Morgunblaðið - 15.03.1990, Síða 41

MORGUNBLAÐTÐ FIMMTUDAGUR' 1U. GLARZ/1990
41
Miiming':
Ólafiir Jónsson
bifreiðasljóri
Fæddur 21. janúar 1920
Dáinn 22. febrúar 1990
Hann Óli frændi minn er látinn,
búinn að fá hvíld eftir langan og
erfiðan sjúkdóm. Ég trúi því að
hann sé með dóttur sinni, foreldrum
og öðrum skyldmennum sem flust
hafa áður yfir móðuna miklu sem
skilur á mijli lífs og dauða.
Stefán Ólafur Jónsson eins og
hann hét fullu nafni, fæddist í Ytri-
Skjaldarvík í Glæsibæjarhreppi.
Foreldrar hans voru: Faðir Jón
Jónsson Jóhannessonar bónda í
Ytri-Skjaldarvík, en kona Jóns Jó-
hannessonar var Sóirún Oddsdóttir
Benediktssonar í Flöguseli. Móðir
Kristín Stefánsdóttir Oddssonar frá
Dagverðareyri og kona Stefáns var
Ólöf Árnadóttir Árnasonar á Björg-
um í Arnarneshreppi. Forfeður
Ólafs hafa því verið bændafólk dug-
legt og vel gert. Ólafur ólst upp í
Ytri-Skjaldarvík til fullorðinsára.
Eftir barnaskóla var hann á nám-
skeiði í Syðri-Skjaldarvík sem Stef-
án klæðskeri föðurbróðir hans kost-
aði og hugsað var sem undirbúning-
ur að skólanámi. Þetta námskeið
stóð í þijá mánuði seinnipart vetrar
1936. Kennari var Eiríkur Stefáns-
son í Skógum á Þelamörk.
Að loknu þessu námskeiði fór
Ólafur í Laugarvatnsskóla sem þá
var tveggja vetra skóli. Þar vakti
hann meðal annars athygli fyrir
ágætan árangur í sundi. Éftir nám-
ið á Laugarvatni stundaði hann sjó-
mennsku um tíma ásamt fleiri störf-
um.
Snemma bar á góðri söngrödd
hjá Ólafi. Hann gerðist félagi í
Karlakórnum Geysi og sótti æfingar
utan frá Skjaldarvík tvo fyrstu vet-
urna og fararskjótinn var oftast
reiðhjól, þar til fjölskyldan flutti til
Akureyrar árið 1945 í Glerárgötu
9 þar sem búið var í 9 ár.
Árið 1954 flutti fjölskyldan að
Sólvöllum 7 í tveggja hæða hús sem
Fædd 22. apríl 1912
Dáin 7. marz 1990
Símhringing rauf þögn nætur-
innar. Svili minn tilkynnti mér lát
tengdamóður okkar. Þetta kom
ekki á óvart, en þó var ég óviðbúin
og fann til nístandi trega. Erfiðu
stríði var lokið og sálin frjáls úr
fjötrum veikburða líkama.
Margs er að minnast frá nær
fjörutíu ára kynnum. Feimnum
menntaskólapilti, sem var að skjóta
sig í elsu dótturinni, tók hún vel frá
fyrstu heimsókn. Sem tengdasyni
seinna meir var mér tekið sem syni.
Tengdaforeldrum mínum var fjöl-
skyldan allt. Alltaf voru þau boðin
og búin til hjálpar, ef á þurfti að
halda, okkur og seinna börnum
okkar. Slíkt gleymist ekki.
Gleði og söngur á hraðfleygri
stund á hinum ýmsu tímamótum
lífsins ljóma í endurminningunni.
Það er svo margs að minnast frá
liðnum árum, sem liðu alltof fljótt.
Og skyndilega eru þau ekki lengur
meðal okkar, sem voru svo stór
hluti tilverunnar, Ingeborg og Ilall-
ur Kristjánsson.
Ingborg fæddist í Melbu í Vest-
erálen í Norður-Noregi, dóttir hjón-
anna Rögnu og Antons Nilsens,
skipstjóra og útgerðarmanns. Faðir
hennar var um árabil fyrir heims-
styrjöldina síðari verkstjóri í síldar-
verksmiðjum á íslandi, á Siglufirði,
í Krossnesi og Djúpuvík. Fjölskylda
hans var þó aðeins búsett á íslandi
1929 til 1932.
Ingólfur bróðir hans byggði, en
hann var þá orðinn byggingameist-
ari, nú forstjóri Trésmiðjunnar
Reynis sf. á Akureyri.
