Morgunblaðið - 11.07.1989, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JÚLÍ 1989
Minning-:
Björn Stefánsson,
Reyðarfirði
Fæddur 11. mars 1917
Dáinn 3. júní 1989
Hinzta kallið hefur ómað Birni
vini mínum Stefánssyni. Eljumað-
urinn mikli var eðlilega í önn sinni
miðri, þegar kvaðningin kom. Hann
unni sér auðvitað ekki hvíldar frem-
ur en endranær, þó aðvaranir væru
ærnar um að varlega skyldi farið.
Brottförin bar merki ævidagsins
alls. Hann var alltaf að, árrisull
með afbrigðum, ofurkapp fylgdi
athöfnum, en þó var ávallt reynt
að skila öllu sem allra bezt.
Kveðjuorðin nú verða færri en
ég vildi um þennan þekka dreng
gleði og góðra verka.
En gengna fylgd og farsæla
kynningu skal þó þakka við leiðar-
lok.
Það var eins með Björn og marga
af hans kynslóð, að staðið var með-
an stætt var, samvizkusemin var
ævinlega sett efst, það að inna allt
af hendi óðar og um var beðið.
t
Útför eiginmanns míns og föður okkar,
HALLDÓRS KRISTMUNDSSONAR
vörubifreiðastjóra,
Vesturbergi 65,
ferfram frá Fella- og Hólakirkju miðvikudaginn 12. júlí kl. 13.30.
Svanhildur Jóhannesdóttir,
Jóhannes Halldórsson,
Halldóra Halldórsdóttir,
Kristmundur Halldórsson,
Hafsteinn Halldórsson,
Ingibjörg Halldórsdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
FANNEY EYJÓLFSDÓTTIR
frá Brúsastöðum,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Víðistaðakirkju í dag, þriðjudaginn 11. júlí
kl. 13.30.
Jón Sigurðsson,
Sæunn Jónsdóttir, Jóhann Skarphéðinsson,
Greta Jónsdóttir, Gunnar Konráðsson,
Sigurður L. Jónsson, Klara Sigurgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
GERHARD OLSEN,
flugvélstjóra,
Seiðakvísl 4, Reykjavík,
sem lést 4. júlí, fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 12.
júlí kl. 13.30.
Hulda Sæmundsdóttir,
Reynir Olsen, Ólafía Árnadóttir,
Ingi Olsen, Þóra Lind Nielsen,
Gunnar Olsen, Theodóra Þórðardóttir,
Snorri Olsen, Hrafnhildur Haraldsdóttir
og barnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓHANNA SESSELJA FRIÐRIKSDÓTTIR,
Hörpulundi 5,
Garðabæ,
fyrrum húsfreyja Hvallátrum, Breiðafirði,
verður jarðsungin frá Garðakirkju dag, þriðjudaginn 11. júlí, kl.
3 síðdegis. Þeir sem vilja minnast hennar eru Sólvangs f Hafnarfirði njóta þess. beðnir að láta minningarsjóð
Björg Savage, Jack Savage,
Aðalsteinn Aðalsteinsson, Anna Pálsdóttir,
Ólfna Jónsdóttir, Hafsteinn Guðmundsson,
Daniel Jónsson, Steinunn Bjarnadóttir,
Marfa Jónsdóttir, Einar Siggeirsson,
Valdimar Jónsson, Aðalheiður Halldórsdóttir,
Aðalsteinn Valdimarsson, Auður Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Greiðvikni hans var við brugðið
og margoft fékk ég að njóta henn-
ar, þegar kyndingin hjá mér brást
þegar verst stóð á. En Björn spurði
ekki um tímasetningu, þegar eitt-
hvað amaði að hjá nágrönnunum
og þegar allt var komið í lag og
ylurinn teygði sig á ný um alla kima,
þá var enginn ánægðari en Björn.
Og erfitt var að semja um nokk-
ur verkalaun. Þannig var þessi bón-
góði bjartsýnismaður, sem alltaf
gekk að hverju tæki og tóli með
orðunum: Þetta er hægt að laga.
Hvort sem hann var bifreiðastjóri
og ók erfiða vegu á ekki alltof góð-
um fararskjótum eða fékkst við lag-
færingar af ólíklegasta toga við
örðugar aðstæður var ævinlega um
það hugsað helzt og fremst að kom-
ast sem lengst, laga sem bezt,
greiða um leið annarra götu, leggja
þar lið sem þess var þörf.
Bjöm var hinn trausti og trúi
þegn, og það gekk enginn gegn
ákveðnum skoðunum hans án þess
að verða þess var.
Þeir sem ólust upp í eldskím
kreppunnar hertust margir vel og
vitnuðu um það með ævi sinni allri.
Á Eskifirði var andrúmsloftið
sérstakt, andstæðurnar miklar og
óvíða átti verkalýðurinn betri vitund
um stöðu stéttar sinnar og leiðirnar
út úr ógöngunum.
