Morgunblaðið - 15.12.1990, Side 71

júlí 1949 gekk hann að eiga eftirlif-
andi konu sína, Kristjönu Berg-
mundsdóttur frá Aðalvík.
Þeirra hjónaband var mjög far-
sælt og saman komu þau sér upp
fallegu heimili hér í Reykjavík. Eign-
uðust þau dætur þijár, Kristínu Sig-
urlaugu, Kolbrúnu, Þórdísi og soninn
Magnús. Síðan komu barnabörnin
sem eru níu. Þau voru honum mikil
gleði, enda var Maggi einhver mesta
bamagæla sem ég hef þekkt þó svo
að hann smástríddi þeim stundum,
þá var það mest til þess að fá þau
til þess að hasast dálítið. Ég veit
ekki um nokkurt barn sem hann gat
ekki hænt að sér.
Næstur var Kristján , fæddur í
Hvammi í Hvítársíðu, 1. júlí 1922.
Þar voru foreldrar okkar í hús-
mennsku það ár. Árið 1923 voru þau
svo í húsmennsku á Fróðastöðum í
sömu sveit og þar fæddist þeim dótt-
ir 3. júlí. Ævinlega hef ég haft hálf-
gert samviskubit gagnvart Kidda
vegna fæðingu minnar, þó að engu
gæti ég þar um ráðið. Því vegna
mín var honum komið í fóstur að
Síðumúla-Veggjum. Fyrst til
skamms tíma vegna þess að á því
sæmdarheimili Brandar og Þuríðar á
Fróðastöðum var margt fólk en tak-
markað húsrými. Það fór þó svo að
þegar foreldrar okkar fluttu suður í
Skorradal vorið 1924 að Kiddi varð
eftir hjá þeim systkinum Ingibjörgu,
Magnúsi og Finni. Ekki fór illa um
hann hjá því góða fólki en samt sakn-
aði hann þess alltaf að vera ekki hjá
okkur. Hrædd er ég um að það hafi
ekki verið foreldrum okkar sársauka-
laust að skilja hann eftir, en þau
voru sárafátæk að fara út í algera
óvissu um framtíðina.
Þegar ég var 13 ára og Kiddi 14
ára, var ég þrjár vikur á Síðumúla-
Veggjum og kynntist þá fyrst þess-
um bróður minum og urðum við þá
strax mjög samrýmd og uppfrá því
miklir vinir. Seinna þegar við systk-
inin vorum samtíða í Hvítársíðunni,
urðum við eins og þrílembingar, óað-
skiljanleg.
Álltaf vildu þeir hafa mig með sér
og ef við vorum saman á balli þá
dönsuðu þeir alltaf fyrst við mig og
mikið öfunduðu sumar kunningja-
konur mínar mig af þessum fallegu
bræðrum mínum. Ef við vorum ekki
saman þá skrifuðumst við á. Ég á
mörg löng og skemmtileg bréf frá
þeim Kidda og Magga.
Kiddi lærði bifvélavirkjun hjá
Ræsi hf. og voru þeir samtímis í
Iðnskólanum, Maggi og hann, og
bjuggu þeir þá saman í litlum bæ
sem hét Litla-Mörk og stóð við
Bræðraborgarstíg.
Kiddi var tvíkvæntur. Fyrri kona
hans var Margrét Valdimarsdóttir,
ættuð af Vestfjörðum. Hún lést eftir
fárra ára sambúð. Þau áttu ekki
böm en Magga átti soninn Baldvin,
sem Kiddi leit alltaf á sem sinn eigin
son og var samband þeirra mjög
gott. Þau Magga fluttu til Sauðár-
króks þegar hann lauk námi og áttu
þeir Baldvin þar heima eftir það.
Kiddi stundaði bifvélavirkjun
fyrstu árin fyrir norðan en sneri sér
síðan að verslunarstörfum og rak um
tíma samkomuhúsið á Sauðárkróki
og síðar um árabil sína eigin verslun.
