Morgunblaðið - 18.10.1991, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 1991
29
Guðmundur S. Valdi-
marsson - Minning
Fæddur 28. maí 1920
Dáinn 11. október 1991
Mig langar í örfáum orðum að
minnast vinar okkar Guðmundar
Svavars Valdimarssonar, sem lést
á sjúkrahúsi Skagfirðinga 11.
október sl. eftir hetjulegan bar-
daga við illkynja sjúkdóm sem fáir
sleppa lifandi frá.
Guðmundur fæddist að Mið-Mói
í Fljótum 28. maí 1920, sonur heið-
urshjónanna Margrétar Gísladótt-
ur og Valdimars Guðmundssonar.
Ekki staldraði hann lengi við þar
því þaðan fluttu þau þegar hann
var ársgamall að Garði í Hegra-
nesi og bjuggu þar til 1927, en
þaðan kom viðurnefnið Mundi
Valda Garðs, sem allir kannast við
sem til þekkja. Til Sauðárkróks
flutti hann með foreldrum sínum
1927 og bjuggu þau á Skag-
firðingabraut 12 alla tíð síðan.
20. desember 1942 gekk Mundi
að eiga Sigurbjörgu Sigurðardótt-
ur, Boggu, frænku mína frá
Geirmundarstöðum í Sæmundar-
hlíð. Þau hófu búskap fyrst á Skag-
^firðingabrautinni hjá foreldrum
hans en byggðu sér síðan íbúðar-
hús á Bárustíg 3 og fluttu í það
1952 þar sem þau bjuggu síðan.
Mundi vann allan sinn sta'rfsald-
ur hjá Kaupfélagi Skagfirðinga,
byrjaði í Mjólkursamlaginu 16 ára
gamall og keyrði síðan flutninga-
bíl milli Reykjavíkur og Sauðár-
króks, en byijaði að vinna á Bif-
reiðaverkstæði K.S. 1947 og vann
þar til 1. maí 1990.
I áratugi var hann sýningarmað-
ur í Sauðárkróksbíói, og í 23 ár
samfellt sáu þau hjón um rekstur
þess og minnast eflaust margir
þeirra tíma að fara í bíó til Munda
og Boggu.
Mundi var mikill heiðursmaður,
ábyrgur svo af bar og mátti ekki
vamm sitt vita í neinu. Mjög eftir-
sóttur og góður bifvélavirki og
voru þeir ófáir sem vildu láta aðra
fara höndum um bíla sína en hann.
Hjónaband þeirra Munda og
Boggu var einstaklega hamingju-
samt. Aldrei bar þar skugga á og
voru þau einstaklega samhent í
gegnum lífið.
Þau eignuðust tvær dætur.
Margréti Nýbjörgu, búsett á Akur-
eyri, gift Rafni Benediktssyni, þau
eiga einn son, Guðmund Valdimar.
Og Guðlaugu Ingibjörgu, búsett á
Siglufirði, gift Steini Elmari Árna-
syni. Þau eiga þijú börn Fanney,
Grétar Rafn og Sigurbjörgu Hildi.
Ég kynntist Munda fyrst þegar
ég var smápolli heima á Géirmund-
arstöðum. Þá var hann ásamt for-
eldrum sínum og Boggu að heyja
á grundinni niður við veg. Síðan
hefur verið mikið og gott samband
milli flölskyldanna og heimsóknir
tíðar á báða bóga og upp í hugann
koma minningar frá sláturtíðinni
í gamla daga en þá vorum við
Gulli bróðir í fæði og húsnæði hjá
Boggu og Munda á Bárustígnum.
Það var ógleymanlegur tími.
Við í Raftahlíðinni kveðjum
Munda með vinsemd og virðingu
og þökkum fyrir allt.
Elsku Bogga mín, missir þinn
og fjölskyldu þinnar er mikill en
minningin um góðan eiginmann,
föður, tengdaföður og afa lifir þeg-
ar sorgin líður hjá.
Geirmundur Valtýsson
Það haustar að í náttúrunni.
