Morgunblaðið - 05.08.1989, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. ÁGÚST 1989
Minning:
Guðmundur Illuga-
son skipstjóri
Fæddur 30. júní 1940
Dáinn 30. júlí 1989
Mágur minn, Guðmundur Illuga-
son, lést á sjúkrahúsinu á Norðfirði
sl. sunnudag 30. júlí. Andlát hans
bar að með skjótum og óvæntum
hætti. Að morgni hafði hann geng-
ið glaður og reifur til verka með
vini sínum, Þorsteini Sveinssyni,
fyrrverandi kaupfélagsstjóra, á
góðum og björtum austfirskum degi
sem honum entist ekki ævi til að
sjá halia og verða að fagurri nótt.
Að ganga til verka sinna reifur
með óbilandi trú á gildi vinnunnar
og athafnanna var eitt af því sem
einkenndi Guðmund, mág minn.
Vinnusemi og elja var honum í blóð
borin ásamt þeirri ósérhlífni sem
einkennir og einkennt hefur þá
menn sem með athöfnum sínum og
starfi í íslenskum sjávarútvegi hafa
lagt grundvöllinn að þeirri velferð
sem þjóðfélag okkar byggir á. Þótt
ég viti að Muggur, eins og við köll-
um hann, væri ekki gjarn til að
Hann Raggi vinur okkar er dá-
inn. Það er svo ótrúlegt að við skul-
um aldrei fá að sjá hann framar.
Kynni okkar hófust þegar við
vorum við nám í Menntaskólanum
við Hamrahlíð og hafa haldist síðan.
Það var ungt og fjörugt fólk sem
hópaði sig þar saman.
Margt kemur upp í huga okkar
er við minnumst þessa góða og
skemmtilega tíma, ung og áhyggju-
laus.
Á milli okkar Ragga mynduðust
sterk vinatengsl sem við vissum að
áttu eftir að vara að eilífu. Það var
sama hvað kom upp, alltaf gátum
við rætt málin og leyst þau í samein-
ingu.
Raggi var góður vinur sem gott
var að tala við og hægt var að
treysta. Hann bar það svo sannar-
lega með sér hvaða mann hann
hafði að geyma. Hann mátti ekki
til þess vita að eitthvað væri að hjá
okkur vinunum og reyndi þá að
bæta úr því. Það tókst honum alltaf.
Eftir að skólanum lauk skildu
leiðir og alvara lífsins tók við, en
hugurinn leitaði ávallt til gömlu
vinanna. Þeir eiga sinn stað í hjarta
okkar um alla ævi.
Raggi okkar var mjög hug-
myndaríkur og hafði fjölmörg
áhugamál. Eitt þeirra var að fljúga.
Hann reyndi að lýsa fyrir okkur
þeirri tilfinningu sem greip hann
er hann sveif einn um loftin og við
báðum hann um að gera það fyrir
okkur að fara varlega í þessum
ferðum sínum. Hann bara brosti
því ekki var langt í ævintýramann-
inn.
Þessi hörmulegi atburður kom
sem reiðarslag yfir okkur. Við sem
eftir lifum stöndum máttvana og
íhugum ósjálfrátt hver tilgangur
lífsins er í raun og veru.
Djúpt skarð er hoggið í vinahóp-
inn sem aldrei verður bætt. Söknuð-
urinn er svo mikill að honum verður
ekki með orðum lýst.
Við kveðjum elsku Ragga, okkar
besta vin, í hinsta sinni og þökkum
honum fyrir að hafa fengið að njóta
vináttu hans.
Megi góður guð styðja fjölskyldu
hans, ættingja og vini á þessari
sorgarstundu.
Blessuð sé minning hans.
Guðrún Kristin Erlingsdóttir,
Valgerður M. Backman.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við minnast besta. félaga
okkar, Ragnars Ágústs Sigurðsson-
ar. Leiðir okkar lágu saman haust-
ið 1988 þegar takast átti við nám
nota skáldlegar líkingar, þá þykist
ég samt vita að hann gæti hafa
tekið undir með skáldinu, sem
sagði: „Á vorri storð eitt verk er
meira en þúsund orð.“ Þó má ekki
svo skiljast að Muggur hafi ekki
gert sér ljóst gildi orðanna eða mik-
ilvægi skáldlegrar iðju. Fáa menn
hef ég hitt og umgengist sem með
jafn fáum og meitluðum orðum
gátu hitt naglann á höfuðið eða
vakið kátínu og hlátur með meitluð-
um athugasemdum. Hann var fynd-
inn! Ég tel að þessir eiginleikar
hafi gert hann með öðrum að góðum
skipstjóra, góðum stjórnanda. Mann
sem fær aðra til að fylgja sér og
treysta. Það ætla ég að þeir menn
í skipshöfn hans á Gissuri hvíta
hafi reynt og sannað vorið 1971,
þegar hann og þeir björguðu skip-
brotsmönnum sem varð í Horna-
fjarðarósi. Fyrir þetta afrek hlutu
mágur minn og skipshöfn hans af-
reksbikar sjómannadagsins. Mugg-
ur, mágur minn, var ekki margorð-
sem undirbjó okkur fyrir óskastarf-
ið. Strax tókust á milli okkar fjög-
urra sterk vináttubönd sem héldust
allt til síðasta dags. Er við kvödd-
umst með orðunum: „Talaðu við
mig í kvöld,“ stukkum síðan hvor
upp í sína vélina og flugum af stað,
gátum við sem eftir sitjum ekki
ímyndað okkur að eitt okkar ætti
ekki afturkvæmt.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir.
