Morgunblaðið - 16.07.1989, Blaðsíða 40

40 C
i .ar hudaqum/up. «airtOi3TaA3 n.KiAujaviqoflOt/
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. JÚLÍ 1989

Gardslöttuvélin
stLSQ ma ín?
Rafeindakveikja tryggir örugga gangsetningu
Hún slær út fyrir kanta og upp aö vegg.
Fyrirferðarlítil, létt og meöfærileg.
3.5 HP sjálfsmurð tvígengisvél.
Auðveldar hæðarstillingar.
Þú slærð betur með
SIMI: 681500 - ARMULA 11
UTSAIAN
byrjar á morgun
Nýtt
kreditkortatímabil.
Pósthússtræti 1 3, sími 23050.
Við stækkum
í tilefhi þess að við opnum nýja,
betri og bjartari verslun í Skeifunni
17 höfum við fengið sérstaka send-
ingu af Tulip tölvum sem boðnar eru
á einstöku tilboðsverði. Um er að
ræða nokkurt magn af PC, XT og
AT tölvum með 20 og 40 Mb diskum.
Tulip tölvurnar hafa fengið góðar
móttökur hjá íslenskum kaupendum
enda eru hér á ferðinni vandaðar
vélar á viðráðanlegu verði.
Verið velkomin til ÖRTÖLVU-
TÆKNI, nú í Skeifuna 17 (FORD-
húsið), og gerið góð kaup í TULIP
tölvum.
Verðdæmi: Venjulegt Tilboðs-
verð: verð:
Tulip PC 89.565,- 69.900,-
Tulip XT-20 116.754,- 94.900,-
Tulip AT-20 174.365,- 135.300,-
Tulip AT-40 199.304,- 149.900,-
*Verð eru miðuð við einlitan skjá og gengi USD 14. júlí
Leiðandi á sírru sviði.
IH ÖRTÖLVUTÆKNIH
BAKÞANKAR
Aldinbora-
ævintýrí
••
Oll heyrðum við aldinborasög-
ur þegar við vorum lítil. Einu
sinni var skáld sem átti heima í
húsi upp á hól. Rétt hjá húsinu
rann á sem heitir Hólmsá. Brúin
yfir ána þá arna
hét Hólmsárbrú.
Vesalings skáld-
ið, það átti að
semja bak-
þanka-pistil en
var alveg þanka-
laust. Úti var lika
indælt veður,
glaðir þrestir
sungu í greinum
birkitrjánna, túnfiflar, gullmura
og maríuvöndur skreyttu túnin
og Hólmsáin glampaði í sólinni.
Skáldið afréð að fá sér gönguferð
í dýrð sumarsins og gleyma sínum
vandkvæðum með pistilinn . . .
en ekki var skáldið fyrr komið út
en það fór aftur að hugsa um rit-
störf, æ, mig auman, hugsaði það.
Nú bíður ritstjórinn minn æfa-
reiður og bakþankalaus. — Ég
verð að finna upp á einhverju.
Bara ég gæti nú samið eitt lítið
aldinboraævintýri, svona eins og
þau sem ég heyrði þegar ég var
jítill. En nú nam skáldið staðar á
göngunni steinilostið, hvað er ald-
inbori, spurði það sjálft sig. Já,
hvað er eiginlega aldinbori, ég hef
ekki hugmynd um það. Og skáldið
greip höndum saman fyrir aftan
bak og gekk hnípið veginn niður
að ánni.
Þar settist það á grasigrólnn
bakkann. Allt var sólu baðað.
Andamóðir synti hjá með ungana
sína. Svanur stakk löngum hálsi
í vatnið tæra, áin streymdi lygn
fyrir augum skáldsins, en það sá
ekkert af þessari fegurð fyrir
sínum þungu þönkum. — Æi-já,
sagði skáldið, hverslags skrípi
skyldi nú aldinbori vera? Bara ég
vissi það.
Aldinbori, aldinbori, hvíslaði
vindurinn að ánni. Aldinbori, ald-
inbori, þaut í sefinu. Blágresi sem
drúpt hafði blómkrónunni ofan í
vatnsflötinn rétti úr sér og spurði:
Aldinbori, aldinbori, hvað er nú
það?
— Já, hvað er aldinbori, heyrði
skáldið hvislað. Það hrökk við.
Hver hafði hvíslað? Skáldið skim-
aði í kringum sig. Því glæddist von
í hjarta. Ef til vill var hér einhver
sem vissi svarið. Skáldið hallaði
sér fram á við og gægðist ofan í
ána. Undir holum árbakkanum
bjó silungafjölskylda og svo und-
arlega vildi til að silungarnir voru
einmitt að ræða þetta sama sín á
milli. — Börnin góð, sagði silunga-
pabbi og tók út úr sér pípuna sína,
ég kann engin skil á aldinborum,
en við skulum öll synda í snatri
niður að brúarstólpa og spyrja
gömlu bleikjuna. Enginn fer er-
indisleysu til hennar.
Silungarnir þutu af stað og
skáldið hljóp með árbakkanum.
Þegar skáldið kom upp á brúna
var gamla bleikjan í mesta bobba,
hún hafði ekki hugmynd um hvað
aldinbori var en hún var of stolt
til að vilja viðurkenna það. — Tja,
sagði gamla bleikjan, aldinbori,
aldinbori, já hvað skal segja.
— Já, hvað er aldinborí, tafsaði
skáldið æst, það starði á silung-
ana í lygnunni við stólpann. Það
hallaði sér fram um of, bleikjan
leit upp og kom auga á skáldið
um leið og það féll af handriðinu.
Silungarnir tvístruðust í allar átt-
ir.
Þegar skáldið kom heim varð
það að sitja hriðskjálfandi við eld-
inn vafið innan í ábreiðu á meðan
fötin þess voru þerruð. Vesalings
skáldinu var svo kalt að það fékk
steikt epli að borða og heitt vín
að drekka.
En ofan í ánni var gamla bleikj-
an kampakát. — Tja, aldinborar,
sagði hún, þeir eiga heima upp á
þurru landi. Og svo einstaklega
vel vildi til að einn þeirra féll hér
ofan í áðan.
— O.ooo sagði öll silungafjöl-
skyldan í undrun.
En ekki er allt með öllu illt.
Þegar skáldinu hafði hitnað svo
af vininu að það gat haldið á fjöð-
urstaf, fékk það samið pistilinn.
eftir Ólof
Gunnarsson
Tölvukaup hf, Skeifunni 17,108 Reykjavík
Sími 687220, Fax 687260.