Sennilega muna Sauðkrækingar
best eftir honum sem leikaranum,
því mörg eftirminnileg hlutverk lék
hann með leikfélagi Sauðárkróks.
Ég trúi að hann hafi verið tilkomu-
mikill sem Skugga-Sveinn svo stór
og svipmikill sem hann var.
Seinni kona hans er Erna Jóns-
dóttir frá Sauðárkróki. Þau eignuð-
ust soninn Kristján Grétar. Það var
mikil hamingjustund er hann fædd-
ist, en þeirra samvistir urðu of stutt-
ar. Bamabömin, börn Baldvins og
Jónu, eru þijú.
Guðbrandur fæddist í Dagverðar-
nesi 11. júlí 1925. Hann var því
tveimur ámm yngri en ég, dálítið
svona litli bróðir til að byija með.
En hann fór svo að fylgja okkur
Magga eftir, bæði í leik og starfi,
því snemma fóru börn þá að sinna
ýmsum störfum fyrir heimilið. Þegar
Maggi var fermdur þá komst hann
1 tölu fullorðinna og var settur í full-
orðlnsverkin, Þá fóruin við Baddi í
snúningana saman. Það var stundum
ekkert grín fyrir litlar manneskjur
að finna kýr i skóginum í Skorradaln-
um eða fara upp á fjall að sækja
hesta. Skemmtilegast þótti okkur
Badda á veturna þegar við fórum út
i hlöðu að leysa hey handa kúnum.
Þá sömdum við framhaldssögu og
MQRGUNBLAÐfÐ LAUGARDAGUR 15, DflSEtylBEIt 1990
M
lékum hana í leiðinni. Eg man hana
nú ekki en hún var mjög spennandi.
Hann hafði mjög gott ímyndunarafl.
í þá daga var ekki hægt að leika sér
nema ímyndunaraflið væri í lagi. Þá
var ekkert útvarp og ekkert sjón-
varp. Helst var að við fengjum hug-
myndir úr bókum, þá gjarnan íslend-
ingasögunum. Ég man að strákarnir
léku Skarphéðin á Bergþórshvoli og
Gunnar á Hlíðarenda og ætluðu mér
að leika Hallgerði. Ég neitaði og vildi
vera Kári. Aldrei man ég eftir að við
værum í vandræðum með frítíma
okkar eða að okkur leiddist.
Baddi var rólegur og ljúfur dreng-
ur en gat verið æði stríðinn stundum.
Þá var um að gera að verða ekki
reiður.
Baddi hafði alla tíð mestan áhuga
á búskap og ræktun. Hann var bú-
fræðingur frá Hvanneyri og vann að
mestu við skurðgröft þar til hann tók
við búi af foreldrum okkar í Dagverð-
arnesi 1963. Þau dvöldu þar hjá hon-
um, faðir okkar þar til hann lést og
móðir okkar þar til hún gat ekki leng-
ur hugsað um heimilið, þá fór hún
út á Akranes. Eftir það bjó hann um
tíma einn, utan þess að hjá honum
voru unglingar á sumrin. Hann var
einstakur maður í umgengni við börn
og unglinga. Hann kenndi þeim til
verka af mikilli þolinmæði og ekki
var hávaðipn eða skammirnar. Svo
var hann líka vinur þeirra. Ég held
að mér sé óhætt að fulyrða að Skarp-
héðinn sonur minn hafi ekki átt ann-
an vin betri en Badda í Dagverðar-
nesi, enda áttu þeir sömu áhugamál.
Guðbrandur giftist Ósk Sigurðar-
dóttur frá Sauðárkróki. Þau slitu
samvistum. Þeirra dóttir er Kristín
Sigurlaug, sem ólst að mestu upp
hjá móður sinni fyrir norðan, en var
oft hjá föður sinum á sumrin. Oft
sagði hann við mig: „Hún er það
eina sem ég á.“
Kristín er gift og á eiiin son, Jón
Óskar.
