Morgunblaðið - 15.01.1992, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. JANUAR 1992
27
Minning:
Birgir Guðjónsson
slökkviliðsmaður
Fæddur 15. júní 1937
Dáinn 3. janúar 1992
Við sem verðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að fæðast í þennan heim
vitum aðeins eitt með vissu að héðan
munum við hverfa, en hvenær? Það
er undir skapara okkar komið.
Starfsfélagi minn síðastliðin 28
ár, Birgir Guðjónsson, hvarf yfir
móðuna miklu 3. janúar síðastliðinn.
Við Birgir komum til starfa hjá
Slökkviliði Reykjavíkur 1. júní 1964
sem sumarstarfsmenn, reyndar ekki
á sömu vakt en við vissum hvor af
öðrum, báðir vorum við úr Vestur-
bænum, hann reyndar aðeins eldri
en ég og þess vegna lágu leiðir okk-
ar ekki saman í skóla eða á ungl-
ingsárum. En eftir að við hófum
störf í Slökkviliði Reykjavíkur þá var
það fyrst og fremst starf okkar í
blíðu og stríðu sem tengdi okkur.
Ég ætla ekki að reyna telja upp
alla þá erfiðu bruna og sjúkraflutn-
inga er við glímdum við saman, all-
oft sigruðum við „rauða hanann" ef
oft töpuðum við, ekki lét Birgir það
á sig fá heldur hélt sínu létta skapi
þótt á móti blési. Ég og aðrir starfs-
menn Slökkviliðs Reykjavíkur eigum
margar góðar minningar um Birgi
þau ár sem við fengum að starfa
með honum. Birgir var ekki mikill
félagsmálamaður, eins og við köllum
það sem lifum og hrærumst í félags-
málapólitík, en honum stóð ekki á
sama hvernig farið var með málefni
brunavarða. Síðasti fundur er við
Birgir sátum saman var aukaþing
landssambands slökkviliðsmanna
haldið á slóðum er hann unni mjög
mikið en það var á Flúðum nú í
nóvember síðastliðnum. Ekki langt
frá Flúðum áttu þau hjónin sér sælu-
reit en þar reistu þau sér sumarhús.
Þessi staður var Birgi mjög hug-
stæður og ekki spillti það fyrir að
stutt var að heimsækja soninn niður
að Flúðum. Ekki var ég heimagang-
ur hjá þeim hjónum en í þau skipti
er ég kom á þeirra heimili var tekið
á móti mér og öðrum með höfðings-
skap og veit ég að undir það taka
margir af mínum samstarfsmönn-
um.
Ég og aðrir félagar Birgis í Bruna-
varðafélagi Reykjavíkur þökkum
honum fyrir samfylgdina um leið og
við sendum Ástu og öðrum aðstand-
endum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ármann Pétursson,
formaður BR.
Vinur okkar og félagi Birgir Guð-
jónsson hefur kvatt þennan heim
aðeins 54 ára gamall. Hann hefur
sl. 7 ár barist við sjúkdóm sem svo
margir hafa orðið að lúta í lægra
haldi fyrir.
Aldrei kvartaði hann yfir sínum
veikindum né vantaði mikið í vinnu
og lýsir það vel persónu hans.
Birgir hóf starf á Slökkvistöð
Reykjavíkur 1. júní 1964 og var all-
an sinn starfsferil á C-vakt, utan
síðasta ár er hann var dagmaður.
Mjög gott var að vinna með hon-
um og var hann boðinn og búinn
að taka öll þau störf að sér sem
hann var beðinn um, og er það mik-
ilsvert í starfi þar sem ótrúlegustu
hlutir geta komið upp.
í sjúkraflutningum kunni hann
vel við sig, þá hitti hann mikið af
fólki, enda félagslyndur maður og
hjálpsamur mjög ef svo bar undir.
Birgir var lítið fyrir að trana sér
fram en var afskaplega traustur
maður og það sem hann tók sér
fyrir hendur gerði enginn betur.
Við félagar hans á vaktinni minn-
umst margra góðra stunda með
Birgi og þá ekki síst er þau hjón
Birgir og Guðrún Ásta buðu okkur
austur að Flúðum eina helgi fyrir
nokkrum árum en þar áttu þau sum-
arhús.
