Morgunblaðið - 23.05.1990, Qupperneq 58

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. MAÍ 1990
58
Sigurður K. Ársæls-
son - Minningarorð
Fæddur 13. janúar 1979
Dáinn 14. maí 1990
Ekkert megnar að lýsa þeim
sársauka sem heltók okkur er sú
harmafregn barst, að ungur sonar-
sonur okkar, Sigurður Kristinn Ar-
sælsson, væri dáinn.
Elsku drengurinn hann Siggi,
þessi blíði, rólegi og ljúfi drengur
er allur, aðeins 11 ára gamall. Hann
hringir ekki oftar í ömmu né kemur
í heimsókn til okkar.
A vordögum lífs hans er ljósið
skyndilega slökkt, líf hans í þessum
heimi er á enda, án nokkurs fyrir-
boða. Dauðinn er óvægur þar sem
hann fer um og spyr ekki að aldri.
Og þótt við spyrjum aftur og aftur:
Ó, Guð, hví þurfti þetta að gerast?
fáum við það eina svar að „Drottinn
gaf og Drottinn tók“.
Hvað er það ljós, sem lýsir fyrir mér
þá leið, hvar sjón mín enga birtu sér?
Hvað er það ijós, sem ljósið gjörir bjart
og lífgar þessu tákni rúmið svart?
Hvað málar „ást“ á æsku brosin smá
og „eilíft líf“ í feiga skörungs brá?
Hvað er þitt Ijós, þú varma hjartans von,
sem vefur faðmi sérhvern tímans son?
Guð er það ljós.
(M. Joch.)
Sigurður Kristinn fæddist 13.
janúar 1979, yngri sonur Ingunnar
Sigurðardóttur og Ársæls Baldvins-
sonar, en fyrir áttu þau soninn
Óskar Þór. En þrátt fyrir að leiðir
skildu og Sigurður Kristinn fylgdi
móður sinni og nyti umhyggju
hennar og fósturföður sem reyndist
honum afar vel, brá aldrei skugga
á samband hans við föður sinn og
Óskar, stóra bróður, samstaða
þeirra og samband var kærleiksríkt
svo af bar. Og ekki má gleyma litlu
systur og litla bróður, sem fá nú
ekki notið lengri tíma með elskuleg-
um bróður sínum.
Hulda Sædís, frænka hans og
jafnaldra, mun sakna frænda síns
og kveður kæran leikfélaga.
Ég bið Guð að hugga og styðja
mömmu hans og pabba, systkini
og fósturföður, ömmu og afa úr
Dölunum og gefi þeim styrk til að
standast þessa sorgarraun.
Ó, Guð, gefðu að minning litla
drengsins sé það Ijós þitt sem lýsir
og yljar okkur ástvinum hans, þá
löngu daga og nætur sem framund-
an eru.
Við kveðjum nú litla drenginn
okkar um stund, í þeirri trú að við
hittumst öll að lokum aftur.
Guð blessi hann og varðveiti.
Amma og Bragi afi
Það er einhver sárasti harmur
sem hent getur, þegar hraust og
heilbrigð börn eða ungmenni, full
af starfsfjöri með allt lífíð framund-
an að ætla má, eru skyndilega hrif-
in burt fyrir fullt og allt yfir á ann-
að tilverustig. Þetta máttum við svo
átakanlega reyna þegar við fréttum
að kvöldi dags þann 14. maí sl.,
að ungur vinur okkar og frændi,
Sigurður K. Ársælsson, hefði þá
fyrir stundu hrapað í klettum norð-
an Helguvíkur hjá Keflavík og beð-
ið bana nær samstundis. Fyrst í
stað neitar maður að trúa slíkri
frétt í von um að hún reynist illur
draumur, misheym eða hugarburð-
ur, en blákaldur veruleikinn verður
ekki lengi umflúinn. Hver hefði trú-
að því að morgni, að heimurinn
yrði þessu sólskinsbarni fátækari,
áður en þessi bjarti vordagur í gró-
andanum væri að kvöldi kominn?
