Morgunblaðið - 11.04.1992, Blaðsíða 43

43
-MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. APRÍL 1992
Guðrún Sigurðar-
dóttir - Minning
Fædd 17. október 1902
Dáin 3. apríl 1992
Þegar þú ert hryggur
skoðaðu þá huga þinn
og mundu, að þú grætur
vegna þess sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum)
Hún amma er dáin.
Það er ekki auðvelt að setjast nið-
ur og skrifa um hana minningar-
grein, því það er af svo mörgu að
taka þegar litið er yfír farinn veg.
Öll brosin, faðmlögin, glettnin og
jafnvel snuprurnar, allt verður þetta
að perlum í minningasjóðnum.
Að koma heim á Hofsós til ömmu
og afa var alveg nauðsynlegt fyrir
sálina, a.m.k. einu sinni á ári. Ekki
fannst manni vera komið sumar fyrr
en komið var á Kárastíginn, í þetta
yndislega hús, og njóta þess að þau
umvefðu mann með allri sinni ást
og hlýju. Finna ilminn af kleinunum,
gyðingakökunum og öllu hinu góð-
gætinu sem hún amma var alveg
snillingur í að galdra fram og hennar
húsmóðurlega eðli sagði að við fengj-
um aldrei nóg af.
Oft kváðu við hlátrasköll í eldhús-
inu, sér í lagi þegar afi var í essinu
sínu.
Pjölskyldustærð var í þeirra aug-
um mjög teygjanlegt hugtak, því að
hjá þeim var ætíð pláss fyrir einn
enn.
Þegar afi var fallin frá bjó amma
ein í húsinir sínu því hvergi annars
staðar vildi hún enda sína ævi.
Hún dó eins og hún lifði, með reisn.
Það er einkennilegt að vita ^ð nú sé
þessum kafla í lífi okkar lokið. Nú
stendur engin amma á tröppunum á
Kárastígnum þegar við komum og
engin amma gengur með okkur út
að hliði og veifar okkur þegar við
förum. En minningarnar lifa.
Ég veit að amma hefur átt góða
heimkomu. Þar hafa staðið afi, Jón
og Hafsteinn og boðið hana vel-
komna heim.
Hvíli elsku amma í friði og hafi
hún þökk fyrir allt.
Þó að margt hafi breyst síðan byggð var
reist
geta börnin þó treyst sinni íslensku móður.
Hennar auðmjúka dyggð, hennar eilífa
tryggð
eru íslensku byggðanna helgasti gróður.
Hennar fórn, hennar ást, hennar afl til að
þjást
skal í annálum sjást, verða kynstofnsins
hróður.
Oft mælir hún fátt, talar friðandi og lágt.
Hinn fórnandi máttur er hljóður.
(Davíð frá Fagraskógi)
Gunný, Dúdda
og Hafsteinn.
Nú er hún amma á Hofsósi dáin
eftir tæplega vikudvöl á sjúkrahúsinu
á Sauðárkróki. Það er jú alltaf sárt
að missa þann sem manni þykir
vænt um, en þegar viðkomandi fær
að fara á þann hátt sem hann hefur
óskað heitast er það auðvitað huggun
harmi gegn.
Frá því ég man eftir mér hef ég
farið á Hofsós á hveiju ári fyrir utan
tvö sumur, þau sumur fannst méi'
aldrei líða. Sem barn dvaldi ég alltaf
allt sumarið hjá ömmu og afa á
Hofsósi, þetta voru bestu stundir
æsku minnar, að fá að vera svona
mikið hjá þeim, svo breyttist það við
unglingsárin, þá kom ég í vikuheim-
sóknir, en það var alltaf jafn yndis-
legj, að koma á Hofsós.
Amma var mjög dugleg kona, frá
því ég man fyrst eftir vann hún í
frystihúsinu og þá auðvitað allan
daginn meðan hún gat það, hún var
mikið fyrir garðinn sinn, hafði mikið
af blómurn og fann sér alltaf eitt-
hvað til dundurs við að snyrta og
gera fínt í garðinum.
