Morgunblaðið - 11.03.1990, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ VEROLD/HLAÐVARPINN SUNNUDAGUR 11. MARZ 1990
TVEIR SÓPAR GEGIM
TUTTUGU BÍLUM
Þ AÐ LEIKUR enginn vafi á því
lengur að þýskalöndin tvö
munu sameinast. Hinn „þögli
meirihluti", sem áður skreið
fyrir Erich Honnecker, hefur
fengið málið og kjarkinn. Hann
vill sameiningu og ekkert röfl.
Frá Hjálmari Sveinssyni í
BERL h
Efnahagsástandið í Austur-
Þýskalandi erí kaldakolum.
Vestur-þýskir fjármálamenn full-
yrða að sósíalisminn hafi gert
Austur-Þjóðvetja lata og kæru-
lausa en segjast geta kippt öllu í
liðinn á fimm árum. Eftir það
verði enginn munur á þessum
löndum sem ennþá eru kölluð
Austur-Þýskaland og Vestur-
Þýskaland. Til að gefa hugmynd
um það sem koma skal, ætla ég
nú að rekja vissa atburði, eða
réttar sagt vissa stemmningu,
sem ég upplifði hér í Berlín síðustu
nýársnótt.
Á gamlárskvöld voru hundruð
þúsunda saman komnir við Brand-
enborgarhliðið til að fagna nýju
og heilu Þýskalandi með rakettum
og freyðivíni. Ég hafði ætlað að
fara þangað niðureftir ásamt
nokkrum kunningjum mínum, en
það dróst á langinn að koma sér
af stað. Klukkan var orðin hálf-
fjögur þegar við loksins komum
niður að hliðinu. Vestan megin
var lítið eftir af fólksmergðinni.
Við ákváðum því að klifra yfir
múrinn og skoða okkur svolítið
um í Austur-Berlín. Austanmegin
múrsins, á Pariserplatz, var enn
nokkur mannfjöldi og mikil gleði.
Við höfðum tekið með okkur
freyðivínsflöskur og skáluðum nú
við einkennisbúna austur-þýska
hermenn. Þeir voru drukknir og
hamingjusamir. Síðan gengum við
Unter den Linden í áttina að Alex-
anderplatz. Þessi fræga gata var
þakin glerbrotum og leifum af
rakettum, kínverjum, bombum og
rauðu, gulu og grænu konfetti.
Við vorum fimm saman og
ætluðum á einhveija knæpu í
miðborginni. En það var búið að
loka öllu. Þegar við vorum komn-
ir langleiðina niður á Álex fundum
við þó stað þar sem boðið var upp
á „timburmannamorgunverð".
Inni var ærandi 15 ára gömul
diskómúsík og tveir plötusnúðar
sem gjömmuðu látlaust í hljóð-
nema. Við settumst við borð og
pöntuðum okkur vodkasnapsa og
freyðivín. Við biðum í klukkutíma
eftir að fá þetta framreitt og ann-
an eftir að fá að borga. Klukkan
sjö höfðum við fengið nóg og héld-
um til baka. Þegar við komum
aftur upp að Brandenborgarhliði
dunaði tónlist á Pariserplatz. Stór-
um hátalara hafði verið komið
fyrir uppi á sendiferðabíl og allir
sem þarna voru dönsuðu. Fyrr en
varði vorum við líka farnir að
dansa. Meira að segja Peter S.,
sem er með allra minnstu dans-
mönnum, dansaði valsa og ræla
við lítinn karl í stórköflóttum
jakka — út á götu í Austur-Berlín
snemma morguns um hávetur.
Eftir að hafa dansað nægju
okkar gengum við í átt að gatinu
sem hafði verið brotið j múrinn
nokkrum dögum áður. Á leiðinni
þangað mættum við tveimur ung-
um mönnum í appelsínugulum
samfestingum. Þeir voru úr
hreinsunardeild Austur-Berlínar
og héldu á tveimur kústum. Það
hefði verið þriggja mánaða verk
fyrir þá tvo að sópa Pariserplatz
og Unter den Linden. Þeir höfðu
greinilega gert sér þetta ljóst, því
allt í einu hentu þeir kústunum
frá sér og hlupu þangað sem tón-
listin dunaði. Við tókum kústana
traustataki, sópuðum svolítið og
gengum síðan með þá reidda um
öxl gegnum gatið á múrnum.
Verðirnir skellihlógu og hleyptu
okkur í gegn án þess að spyija
um passa.
