæði í góðum störfum, þeim
er að var stefnt á námsbrautum og
bæði urðu þau vinsæl meðal sam-
starfsfélaga. Fyrir okkur — gamla
fólkið — var það sannarlega ham-
ingjuefni að sjá hve vel þau undir-
byggðu farsæla sambúð og enn varð
það gleði- og hamingjuauki, er bless-
aðar litlu stúlkumar þeirra komu í
heiminn, fyrst Rósa, nú 9 ára og svo
Ragnheiður 5 ára.
Það urðu því margar heimsóknir
okkar utanbæjarfólksins á heimili
þeirra. Þó að Ingibjörg væri útivinn-
andi húsmóðir með nokkur heima-
verkefni frá skólanum og kennslu-
undirbúning, var það jafnan svo að
henni fannst viðdvöl okkar of stutt
— enda var hún greinilega atorkusöm
og fljótvirk við úrlausn verka sinna.
Enda hafði hún yndi af ævistarfínu
er hún hafði helgað sig. Fræðslu-
og uppeldismál þurfti ekki að ræða
lengi við hana til að verða það ljóst
að hún var kenriari af lífi og sál.
Henni var það nautn að stuðla að
vexti og visku bamanna, sem í henn-
ar umsjón voru.
Já, framtíðin virtist brosa við flöi-
skyldunni.
Svo gerðist það að á miðju sumri
1986 að við fáum frétt af þvi að
skæð (illkynja) meinsemd hefði fund-
ist ofan hnés vinstri fótar Ingibjarg-
ar, sem leiða myndi til stóraðgerðar
strax að lokinni rannsókn. Þetta kom
eins og þmma úr heiðskíra lofti. Við
höfðum verið í heimsókn hjá henni
fyrri fáum dögum. Þá var hún jafnaf-
gerandi og elskuleg sem fyrr. Þess
sáust engin merki, hvorki í hreyfíng-
um eða með orðum, að nokkuð am-
aði að. Allt virtist jafnbjart og fag-
urt framundan sem áður.
Dugnaður hennar og bjartsýni gaf
okkur vonir um varanlegan bata eft-
ir stóraðgerð í Svíþjóð, og svo leit út
í nær tvö ár. En þá varð ljóst að
aftur þyrfti að leita læknaaðstoðar í
Svíþjóð. Ekki leiddi það til jákvæðrar
niðurstöðu. En ekki var gefíst upp.
Fyrir tilstuðlan læknishjóna úr vina-
hópi, sem starfa í Kanada, var í
haust farið til Toronto í Kanada á
velþekkt sjúkrahús. Þaðan kom hún
vonsvikin. Þrátt fyrir það, sem á
undan var gengið, var dugnaður
hennar og staðfesta með ólíkindum
við að búa nýja heimilið þeirra í
Jöklafold 12 sem glæsilegast fyrir
jólahátíðina — húsið, sem átti að
verða sælureitur fjölskyldunnar. En
það mun vera svo að þessi grimmi-
legi sjúkdómur lætur sjaldan bráð
úr greipum ganga. Hann brýtur nið-
ur mótstöðu sjúklinganna og skilur
þá eftir varnarlausa. Þrátt fyrir frá-
bæra umönnun tveggja hjúkruna-
rkvenna úr ætt hennar lést Ingibjörg
á heimili sínu 28. febrúar, aðeins 35
ára gömul.
Farsælu — en alltof stuttu ævi-
starfí — er lokið. Kennarastéttin
hefur misst ágætan starfsfélaga.
Einnig er skarð fyrir skildi hjá vina-
hóp Ingibjargar og Bjama Omars.
En sárastur er þó söknuður og
mestur missir hjá Bjama og litlu
móðurlausu telpunum, svo og eftirlif-
andi móður og bróður hennar.
Um leið og við hjónin þökkum
Ingibjörgu frábærlega góð kynni og
margar ánægjustundir á heimili
þeirra Bjama Ómars, biðjum við
blessunar þess „sem stýrir stjarna
her“ öllum þeim er bera harm í
hjarta.
Ragnheiður og Jón Tómasson
Kveðja frá Snælandsskóla
Sú harmafregn barst okkur,
starfsfólki Snælandsskóla í Kópa-
vogi, að morgni þess 28. febrúar sl.
að Ingibjörg Gunnlaugsdóttir fyrram
samkennari okkar væri látin.