Ólafur kvæntist Ingibjörgu
Ólafsdóttur 1. ágúst 1951, og hafa
þau búið á Sólvöllum 7 síðan. Þau
eignuðust þrjú börn: Ernu Guð-
laugu, sem lést í bílslysi fyrir rúm-
um tveimur árum, Jón Óla, sem er
leigubílstjóri á Akureyri, og
Kristínu Maríu, sem sér um heimili
látinnar systur sinnar.
Eins og fyrr segir byijaði Ólafur
ungur að syngja í Geysi og söng
þar fyrsta tenór í um hálfan fjórða
áratug. Hann hafði þróttmikla og
blæfagra tenórrödd og var mjög
tónviss og öruggur söngmaður og
hafði glöggt eyra fyrir öllu því er
betur mátti fara í söng.
Ólafur hóf leigubílaakstur árið
1974, fyrst með annarri vinnu en
síðar sem aðalatvinnu. Hann vann
sér traust í því starfi og hafði jafn-
an nóg að gera. Hann þótti mjög
góður bílstjóri og alveg sérstaklega
áreiðanlegur í öllum viðskiptum og
var þess vegna mjög eftirsóttur
ökumaður. Mörg ár hafði Ólafur
fastar ferðir milli Akureyrar og
Elliheimilisins í Skjaldarvík, sem
Stefán klæðskeri stofnaði og rak
af miklum myndarskap. Segja má
að Ólafur hafi verið Stefáni sem
hægri hönd í mörg ár. Hann annað-
ist alls konar innkaup og útrétting-
ar fyrir Stefán, auk þess sem hann
ók honum hvert sem hann þurfti
að fara.
Kynni mín af Ólafi frænda
mínum voru mikil og góð allt frá
barnsaldri og fram á síðustu ár.
Til hans var leitað ef eitthvað bar
útaf og mig vantaði bíl og alltaf
var sömu góðu fyrirgreiðslunni að
mæta hjá hönum. Ég er honum
sérstaklega þakklátur fyrir öll góðu
samskiptin á liðnum árum og alla
hans miklu greiðasemi.
Þegar fjölskyldan flutti aftur til
Npregs, varð Ingeborg eftir og bjó
á íslandi alla tíð síðan. Hún var ljóð-
elsk og bókhneigð og náði mjög
góðu valdi á íslensku máli. Eftir
því sem árin liðu varð hún meiri
Islendingur. Hún leit þó alltaf á sig
sem Norðmann og bar sterkar til-
finningar til Noregs. Alla tíð hafði
hún náið samband við fjölskyldu
sína í Noregi og naut þess að fara
í heimsóknir þangað.
Ingeborg giftist Halli Kristjáns-
syni póstmanni árið 1935. Hjóna-
band þeirra var einstaklega far-
sælt. Til er vinsælt lag og texti,
„Little things mean a lot“. Mér
datt þetta oft í hug í sambandi við
tengdaforeldra mína. Gagnkvæm
væntumþykja leyndi sér aldrei. Það
sást á litlu hlutunum, augnatilliti,
snertingu og orðum. Þau þóttu
glæsilegt par á unga aldri. Mér
fannst þau alltaf glæsileg.
Þeim varð þriggja barna auðið.
Elst er Inger, kennari á Akureyri,
gift undirrituðum. Næstur í röðinni
er Rúnar Þór, vélsmíðameistari á
Fáskrúðsfirði, giftur Sigfríð Guð-
laugsdóttur. Yngst er Heba, tal-
kennari í Reykjavík, gift Eyjólfi
Eðvaldssyni, framkvæmdastjóra.
Barnabörnin eru ellefu og barna-
barnabörnin fimm.
Hallur fékk hjartaáfall árið 1984
og varð eftir það að dvelja á sjúkra-
húsi þar til hann lést, 24. apríl
1988. Ingeborg annaðist hann ailan
þennan tíma með kærleika og
tryggð, sem aldrei brást. Hvernig
Blessuð sé minning hans.
Eftirlifandi eiginkonu, börnum,
bróður og öðru skyldfólki votta ég
innilega samúð mína.
En minningin um góðan dreng
lifir.
Árni J. Haraldsson
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur
við vin þinn, því að það sem þér þykir
vænst um í fari hans, getur orðið þér ljós-
ara í fjarveru hans, eing og fjallgöngu-
maður sér fjallið best af sléttunni.
(Úr spámanninum eftir Kahtil Gibran).
Okkur langar í fáum orðum að
minnast frænda okkar Óla eða Lalla
eins og við kölluðum hann í daglegu
tali.
