Morgunblaðið - 27.08.1991, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. AGUST 1991
33
Salbjörg Eyjólfs-
dóttir - Minning
Fædd 10. júlí 1900
Dáin 20. ágúst 1991
Ég minnist þess þegar ég fyrir
mörgum árum fór á samkomu á
Austurgötu 6, Hafnarfirði, til að
hitta Guðrúnu Jónsdóttur sem bað
fyrir sjúkum. Samkoman var haldin
í litlum sal sem var áfastur við heim-
ili Einars heitins Einarssonar klæð-
skera og konu hans, Helgu hei-
tinnar Þorkelsdóttur. En upphafleg-
ur aðdragandi að samkomuhaldi á
heimili þeirra hjóna var sá að Helga
hafði veikst alvarlega og var að
dauða komin þegar íslenskættaður
trúboði frá Ameríku, Sigurður heit-
inn Sigvaldason, kom á heimili
þeirra og bað Drottin fyrir Helgu
og hún varð alheilbrigð. En náðarg-
jöf heilags anda í þjónustu Sigurðar
var m.a. lækningagáfa.
Þegar Sigurður kom til íslands
stofnaði hann ekki söfnuð eða þ.u.l.
heldur fór hann meðal fólks, seldi
Biblíur og spurði fólk m.a. hvort það
tryði á Guð og bað hann fyrir sjúk-
um, ef þess var óskað. Og þjónustan
í boðun fagnaðarerindisins, bæði
þegar hún var í Hafnarfirði og nú
í Hörgshlíð í Reykjavík, var á sama
hátt að þeir sem sóttu þangað sam-
komur voru ekki innritaðir inn í
sérstakan söfnuð og ekki heldur var
neinn beðinn að leggja peninga til
starfsins. Salbjörg var í forsvari
fyrir hjálparstarfi þjónustunnar og
lét hún þá sem sóttu samkomur vita
hvað væri á döfínni í þeim efnum
og síðan gat fólk gefið til hjálpar-
starfsins ef áhugi var fyrir hendi.
Salbjörg sagði mér frá því að
þegar hún var ung hafi hún frelsast
og gengið í Hjálpræðisherinn og lík-
að þar vel. Starf hennar þar og þjón-
ustan í boðun fagnaðarerindisins
bar góðan ávöxt og var hún hækkuð
í foringjastarf og starfaði hún m.a.
um nokkurt skeið á Seyðisfirði. En
svo vildi til að Salbjörg veiktist af
berklum og var hún iögð inn á Víf-
ilsstaðahælið og kom að því að henni
var varla hugað líf. En er hún frétti
af Sigurði heitnum Sigvaldasyni þá
var Sigurður beðinn að biðja fyrir
Salbjörgu og læknaðist hún alveg
af berklunum.
Eftir að Salbjörg losnaði af hæl-
inu bjó hún hjá Eyjólfi föður sínum
í Hafnarfirði og hélt hún heimili
fyrir hann og eftir að hann missti
heilsuna þá hjúkraði hún honum af
alúð og kærleika meðan hann lifði,
eins og hennar var von og vís. Á
þessum árum hélt Salbjörg barna-
samkomur í Hafnarfirði og hljóta
það hafa verið ánægjulegar og eftir-
minnilegar stundir fyrir börnin að
fá að njóta hógværðar hennar og
kristilegrar umhyggju í uppeldis-
starfinu.
Salbjörg kynntist Guðrúnu Jóns-
dóttur þegar hún var ljósmóðir í
Hafnarfirði og sagði Salbjörg mér
að hún hafí hvatt Guðrúnu að koma
með sér í kristilegu þjónustuná en
Guðrún hafi verið treg til þess og
sagt: Hvernig get ég verið óskipt
með hugann í bæninni til Drottins
jafnhliða því að vera með hugann
bundin hjá þeim konum sem eiga
von á sér? En það kom að því að
Guðrún gaf sig heilshugar að þjón-
ustunni og fór Salbjörg með henni
til þáverandi landlæknis til að skila
leyfisbréfinu. Eftir það fékk Guðrún
þá náðargjöf heilags anda að biðja
fyrir sjúkum og útlista Guðs orð í
nafni Jesú Krists.