Ingibjörg eða Inga eins og hún
var kölluð í daglegu tali fæddist á
Akureyri hinn 5. apríl 1953. Þar
átti hún heima til tuttugu ára ald-
urs. Hún lauk stúdentsprófí frá MA
árið 1973 og kennaraprófí frá Kenn-
araháskóla Islands árið 1978.
Næstu tvö árin þar á eftir kenndi
hún við Álftanesskóla en haustið
1980 réðst hún til starfa við Snæ-
landsskóla í Kópavogi.
Inga skipaði sér strax í hóp virt-
ustu og farsælustu kennara skólans.
Hún var einstaklega heilsteypt
manneskja, hreinlynd og góður félagi
og varð fljótt trúnaðarmaður kenn-
ara í skólanum. Hún var glögg-
skyggn, hugmyndarík og vel lesin á
hinu faglega sviði. Sívakandi yfir því
sem betur mátti fara og ávallt reiðu-
búin að takast á við ný viðfangsefni
sem hún taldi geta bætt skólastarfið.
Inga var í fararbroddi í þeim hópi
kennara sem stóðu að ýmsu ný-
breytnistarfi í skólanum bæði á
yngra og eldra stigi, eiskuð af nem-
endum sínum og virt af samkennur-
um og foreldram.
Fyrir um það bil þremur áram
hófst barátta hennar við krabbamein
og varð sú barátta bæði löng og
ströng. Þrátt fyrir alla þá reynslu
var Inga ævinlega bjartsýn. Barðist
hetjulega fyrir lífí sínu og gerði á
stundum glóðlátlegt gaman að fötlun
sinni. í hennar orðaforða var uppgjöf
ekki til.
Þótt við gerðum okkur einhverja
grein fyrir þeirri sálarkvöl sem inni
fyrir bjó þrátt fyrir ytri glaðværð
getur enginn sett sig í annarra spor.
Þrátt fyrir langa baráttu og á
stundum óvægna kom dauði Ingu
okkur á óvart, svo skjótt bar hann að.
Við, starfsfólk Snælandsskóla,
viljum með þessum fáu línum votta
minningu Ingu virðingu okkar og
þökkum fyrir samstarf liðinna ára.
Ómari, dætranum tveim og öllum
ástvinum og venslafólki sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Reynir Guðsteinsson
Rúmlega þrítug, tveggja barna
móðir, lífsglöð og elskuleg eiginkona,
góður kennari ungra bama, um-
hyggjusöm dóttir . . .
Inga bókstaflega geislaði af
lífsorku og gleði. Hún var glettin og
skemmtileg og lífið var spennandi
erill, hamingjusamur erill, sem hún
auðsjáanlega naut að takast á við.
Hún var miðpunkturinn í yndislegri
§ölskyldu og þar var sól og vor í lofti.
Þá skyndilega fellur tjaldið. Auð-
vitað á það fyrir okkur öllum að
liggja að deyja einhvemtímann, en
hvers vegna fær ekki ungt fólk í
blóma lífsins að lifa? Lifa og njóta
þess að útdeila áfram ást og um-
hyggju til ástvina sinna og njóta
þess að fá ríkulega endurgoldið í
sömu mynt. Hvers vegna era þau
tekin frá okkur? Hvers eiga þau að
gjalda sem stóðu henni næst? Hver
er tilgangurinn?
Þetta tómarúm er svo skrítið og
óútskýranlegt — og svo óendanlega
sorglegt. Megi góður Guð styrkja og
blessa elsku Ómar, Rósu og Ragn-
heiði, Rósu móður Ingu, Boggu og
Gísla og aðra ættingja og vini.
Þökk sé góðum Guði fyrir að senda
þetta ljós, sem nú er slokknað, inní
líf okkar og megi hann fyrr eða síðar
veita svör við spumingum okkar.
Tóta, Tommi og börn.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(H.K. Laxness)
„Að hryggjast og gleðjast hér um
fáa daga, að heilsast og kveðjast,
það er lífsins saga.“ Mörg minningar-
brot líða gegnum hugann þegar vin-
ir kveðja, og þannig er því farið nú
þegar Ingibjörg hefur kvatt okkur
svo langt um aldur fram. Við áttum
eftir að gera svo margt. Við sem
eftir erum stöndum hljóð, niðurlút
og vanmegnug og okkur verður ljóst
hve lítið við skiljum og skynjum. Það
er á svona stundum sem ljóst verður
að vegir guðs era órannsakanlegir.