Þar fengum við höfðinglegar mót-
tökur eins og þeirra var von og vísa
og hugsað var fyrir öllu svo okkur
gæti liðið sem best. Birgir bar sterk-
ar taugar til Flúða og vildi hann
vera þar yfir jólahátíðina hjá syni
sínum sem þar býr nú.
Fluttum við hann þangað en þá
var hann orðinn mjög veikur. Það
var svo 2. janúar er við vorum að
flytja hann í geislameðferð að hann
vildi koma við á Slökkvistöðinni og
heilsa upp á okkur vaktfélagana.
Ekki grunaði okkur þá að þetta
væri hinsta sinn sem við sæjum
hann. En minningin um góðan dreng
mun alltaf lifa á meðal okkar.
Eiginkonu hans Guðrúnu Ástu
Þórarinsdóttur og öðrum aðstand-
endum vottum við okkar dýpstu
samúð.
C-vakt Slökkviliðsins,
Björn Gíslason.
Mig langar fyrir hönd fjölskyld-
unnar í Forsæti II að minnast með
fáum orðum Birgis Guðjónssonar
sem lést á Borgarspítalanum 3. jan-
úar eftir mikil veikindi.
Það duldist okkur ekki að veikindi
hans voru alvarleg og höfðu leikið
hann hart í nokkur ár. En með sínum
einstaka viljastyrk, góðu skapgerð,
dugnaði og þekkingu í baráttunni
við sjúkdóm sinn, tókst honum ætíð
að fá mann til að trúa að hann
myndi sigra. Kallið kom því kannski
nokkuð á óvart.
Ekki síst þess vegna er harmurinn
sár og erfitt að sætta sig við að enn
skuli svo ótímabært skarð hoggið í
þessa fjölskyldu.
Birgir var vel gerður, einstaklega
skapgóður, hlýr, glaðlegur og já-
kvæður og vildi alls staðar láta gott
af sér leiða.
Dugnaður og vinnusemi var líka
eitt af hans séreinkennum og minn-
umst við systkinin og foreldrar okk-
ar þess er hann kom að Forsæti í
gegnum árin, að varla var hann
búinn að heilsa þegar hann var orð-
inn þátttakandi í hinu daglega lífi í
sveitinni, hvort sem það var í fjós-
inu, á túninu eða kartöflugarðinum
og með sinni glaðværð skapaði hann
alltaf gott andrúmsloft. Það var okk-
ur mikið tilhlökkunarefni þegar von
var á Birgi og Ástu frænku í heim-
sókn því í þessu öllu voru þau sem
einn maður.
Fyrir þessar minningar og alla
samfýlgd við Birgi viljum við þakka
þegar sú staðreynd blasir við að
hann er horfinn okkur til annarra
heimkynna.
Birgir starfaði sem brunavörður
hjá Slökkviliði Reykjavíkur frá 1.
janúar 1967 til dauðadags og átti
þar trygga og góða samstarfsmenn.
Birgir giftist 1959 eftirlifandi konu
sinni Ástu Þórarinsdóttur og eignuð-
ust þau 1 son, Guðjón, garðyrkju-
fræðing, sem giftur er Helgu Karls-
dóttur og eiga þau 3 börn. Þau búa
að Meluin á Flúðum, Hrunamanna-
hreppi. Fóstursonur Birgis, Guðbjörn
Þór (Bubbi), hagfræðingur, hefur
verið búsettur í Svíþjóð í mörg ár
og er kona hans Inger og eiga þau
2 börn.
Birgir bjó lengst af sínum búskap
í Hjallabrekku 28 í Kópavogi, þar
sem þau hjón reistu sér fallegt og
myndarlegt heimili. Voru þau mjög
samhent í að gera það allt sem best
úr garði úti sem inni. Þangað hefur
alltaf verið gott að koma og þiggja
hressingu eða gistingu ef þurft hef-
ur. Alltaf eins og að koma heim.
Þau byggðu sér einnig sumarbústað
nálægt Flúðum og voru þar mikið.