Grösin sölna og falla, laufið á tiján-
um leiftrar í litadýrð á sínum loka-
stundum. Dagarnir styttast og það
kólnar í lofti. Það haustaði einnig
að í lífi Guðmundar Valdimarsson-
ar. Enn einu sinni vann ólæknandi
sjúkdómur hægfara sigur. Þeim
sem til þekktu var auðvitað ljóst
að hveiju dró, svo grátt hafði
krabbinn leikið þennan gjörvilega
mann. Samt sem áður var sem
kólnaði og dimmdi enn meir þenn-
an haustdag þegar það spurðist
að hann væri allur.
Á slíkum stundum sækja minn-
ingamar að. Löngu liðin og hálf-
gleymd atvik standa mönnum ljós-
lifandi fyrir hugskotssjónum, hvort
sem þau tengjast sérstökum at-
burðum eða einungis þeim mörgu
ljósflötum, sem mannleg samskipti
eru samansett af.
Guðmundur fæddist 28. maí
1920 og var því rúmlega 71 árs
þegar hann lést. Fyrir rúmu ári
hafði hann hætt störfum hjá Bif-
reiðaverkstæði Kaupfélags Skag-
firðinga og hafði þá við orð að nú
ætlaði hann að fara að hafa það
gott í ellinni. Forlögin voru ekki á
sama máli. En þegar hann lagði
verkfærin frá sér í síðasta sinn á
verkstæðinu, hafði hann unnið hjá
fyrirtækinu í 52 ár samfleytt. Eng-
inn starfsmaður þess hefur enn átt
jafnlangan, samfelldan starfsferil.
Ber þó þess að geta, að fjölmargir
starfsmenn þess hafa átt og eiga
áratuga störf að baki.
Guðmundur Valdimarsson verð-
ur minnisstæður þeim sem kynnt-
ust honum. Bæði var að hann var
glæsilegur á velli, hár og herða-
breiður, svipurinn hreinn og ein-
arðlegur, en ekki síður hitt að sjálf
manngerðin var í sama mót steypt.
Hann var hreinn og beinn, sagði
sína skoðun umbúðalaust en laust
við alla meinfýsi og háreysti.
Guðmundur var orðlagður verk-
maður í iðn sinni og raunar í hveiju
Minning:
Pálmi H. Ágústsson
Fæddur 12. desember 1911
Dáinn 8. október 1991
1 gær var jarðsettur frá Þjóð-
kirkjunni í Hafnarfirði, Pálmi Helgi
Ágústsson kennari. Pálmi fæddist
í Narfakoti í Njarðvíkum 12. des-
ember 1911. Foreldrar hans voru
hjónin Sigríður Jónsdóttir frá Rút-
staða-Suðurkoti í Flóa, og Friðrik
Ágúst Pálmason frá Hvammi í
Langadal A.-Hún.
Okkur barnabörnunum í Álfa-
berginu, langar að minnast hans
með nokkrum fátæklegum orðum
á kveðjustund. Minningar streyma
fram og spurningar vakna. Kemur
hann afi ekki aftur til okkar á
pallinn og kætist yfir gróðrinum í
garðinum, eða ekur með okkur upp
í landið við Kaldárselsveg?
Við ætluðum svo sannarlega að
halda upp á áttatíu ára afmælið
með honum afa, þann 12. desemb-
er næstkomandi, en margt fer
öðruvísi en ætlað er.
Nú er okkur efst í huga þakkir
til drottins, fyrir það að hafa gefið
okkur Pálma afa, sem kenndi okk-
ur svo margt, þó eitt sé öðru frem-
ur, að sælla er að gefa en þiggja.
Afi hafði mjög gaman af söng, og
bað okkur börnin oft að syngja
fyrir sig, og á sat hann afi í stóln-
um sínum og sló taktinn með. Þó
svo að hann afi væri síðustu
mánuðina á hjúkrunarheimilinu
Sólvangi, fylgdist hann vel með
öllu og bað hana ömmu að setja
áfram frímerki í möppurnar okkar
barnanna. Frímerkin munum við
geyma um ókomin ár, það vissi
hann afi best. Hann afi átti svo
gott að hafa hana ömmu við hlið
sér allt til hinstu stundar.