Þá nótt sem í hönd fór áttu margir
erfitt með svefn og sumum reyndist
hugurinn ekki þjáll við próflestur
næstu daga. En lífið heldur áfram
á einum stað þótt það slokkni á
öðrum. Ekkert líf er til einskis í
þessum heimi. Að fæðast hefur sinn
tilgang og að deyja hefur líka sinn
tilgang. Við trúum því að þeir, sem
ungir kveðja þennan heim, séu kall-
aðir til æðri og meiri starfa í öðrum
heimi.
Sigurður litli var sonur Ingunnar
Sigurðardóttur frá Köldukinn í
Haukadalshreppi og Ársæls Bald-
vinssonar, strætisvagnastjóra, sem
ættaður er úr Stykkishólmi. Hann
fæddist í Reykjavík og ólst upp þar
og í Keflavík og um tíma átti hann
heima í Reykjahlíð _við Mývatn.
Systkini hans voru Óskar 14 ára
og Sigrún Björk á þriðja ári. Nú
síðast átti hann heima að Einholti
1 í Keflavík ásamt systur sinni,
móður og stjúpföður.
Samband móður og sonar var
alltaf mjög náið og innilegt og er
harmur hennar og söknuður því
meiri en orð fá lýst. Systir hans
litla átti jafnan þar sem hann var
öruggt athvarf og leikfélaga, þegar
móðirin þurfti að sinna störfum
sínum innan heimiiis eða utan.
Ungum var honum falið ábyrgðar-
starf við gæslu og umönnun þessar-
ar litlu systur, sem hann leysti af
hendi af mikilli trúmennsku. Hon-
um gat móðir hans ávallt treyst
fyrir öllu heima við, ekki síst ef hún
þurfti að bregða sér að heiman um
stundar sakir. Einnig var samband
hans við föður og bróður mjög
kært og er söknuður þeirra því
mikill.
Okkur sem eftir þreyjum verður
það stundum huggun harmi gegn
að rifja upp síðustu sporin. Það var
alltaf svo bjart yfír þessum dreng,
sagði einhver. Hann var svo yfír-
vegaður og rólegur og svo fullorð-
inslegur í öllum háttum að maður
trúir því vart, að hann hafi bara
verið ellefu ára, sagði annar.
Þegar ungur vinur hans þurfti
að dveljast á sjúkrahúsi um lengri
tíma, lét hann aldrei hjá iíða að
nota hvert tækifæri sém bauðst til
að gleðja hann með heimsóknum
og þægja honum einhveiju lítilræði.
Síðustu dagana hafði hann af
hugsjón og eigin frumkvæði efnt
til hlutaveltu ásamt félaga sínum
til styrktar þessu ágæta sjúkrahúsi
þar sem vinur hans hafði komist
til góðrar heilsu. Honum entist ekki
aldur til að skila ágóðanum en
móðir hans lét það verða sitt fyrsta
verk þegar hún hafði náð áttum
eftir hið skelfilega áfall, að ljúka
þessu ætlunarverki sonarins látna.
Þannig hrannast upp minning-
arnar. Ovíða undi hann sér betur
en hjá afa og ömmu við búskapinn
í Köldukinn og þangað stefndi hug-
ur hans á vorin, enda ævinlega
nógu að sinna í leik og störfum.
Við minnumst líka ljúfra heimsókna
hans, hve nærgætinn og hugulsam-
ur hann var við systur sína og hve
fagurt var samband þeirra mæðg-
ina. Allt eru þetta perlur á bandi
minninganna, sem geymdar verða
í þakklátum huga.
Ef ég hef vakið undrun einhverra
vina minna með því að mæla svo
mörgum orðum eftir jafn ungan
dreng og Sigurð litla, þá bið ég
virða mér til vorkunnar að ekki var
auðvelt að sitja auðum höndum,
þegar dóttir mín syrgir einn sinn
besta frænda og leikbróður frá
bernskudögum.