Lalli og Inga áttu 3 börn, Ernu
Guðlaugu, sem nú er látin langt
um aldur fram, en hún var hjúkrun-
arfræðingur. Jón Óla (Bróa), bif-
reiðastjóra og húsasmið á Akur-
eyri, ogKristínu Maríu (Dídí), kenn-
ara í Reykjavík.
Lalli var okkur meira en venju-
legur frændi þar sem þeir bræður,
hann og Ingi, ásamt fjölskyldum
hafa alla tíð búið í sama húsinu að
Sólvöllum á Akureyri þar sem við
ólumst upp ásamt börnum þeirra
Ingu.
Þegar hugurinn leitar til baka
minnumst við sértaklega hans ljúfa
og hlýlega viðmóts gagnvart okkur
börnunum, og ekki munum við eft-
ir því að hafa séð hann skipta skapi.
Með þessum fátæklegu orðum
sem viðraði, hvernig sem heilsa
hennar sjálfrar var, fór hún til hans.
Eftir lát Halls varð Ingeborg
aldrei söm. Sjálf fékk hún heila-
blæðingu í júní 1989 og varð eftir
það sjúklingur, fyrst á deild 2A á
Landakotsspítala en síðan í Hafnar-
búðum. Á báðum stöðum naut hún
hinnar bestu umönnunar, sem hér
skal þakkað fyrir.
Ég kveð með virðingu og sökn-
uði mikla konu, sem fyrst og síðast
var móðir, eiginkona og húsmóðir.
Ilún var nú horfin til þeirra endur-
funda sem hún þráði. Ég er þess
fullviss, að
„Þar bíða vinir í varpa,
sem von er á gesti.“
Kristján Baldvinsson
kveðjum við frænda okkar og vott-
um Ingu, Bróa, Dídí og fjölskyldum
okkar innilegustu samúð. Þó sökn-
uðurinn sé sár er hann blandinn
þakklæti þar sem nú eru á enda
þær þrautir sem hann þurfti að líða
vegna þess sjúkdóms sem hann
þjáðist af síðustu árin og hafði að
lokum betur.
Minningin um Lalla og alla hans
ástúð og hlýju mun ylja okkur um
ókomin ár.
Já, þannig endar lífsins sólskinssaga!
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannski á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.
(Tómas Guðmundsson.)
Gréta Berg, Eva Þórunn,
Hrefna Laufey, Eggert
Þór, Edda Ásrún.
Mágur minn og góður vinur, Óli
frá Skjaldarvík, andaðist fimmtu-
daginn 22. þ.m. eftir langa og
stranga sjúkdómsbaráttu.
Stefán Ólafur eins og hann hét
fullu nafni var sonur hjónanna Jóns
B. Jónssonar bónda í Ytri-Skjald-
arvík og konu hans Kristínar M.
Stefánsdóttur. Þau hjón eignuðust
3 syni, elstur var Ingólfur, sem dó
í æsku, næstur Ólafur og nokkuð
lang yngstur annar Ingólfur. Fjöl-
skyldan bjó í Skjaldarvík meðan
þeir bræður slitu barnsskónum, en
flutti til Akureyrar árið 1945.
Ýmis störf stundaði Óli á sínum
yngri árum, bæði til sjós og lands,
en hann hóf leigubifreiðaakstur fyr-
ir 40 árum og hélt því áfram meðan
heilsa og kraftay leyfðu.
Ég kynntist Óla fyrst árið 1953
er ég trúlofaðist Ingólfi bróður
hans. Þegar við síðan giftum okkur
haustið 1954 fluttum við í hús sem
þeir feðgar voru búnir að byggja
yfir fjölskyldurnar að Sólvöllum 7
Akureyri og þar höfum við öll búið
síðan.
Óli kvæntist árið 1951 Ingibjörgu
Ólafsdóttur ættaðri úr Skagafirði,
og eignuðust þau 3 börn, Ernu, sem
fórst af slysförum fyrir 2 árum, Jón
Óla, sem búsettur er á Akureyri,
og Kristínu Maríu, búsetta í
Reykjavík. Barnabörn þeirra eru
5. Á okkar heimili urðu börnin 5,
svo oft var fjör og mikið um að
vera í kring um allt þetta ungviði.
En í Óla augum var sjálfsagður
hlutur að líta til með unga fólkinu
— hann var sérstaklega barngóður
og heimakær. Ekki leitaði hann
hamingjunnar langt yfir skammt,
því hana fann hann á heimilinu með
sínu fólki.
Fjölskyldurnar héldu áfram að
stækka í allar áttir. Tengdabörn,
barnabörn, ættingjar og vinir söfn-
uðust gjarnan saman á Sólvöllum,
og var þá oft leitað til Óla frænda,
sem öllum vildi gott gera, ekki síst
þeim yngstu í fjölskyldunum. Ætíð
var hann ljúfur og í góðu skapi, ég
man aldrei eftir að hafa séð hann
reiðan eða argan.