Vilborg heitin Björnsdóttir, sem
starfaði lengi með Guðrúnu og Sal-
björgu, sagði mér frá þeirri reynslu
að þegar hún var ung stúlka var
hún að missa sjónina og læknar
búnir að úrskurða að eina vonin
fyrir hana væri að henni yrðu út-
veguð þau sterkustu gleraugu sem
völ væri á. Hún sagði mér einnig
að hún hafi frekar kviðið fyrir að
biðja Guðrúnu um bæn því að venj-
an hafi verið að leita aðeins til
lækna. En Vilborg iæknaðist dá-
samlega fyrir bænir Guðrúnar og
þurfti hún ekki upp frá því að nota
gleraugu.
Guðrún, Salbjörg og Vilborg voru
allar ógiftar konur sem lifðu hrein-
lífi og þjónuðu Guði eftir þeirri náð-
argjöf sem heilögum anda þóknaðist
að gefa þeim. Þær voru allar ein-
huga í þeim vitnisburði að hægt
væri að treysta Jesú Kristi einum
til að lækna öll vor mein á sama
hátt og þegar hann sjálfur gekk hér
um á jörðinni og læknaði alla sem
til hans komu, samanber er Kristur
sagði, Matt. 11-5: „Blindir fá sýn,
haltir ganga, líkþráir hreinsast,
daufir heyra og dauðir upprísa og
fátækum er boðað fagnaðarerindi.
Og sæll er sá, sem ekki hneykslast
á mér.“ „Jesú Kristur er í gær og
í dag hinn sami og um aldir.“ Hebr.
13-8.
Ég gleymi því ekki þegar Sal-
björg var á áttræðisaldri þá fékk
hún svo slæma liðagigt að hún varð
stokkbólgin á höndum og fótum og
gat sig varla hreyft. Hún reyndi að
harka af sér og láta sig ekki vanta
á samkomurnar og ég viðurkenni
að mér leist ekki á blikuna og reyndi
að fara fínt í sakirnar, en þá sagði
Salbjörg við mig: Drottinn sér um
þetta, það hefir aldrei brugðist.
Drottinn hefir alltaf læknað mig,
og það reyndist rétt og það kom
að því að Salbjörg varð heilbrigð
af liðagigtinni.
Salbjörg var ljúf í viðmóti, traust-
vekjandi í tilsvörum á hógværan
máta og hún var einstaklega skiln-
ingsrík kona þegar um vanmátt eða
mannlegan veikleika var um að
ræða. Það kom oftast í hlut Sal-
bjargar að vera við á heimili þeirra
Minning:
Ásta Viðarsdóttir
Fædd 8. október 1953
Dáin 29. júlí 1991
Mig langar að minnast elskulegr-
ar systur minnar, Ástu, með nokkr-
um orðum. Hún var næstelst af
okkur systkinunum sem vorum fjög-
ur, dóttir hjónanna Hildar Andrés-
dóttur og Viðars Björgvinssonar.
Ásta var um margt ólík okkur hinum
bæði í sjón og reynd. Hún var stór-
brotin persóna, stór í lund og hörð
af sér en mátti þó ekki af neinu
aumu vita. Hún var ævinlega hress
og gustaði af henni og hún átti
auðvelt með að sjá skoplegu hliðam-
ar á tilverunni. Samt var hún mjög
hógvær og lítið fyrir að láta á sér
bera enda var fjölskyldan og nán-
ustu vinir henni allt. Hún var forkur
dugleg til allrar vinnu og eftir því
myndarleg í höndunum. Og nú
hrannast upp minningamar, gamlar
og nýjar. Þær eru hver annarri dýr-
mætari, bæði frá því við vorum
krakkar og einnig frá seinni tímum.
Hún flutti fyrst okkar systkinanna
að heiman, enda mjög ung er hún
kynntist manninum sínum, Guðna
Guðlaugssyni. Þau reistu sér bú að
Borg í Þykkvabæ. Fljótlega eignuð-
ust þau soninn Viðar og stuttu
seinna Karel. Fyrir átta ámm kom
svo Atli Már í heiminn. Sem betur
fer var ekki langt að skreppa yfir
í næstu sýslu svo heimsóknirnar
urðu margar á báða bóga. Það var
alltaf mikið tilhlökkunarefni að fá
þau í heimsókn, fyrst að Hvammi
og síðar hingað til Víkur. Það var
líka ávallt gott að koma að Borg
og maður fór þaðan venjulega létt-
ari í lundu en þegar maður kom. I
Þykkvabænum undi Ásta sér vel.