Ég og fjölskylda mín vottum öll-
um aðstandendum innilega samúð.
Trú þú. Upp úr djúpi dauða
drottins rennur fagrahvel.
Einar H. Kristjánsson
Sofðu sofðu góði
sefa grátinn þinn,
vef ég ijúflings ljóði
litla drenginn rainn.'
Svífur yfir sundi
sár og þungur niður,
þey, þey, þey, í blundi
þér er búinn friður.
(Guðm. Guðm.)
Eliefu ára og kvaddur burt en
'skilur eftir djúpa minningu um
hæglátan góðan dreng, sem ætíð
var boðinn og búinn að hjálpa
mömmu með litlu systur. Hann
Siggi minn-, sagði sú stutta alltaf.
Hann gaf okkur dýrmætar perlur á
alltof stuttri ævi sinni.
Megi góður Guð styrkja móður
hans, föður, bróður og litlu systur.
Gerða Einarsdóttir
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Á svo kaldan og óvæginn hátt
erum við minnt á hverfulleika tilver-
unnar. Aðeins 11 ára og búinn að
kveðja fyrir fullt og allt. Hver er
eiginlega tilgangurinn að taka
þennan litla elskulega glókoli frá
okkur. Glókoll sem var svo rólegur
en óskaplega duglegur, duglegur
að hjálpa mömmu sinni, duglegur
að passa litlu systur, duglegur í
skóianum, vandvirkur við allt sem
þurfti að gera.
Fyrir 6 árum dvaldi Siggi litli á
okkar heimiii í 3 mánuði ásamt
móður sinni Ingunni og stjúpföður,
Reyni Sigurðssyni. Það var varla
að maður heyrði að barn væri á
heimilinu svo rólegur og góður sem
hann var.
Það verða þung sporin er við
fylgjum Sigga litla hinsta spölinn
og felum hann Guði. En í hjörtum
okkar allra sem þekktum Sigga litla
eigum dýrmætar minningar sem
munu gleðja okkur og styrkja í
Minning:
Gerður Jónsdóttir
Fædd 9. október 1906
Dáin 15. maí 1990
Fátt var Gerði Jónsdóttur íjær
skapi en mærð og mikið lof. Þó
kemur mér fátt annað í hug þegar
leiðir okkar skilur um sinn, en lofs-
verðir eiginleikar hennar, sem ég
er þakklát fyrir að hafa kynnst og
notið allt frá því að vegir okkar
lágu fyrst saman fyrir nímum ald-
arfjórðungi. Þegar ég, ung að
árum, fluttist • með eiginmanni
mínumn norður í land og hann
hafði vígst prestur til þjónustu í
Hrísey á Eyjafírði í vetrarbyijun
1963, var Gerður, móðursystir
hans, á Akureyri boðin og búin að
verða okkur að liði hvenær sem
hún gat komið því við.
Hún var elst fjögurra systra,
fædd á Akureyri þann 9. október
1906. Foreldrar hennar voru hjónin
Jón Júlíus Jónatansson, járnsmiður,
sem var fæddur í Reykjadal í
Suður-Þingeyjarsýslu og Þórunn
Friðjónsdóttir frá Sandi í Aðaldal.
Rak Jón járnsmíðaverkstæði á Ak-
ureyri um áratugi. Börn þeirra voru
fímm: Bolli, sem lést 19 ára að
aidri árið 1924, Gerður, Helga,
Hlín, tengdamóðir mín sem lést
1973 og Guðrún. Þær systur tvær
sem eftir lifa eru búsettar á Akur-
eyrí. Indriði.i Indríðason segir um
Jón föður Gerðar í Ættum Þingey-
inga, að hann hafí verið „verkhag-
ur og vandaður maður til orðs og
æðis, sérlega vel látinn og virtur“.