Sumir þurfa að hittast oft og lengi
til að kynnast að einhveiju ráði.
Aðrir kynnast aldrei þó þeir umgang-
ist hver annan daglega í mörg ár.
Svo era þeir sem hittast fyrsta sinni
og finnst eins og þeir hafi þekkst
alla ævi. Þannig var því farið með
okkur Ingu. Við þekktumst ekki lengi
en okkur fannst eins og við hefðum
þekkst alla ævi, svo lík voru áhuga-
málin og lífsviðhorfín. „Hvers vegna
kynntumst við ekki fyrr?“ var setning
sem flaug oft á milli okkar.
Þegar Inga hóf störf á fræðslu-
skrifstofu Reykjanessumdæmis fyrir
tæpum 2 áram var ljóst að þar fór
afar sérstæður persónuleiki. Inga
hreif hugi og hjörtu okkar allra með
skarpskyggni sinni, dugnaði, ljúfri
framkomu, eilífri bjartsýni og smit-
andi hlátri. Hún var óhrædd við að
hafa sínar eigin skoðanir á málum
og tjá þær. Hún tók ekkert sem sjálf-
sagðan hlut og varpaði oft fram
spurningum sem fékk okkur, sem
unnu með henni, til að skoða hlutina
út frá öðrum sjónarhomum. Það var
mikið lán fyrir okkur öll að fá að
kynnast Ingu. Hennar er sárt saknað
og minningin um hana mun fylgja
mér hvert ógengið fótspor.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu aftur
huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín.“
(Kahlil Gibran)
Ég sendi Bjama Ómari, Rósu og
Ragnheiði, móður Ingu, bróður og
öðrum aðstandendum, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og bið góðan
guð að blessa minningu þessarar ein-
stöku konu sem var uppspretta gleði
hjá okkur svo ótalmörgum.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir alit og allt.
Gekkst þú með guði,
guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem)
Valgerður Snæland Jónsdóttir
Nú, þegar ég kveð mína æskuvin-
konu, rifjast upp minningar um ynd-
islegar stundir sem við áttum saman
á uppvaxtaráram okkar norður á
Akureyri. Fyrst kemur í hugann er
við sátum saman á sama græna koll-
inum í eldhúsinu í Munkaþverár-
stræti, þar sem foreldrar Ingu
bjuggu, og borðuðum hrísgijóna-
grautinn áður en við héldum í Hreið-
arsskóla, þá 5 ára títlur. Upp frá því
sátum við meira og minna saman
alla okkar skólatíð.
Gunnlaugur faðir Ingu var mikill
hagleikssmiður og smíðaði hann lítil
skrifborð og stóla fyrir okkur báðar,
sem hefur skipað veglegan sess á
heimili mlnu æ síðan.
Ur Hreiðarsskóla lá leiðin I Bama-
skóla Akureyrar og síðan I gagn-
fræðaskólann. Eru mér sérstaklega
minnisstæðar „permanent-tilraunir"
okkar á þessum áram sem enduðu
oft með ósköpum, en tilraunimar
héldu samt alltaf áfram. Kom það
fyrir að við gengum með húfíi I
nokkra daga á eftir.
Úr gagnfræðaskólanum lá leiðin
síðan I menntaskólann og margt var
brallað á þeim áram. Á hveiju hausti
fórum við Inga I annáiaðar innkaupa-
ferðir til Reykjavíkur. Gengum við
Laugaveginn upp og niður I þijá til
fjóra daga látlaust og kunnum allar
búðir utanað. Á kvöldin fóram við I
fjölskylduheimsóknir og seinna meir
I Klúbbinn. Eftir eina ballferðina I
Klúbbinn komum við til aldinnar
frænku og sögðum henni tíðindin,
en hún spurði I sakleysi sínu „hver
leiddi dansinn“. Það þurfti lítið til
að fá okkur til að hlæja á þessum
áram og hlógum við I mörg ár að
þessu.