Fyrir nokkrum árum kom til hans
Sólrún Konráðsdóttir ásamt syninum
Sæþóri og hafa þau veitt birtu og yl
í tilveru hans síðustu árin. Það er
ekki eðli mannsins að vera einn og
hrædd er ég um að Badda mínum
hafi ekki alltaf liðið vel í einverunni,
en samt gat hann ekki slitið sig frá
sveitinni og þeim fagra stað þar sem
við vorum uppalin.
Sólrún og Sæþór, við systumar
viljum þakka ykkur fyrir það öryggi
og hamingju sem þið veittuð honum
síðustu ár ævi hans. Finnst okkur
að þau hefðu mátt vera fleiri.
Þá hef ég lokið þessum fátæklegu
orðum um bræðurna mína þijá sem
mér þótti svo vænt um og sakna svo
mjög. Nú erum við eftir þijú, ég
orðin langelst og svo litlu krakkarnir
sem ég kallaði svo í gamla daga,
Baldur og Þuríður (íða).
Ég ætla ekki að kveðja þá hinstu
kveðju. Þeir verða ljóslifandi í minni
mínu á meðan ég lifi.
Ég þakka þeim samfylgdina.
Sigríður Skarphéðinsdóttir
Við viljum með fáum orðum minn-
ast frænda okkar hans Badda. Minn-
ingarnar hrannast upp í hugann frá
því við vorum í sveit hjá honum sem
unglingar en erfiðara virðist okkur
að koma þeim á blað. Ætlum við þó
að reyna að minnast á það sem okk-
ur er minnisstæðast og hvað okkur
fannst einkenna frænda okkar einna
helst.
Það sem fyrst kemur í huga okkar
er hversu mikill náttúruvinur hann
var. Hann unnni öllum sem lifandi
var hvort sem það var gróður eða
dýr. Þegar við vorum í sveit hjá hon-
um var hann að byija á að rækta
upp græðlinga. Enginn dagur byijaði
hjá honum án þess að hann gætti
að græðlingunum enda döfnuðu þeir
vel. Seinna eftir að við hættum að
koma í sveit á sumrin, fór hann í
skipulagða ræktun á grenitijám en
einmitt nú í ár var hann að hefja
sölu á jólatijám í fyrsta skiptið úr
sínu landi. Dýravinur var hann, sem
sjá mátti á skepnunum hans, sama
hvort það voru kindurnar, hestamir
eða hundurinn, Eitt atvik er og verð-
ur alltaf minnisstætt í hngft okkar.
Það var i sauðburði og ein kindin
var nýbúin að bera en lambið virtist
dautt, en Baddi var ekki á því og
hóf lífgunartilraunir, nuddaði það og
blés i það í tuttugu mínútur og viti
menn, lambið tók við sér. Við bræð-
ur sátum heillengi agndofa yfír þess-
um atburði sem okkur þótti stórkost-
legur.
Baddi hafði ótrulega mikið skop-
skyn eins og allir þeir sem hann
þekktu vissu. Það leið ekki svo dagur
að hann glettist ekki við okkur. í
þessu sambandi minnumst við atviks
er við vorum í fjárhúsunum í sauð-
burðinum og hann spurði annan okk-
ar sem var þá í fyrsta skiptið að
koma í sveit hvað hann teldi að geml-
ingur sem hann benti á væri með
mörg lömb í sér. Nýliðin svaraði að
bragði að gemlingurinn væri með tvö
lömb, því hann var svo mikill um
sig. Baddi bauð honum þá að þreifa
á júgrunum á gemlingnum, sem
reyndist þá vera kollóttur hrútur og
úr varð mikill hlátur hjá okkur öllum
þremur. Fleiri sögur væri hægt að
rifja upp en of langt væri að segja
þær og einnig eru þær svo fengdar
við það augnablik er þær urðu til.