Kemst hann svo að orði, að þau
hjónin hafi verið afbragðs mann-
eskjur, hvort á sinn máta og vitnar
tii eftirmæla um þau eftir tvö þin-
geysk skáld: „Um Þórunni sagði
Friðgeir H. Berg svo í minningar-
ljóði:
Sem dýrasta perla skal í minni mínu
sú minning, er lætur þú í arf.
Eftir Jón orti Konráð Vilhjálms-
son. Þar er þetta:
Þar var tiyggð og traust í barmi,
trú og von og starfa-gleði,
þrotlaus vilji og þróttur í armi,
þolinmæði í róu geði
allan dag að aftans beði.
(Ættir Þingeyinga)
Þegar ég les þetta erindi um
föður Gerðar, fínnst mér það segja
frá þeim mannkostum, sem eg hefi
einmitt reynt í fari hennar, Tel ég
á engan haiiað þótt ég fullyrði, að
enginn hafi látið sér annara um
hag okkar hjóna og barna okkar
en Gerður frænka.
Hún giftist aldrei og var ung að
árum þegar það kom í hennar hlut
að vejta heimili föður síns forstöðu,
-Leftír að móðir hennár Iést aðeins
45 ára að aldri árið 1929. Reyndist
hún vaxin þeim vanda og hefur sú
reynsla þroskað þær móðurlegu til-
finningar sem hún bar til systra
sinna og afkomenda þeirra. Hún
átti þess kost að nema húsmæðra-
fræði og fór á Kvennaskólann á
Blönduósi. Minntist hún oft dvalar
sinnar þar og sérstaklega varð ég
þess vör, hversy traustu vináttu-
sambandi hún héit jafnan við skóla-
systur sínar. Var það í samræmi
við þá fágætu ræktarsemi við vini
og vandamenn, sem hún jafnan
sýndi.
Lengstan starfsferil átti Gerður
hjá Prentverki Odds Björnssonar á
Akureyi'C þar sem hún vann á bók-
bandsvinnustofu frá 1915 til ársins
1980. Féll henni það starf næsta
vel í hópi góðs samstarfsfólks og
undi sér í návist bóka, sem voru
eftirlætisdægradvöl hennar.
Mörgum mun veitast auðveldar
en mér að rekja ævisögu Gerðar
Jónsdóttur, en því festi ég þessi
kveðjuórð á blað, að ég á henni
meira að þakka en flestum mér
vandabundnum. Þegar á fyrstu jól-
um okkar í Hrísey kom Gerður og
dvaidist hjá okkur og upp frá því
hefur hún verið jólagestur á heim-
ili okkar í 26 ár og aldrei fallið
hátíð úr. Undraðist ég oft dugnað
hennar og viljafestu, þegar illviðri
og ófærð hefðu átt að vaxa aldr-
aðri og veikbyggðri konu í augum,
en Gerður hélt ævinlega þá áætlun
sem hún hafði sett sér, þótt aðstæð-
ur væru oft vægast sagt óárenni-
iegar. Börnin okkar sögðu ósjaldan:
„Jólin byija ekki fyrr en Dæja
frænka er komin." Og nú munum
við finna til tómleika þegar þessi
ljóssins hátíð gengur næst í garð.
Þá /munu bjartar minningar um
Gerði hrannast að. Hún hefur verið
fastur „punktur" í tilveru okkar.
Þegar við fluttumst í Laufás
sumarið 1966 hringdi Gerður til
þess að bjóðast til að gæta barn-
anna og létta undir með mér. Og
þannig hefur það ávallt verið síðan.
Hún lét ekki einungis annt um
börnin okkar meðan þau voru í
bernsku, heldur var heimili hennar
þeim jafnan opið, þegar þau fóru
til framhaldsnáms á Akureyri. Það
var okkur hjónunum ómetanlegur
sorginni, því við grátum yfir því sem
var gleði okkar.