Að leiðarlokum er gjarnan litið
um öxl og riíjaðar upp minningar
um samverustundir liðinna ára, þær
eru margar hjá þessum 2 fjölskyld-
um sem búið hafa „undir sama
þaki“ síðastliðin 36 ár. Það er
margs að minnast, ekki síst í sam-
bandi við starf þeirra bræðra í
Karlakórnum Geysi. Þar sungu þeir
báðir í tugi ára. Margar góðar
minningar eru frá söngferðum með
Geysi bæði innanlands og utan. Oft
var safnast saman við störf og leiki
í þágu kórsins, þá lét Óli falla ýms-
ar smellnar athugasemdir sem
komu öllum í gott skap. Hans per-
sónueinkenni var þessi notalega
glettni, en aldrei sagt neitt öðrum
til hnjóðs.
Sagt er að þeir sem eru góðir
við börn og gamalt fólk séu góð-
menni. Þetta á vel við Óla, því eins
og áður segir var hann einstaklega
barngóður, og einnig reyndist hann
öldruðu fólki mjög vel og í áraraðir
var hann Stefáni Jónssyni föður-
bróður sínum, sem stofnaði Dvalar-
heimili aldraðra í Skjaldarvík, ómet-
anleg stoð og var þar á bæ litið á
hann sem nokkurs konar bjargvætt.
Ég kveð Óla vin minn í hinsta
sinn með hlýhug og þakklæti frá
mér og fjölskyldunni, við vonum að
hann megi öðlast frið og vellíðan í
nýjum heimkynnum.
Fjölskyldu og vinum sendum við
samúðarkveðjur.
Hulda
Kveðja frá Karlakórnum
Geysi
Ólafur fæddist í Ytri-Skjaldarvík
í Glæsibæjarhreppi og ólst þar upp
hjá foreldrum sínum Kristínu Stef-
ánsdóttur og Jóni Jónssyni sem þar
bjuggu frá árinu 1917 til 1945.
Snemma bar á sönghneigð og
tónlistargáfu hjá Ólafi. Hann gerð-
ist félagi í Karlakórnum Geysi
haustið 1942 og sótti æfingar utan
frá Skjaldarvík þangað til hann
fluttist til Akureyrar með foreldrum _
sínum árið 1945. Ólafur hafði ~~
þróttmikla og blæfagra tenórrödd
og var sérstaklega tónviss, enda á
hann treyst sem einn af bestu tenór-
um kórsins, að öðrum ólöstuðum.
Ólafur tók þátt í uppfærslu kórsins
á Alt-Heildelberg 1943-1944, þá
nýbyijaður að syngja í kórnum.
Ilann mun hafa tekið þátt í öllum
samsöngvum kórsins á 35 ára tíma-
bili og var með í öllum söngferðum
bæði innanlands og einnig utan-
landsferðum kórsins, 1952 til Nor-
egs, 1971 til Skotlands og 1974 til
Ítalíu. Árið 1977 hætti Olafur að
mestu að starfa með kórnum en tók
þó þátt í söng með eldri félögum,
t.d. á 60 ára afmæli Geysis 1982.
Geysir þakkar Ólafi ágætt starf
í kórnum um langt árabil.
Með innilegri samúðarkveðju til
eftirlifandi eiginkonu, Ingbjargar
Ólafsdóttur, og fjölskyldu hans.
Ingvi Rafii Jóhannsson
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
DR. MATTHÍAS JÓNASSON
fyrrverandi prófessor við Héskóla íslands,
Þinghólsbraut 3,
Kópavogi,
lést á heimili sínu þriðjudaginn 13. mars.
Gabriele Jónasson,
Sigrún Matthíasdóttir,
Björn Matthíasson, Erna Bryndís Halldórsdóttir,
Margrét Matthiasdóttir, Guðmundur Bjarnason,
Dagbjört Matthiasdóttir, Jón Þorleifur Jónsson
og barnabörn.

Bróðir okkar, faðir minn, tengdafaðir og afi,
JÓN H.BJÖRNSSON
rafvirki,
Austurbrun 2,
Reykjavík,
lést á Borgarspítalanum 27. febrúar sl. Útförin hefur farið fram
í kyrrþey að ósk hins látna. Við þökkum auðsýnda samúð.
Kittý M. Jónsdóttir,
Elías S. Skúlason,
og börn.
Þorvaldur Björnsson,
Gunnlaugur Björnsson,
Ingibjörg Björnsdóttir,
Ingeborg Kristjáns-
son - Minning