Foreldrar Ingu, Rósa og Gunn-
laugur, fluttu úr Munkaþverárstræt-
inu I Álfabyggðina og var þá stutt
að hlaupa til Ingu úr Austurbyggð-
inni. Þau vora ófá kvöldin á mennta-
skólaáranum sem setið var I Álfa-
byggðinni langt fram á nótt og mál-
in krafin til mergjar. Við voram all-
mörg sem héldum hópinn og alltaf
var okkur vel tekið I Álfabyggðinni,
sama hvenær sólarhringsins það var.
Mér er enn I minni þegar við útskrif-
uðumst og Rósa og Gulli buðu öllum
hópnum heim I mat. Mikið ægilega
var gaman að lifa þá.
Að menntaskólaáranum liðnum
héldu félagamir hver I sína áttina,
eins og gengur, er þeir fóru að und-
irbúa sitt lífsstarf. Inga valdi kennsl-
una og þar var hún öragglega á
réttri hillu. Hún tók á leigu litla íbúð
en undarlegt fannst okkur félögun-
um að leigjandi fylgdi með, bróðir
eigandans. En mikið var hún Inga
mín lánsöm að fá þennan leigjanda
með, því leigjandinn, Bjarni Omar,
varð síðar hennar lífsföranautur. Þau
pössuðu svo vel saman, eins og sköp-
uð fyrir hvort- annað. Fjölskyldan
stækkaði, fyrst kom Rósa og síðan
Ragnheiður. Alltaf var heimilið opið
upp á gátt fyrir gestum og gang-
andi. Það var svo notalegt að líta inn
og ræða um lífið og tilverana við þau
hjónakomin og ósjaldan hitti maður
einhvem úr fjölskyldunni að norðan
sem átti samastað hjá Ingu og Óm-
ari. Við Inga brostum I kampinn og
var mikið skemmt þegar frænkumar
ungu að norðan vora að koma suður
I kaupstaðarferð og höfðu aðsetur
hjá Ingu. Sagan var farin að endur-
taka sig.
Um hvítasunnu fyrir tæpum þrem-
ur áram gisti ég hjá Ingu og ðmari
og sátum við þá langt fram á nótt
og skipulögðum væntanlega ferð fjöl-
skyldunnar til Þýskalands, fara átti
I Moseldalinn. Er við sátum og rædd-
um málin kom fram hjá Ingu að hún
væri slæm I öðram fætinum, þetta
hlyti að líða hjá. En þetta leið ekki
hjá.
Mánuði seinna var Inga farin til
Svíþjóðar til læknismeðferðar og
dvaldist þar I ár. Ferðin I Móseldalinn
var ekki farin það árið.
Fjölskyldan hefur staðið sem klett-
ur við hlið þeirra á þeim erfíðu tímum
sem fóra I hönd. Egill og Haddý,
frænka Ingu, fóru með dætumar
Rósu og Ragnheiði til Hollands um
sumarið og þar hitti ég þær, þar sem
þær vora að teikna myndir og senda
til mömmu I Svíþjóð.
Ári seinna fékk ég póstkort úr
Móseldalnum, ferðin var farin eftir
allt saman, aðeins ári seinna en til
stóð.
Inga kom heim full af lífskrafti
og næst var farið að skoða teikning-
ar að væntanlegu húsi við Jöklafold.
Síðast sá ég Ingu 20. desember
fyrir rúmu ári er hún kom norður
til að halda jól. Kom hún I afmæli
móður minnar þennan dag. Hún leit
svo vel út, kom inn I stofuna fallega
klædd og glæsileg og gekk óstudd.
Nú var ég viss um að hún væri búin
að sigra.
Því miður hafði ég rangt fyrir
mér, sjúkdómurinn tók sig upp aft-
ur. Inga fór ásamt Ómari, sinni
styrku stoð, til Svíþjóðar og síðan
til Toronto I Kanada I nóvember sl.
og ég fylltist von, en vonin brást.
En Inga mín flutti engu að síður
inn I húsið við Jöklafold um hátíð-
amar og átti þar góðar stundir með
fyölskyldunni.
í dag kveð ég mína góðu vinkonu.
Ég á einungis yndislegar minningar
um hana og sé hana fyrir mér eins
og ég sá hana síðast, glæsilega og
sigurvissa. Ég og fjölskylda mln vott-
um Bjarna Omari, dætranum ungu,
Rósu, Gilla og Borghildi okkar inni-
legustu samúðarkveðjur á þessum
erfiðu tímamótum.
Þórdis G. Arthursdóttir