Þar eignaðist hún trausta vini og
mikill samgangur var við tengda-
fólkið.
Lengi neitaði ég að trúa öðru en
að hún næði yfírhendinni í veikind-
unum hræðilegu. Hún barðist hetju-
lega og lét einskis ófreistað til að
ná bata. Hugrekkið og umhyggjan
í erfiðleikunum verður okkur öllum
sem til þekktu minnisstætt. Söknuð-
urinn er mikill og sár, en það er
huggun harmi gegn að nú er hún
laus við allar þjáningarnar. Megi
dugnaður hennar verða okkur sem
eftir Iifum styrkur og hvatning í
framtíðinni. Guð geymi Ástu og
hjálpi að aðlagast nýjum heimkynn-
um. Og ég er þess fullviss að þegar
við hin komum muni hún standa á
„tröppunum" og taka á móti okkur.
Ástarþakkir fyrir allt og allt flyt ég
henni.
Elsku Guðni, Viðar, Karel, Atli,
pabbi og mamma og þið öll hin sem
syrgið nú og saknið, ég bið góðan
guð að vera með ykkur öllum saman
og sefa harminn. Hann blessi einnig
allar góðu minningarnar.
Helga
Við Úlfar og fjölskylda okkar
vottum Guðrúnu innilega samúð og
Rannveigu sem aðstoðaði þær svo
vel. Einnig systkinum Salbjargar og
læt ég Opinberunarbók Jóh. 14-13
hafa síðustu orðin: „Og ég heyrði
rödd af himni sem sagði: Rita þú:
Sælir eru dánir þeir sem í Drottni
deyja upp frá þessu. Já segir and-
inn, þeir skulu fá hvíld frá erfiði
smu.
Ásdís Erlingsdóttir
til að svara í símann þegar fólk
þurfti að biðja Guðrúnu um bænir
og fyrirbænir vegna sjúkleika og
ýmiskonar erfiðleika. Þegar ég
hringdi til þeirra og bað um bænir,
m.a. fyrir mér og mínum, þá kom
það fyrir að Salbjörg svaraði ásamt
uppörvunar- og hvatningarorðum:
Drottinn er ekki seinn á sér! Drott-
inn á ekkert til nema gæði. Síðan
kom: Já! Ég skal láta þetta berast
til Guðrúnar.
Þó að Salbjörg hafi unnið störf
sín með rólegri yfirvegun og æðru-
leysi þá var hún ótrúlega afkasta-
mikil kona á lífsferli sínum. Hún
hafði heimilisstörfin á sinni könnu
ásamt því að svara í símann, annað-
ist matseldina og baksturinn og hún
og Guðrún voru ógleymanlega gest-
risnar og það má segja að hjarta-
hlýja þeirra hafi fyllt allt húsið.
Salbjörg var mikil blómakona og
ræktaði allt grænmeti til heimilis-
neyslu og meðan heilsa hennar
leyfði gekk hún í hús með blaðið
Fagnaðarboðann. Auk blaðsins gáfu
þær út jólakort til að drýgja tekjurn-
ar til hjálparstarfsins sem þær lögðu
rækt við af mikilli kostgæfni, m.a.
fatasendingar og fl. til kóresku
barnanna á sínum tíma og Biblíu-
sendingar til Austur-Evrópu fyrir
milligöngu norska trúboðsins. Og á
seinni árum styrktu þær kristni-
boðs- og hjálparstarf Sally Olsen í
Puerto Rico. En Sally stofnaði þar
barnaheimili fyrir yfírgefín börn
stórborganna og einnig heimsótti
hún fangelsi og gaf föngum Biblíuna
og Nýjatestamentið og boðaði Sally
föngunum frelsi með fyrirgefningu
syndanna í nafni Jesú Krists. En
bæði Sallý Olsen og sr. Wurbrant,
nímenski presturinn, mátu störf
Guðrúnar,. Salbjargar og Vilborgar
mikils og þau gáfu sér tíma þegar
þau ferðuðust til íslands fyrir nokkr-
um árum að koma í heimsókn á
heimili þeirra í Hafnarfirði.