Vestan megin múrsins var
stemmningin gerólík. Það var eins
og við gengjum inn í vísindaskáld-
sögu. Upp og niður Strasse des
17. Juni keyrðu ekki færri en 20
sópbílar með skærgulum blikk-
ljósum. Allt svæðið fyrir framan
Brandenborgarhliðið var flóðlýst.
í fjarska stöðugt sírenuvæl. Lög-
reglubílar
með bláum
blikkljósum
alls staðar á
sveimi. Og
hvað eftir
annað
glumdi úr
gjallarhorn-
um með
skerandi
skipunar-
tóni: „Ach-
tung, ach-
tung, hier
spricht die
Polizei. Ge-
hen Sie
nicht auf
der Strasse.
Hier wird
sauber
gemacht.“
(Takið eftir,
takið eftir,
hér talar
lögreglan.
Gangið ekki
á götunni.
Hér fer
fram hreins-
un.) Okkur
brá í brún
og fór að
líða eins og við hefðum framið
einhvem voðalegan glæp. Það leið
heldur ekki á löngu þar til lög-
reglumaður vatt sér að okkur og
spurði þjösnalega hvar við hefðum
fengið þessa kústa.
Um kvöldið var sagt frá því í
fréttum að vestur-þýska hreinsun-
ardeildin hefði um morguninn far-
ið með blikkandi sópbílaflota yfir
til Austur-Berlínar og dauðhreins-
að Pariserplatz og Unter den
Linden á tæpum klukkutíma.
HðSGANGAR
okkar á milli ...
■ Það hefur nú verið gert opin-
bert að Nicolae Ceausescu lét um
árabil falsa veðurfregnirnar í
Rúmentu til að telja þegnunum
trú um að í raun væri hlýrra í
veðri en var. Yfirmaður rúm-
ensku veðurstofúnnar hefúr látið
hafa það eftir sér í viðtali að
skipun hafi borist um það að ofan
að aldrei mætti verða meira en
fimmtán stiga frost í landinu. Það
er að segja opinberlega. g^g
■ Sem kunnugt er hefúr Egon
Krenz, sem var æðsti ráðamaður
Austur-Þýskalands í nokkrar
vikur á síðasta ári, nú verið rek-
inn úr Kommúnistaflokknum.
Vestur-þýska dagblaðið Bild
spurði hann hvað hann hygðist
nú taka sér fyrir hendur. „Eg
veit það ekki,“ sagði Krenz. „Eig-
inlega ætlaði ég að vinna mig
upp frá grunni í flokknum en nú
er það ekki einu sinni hægt leng-
ur. Það gæti einnig reynst erfitt
að finna aðra vinnu. Ætli ég verði
ekki bara rithöfundur."
StS.
■ Það varð uppi fótur og fit á
ritstjórnarskrifstofum dagblaðs-
ins Neues Deutschlands þegar
þangað barst á dögunum boð á
blaðamannafund á vegum tíma-
ritsins Plaboy sem í fyrsta skipti
ætlaði að birta myndir af austur-
þýskri stúlku. Neues Deutsch-
land hafði aldrei fyrr í sögu sinni
sem málgagn austur-þýska
Kommúnistaflokksins þurft að
hafa áhyggjur af slíkum málum
og ekki var með öllu ljóst undir
hvaða blaðamann þau heyrðu.
Að sögn blaðsins var á endanum
ákveðið að gera þá blaðamenn
út af örkinni sem annars vegar
voru ábyrgir fyrir skrifum um
sjónvarp og hins vegar um
sigilda tónlist. g^g
AFOTIÐ
ÞEGAR ORÐIÐ „ótíð“ er sagt
í eyru Islendings hríslast kalt
vatn milli skinns hans og hör-
unds. Upp í hugann koma minn-
ingar um fannfergi og storma,
seina vorkomu og kal í túnum.
Að minnsta kosti dettur engum
í hug blíðviðri og fuglasöngur,
alla vega ekki á Islandi.
Fró GuJmundi
Löve í
Nú er það svo að ekki hafa
allir sama verðmætamat eða
viðmið og við Islendingar, þó
okkur verði stundum á að halda
það. Gott dæmi um þetta er ein-
mitt ótíðin í Noregi um þessar
mundir. Hér barma menn sér
mikið yfir slæmu árferði og veð-
urfræðingarnir birtast dag eftir
dag á skjánum með sömu sorgar-
fréttirnar: „Því miður er ekki
fyrirsjáanleg nein breyting á
veðrinu og virðist engin von á
snjó í bráð.“ Raunar vaknaði ég
við fuglasöng í morgun og það
var ekki frá því að mér þætti
vorilmur í lofti í Oslóborg.