Það var yndi Birgis að vera í nálægð
við Guðjón og Helgu og barnabörnin
og rétta þeim hjálparhönd.
Þar fékk hann einnig að eyða síð-
ustu jólunum sínum að eigin ósk,
með aðstoð fjölskyldunnar.
En vegna fjarlægðarinnar við
Bubba og fjölskyldu urðu samskiptin
minni en hugur stóð til seinni árin.
Það varð að láta nægja símasam-
band og heimsóknir annað slagið.
Elsku Ásta, Guðjón, Bubbi og fjöl-
skyldur. Missir ykkar er mikill en
megi minningin um góðan dreng
gefa ykkur von og styrk.
Við minnumst Birgis öll sem ein-
lægs fjölskylduvinar og biðjum Guð
að blessa minningu hans.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
F.h. fjölskyldunnar,
Guðbjörg Þ. Gestsdóttir.
Mig langar hér með nokkrum fá-
tæklegum orðum að minnast fyrr-
verandi vinnufélaga míns á Slökkvi-
stöðinni í Reykjavík, Birgis Guðjóns-
sonar, sem kvaddi þennan heim eft-
ir baráttu við illvígan sjúkdóm, í
raun á besta aldri en Birgir var
fæddur 15. júní árið 1937.
Við Birgir vorum vaktfélagar á
C-vakt slökkvistöðvarinnar, samfellt
í um sextán ár.
Birgir var traustur vinnufélagi,
sem vann störf sín af kostgæfni og
alúð. Hann reyndi aldrei að upphefja
sjálfan sig á annarra kostnað og
sóttist ekki eftir metorðum en lagði
metnað sinn í að leysa þau vanda-
mál, sem slökkviliðsmenn standa svo
oft frammi fyrir, af samviskusemi
og öryggi. Hann lagði aldrei illt til
nokkurs manns svo ég heyrði, öll
þau ár, sem við unnum saman.
Birgir var hraustmenni og taldi
ekki eftir sér að taka þyngri endann
á körfunni í erfiðum sjúkraflutning-
um, ég minnist þess með þakklæti.
Foreldrar Birgis voru Guðjón
Bjarnason slökkviliðsmaður í
Reykjavík og Arnbjörg Sigurðar-
dóttir. Guðjón er látinn fyrir alllöngu
síðan.
Árið 1959 kvæntist Birgir eftirlif-
andi konu sinni Ástu Þórarinsdóttur
og sama ár eignuðust þau son, Guð-
jón, sem nú er einn af stærri garð-
yrkjubændum á Flúðum, auk þess
að vera einn af máttarstólpum
slökkviliðsins þar. Guðjón er kvænt-
ur Sigríði H. Karlsdóttur og eiga
þau 3 börn. Fyrir átti Ásta son,
Guðbjörn Þór Pálsson, sem er rekstr-
arhagfræðingur, búsettur í Svíþjóð,
kvæntur sænskri konu, Inger Bene-
feld, og eiga þau 2 böm.
Birgir og Ásta byggðu einbýlishús
í Hjallabrekku 28 í Kópavogi og
seinna sumarhús í Hrunamanna-
hreppi nálægt Flúðum. Þau vom
alla tíð mjög samhent um að skulda
engum neitt. Starf slökkviliðsmanna
hefur löngum verið lélega launað.
Birgir vann því alla tíð aukavinnu á
frívöktum eins og við var komið,
fyrst byggingavinnu, mest við múr-
verk og síðar við viðgerðir á björgun-
arbátum fyrir skip hjá Gúmmíbáta-
þjónustunni hf.
Með virðingu kveðjum við hjónin
Birgi Guðjónsson og vottum Ástu
og öðrum aðstandendum, okkar
dýpstu samúð.
Guðmundur P. Bergsson,
Gerður Daníelsdóttir.
Föstudaginn 3. janúar barst okkur
starfsfólki slökkviliðs Reykjavíkur
andlátsfregn starfsbróður okkar
Birgis Guðjónssonar. Ekki kom hún
okkur beinlínis á óvart en samt vor-
um við óviðbúnir henni, því daginn
áður heimsótti Birgir okkur á
slökkvistöðina stutta stund. Lá vel
á honum þrátt fyrir alvarleg veik-
indi. Þetta er dæmigert íyrir Birgi.