Ragnar hefði orðið 23ja ára gamall
í þessum mánuði og því svo sannar-
lega margt sem við áttum ógert
saman. Núna getum við einungis
reynt að sætta okkur við að Ragnar
sé farinn. Það sem kemur til hjálp-
ar í biturleikanum eru þær góðu
stundir sem við áttum saman, flug-
ferðirnar um landið okkar fagra,
hlátrasköll í tíma og ótíma yfir
námsbókunum. Svo margt kemur
upp í huga manns þegar vinatengsl
eru rifjuð upp.
Þegar við lítum um öxl yfir það
stutta tímabil sem við þekktumst
svo vel, sjáum við hve góður dreng-
ur Ragnar var. Hann var alltaf tii-
búinn til að hjálpa, traustur, dug-
legur og svo sannarlega var hann
vinur vina sinna. Það er söknuður
í hjörtum okkar og tómarúm sem
erfitt verður að uppfylla. Við trúum
því að Ragnari sé ætlað annað verð-
ugra verkefni á betri stað og að
þar líði honum vel.
Foreldrum Ragnars sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur, og
elsku Stína megi Guð styrkja þig
og styðja á þessum erfiðu tímum
sem nú fara í hönd.
Minningin lifir um góðan dreng.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Gurrý, Eiki, Nonni
Föstudaginn 28. júlí sl. kvaddi
ég Ragnar starfsfélaga minn ásamt
fleirum og hélt upp til heiða i veiði-
skap. Það hvarflaði ekki að mér að
þetta væri í síðasta sinn sem við
Ragnar sæjumst. Er ég mætti til
vinnu á mánudagsmorguninn var
mér tilkynnt að Ragnar hefði látist
af slysförum. Mig setti hljóðan og
samverustundirnar runnu fyrir hug-
skotssjónum mér á einu augnabliki.
Gat verið að ungur drengur í blóma
lífsins, fullur af orku og athafnaþrá
hefði verið kallaður burt? Jú, —
vegir guðs eru órannsakanlegir.
ur um þetta atvik en sannarlega
var hann í þessu sem og öðru
auðnumaður. Hann var happasæll
skipstjóri, sækinn og fiskinn. Faðir
hans, Illugi Guðmundsson, skip-
stjóri, og ættingjar hans fleiri að
vestan voru sjómenn. Skipstjóri
varð hann ungur, rétt liðlega tvítug-
ur. Skipin, sem hann var með, kann
ég ekki að telja utan Gissur hvíta,
sem hér áður var nefndur, og það
að því viðbættu að fyrir góð orð
ættingja sinna tók hann til sjós með
sér eitt sumar á því skipi þann sem
þetta ritar. Þá sumarmánuði í Norð-
Ég minnist þess tíma fyrir rúm-
um tveim árum er ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að kynnast
Ragnari en okkur hafði verið falið
að vinna að sameiginlegu verkefni
hjá Ósi hf. ásamt Denna kunningja
hans. Það var skemmtileg reynsla
og kynntist ég þar Ragnari jafnt
sem vinnukrafti og persónu. Hann
var með duglegri og atorkusamari
mönnum sem ég hef unnið með
enda gekk samvinna okkar strá-
kanna eins og best varð á kosið.
Það var góður andi okkar á milli
enda var alltaf stutt í húmorinn hjá
okkur. Var oft hlegið dátt að fyndn-
um tilsvörum og meinlaus stríðni
viðhöfð. Þó var alvaran alltaf höfð
að leiðarljósi sem og að skila sínu
verkefni eins vel og hægt var. Einn
atburður er mér minnisstæður en
þá gerðist það sem oftar að það
sprakk hjá okkur steypumót. Lá
fyrir gríðarlegur steypumokstur en
áður en nokkuð var sagt var Raggi
byrjaður að moka, leit síðan upp
og sagði glottandi: „Haldiði að hún
hoppi upp í af sjálfum sér eða
hvað?“ Svona var Raggi, ósérhlífinn
en alltaf stutt í gamanið.