Hrifning Björns af leiðtogum
eskfirzkrar alþýðu var einlæg og
sönn og trúr var hann verkalýðs-
hyggju og jafnréttishugsjón þeirra
róttækustu allt til enda. Þegar ég
var í forystu verkalýðsfélags heima
um árabil þá var ævinlega jafngott
að leita til Bjöms um liðsinni. „Þú
hnippir í mig“ em orð sem ekki
gleymast.
Björn Stefánsson var fæddur á
Eskifirði 11. mars 1917 og var því
aðeins sjötíu og tveggja ára er hann
lézt.
Foreldrar hans vom sæmdar-
hjónin Þórhildur Björnsdóttir og
Stefán Guðmundsson. Systkinin
vom fjögur og er aðeins eitt þeirra
á lífi, Dagmar húsmóðir á Reyðar-
firði. Hálfsystkini átti Björn fjögur.
Hann byijaði barnungur að vinna
og þar sem faðir hans var að miklu
óvinnufær sakir örorku, þá kom
fljótt til kasta Björns að leggja sitt
góða lið af mörkum til heimilisins.
Snemma var haldið suður á ver-
tíðir svo sem þá var venja og aldrei
slegið slöku við.
Hann festi ráð sitt 14. otkóber
1944 er liann kvæntist Önnu Hall-
dórsdóttur frá Brekkuseli í Hróars-
tungu, úrvalsmanneskju og mikilli
húsmóður. Þau byijuðu sinn búskap
á Eskifirði en fluttu svo til Reyðar-
ijarðar 1952 og byggðu sér þar
fallegt og vistlegt heimili.
Björn réðst í bifreiðaútgerð
ásamt Stefáni mági sínum Gutt-
ormssyni, sem þeir ráku í félagi við
Kaupfélag Héraðsbúa um tíma, en
Björn seldi síðar sinn hlut og fór
alfarið til Kaupfélags Héraðsbúa
fyrst sem bifreiðastjóri en síðar sem
þúsundþjalasmiður margvíslegra
viðgerða og athafna, sem í þurfti
að ganga hveiju sinni.
Kaupfélagið naut fórnfýsi hans,
verklagni og vinnusemi allt til þess
síðasta, en það gerðu ótalmargir
aðrir sem lögðu leið sína til Björns
til að biðja um aðstoð og þar mætti
þeim ævinlega vinnufús vilji og
verkadijúg hönd.
Það fór um margt vel á því að
Bjöm ynni hjá samvinnufyrirtæki,
því hann var einlægur samvinnu-
maður og lét engar gerningarhríðir
aftra sér frá að veija þann málstað.
Ég rek ekki frekar farsæla
starfssögu þó af ærnu væri að taka
Minning
Jóhanna Friðriksdótt-
ir frá Hvallátrum
Fædd 19. október 1899
Dáin 30. júní 1989
Eins og þá í þoku lýsa
þráða ijalla tinda sér,
eins úr gleymsku gröfum rísa
gleðistundir horfnar mér.
(Gísli Brynjólfsson)
Ég var smástelpa, þegar Jóhanna
kom fyrst í Látur um 1920. Og ég
man, hvað mér fannst hún vera kát
og skemmtileg og lífga upp á tilver-
una. Þetta sama ár giftist hún
frænda mínum, Aðalsteini Ólafssyni,
sem mér þótti mjög vænt um. Hjóna-
band þeirra var mjög hamingjusamt
en alltof skammvinnt, því að hún
varð ekkja þremur árum síðar, en
þá höfðu þau eignast dreng, sem þau
misstu nýfæddan, stelpu, sem var
ársgömul, og svo gekk hún með
dreng, sem fæddist eftir að faðir
hans dó. Það var erfitt hlutskipti
fyrir unga konu að standa uppi með
tvö föðurlaus böm, en hún átti góða
að, þar sem voru tengdaforeldrar
hennar og tengdasystkin. Og það
kunni hún að meta.
Þrátt fyrir mótlætið lét hún ekki
bugast, enda kjarkmikil og glaðsinna
að eðlisfari. Hún var forkur dugleg
til alira verka, og eins var henni
mjög sýnt um að hlúa að öllum, sem
áttu við veikindi að stríða, jafnt
mönnum sem málleysingjum. Hún
átti auðvelt með að laða fólk að sér,
því að hún var ávallt hressileg og
reisn yfir henni, en jafnframt hlý í
viðmóti. Ég man, hvað ég hlakkaði
til að fá að vera í verki með henni
eftir að ég stálpaðist, til að mynda
á haustin niðri í smiðju, þegar vakað
var fram á nætur við slátursuðu. Þá
sagði hún mér ýmsar sögur sem hún
kunni, og tíminn leið svo undra fljótt
í návist Hönnu.