Aldrei kvartaði hann svo ég heyrði
öll þau ár sem ég vann með honum
á slökkvistöðinni. Þó var hann ör-
ugglega oft illa haldinn vegna sjúk-
leika. Birgir var hetja hversdagsins
af gamla skólanum. Birgir gekk
hljóðlega um sali. Hann hvorki skellti
hurðum né öskraði hátt.
Birgir Guðjónsson var fæddur í
Reykjavík, sonur hjónanna Add-
bjargar Sigurðardóttur og Guðjóns
Bjarnasonar. Sem barn ólst hann
upp í Vesturbænum í nágrenni við
gömlu slökkvistöðina í Tjarnargötu,
en þar starfaði faðir hans í rúm 20
ár fyrir slökkviliðið. Ásamt konu
sinni, Ástu, skóp Birgir glæsilegt
heimili með iðni, ráðdeild og dugn-
aði.
Birgir hóf störf á slökkvistöðinni
1. júní 1964 og starfaði hér allt þar
til hann lést 3. janúar. Hann á því
langan og farsælan feril að baki í
þjónustu við borgarbúa, bæði við
slökkvistörf og sjúkraflutninga.
Lengst af var hann slökkviliðsmaður
á C-vaktinni en síðasta árið var hann
í dagvinnu og sinnti þá ýmiskonar
erindrekstri fyrir stofnunina. Við það
jukust samskipti mín við Birgi í dag-
legu starfi. Ég tel mig tala fyrir
hönd allra starfsmanna Slökkvi-
stöðvarinnar er ég minnist með
söknuði, glaðværðar hans og hjálp-
semi. Væri Birgir beðinn bónar var
svarið yfirleitt „Hafðu ekki áhyggj-
ur. Ég sé um þetta.“
Fyrir hönd slökkviliðs Reykjavík-
ur votta ég aðstandendum hans
dýpstu samúð okkar á þessari stund.
Birgi sendum við okkar hinstu
kveðju.
í fógru veðri flestir reyna
ferð að byija’ á landi’ og mari,
til ljóssins er og leiðin beina
að líða burt á sólar ari,
og dauða’ á stundu dýrmætt er
að drottins auga hlær við mér.
(Andlátsbæn, Grímur Thomsen.)
Hrólfur Jónsson slökkvi-
liðsstjóri í Reykjavík.
Þegar ég kynntist Birgi fyrst fyr-
ir rúmu ári kom mér samstundis í
hug að þar væri drengur góður. Mér
leið vel í návist hans og fann fyrir
vináttu sem sjaldan gerist svo um-
svifalaust. Þann tíma sem við störf-
uðum saman þegar hann var á vakt-
inni á markaðsdögum í Kolaportinu
voru þau ófá skiptin sem hann gerði
mér glaðan dag með björtu viðmóti
sínu og rósemdar brosi sem var hon-
um svo eiginlegt.
Birgir rækti starf sitt með miklum
ágætum en var einnig alltaf fús til
að hjálpa okkur í erfiðum málum sem
ekki heyrðu beint til starfssviðs hans
sem eldvarnareftirlitsmanns. Hann
hafði hæfileika til að miðla málum
og hjálpa fólki þannig að allir gætu
vel við unað og litlu börnin sem urðu
viðskila við foreldrana áttu þar hauk
í horni.
Mér eru líka minnisstæðar stundir
okkar yfir kaffibollum á kaffistof-
unni þar sem hann hafði alltaf gotl
um allt og alla að segja. Birgir var
ekki málglaðastur manna en hann
hafði ríka samúð, sagði skemmtilega
frá og virtist alltaf sjá björtu hliðarn-
ar á lífinu. Þegar Birgir þurfti að
hætta vöktum stuttu fyrir jól vegna
veikinda sinna kom mér það mjög á
óvart því mér hafði aldrei dottið í
hug að nokkuð amaði að honum.