En við bræður munum geyma þær
í hugum okkar sem gull því það er
það sem þær eru.
Við viljum þakka Badda fyrir það
tækifæri sem hann gaf okkur með
því að leyfa okkur að vera í sveit
hjá sér. Hjá Badda var okkur treyst
til verka sama hvort það var á vinnu-
vélunum eða við önnur verk og ef
eitthvar bjátaði á hjá okkur var Baddi
alltaf kominn til að hjálpa. Enn í dag
búum við að þessum tíma, er við
vorum í sveit í Dagverðarnesi.
Að lokum viljum við þakka fyrir
að fá að kynnast manni sem Baddi
var. Minning hans mun ávallt lifa í
hugum okkar.
Einar og Maggi
Kveðja frá kór Hvanneyrarkirkju
Það er aðventa. Á ýmsan veg er
byggðin að búa sig undir komu jól-
anna. Hátíð birtu og gleði er í vænd-
um, söngvar eru æfðir, búizt er til
fagnaðar. Þá er góður granni og fé-
lagi skyndilega kvaddur á brott —
mitt úr önn daganna. Fótmál dauð-
ans fljótt er stigið, segir í sálminum,
og skammdegið sem ljósanna hátíð
megnar jafnan að eyða, herðir tök
sín. Það dimmir í dölum. Þar sem
áður hljómaði söngur, er nú þögnin
ein og skarð rofið.
Guðbrandur bóndi í Dagverðarnesi
í Skorradal hafði sungið með okkur
í kór Ilvanneyrarkirkju um árabil.
Þótt um dijúgan veg væri að sækja,
mætti hann til æfinga og athafna
hvenær sem hann mátti — góður liðs-
maður og traustur félagi.
Söngurinn var eitt af áhugamálum
Guðbrandar. Ræktun jarðar var ann-
að áhugamál hans, og í eðli sínu
náskylt söngnum, sem flestu betur
eflir og ræktar andann. Hann hafði
setið fæðingaijörð sína lengi, ræktað
hana og bætt margvíslega. Frá þess-
um ahugamálum sínum sagði hann
í fróðlegu viðtali í héraðsfréttablað-
inu Borgfirðingi fyrir aðeins fáum
vikum.
Það var á þessari jólaföstu að
Guðbrandur átti von á fyrstu upp-
skeru lundanna, sem hann undanfar-
in ár hafði lagt grundvöllinn að.
Hann hugsaði til framtíðarinnar og
hafði fyrir allmörgum árum hafið
umtalsverða skógrækt á jörð sinni.
Fyrstu trén voru nú vaxin til nytja.
Guðbrandur naut þess að sjá skóginn
sinn vaxa og sanka að sér sólskininu
í Skorradal. Hann mátti þar líta verk
sín með nokkru stolti. En ávaxtanna
fékk hann ekki notið. Skógarteigarn-
ir í Dagverðarnesi munu hins vegar
vaxa og dafna og bera vitni um verk
hans þar og ræktandi hendur. Merk-
in standa þótt maðurinn falli.
Um þessi jól verða söngvarnir í
Hvanneyrarkirkju hljómi snauðari en
áður — blandnir söknuði og trega.
Eldri og yngri söngfélagar í kór
Hvanneyrarkirkju þakka Guðbrandi
frá Dagverðarnesi trausta samfylgd
og góða liðveizlu. Þeir senda öllum
aðstandendum hins látna félaga inni-
legar samúðarkveðjur. Megi boð-
skapur jólanna og birta hækkandi
sólar milda söknuð þeirra og sárah
trega.
Blessuð sé minning Guðbrandar
frá Dagverðarnesi.
KENWOOD
Ný og endurbætt
KENWOOD
CHEF
Aukabúnaður m.a.:
Grænmetiskvörn — Hakkavél
Grænmetisrifjárn — Ávaxtapressa
Verð kr. 17.680
16.800.- staðgr.