Góðar minningar um afa mun-
um við geyma, og við vitum að vel
héfur verið tekið á móti honum á
því er hann tók sér fyrir hendur.
Hann var afar verkhygginn, laginn
og velvirkur og hvert það verk er
hann tók að sér var fljótt og vel
af hendi leyst. Snyrtimennska hans
var einnig orðlögð og allt í kringum
hann á vinnustaðnum var hreint
og fágað, þrátt fyrir að iðngrein
hans sé almennt talin óþrifaleg.
Trúmennska hans við fyrirtækið
var eintök og ungum mönnum er
hófu störf með honum og undir
handleiðslu hans þótti ekki ónýtt
að hafa hann sem fyrirmynd.
Samstarfsmenn, vinir og félagar
kveðja hér þann sem aldrei brást
trausti nokkurs manns. Sigur-
björgu, dætrum, tengdasonum og
barnabörnum er vottuð innileg
samúð.
Guðbr. Þorkell
Guðbrandsson
Rúmlega sjötugur leggur vinur
minn Guðmundur Svavar Valdi-
marsson upp í sína óumflýjanlegu
ferð, til starfa á nýjum vettvangi
og mun þar sem hér flytja með sér
kærieika, góðsemi og fórnfýsi.
Ekki man ég fyrir víst hvað það
var sérstaklega sem batt okkur
vináttuböndum sem unglinga.
Sennilega var það skátafélagið, en
þar vorum við báðir virkir og áttum
góðar minningar frá þeim árum.
En fleira kom til, og fann ég hjá
móður minni áð hún gladdist yfir
okkar vináttu þó ekki væri beinlín-
is um það rætt. Ekki var mér síður
vinátta hans dýrmæt þegar ég
dvaldist um árabil erlendis. Þá var
ég ávallt með hann í þeirri heim-
þráar ímynd sem ég byggði upp
af Króknum. Raunar var ég líka
búinn að festa honum konu, sem
rétt reyndist þegar heim kom. En
20. desember 1942 gekk hann að
eiga æskuvinkonu okkar beggja,
Sigurbjörgu Gunnlaugu Sigurðar-
dóttur frá Geirmundarstöðum í
Sæmundarhlíð. Vart er hægt að
minnast Guðmundar án þess, í
upphafi þessarar greinar, að geta
hennar, en svo samofið var þeirra
líf að einstætt er og til eftirbreytni.
Foreldrar Guðmundar voru
Margrét Gísladóttir og Valdimar
Guðmundsson, þau fluttust frá
Mið-Mói í Fljótum, að Garði í
Hegranesi og þaðan þegar Guð-
mundur var sjö ára til Sauðárkróks
og áttu þau þar heima upp frá
því. Var hús þeirra lengst af fyrsta
húsið á vinstri hönd þegar komið
var í bæinn. Nú er það næsta hús
norðan Búnaðarbankans.
Mundi og Bogga, eins og við
innfæddir Króksarar köllum þau,
byggðu „suður á mölum”, á Báru-
stíg 3 og þangað var gott að koma.
Aldrei var svo komið á Krókinn
að ég og fjölskylda mín kæmum
ekki við á Bárustíg 3. En vinátta
mín við Munda og Boggu gengur
í ættir. Móðir Munda og móðir
mín voru vinkonur og skrifuðust
þær á eftir að móðir mín fluttist
af Króknum. Vinátta þeirra hjóna
fluttist strax til minnar konu þegar
ég kvæntist og síðan til barna
okkar tengdabarna og barnabarna.
Nú verður skarð fyrir skildi í norð-
urferðum framtíðarinnar.
Eftir áratuga vináttu fer ekki
hjá því að margs er að minnast,
þær minningar er ljúft að geyma.
