Morgunblaðið - 16.07.1989, Side 6

1
8á(>f .91 flUOAÍíUKMUf. (tlttAJaMUOflOM
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. JÚLÍ 1989
6 C
eftir Benedikt Stefónsson
ÞEG AR Bítlarnir voru enn að
spila í Hamborg lagði ungur
skraddarasonur úr Sjuharads-
bygden í Suður-Svíþjóð af stað
til Lundúna. Fyrir honum lá að
sauma fbt á breskan aðal hjá
einum þekktasta klæðskera
borgarinnar við Seville-road.
Hálfúm þriðja áratug síðar sit-
ur Jan Davidson í nýuppgerðu
húsi í Þingholtunum. A víð og
dreif í stofúnni eru frumgerðir
af skíðafatnaði sem prýða munu
verslanir víða um heim að ári.
Eftir nokkra sólahringa verður
hann í Hong Kong að segja
klæðskerum fyrir verkum við
framleiðslu flíkanna. Jan hefúr
valið sér ísland sem bækistöð
fyrir starfsemi sem teygir anga
sína vestur og austur um haf.
Hann getur nefiit ótal ástæður
fyrir því að flyfjast burtu frá
Islandi, en enga nógu ríka til
að fara.
Jan Davidson þekkja senni-
lega ekki margir með nafni,
en flestir kannast við Don
Cano íþróttafatnaðinn sem
naut vinsælda hér á landi
fyrir fáum árum. Jan var
höfundur flíkanna og tók
þátt í að koma upp sauma-
stofu hér á landi til að framleiða
þær.
Reksturinn gekk brösuglega.
Þegar annað fyrirtækið sem stofnað
var um framleiðslu Don Cano fatn-
aðar lagði upp laupana ályktaði Jan
að fataiðnaður á íslandi ætti ekki
framtíð fyrir sér. Þetta er sorgar-
saga sem hann hefur lítinn áhuga
á að riíja upp. Vissulega hvarflaði
oft að honum að flytja starfsemi
sína annað. Hann hefur hinsvegar
aldrei verið gefinn fyrir að flýja af
hólmi
Mistökin eru til
að læra af þeim
„Ég hef ekki við aðra en sjálfa
mig að sakast fyrir hvernig fór.
Jan Davidson með dóttur
sinni, Söndru.Hún hefur hug
á að feta í fótspor föður síns
og afa og verða skraddari. „Hér
á ég tvær dætur sem ég vil alls
ekki missa af, hús sem ég hef
gert upp undanfarið ár, fyrir
utan ótal þræði sem toga í mig.“
Morgunblaðið/Emilía

hefur á eigin spýtur
byggt upp fataiönab sem
teygir anga sína úr
Þingholtunum til
Austurlandafjœr,
Bandaríkjanna og
Evrópu
Stærstu mistökin sem ég gerði voru
þau að velja mér slæma samstarfs-
menn. Á íslandi er of mikið af
mönnum sem ég kalla „gullgraf-
ara“. Mönnum sem sækjast eftir
skjótfengnum gróða en eru ekki
tilbúnir að leggja neitt af mörkum
til að öðlast hann.
Ég hafði aldrei séð víxil á ævinni
fyrr en ég kom hingað. Áður en
ég vissi af var sótt að mér úr öllum
áttum með þessa pappíra. Ég hata
ekkert eins mikið og víxla og hef
í seinni tíð gert mitt besta til að
vera engum háður um lánsfé,“ seg-
ir hann.
„Það tók mig langan tíma að
jafna mig á skakkaföllum vegna
Don Cano,“ heldur Jan áfram. „Á
tímabili var ég haldinn sjúklegri
hræðslu við að eiga nokkurn þátt
í viðskiptum á íslandi. Um daginn
fór ég til spákonu. Hún sagði mér
að mér myndi aldrei vegna vel hér
á landi og ég myndi flytjast burtu
innan þriggja ára. Ég hef aldrei
trúað á forlögin og kannski hleypti
þessi spádómur í mig kergju sem á
sinn þátt í að ég hef ákveðið að
vera hér áfram.
Ég gefst aldrei upp og sjálfsagt
má flokka það sem veikleika. En
leggi maður árar í bát þegar á
móti blæs er þeim lærdómi fórnað
sem felst í að gera mistök. Allir
hafa rétt til að reka sig á. Mistökin
eru aðeins prófsteinar sem eiga að
herða mann í lífsbaráttunni. Það
nær enginn settu marki nema að
hann skilji þetta," segir Jan.
Skrifræðið er það versta
Don Cano heyrir sögunni til.
Fyrir þremur árum hóf Jan fram-
leiðslu á skíðafatnaði undir merkinu
Davidson. Hann er sjálfs sín herra,
hannar fatnaðinn hér á landi, kaup-
ir efni í Evrópu og Asíu og stjómar
undirbúningi framleiðslunnar sem
fer fram í Hong Kong.
Samstarfsaðilar eða umboðs-
menn á Norðurlöndum og í Banda-
ríkjunum leggja síðan inn pantanir
og greiða Jan höfundarlaun fyrir
hveija framleidda flík. Þannig hefur
honum tekist að íjármagna allan
reksturinn án þess að leita á náðir
banka eða opinberra sjóða. Hann
kveðst leggja mikinn metnað í að
halda þessu sjálfstæði.
„Ég ætla aldrei aftur að vera