Við fráfall vinar verður maður
oftast bitur og fyllist reiði yfir órétt-
læti heimsins. Én í dag veit ég að
mér ber að þakka samfylgdina. Ég
kem til með að minnast samveru-
stundanna sem ég átti með Ragn-
ari með söknuði, en þó með gleði í
hjarta og þakklæti yfir að hafa orð-
ið þeirra aðnjótandi, því minningin
lifir og hennar mun ég njóta.
Að lokum vil ég votta foreldrum
Ragnars, ættingjum og vinum mína
dýpstu samúð.
Jónas Th. Lilliendahl
Ragnar Ágúst Sigurðsson lést
þann 30. júlí, á tuttugasta og þriðja
ári. Mig langar til að minnast góðs
vinar með nokkrum orðum.
Kynni okkar Ragnars hófust í
Hagaskólanum, þar sem við lentum
saman í bekk. Tókst fljótlega með
ursjónum kynntist ég mági mínum
á ný og lærði að meta öryggi hans,
dugnað og skyldurækni. Þessara
eiginleika nutum við Ina, systir
hans, og okkar börn auk alls ann-
ars sem við eigum honum að þakka.
Sjómennskan átti án efa hug
Muggs allan, en þar kom að hann
setti á fót fiskvinnslu- og útgerðar-
fyrirtæki á Djúpavogi, en þar er
kona hans, Sigurbjörg Kristins-
dóttir, fædd og uppalin. Skipstjórn
hélt hann samt fram enn um hríð.
Árið 1983 fluttu þau hjón og börn
þeirra hingað heim til Hafnarljarð-
ar, en hér í bæ ólst hann upp á
heimili foreldra sinna, Illuga Guð-
mundssonar og Halldóru Andrés-
dóttur. Þau hjón létust langt um
aldur fram með stuttu bili og kom
það því fyrst og fremst í hlut
Muggs, enda elstur fjögurra systk-
ina þeirra, Inu, Orra og Jóhönnu,
að halda fyölskyldunni saman. Auð-
vitað fórst það honum vel úr hendi,
enda samheldni og samstaða með
þeim systkinum. Þau báru til hans
fyllsta traust og til hans var leitað
þegar á bjátaði í lífsins vanda. Öll
treystu þau skynsemd hans, for-
sjálni og dómgreind.
Sigurbjörg kona hans er einnig
ein af þeim sem hafa styrk og kraft
til að takast á við vandamálin.
Enda hefur hún án efa þurft á því
að halda í löngum fyarvistum manns
okkur góður vinskapur sem hélst
óslitið síðan. Ragnar var hlédrægur
við fyrstu viðkynningu, en því nán-
ari sem kynnin urðu, því betur komu
mannkostir hans í ljós. Þessara
kosta nutu vinir hans ríkulega, hlýs
viðmóts, trygglyndis og hjálpsemi.
Ragnar var prýddur öllum kostum
góðs drengs. Stutt var í glaðværð
og gamansemi, en fíflaskapur og
ólæti voru honum ekki að skapi.
Hann var ætíð hreinn og beinn,
sýndarmennska og yfirlæti honum
fyærri.
Þegar lífið var frá honum tekið
stóð Ragnar á tímamótum. Hann
hafði tekið ákveðna stefnu í lífinu,
flugmennska skyldi verða ævistarf-
ið og flugið átti hug hans allan.
Það er huggun harmi gegn að hann
skuli hafa kvatt þennan heim við
þá iðju sem hann hafði mesta unun
af.
Ragnari varð vel úr verki þá
stuttu ævi sem honum auðnaðist.
Alúð og dugnaður einkenndu verk
hans öli og þó líf hans hafi endað
þegar það virtist rétt að byija nýtti
hann vel þær stundir sem honum
voru gefnar.
Ég kveð góðan vin með þakklæti
og virðingu. Aðstandendum Ragn-
ars og ástvinum votta ég mína
dýpstu samúð.
Sigurður Nordal
Það var sorgleg fregn sem starfs-
mönnum Óss hf. barst sl. mánu-
dagsmorgun. Ragnar hafði látist
af slysförum um helgina. Menn
uróu utan við sig og skuggi sorgar-
innar hvíldi yfir staðnum. Það var
eins og menn áttuðu sig ekki, ti-yðu
ekki, neituðu að trúa. Það er erfitt
að átta sig á því að ungur lífsglað-
ur drengur sé hrifinn á brott og
komi aldrei aftur. Sagt er að þeir
sem guðirnir elska deyi ungir og
má það vel vera, en erfitt er að
sætta sig við það. Okkur starfs-
félögum Ragnars hjá Ósi hf. langar
til þess að kveðja Ragnar í hinsta
sinn og þakka honum fyrir sam-
fylgdina og um leið votta foreldrum
hans og ættingjum okkar dýpstu
samúð.
