Morgunblaðið - 02.06.1989, Síða 40

. \
40
'MbRGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAÓUR 2. JÚNÍ 1989
t HELGA JÓNSDÓTTIR,
Túngötu 12,
Húsavfk,
andaðist 1. júní í Sjúkrahúsi Húsavíkur. Bömin.
t
Hjartkær maðurinn minn,
CARLO JENSEN
tannlæknir,
Raadhusgade 8,
Brönderslev,
lést 20. maí sl. Jaröarförin hefur farið fram.
Ásta Jensdóttir og fjölskylda.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÁSTRÚN ÞÓRÐARDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Hlfð,
ísaflrði,
lést í Sjúkrahúsi ísafjarðar miðvikudaginn 31. maí.
Sólveig Davidson,
Þórdis Þorleifsdóttir,
Anna Þorleifsdóttir,
Örnólfur Þorleifsson,
barnabörn
Ólav Davidson,
Héðinn Kristinsson,
Alfons Guðmundsson,
Brynja Einarsdóttir,
barnabarnabörn.
og
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTMUNDUR F. SIGURJÓNSSON,
Bólstaðarhlíð 56,
lést í Borgarspítalanum 24. maí.
Minningarathöfn hefir farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Lára Magnúsdóttir,
Georgía M. Kristmundsdóttir, Einar Sigurþórsson,
Helgi Kristmundsson, Guðrún Arnfinnsdóttir,
Katrfn Helgadóttir,
Þröstur Helgason.
t
Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir,
HERDÍS FRIÐRIKSDÓTTIR,
Austurvegi 40,
Selfossi,
verður jarðsungin frá Selfosskirkju laugardaginn 3. júní kl. 11.00 f.h.
Stefán Gunnarsson,
Gestur Stefánsson, Ingibjörg Hjálmarsdóttir,
Ragnheiður Stefánsdóttir,
Karl Stefánsson, Valborg ísleifsdóttir,
fna Stefánsdóttir, Guðjón Ásmundsson.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
KRISTJANA MAGNÚSDÓTTIR
frá Deplum,
verður jarðsungin frá Siglufjarðarkirkju laugardaginn 3. júní kl.
14.00.
Þorvaldur Guðmundsson,
Guðmundur Þorvaldsson, Gunnhildur Davfðsdóttir,
Magnús Þorvaldsson,
Guðný Þorvaldsdóttir, Eirfkur Ásgeirsson,
Hörður Þorvaldsson, Ingibjörg Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
PETRÍNU FRIÐBJÖRNSDÓTTUR,
Skipasundi 35.
Sofffa Jóhannsdóttir, Jón Hjálmarsson,
Bára Jóhannsdóttir, Viðar Benediktsson,
Hólmfríður Jóhannsdóttlr, Kristján Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Jón Haraldsson
arkitekt - Minning
Fæddur 17. október 1930
Dáinn28. maí 1989
„Komdu nú sæll, og margbless-
aður veri blessaður maðurinn" var
ekki óalgeng kveðja þegar gengið
var inn á teiknistofuna vestast í
Slippfélagshúsinu í Reykjavík, ef
komumaður spurði kannske sem
svo hvort svo árla dags væri nokk-
urt kvikvendi þar á róli að ekki
væri nú talað um hann höfðingja
staðarins sjálfan.
Það er reyndar ekki svo langt
síðan við Jón Haraldsson sátum þar
saman eina morgunstund og skröf-
uðum um gerð og tilhögun sérstaks
húss og þó frekar um innviði hluta
þess, áætlanir sem nú verða ekki
framar ræddar í því samfélagi.
Við vissum það reyndar kunn-
ingjar og vinir Jóns að, ekki gekk
hann heill til skógar og hafði enda
fyrir fáum mánuðum fengið alvar-
legt heilsufarslegt áfall, en nú sem
fyrr kom hin stóra skilnaðarstundin
á óvart og svo sannarlega ótíma-
bært. Hið daglega lífið breytir um
svip þegar svo fyrirferðamikill og
litríkur einstaklingur sem Jón skipt-
ir um tilverusvið.
Jón Haraldsson var fæddur í
Reykjavík 17. október 1930, sonur
hjónanna Júlíönu Friðriksdóttur
hjúkrunarkonu og Haraldar Björns-
sonar leikara, sem lengst af bjuggu
að Bergstaðastræti 83 hér í borg,
sem varð og heimili Jóns og fjöl-
skyldu hans síðar og til dánardags
hans, en Jón kvæntist árið 1956
Aslaugu Stephensen og eiga þau
fjögur uppkomin börn.
Jón lauk stúdentsprófi frá MR
1950, prófi í tannlækningum frá
Háskóla íslands 1956 og námi í
arkitektúr í Þrándheimi 1960 og
framhaldsnámi í því fagi sínu í
Helsinki 1961.