Þær verða ekki raktar hér, en að-
eins drepið á tvær ferðir sem við
tveir fórum saman til Kaupmanna-
hafnar, fyrir allnokkrum árum til
að reka mál hans. Þá fékk ég enn
eina sönnun þess hversu einstakur
maður Guðmundur var. Gegnvand-
aður, úrræðagóður, ákveðinn og
skjótur að taka ákvarðanir. Báðar
þessar ferðir heppnuðust hið besta
og ég var þakklátur fyrir að hafa
kynnst enn einni hlið þessa ágæta
vinar.
Dýrðlegu sumri er lokið og
haustið komið með sína litadýrð,
sem boðar breytingar á lífskeðj-
unni og upprisu að vori. Mér finnst
þetta táknrænt, Mundi „er ekki
dáinn heldur sefur hann”, og kem-
ur til starfa „Guðs um geim.”
Við hjónin og fjölskylda okkar
sendum þér, Bogga mín, og fjöl-
skyldu þinni, innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að styrkja
ykkur öll.
Ottó A. Michelsen
Jarðarför Guðmundar fer fram
frá Sauðárkrókskirkju laugardag-
inn 19. október.
Minning:
*
Karl Oskar Jónsson
Ingibjörg, reyndist alltaf einn besti
vinur hans og á hún þakkir skilið.
Karl giftist 8. júní 1935 Huldu
Pálsdóttur frá Akureyri og lifir hún
mann sinn.
Einlægar samúðarkveðjur til
Huldu, vina og afkomenda frænda
míns.
Hansína J. Traustadóttir
Fæddur 4. júní 1911
Dáinn 9. október 1991
I dag er föðurbróðir minn, Karl
Oskar Jónsson, borinn til hinstu
hvíldar, frá Fossvogskirkju kl.
13.30.
Karl var fæddur í Reykjavík 4.
júní 1911. Foreldrar hans voru
Jensína Teitsdóttir ættuð frá Álfta-
nesi og Jón Erlendsson frá
Hreiðurborg á Eyrarbakka. Karl
var á þriðja ári þegar fjölskyldan
fluttist til Vestmannaeyja, þá
höfðu þaueignast annan dreng,
Trausta og í Vestmannaeyjum
fæddist dóttirin Jensína.
Jón var skipstjóri í Vestmanna-
eyjum í 14 ár. Þau byggðu sér þar
hús sem Hjalteyri heitir og voru
ævinlega kennd við það nafn. Hafði
Karl alltaf góðar minningar frá
æskuárunum í Eyjum, og eignuð-
ust þau systkinin þar marga af
sínum bestu vinum.
Árið 1927 fluttist fjölskyldan til
Reykjavíkur. Karl fór þá til náms
í Samvinnuskólann.
Á síldarárunum ráku þeir bræð-
urnir saman síldarsöltunarstöð á
Siglufirði í nokkur sumur. Karl var
lengi við útgerð og var m.a. for-
stjóri fyrir Garði hf. í Sandgerði í
13 ár. Var hann í hreppsnefnd og
mörgum öðrum trúnaðarstörfum á
þeim tíma sem hann bjó í Sand-
gerði. Þá réðst hann til SÍS sem
fískeftirlitsmaður í nokkur ár. Þá
tekur hann á leigu Hraðfrystihúsið
á Vopnafirði og rekur það í 3 ár,
síðan byggir hann upp, ásamt son-
um sínum síldarsöltunarstöð þar
og reka þeir hana í nokkur ár.
Hann gekk í Oddfellowregluna
ungur maður.
Karl eignaðist fimm börn, elst
var jensína Fanney, sem Iést fyrir
nokkrum árum, Jón Trausti, örn,
Eygló og Gunnvör. Kona Arnar,
æðri tilverustigum, þökk sé guði.
Elsku amma Helga. Við biðjum
algóðan guð að vera með þér, og
gefa okkur öllum styrk á kveðju-
stund.
Blessuð sé minning afa.
Guðlaug
Birting cifmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til-
vitnanir í ljóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning-
argreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.