Starfsfólk Kolaportsins hefur
saknað nærveru hans og við vorum
harmi slegin að heyra af svo skyndi-
legu fráfalli hans. Við höfðum alltaf
reiknað með og vonast til að sjá
hann sem allra fyrst á vaktina aftun.
Fyrir hönd okkar í Kolaportinu
vil ég votta fjölskyldu Birgis okkar
innilegustu samúð. Við vitum að
missir þeirra er mikill.
Jens Ingólfsson.
í dag kveð ég bróður minn, Birgi
Guðjónsson, brunavörð, sem andað-
ist þann 3. janúar sl. eftir hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm. Birgir
fæddist 15. júní 1937, sonur hjón-
anna Guðjóns Birgissonar, bruna-
varðar, sem er látinn, og Addbjargar
Sigurðardóttur. Hann var elstur
fímm systkina sem öll lifa, en þau
eru í aldursröð: Hafsteinn, Reyniiv
Sigrún og Helga Marín. Eftirlifamfr
kona hans er Guðrún Ásta Þórarins-
dóttir og áttu þau einn son, Guðjón.
Ásta átti fyrir einn son, Guðbjörn
Þór, og gekk Birgir honum í föður-
stað. Guðjón býr á Melum í Hruna-
mannahreppi og er kvæntur Sigríði
Helgu og eiga þau þijú börn, Sigr-
únu, Guðrúnu og Birgi. Guðbjörn
Þór býr nú í Svíþjóð og er kvæntur
Inger Benefeld og eiga þau tvö börn,
Karl Kristján Þór og Ástu Ewu
Kristínu. I síðustu heimsókn minni
til bróður míns sagði hann: „Er ég
ekki ríkur?“ og hélt á myndum af
barnabörnunum sínum fimm og
geislaði allur. Með þessum fátæku
orðum vil ég þakka honum sam-
fylgdina í gegnum árin sem gleym-
ast aldrei.
Ég votta hans nánustu mína
dýpstu samúð því ykkar er missirinn
mestur. Megi algóður Guð veita ykk-
ur styrk í sorg ykkar.
Blessuð sé minning hans.
Sigrún Guðjónsdóttir.
Kveðjuorð:
*
Krisljón Arnason
Fæddur 17. september 1901
Dáinn 4. janúar 1992
Nú er hann elsku afi okkar dá-
inn. Upp í huga okkar koma allar
þær ánægjustundir sem við áttum
hjá afa og ömmu í Stóragerði. Þang-
að var svo gott að koma, þar ríkti
svo mikil ást og hamingja og þau
virtust alltaf hafa nægan tíma fyrir
okkur barnabörnin. Afi gat setið
með okkur tímunum saman og sagt
okkur frá því hvernig lífið var þegar
hann var ungur og hann reyndi að
gera okkur grein fyrir því hvað allt
hefði breyst síðan þá. Það var líka
ósjaldan sem við settumst niður við
borðstofuborðið með afa og ömmu
og þau kenndu okkur hin ýmsu spil,
svo sem marías og hjónasæng og
höfðum við systurnar mjög gaman
af. Það er okkur líka í fersku minni
að þegar við fórum niður í miðbæ
þá var það rúsínan í pylsuendanum
að heimsækja afa í vinnunni og þá
var hann nú fljótur að finna til gos
og súkkulaði handa stelpunum sín-
um.
Hann afi var orðinn áttræður
þegar hann hætti að vinna en hann
sat nú aldeilis ekki aðgerðalaus
þrátt fyrir það heldur fann sér ýmis-
legt til dundurs. Hann hafði gaman
af að lesa og því varð það honum
mikill missir þegar sjóninni fór að
hraka.
Afi var orðinn gamall maður og
lasburða en amma stóð eins og klett-
ur við hlið hans, hjúkraði honum
og hjálpaði, þar til yfir lauk. Nú
hefur hann hlotið hina eilífu hvíld í
Guðsríki.
Við þökkum afa fyrir allar yndis-
legu stundirnar sem við áttum sam-
an.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson: 16, 36 ljóð.)
Elsku amma, missir þinn er mik-
ill og við biðjum góðan Guð að
styrkja þig í þessari miklu sorg.
Inga Þóra og Guðný.