Það er því engum blöðum um
það að fletta að þetta er mikið
vandræðaástand. Höfuborgarbú-
ar eru vanir að geta spennt á sig
gönguskíðin í nóvember og ekki
þurft að taka þau af sér fyrr en
í mars, eða að geta rennt sér á
svigskíðum niður einhverja af
þeim ófáu skíðabrekkum sem
umlykja Osló. Til að reyna að
bæta eitthvað úr ástandinu hafa
verið gerðar tilraunir með gervi-
snjó á Holmenkollen-skíðasvæð-
inu fræga, en með lélegum ár-
angri sem aðeins verður til að
auka á snjóþrá manna.
Þeir sem hvað áþreifanlegast
fá að kenna á þessu verkfalli
veðurguðanna eru þó eigendur
sportvöruverslana svo og þeir
fjölmörgu sem atvinnu hafa af
þjónustustarfsemi í kringum
íþróttina, svo sem skíðakennarar
og hóteleigendur. í örvæntingu
lækka kaupmenn verðið á skíða-
búnaði niður úr öllu valdi (en
okra á hlaupaskónum), svo það
liggur við að það sé flugfarsins
virði fyrir fólk ofan af
íslandi að skreppa til
Noregs í innkaupaferð.
Útlitið í skíðabransan-
um er því síst til þess
fallið að bæta horfurn-
ar í atvinnumálum þeg-
ar atvinnuleysi í Noregi
hefur aldrei verið meira
en einmitt núna.
Danskir skíðamenn
hafa löngum vanið
komur sínar til Noregs
í leit að almennilegum
brekkum, en nú er hér
ekkert nema brekkurn-
ar berar og ferða-
mannaiðnaður allur
hefur látið stórkostlega
á sjá.
Þessi mynd sem hér
er dregin upp á þó ekki
við alls staðar í Nor-
egi. Þeir sem hafa tök
á því að eyða vetrarfrí-
inu á einhverju af þeim
fáu háfjallaskíðahótel-
um sem geta státað
nokkrum snjókornum
eða þeir sem búa fjarri
sjó fyrir norðan heim-
skautabaug hafa ekki
yfir neinu að kvarta.
annar snjólausi vetur-
inn í röð virðist aftur á móti blasa
við öðrum landsmönnum og eini
staðurinn þar sem norskit-
íþróttaunnendur komast í tæri
við snjó er í sjónvarpinu.
Hins vegar er ekki annað að
heyra á Islendingunum hér en
að þeir séu hinir ánægðustu með
að þurfa ekki að grafa upp bílana
sína á hveijum morgni, dúðaðir
upp fyrir haus í 20 gráða frosti.
HðSGANGAR
okkar á milli ...
■ KÓRESK hjón vilja eignast
allt nema stelpur þetta árið. Ár
hvíta hestsins hófst nefnilega í
lok janúar og stúlkur sem fæðast
undir merkjum þess eru eigin-
gjarnar og frekar óhemjur. Það
vita allir og þær ganga því mun
síður út en aðrar skapbetri, hug-
ljúfari kynsystur þeirra sem eru
fæddar undir ákjósanlegri
merkjum. Ár hvita hestsins var
síðast 1966. Fæðingum í Kóreu
fækkaði þá um 30% og fóstureyð-
ingum fjölgaði um 45.000.
Sijörnufræðingar segja að þetta
sé reyndar bara ár hestsins en
ekki hvíta hestsins en almenning-
ur skellir skolleyrum við því og
tímapöntunum fyrir fóstureyð-
ingar hefúr fjölgað.
au.
■ TVEIR lögregluþjónar í Genf
voru nýlega settir af í tvær vikur
fyrir að beija ungling að óþörfu.
Það var farið með hann á lög-
reglustöð af því að hann neitaði
að sýna lögreglunni nafnskír-
teini. Þar missti lögreglumaður
þolinmæðina þegar strákur svar-
aði spurningum hans á arabisku
og gaf honum rækilega á hann.
Það blæddi illa og strákur var
sendur fram að þvo sér í framan.
Þar hitti hann fyrir annan lög-
reglumann. Sá hélt að strákur
væri að flýja og kýldi hann til
vonar og vara. Sárið var saumað
á barnaspítala borgarinnar.
- ab.
■ Bandarískur fasteignasali
sem á við oflítuvandamál að
stríða hefur fúndið upp nýjan
megrunarkúr sem gæti reynst
honum dýrkeyptur. Hinn 135
kílóa Flórídabúi hefur lofað
hverjum þeim sem kemur að
honum við át 25.000 dollara verð-
launum. ___
StSí