Það hefir verið mikil upplifun og
lífsreynsia fyrir mig að hafa fengið
að horfa upp á trúmennsku þeirra
í starf og þeirrar náðar og miskunn-
ar Drottins sem hefir erfiðað með
þeim í þjónustu þeirra. Þegar ég
segi Guðrúnu að nú sé hún ein eft-
ir af máttarstólpum þjónustunnar
sem ég kynntist fyrr á árum þá
svarar Guðrún að bragði: Það er
enginn einn sem á Drottin.
Elskuleg vinkona mín, Salbjörg
Eyjólfsdóttir, hefur nú verið kölluð
héðan úr heimi og heim.
Hún var jafngömul öldinni, fædd
aidamótaárið, Vestlendingur að
uppruna, átti bernskuárin sín á
Skógarströndinni, þar sem Breiða- _
íjörðurinn blasir við með allri sinni
eyjafjöld og seiðandi dul.
Á Dröngum, þar sem hún óx úr
grasi, hefur löngum þótt gott undir
bú, stuðst jöfnum höndum við land
og sjó. I ævisögu föður hennar, er
hann nefndi „Kaldur á köflum“
kemur þó berlega fram, hve lífsbar-
áttan gat verið harðhnjóskuleg í
upphafi aldarinnar.
Hlunnindajarðirnar útheimtu ár-
vekni og ótrúlega mikla vinnu, ætti
að nýta kosti þeirra og börnin voru
kölluð til verka, um leið og þau
máttu vettlingi valda. Þetta var sú
veröld er blasti við Salbjörgu ungri
og í viðfangsefnum hennar tók hún
örugglega fullan þátt af þeirri sjálf- K
gleymnu ósérhlífni er einkenndi
hana allt til enda.
Hún missti móður sína ung og
auðvitað gerði það allt erfiðara, olli
því, að kaldara varð á Dröngum en
ella hefði orðið. En hvað sem því
líður, þá er víst, að hjartahlýrri
manneskju en hana getur tæpast.
Hjartaylurinn hennar nærðist þá
líka af innilegri trú á Jesúm Krist,
hann sem er kærleikur Guðs holdi
klæddur. Tengsl hennar við hann
voru traust og heil. Hún var hand-
gengin orðinu. Það mótaði viðhorf *
hennar og verk með þeim hætti, að
hún var ótrúlega gjöful þeim öllum
er komust í snertingu við hana, eða
hún náði til. Hún var yfirlætislaus
og lítillát, en vitnisburður hennar
var einarður og afsláttarlaus, birtist
bæði í orði og verki. Margir eiga
því Guði mikið að þakka fyrir hana,
þótt hér verði eigi frekar rakið.
Þessi fáu orð eiga aðeins að tjá
þakkir mínir fyrir það allt, er mér
gafst fyrir meðalgöngu hennar.
Samband mitt við Saibjörgu byggð-
ist í fyrstu á vináttu móður minnar
og þeirra systra í trúnni: Salbjarg-
ar, Guðrúnar og Vilborgar. Ég gekk
inn í þá vináttu og hefi ríkulega
notið, bæði andlega og efnislega.
Salbjörg var háöldruð orðin, en
bar árin sín mörgu af mikill reisn
og það er þakkarefni, að hún þurfti
ekki lengi að búa ósjálfbjarga við
heilsubrest.
„Sælir eru dánir, þeir sem í
Drottni deyja upp frá þessu. Já,
segir andinn, þeir skulu fá hvíld frá
erfiði sínu, því að verk þeirra fylgia
þeim.“ Op. 14, 13.
Blessuð sé minning guðhræddrar
og góðrar konu.
Elín Þorgilsdóttir
Viku hraðnámskeið
í módelstörfum fyrir dömur og herra hefst 4. september. nk.
Ganga og snúningar, sviðsframkoma, Ijósmyndataka, hárgreiðsla og snyrting
Ath.: Aðeins þetta eina námskeið fyrir áramót.
Upplýsingar frá kl. 16-19 í símum 36141 - 687480. Unnur Amgrímsdóttir.