Guðni og Herdís
Elsku Alli, Ingunn, Óskar og
Sigrún. Guð styrki ykkur í þessari
miklu sorg. Guð gaf ykkur lítinn
ljósgeisla sem nú er í góðum hönd-
um. Oft hefur það verið sagt að
þeir deyi ungir sem guðirnir elska
og það eru orð að sönnu. Þó Sigurð-
ur litli hafí ekki verið nema 11 ára
gamall, þá skilur hann eftir sig
yndislegar minningar í hjörtum
okkar allra.
Sofí elsku litli frændi rótt. Hans
er vel gætt:
Því til hans, sem bðmin ungu blessar
biðjura hann að lesa rúnir þessar
heyrum, hvað hann kenndi
hér þótt lífið endi,
rís það upp í Drottins dýrðarhendi.
(Sb. 1945 - M. Joch.)
Linda og börn,
Eiríkur og Ijölskylda,
Sigurður og fjölskvlda,
Kristján og fjölskylda,
Hildur og fjölskylda.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Lítill drengur, ljós og fagur, er
kallaður frá okkur. Það er erfítt
að trúa því en Sigga hefur verið
ætlað stærra og meira hlutverk í
öðrum heimi. Þegar maður heyrir
svona sorgarfrétt hrannast minn-
ingarnar upp og þær hjálga manni
að líta á björtu hliðarnar. Ég minn-
ist Sigga brosandi og blíðan að leik
við litlu systur sína sem á kannski
hvað erfíðast með að skilja þetta.
Ég kynntist Sigga fyrir nokkrum
árum er hann og fjölskylda hans
flutti í Mývatnssveit og urðu ná-
grannar mínir. Ekki leið langur tími
er tókst góð og traust vinátta á
milli okkar og hefur sú vinátta hald-
ist síðan þrátt fyrir lengri vega-
lengdir en við höfum átt margar
góðar stundir saman bæði hér og
í Keflavík.
Það fer margt öðruvísi en við
ætlum. Fyrir nokkrum dögum var
Siggi að ráðgera ferð austur í Mý-
vatnssveit í sumar að hitta gömlu
félagana sína, en það var önnur
ferð sem lá fyrir honum.
Elsku Ingunn, Reynir, Óskar og
Sigrún litla. Ég finn sárt til þess
að vera svona langt í burtu frá
ykkur á þessari erfiðu stund. Við
sendum ykkur öllum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Margrét Jónsdóttir
styrkur að vita af henni þar, að
geta komið við í litlu stofunni henn-
ar og þegið hlýjar móttökur þar
sem ekkert var til sparað, því rausn
og höfðingsskapur voru henni í blóð
borin. Hún naut þess að veita og
gaf ævinlega með sérstakri alúð.
Um hveija gjöf var búið af vand-
virkni og smekkvísi og ævinlega
fylgdi með kveðja og árnaðaróskir
ritaðar á vel valið kort. Sérstaklega
er mér minnisstæður vakandi áhugi
hennar fyrir því að bömin okkar
stæðu sig í námi og starfi og mik-
ið gladdi það hana þegar nafna
hennar í Laufási hóf söngnám.
Sagði hún mér eitt sinn frá því,
að það hefði verið draumur sinn,
þegar hún var ung, að læra söng.
Hún hafði mikið yndi af tónlist og
lærði á unglingsárum að spila á
orgel. Tónleika sótti hún jafnan á
Akureyri, þegar hún gat því við
komið og átti sér ófá eftirlætistón-
verk. Hún var menningarsinnuð án
tilgerðar og yfírborðsmennsku, gaf
fagurt fordæmi með einstökum
vöndugleik til orðs og æðis. Það
var okkur hollur skóli að njóta sam-
vista við hana og ég vona sannar-
lega, að börnin mín varðveiti þann
arf, sem felst í því fordæmi, órofa
tryggð, sívökulli umhyggju, sam-
viskusemi, æðruleysi og vamm-
lausu dagfari.
Hún kvaddi þennan heim við
vaxandi vorbirtu; óttalaus og án
hiks mun hún ganga til fundar við
Drottin sinn.
Matthildur Jónsdóttir
í Laufási.