Starfsmenn Óss hf.
Svo óvænt — svo snöggt — var
Ragnar Ágúst, góður vinur minn,
kallaður á brott úr þessu lífi. Enginn
fyrirvari, aðeins eitt augnablik skildi
á milli lífs og dauða. Hjartað fylltist
sársauka við þessi tíðindi. Af hveiju
hann? Ég óskaði þess að mig hefði
verið að dreyma þegar ég heyrði að
hann hefði farist í flugslysi.
Við Raggi, eins og hann var alltaf
kallaður, kynntumst fyrst fyrir átta
árum, þá bæði unglingar, í Smára-
túni í Fljótshlíð en þar dvaldist ég í
þijú ár hjá föður hans, Sigurði og
Ingu, seinni konu hans, — síðan var
ég eitt ár hjá þeim á Torfastöðum í
Biskupstungum. Þau Sigurður og
RagnarAg. Sigurðs-
son — Kveðjuorð
_____________________________41 ~
síns. Hún var honum bæði stoð og
stytta, og sannur vinur hefur hún
reynst okkur á Langeyrarvegi 13.
Hér í Hafnarfirði rak Muggur
fiskvinnslufyrirtæki suður á Mela-
braut og án efa fór hann ekki var-
hluta af þeim erfiðleikum sem nú
steðja að íslenskum sjávarútvegi.
Aldrei varð ég þó var við að hann
léti deigan síga eða hygði á upp-
gjöf. Enda bjargföst trú hans á
möguleika og framtíð sjávarútvegs-
ins. Ég held að hann hafi aldrei
efast, þrátt fyrir allt, um að „föður-
land vort hálft er hafið“.
í börnum þeirra hjóna Sigur-
bjargar og hans þeim Árnari, Hall-
dóru, Elísabetu, Regínu og Guð-
björgu endurspeglast trúin á elju-
semi, trúmennsku og skyldurækni.
Að þeim öllum er mikill harmur
kveðinn, en meðal okkar allra lifir
minningin um góðan mann, góðan
dreng. Okkar er að varðveita þá
minningu.
Við á Langeyrarveginum, og ekki
síst Orri, Styrmir litli, Gunna og
Illugi, höfum öll mikils misst. Nú
leitar hugur okkar til baka til allra
þeirra góðu stunda sem við áttum
með Mugg og fjölskyldunni í Háa-
hvammi 15.
Við vonum og vitum að góðar
og bjartar minningar létti þeim öll-
um erfiðar stundir.
Gunnar Rafii Sigurbjörnsson
Inga reyndust mér og öðrum aðkomu-
unglingum, sem voru á heimili þeirra,
ákaflega vel og má með sanni segja
að þau hafi verið okkur sem foreldrar
þann tíma sem við vorum hjá þeim.
Raggi dvaldist flestar helgar á
veturna í Smáratúni og öll sumur.
Hann var geðfelldur strákur, góður
félagi og trygglyndur. Það vakti at-
hygli hvað hann var verklaginn sem
unglingur. Hann gerði við bilaða
traktora og aðrar vinnuvélar á bæn-
um og jafnvel á öðrum bæjum í kring.
Við krakkarnir fórum í marga útreið-
artúra saman og þar var hann ómiss-
andi félagi því að hann var alltaf svo
skemmtilegur.
Eitt sinn varð ég fyrir vinnuslysi
og var lögð inn á sjúkrahús. Ég minn-
ist þess alltaf hvað Raggi reyndist
mér þá vel, kom oft í heimsókn og
færði mér meðal annars blóm og
hljómplötu. Alltaf var hann reiðubú-
inn til að uppörva mig og hvetja ef
honum fannst ég vera eitthvað niður-
dregin.
En nú er þessi góði vinur horfinn
sjónum. Ég veit að allir krakkarnir
sem dvöldust í Smáratúni og síðar á
Torfastöðum í Biskupstungum minn-
ast hans með söknuði og hlýju. Mikil
er sorg þeirra Sigga og Ingu, fjöí-
skyldunnar allrar og vina. Mann lang-
ar að segja svo margt, segja eitthvað
sem sefað gæti sorg þeirra, en vant-
ar orð og kjark til þess. Maður er svo
vanmáttugur og ráðþrota frammi
fyrir dauðanum, veit hreinlega ekkert
hvernig maður á að haga sér.
Ég er þakklát fyrir þær minningar
sem ég á um kynni okkar Ragga.
Ég trúi því að lífið hafi tilgang þó
að erfitt sé að eygja hann um stund-
arsakir í mikilli sorg. Ég bið góðan
guð að blessa þau Sigga og Ingu,
móður Ragnars, systkini hans og
aðra ástvini.
Guðný Úlla
Blómastofa
Friöfinns
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sfmi 31099
Opiö öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.