Hann starfaði fyrst sem arkitekt
í Danmörku, en rak eigin teikni-
stofu í Reykjavík frá 1962.
Ég læt vera að telja upp verk
Jóns á sviði skipulags bæja eða
teikningar fjölmargra húsa og
bygginga stórra og smárra víðsveg-
ar um landið, utan húss á Seltjarn-
amesi sem sannarlega var spáð illa
fyrir hvað hina kostnaðarlegu hlið
varðaði en reyndist auðvitað bæði
fagurt, snjöll lausn og kostnaðar-
lega ótrúlega hagkvæmt og í hinn
annan staðinn hús í Ártúnsholtinu
þar sem tekist var á við uppsett
og nokkuð þröngt skipulag skilmál-
um þess fullnægt svo sem kostur
var meðan hugarflugið og fegurðar-
skynið fékk að ráða í gerð óhefð-
bundinnar umgjarðar dagslegs lífs
tveggja íbúa holtsins.
Við Jón vorum stálpaðir ungling-
ar þegar við kynntumst í 3. bekk
Menntaskólans í Reykjavík og höfð-
um þó aðeins hittst áður, en urðum
mátar og sessunautar þau árin sem
liðu til loka þess skóla og svo sann-
arlega leiddist mönnum ekkert þá
dagana og töldu sig víst æði vel
fullorðna og færa í flest hvað, enda
mátti þá vel bjarga heiminum milli
matar og seinna kaffis og var
reyndar stundum á það minnst síðar
þegar nokkuð lá við að nú yrði að
bjarga heiminum enn á ný og að
gömlum sið, umsvifalaust á engum
tím_a.
Ég hygg að Jón hafi að sumu
leyti átt sérstakan bakgrunn því
að á þeim tíma var ekki algengt
að foreldrar ættu bæði svo sjálf-
stæða tilveru sem þau Júlíana og
Haraldur sýndust eiga, en ætíð var
gott þar heim að koma og Júlíana
umhuggjusöm en um leið umburð-
arlynd við strákana og þótt ég
væri á þeim árum aldrei alveg viss
um hvort Haraldur leit á okkur sem
börn eða fullorðið fólk sýnist mér
nú eftir á að hyggja að hið síðar-
nefnda hafi hann notað sem viðmið
í skynsamlegum áminningum sem
þá þóttu auðvitað alltof varkárar
en hann hafði líklegast svolítið
gaman af að gefa til að sjá við-
brögðin, en kært var með þeim
mæðginum og ekki síður í raun
með þeim feðgum og var vel við
hæfi að hin síðasta listræna tjáning
Jóns var í minningu föður hans svo
mikið sem hann tók í arf frá Har-
aldi í fasi, einurð og listrænum
hæfileikum.
Svo sem verða vill skildu leiðir
þegar út í líf hinna fullorðnu kom
stundum var langt milli funda síðan
aftur styttra en sama var, menn
hittust og sáust eins og varla hefði
dagur liðið frá síðasta fundi og gilti
einu hvar hittst var og hvort um
Iengri eða skemmri stund var að
ræða.
Ég hygg að Jón hafi á stundum
virkað nokkuð fasmikill og ef til
vill harðskeyttur þegar, eða ef í
odda skarst um þau málefni sem
stóðu nærri hjarta hans og víst var
að á stundum gat hann átt til að
fínpússa ekki athugasemdir sínar.
Hitt vissu þeir sem betur þekktu
að mest var þetta hjúpur eða skel
til varnar tilfinningamiklum lista-
manni sem á sínu sérsviði mátti oft
heyja baráttu við auraþursa og úr-
tölumenn sem aldrei skilja auðlegð
fegurðar og upphafinna forma, en
svo sem feður hans, datt aldrei í
hug að gefast upp, hvað sem það
ella kostaði og gat hann þó verið
dijúgur samningamaður byðist
tækifæri til þess.
Áætlanir stóðu til nýrra funda á
hausti komanda næg voru umræðu-
efnin sum lengi rædd önnur skem-
ur. Ekki verður samt um sinn lokið
umfjöllun áleitins efnis hinna síðari
ára um þær sælu, eilífu og grænu
veiðilendur, en góðar óskir fylgja
Jóni fram á þann veginn og þakkir
fyrir langa og skemmtilega vináttu.
Við Jóhanna sendum Áslaugu og
öðrum ástvinum Jóns samúðar-
kveðjur.
E. Birnir
í dag fer fram frá Dómkirkjunni
útför Jóns Haraldssonar arkitekts.