Árið 1932 giftist hún Jóni, elsta
bróður mínum, og hófu þau búskap
í Látrum, en þá var ég farin þaðan.
Þau hjónin eignuðust fimm börn,
fjögur eru á lífi, en eina telpu misstu
þau unga. Ég ætla ekki að lýsa heim-
ili þeirra, það þekkja svo margir. Vil
bara með þessum línum þakka henni
og bróður mínum, sem Iést fyrir
tæpu ári, alla þeirra elskusemi í minn
garð.
Lokað
vegna útfarar ÞORBJÖRNS JÓHANNESSONAR,
kaupmanns, miðvikudaginn 12. júlí frá kl. 12.00.
Kjötbúðin Borg,
Laugavegi 78.
Lokað
Skrifstofur Byggðastofnunar og Framkvæmda-
sjóðs íslands verða lokaðar í dag, þriðjudaginn
11. júlí frá kl. 10-13 vegna jarðarfarar BENEDIKTS
BOGASONAR, alþingismanns.
Byggðastofnun,
Framkvæmdasjóður íslands.
hjá svo vinnusömum mannL Sjórinn
heillaði hann ævinlega og veiðar
voru unun hans. Við þá unaðsiðju
kom kallið.
Þau Anna og Björn eignuðust sjö
börn. Þau eru: Stefán Guðmundur,
dó ungbarn; Stefán, bifreiðarstjóri,
Reyðarfirði, kvæntur Hjördísi Kára-
dóttur; Halldór, starfsmaður ÍSAL,
Hafnarfirði, kvæntur Siguijónu
Scheving; Þórhildur, húsnióðir,
Reyðarfirði, gift Hafsteini Larsen
vélvirkja; Ingileif, húsmóðir, Reyð-
arfirði, gift Jóhanni Halldórssyni
vélvirkja; Kristinn, verkamaður,
Hvammstanga, kvæntur Sesilíu
Magnúsdóttur og Björn ívar,
ókvæntur, býr í Reykjavík. Þetta
er atorkufólk hið bezta svo sem það
á alla ætt til.
Síðast er ég hitti Björn var hann
glaður og hress í bragði sem alltaf
áður, þó alvarlegur heilsubrestur
hefði sótt hann heim.
Hann ræddi við mig um gang
mála sem jafnan og var ekki myrk-
ur í máli sem þær afætur sem
tröllríða íslenzku samfélagi,
íslenzkri landsbyggð. Hreinskilinn
og hreinskiptinn án allra öfga en
glöggskyggni þess alþýðumanns
sem alinn var upp í skugga krepp-
unnar fór aldrei milli mála.
Hann dæmdi menn af verkum
og athöfn allri, ekki orðskrúði og
yfirlýsingum. Og nú er hann allur
og aðeins eftir að þakka honum
samfylgdina, þakka honum fylgd
við þann málstað sem mér er hug-
umkærastur, málstað jafnréttis og
félagslegra lausna.
Góður drengur hefur kvatt mitt
kæra samfélag eystra og minningin
ein fær mildað þeim söknuðinn er
honum unnu mest.
Þeim eru færðar einlægar sam-
úðarkveðjur okkar hjóna, sérstak-
lega hans indælu konu, Önnu Hall-
dórsdóttur.
Það var heiðríkja í svip Björns á
góðum stundum gleði og vermandi
vona. Lífsstef hans var það helzt
að vinna allt af alúð öðrum til gagns
og heilla. Hann var heill í allri gerð,
grómlaus var gleði hans, alúð fylgdi
iðju hverri.
Hann er kvaddur hinztu kveðju
með kærri þökk fyrir mæta minn-
ing.
Blessuð sé minning hans.
Helgi Seljan
Ef ég horfi til baka, þá man ég
eftir Jóhönnu, þar sem hún gekk að
störfum, ung og kát og full af at-
orku, og ég minnist þess líka, að hún
hefur orðið fyrir miklum áföllum, en
ávallt haldið reisn sinni. Mér finnst
hún hafa verið hetja til hinstu stund-
ar. Allmörg hin síðari ár dvaldi hún
sem sjúklingur á Sólvangi. í hugan-
um endurlifði hún gamla tíma við
margvísleg störf og alltaf einkenndi
hana sama glaða viðmótið, þótt hún
væri að mestu hætt að bera kennsl
á fólk, sem vitjaði hennar.
I eitt síðasta skiptið sem ég heim-
sótti hana ásamt Jóni, bróður mínum,
spurði hann hana hvort hún þekkti
mig. Og vissulega þótti mér vænt
um, þegar hún svaraði að bragði
með nokkurri hneykslun í rómnum:
„Heldurðu, að ég þekki ekki hana
Stínu litlu?“
Að lokum sendi ég öllum bömum
hennar og öðrum ástvinum innilegar
samúðarkveðjur.
Stína frænka