Hann andaðist í Borgarspítalanum
að kvöldi dags 28. þessa mánaðar,
langt fyrir aldur fram, aðeins 58
ára að aldri. Hann hafði kennt sér
meins fyrir hjarta. Fjölskyldunni
t
Hjartans þakkir sendum vifi öllum þeim sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför móður minnar, tengdamóður og
ömmu,
ÁSTU ÞÓRHALLSDÓTTUR,
Norðurbrún 1,
Reykjavík.
Björn Guðmundsson, Ólafía Ásbjarnardóttir,
Ásbjörn Björnsson, Helga Einarsdóttir,
Ásta Fr. Björnsdóttir, Ásgeir Reynisson,
Guðmundur K. Björnsson,
Gunnlaugur R. Björnsson,
Ólafur B. Björnsson.
var ónotalega brugðið þegar and-
látsfregnin barst, okkur varð öllum
óþyrmilega ljóst hve skammt er á
milli gleði og sorgar, við höfðum
daginn áður fagnað námsárangri
dóttur minnar í hópi frænda og
vina. Jón kom ekki til fagnaðarins,
sagðist vera þreyttur, næsta dag
var hann allur.
Jón Haraldsson fæddist í
Reykjavík 17. október 1930. For-
eldrar hans voru hjónin Júlíana
Friðriksdóttir, hjúkrunarkona, dótt-
ir Friðriks Jónssonar pósts Helga-
stöðum í Reykjadal í Suður-Þing-
eyjarsýslu og konu hans Guðrúnar
Þorgrímsdóttur, og Haraldur
Björnsson leikari frá Veðramóti í
Skagafirði sonur Björns Jónssonar
bónda þar og konu hans Þorbjargar
Stefánsdóttur. Var Jón yngstur
þriggja barna þeirra hjóna, eftirlif-
andi systkini Jóns eru Stefán yfir-
læknir og Dóra búsett í Noregi.
Að loknu barnaskólanámi settist
Jón í MR og lauk þaðan stúdents-
prófi árið 1950, hann innritaðist í
tannlæknadeild Háskóla íslands og
lauk þaðan prófi árið 1956. Ekki
fangaði sú starfsgrein hug hans,
hann hélt til Þrándheims og hóf
nám í húsagerðarlist í Norges Tekn-
iske Högskole og tók þaðan loka-
próf árið 1960. Næsta ár stundaði
hann framhaldsnám í Helsinki og
starfaði síðan um eins árs skeið í
Kaupmannahöfn á teiknistofu. Eftir
það rak hann eigin teiknistofu í
Reykjavík til dauðadags.
Þann 5. janúar 1957 kvæntist
Jón unnustu sinni, Áslaugu Steph-
ensen, dóttur Eiríks Stephensen,
forstjóra í Reykjavík, og konu hans
Gyðu Thordarson. Börn þeirra eru
Gyða Júlíana, BSc., við nám í art
therapy, búsett í London, gift Peter
Bishop lögmanni þar, Haraldur, við
nám í höggmyndalist í Dusseldorf,
Stefán fetar í spor afa síns og lýk-
ur prófi í leiklist frá Guildhall-lista-
skólanum í London í sumar og
Edda, nemandi í MR. Jón var fagur-
keri, hann var listfengur og listelsk-
ur, unnandi leikhúss og málverka
og bókhneigður. Einkum átti tón-
listin hug hans, hann var ekki að-
eins söngmaður góður heldur vel
heima í tónlist og með víðan tónlist-
arsmekk. Hann söng í Smárakvart-
ettinum í Reykjavík á meðan hann
var og hét og var meðlimur í Stúd-
entakórnum á námsárum sínum og
formaður hans um skeið. Hann var
vel ritfær og drátthagur og stund-
aði nám í Handíðaskólanum og
Frístundamálaraskólanum í
Reykjavík. Hann var smekkvís og
þau hjónin bæði, það ber heimilið
þeirra vott um.
Jón Haraldsson var fyrir margra
Hluta sakir óvenjulegur maður,
hann kom alltaf til dyranna eins
og hann var klæddur, hafði sínar
skoðanir á mönnum og málefnum
og lét þær óhikað í ljós bæði í ræðu
og riti. Réttlætiskennd hans var rík
og hann barðist fyrir því, sem hann
taldi rétt vera með oddi og egg,
hver sem í hlut átti. Þessi afstaða
mun ekki alls staðar hafa aflað
honum vinsælda.
Að leiðarlokum er margs að
minnast frá góðum kynnum. Skoð-
anir okkar máganna á þjóðmálum
og lífinu og tilverunni yfirleitt fóru
ekki alltaf saman og minnist ég
margra góðra stunda, stundum
næturlangra, sem við áttum saman
og ræddum þessi mál og krufðum
til mergjar, þá gerðist hann mælsk-