Amma á Hofsósi hét Guðrún
Helga Kristín Sigurðardóttir, en var
kölluð Rúna Sigurðar af vinum sin-
um. Hún var fædd og uppalin á
Hofsósi, þetta iitla sjávarþorp á
Höfðaströndinni átti hug hennar all-
an, þarna hafði hún alltaf átt heima
og vildi helst ekki af bæ. Þær voru
því betri en engin þær Kristín og
Mæja sem eiga heima sín hvoru
megin við hana, að fylgjast með því
með öðru auganu hvort allt gengi
ekki sinn vanagang að morgni og
að kveldi, að vita af þeim var auðvit-
að ómetanlegt fyrir okkur aðstand-
endurna sem búum svo langt í burtu,
slíkt verður aldrei fullþakkað.
Á sínum efri árum var hún samt
dugleg að ferðast, hafði farið nokkr-
ar ferðir til Norðurlandanna til að
heimsækja barnabörnin og fjölskyld-
ur þeirra, svo var það seinni part
sumars árið-1990 að hún kom við
hér hjá okkur á Hvolsvelli með Dúddu
og Sverri á leið hringinn í kringum
landið, hress að vanda.
Þær eru ógleymanlegar stundirnar
sem við vorum saman og þá var
mikið hlegið, hún hafði alltaf frá svo
mörgu skemmtilegu að segja. Minni
hénnar var ótrúlega gott og gat hún
því miðlað til okkar hinna sem ekki
höfðum heyrt þessa gamansöguna.
Þau ár sem voru henni kannski
minnisstæðari en önnur voru síldar-
árin á Siglufirði, þar sem hún og afi
unnu bæði, frá þeim tíma heyrði ég
margar skemmtisögurnar og var oft
glatt á hjalla í kringum hana ömmu.
Hún var mjög trúuð kona, mjög
jákvæð og sjálfstæð. Á sumrin var
alltaf mjög gestkvæmt á Kárastíg 3
og var eins gott að panta pláss að
vori ef maður ætlaði að gista um
sumarið nokkrar nætur.
Mín fjögur börn fengu að kynnast
ömmu á Hofsósi en hún var mjög
barngóð og lagði alla tíð mikla rækt
við sína afkomendui'.
Svo voru ullarsokkarnir sem kornu
fyrir hver jól, sem eru hér á þessu
heimili uppáhalds-ullarsokkarnir,
„þeir bestu“. Svo ekki sé minnst á
alla þá fallegu dúka sem hún heklaði
og allir hennar afkomendur eiga og
auðvitað miklu fleiri, þeir eru hver
öðruni fallegri. Hún hafði mjög gam-
an af að hekla dúka og spá í munstur.
Auðvitað er frá miklu fleiru að
segja, en ég læt þessa stutta kveðju
nægja.
Við fráfall hennar hef ég ekki
aðeins misst ömmu heldur mjög góða
vinkonu sem hægt var að tala við
um hluti og trúa fyrir öllu.
Ég kveð elsku ömmu með þakk-
læti og virðingu og bið góðan Guð
að geyma hana.
Glöð með glöðum varstu,
göfg og ttygg á braut
þreyttra byrði barstu,
blíð í hverri þraut.
Oft var örðugt sporið,
aldrei dimmt í sál,
sama varma vorið,
viðkvæm lund og mál.
(Magnús Markússon, „Til móður minnar“.)
Katharína Sýbilla
Snorradóttir.
Með þessum línum viljum við
kveðja elsku iangömmu.
Hvert örstutt sþor var auðnuspor með þér
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Minningarnar um ömmu á Hofs-
ósi eru okkur dýrmætar, en fyrst
og fremst viljum við þakka þá um-
hyggju og ástúð sem hún sýndi okk-
ur.
Megi hún hvíla í friði og ró.
Langömmubörnin Steinunn,
Karólína, Ása Hildur og Arnar
Snævar Smárabörn.
Olína Margrét, Steinn Alex,
Hörður Snævar og Arnar Már
Jónsbörn.
Mér er bæði ljúft og skylt að minn-
ast tengdamóður minnar og Vinkonu
með nokkrum orðum, nú þegar hún
er látin. Andlát hennar bar snögg-
lega að hinn 3. þ.m. þó að búast
hefði mátt við því hvenær sem var,
vegna sjúkleika hennar.
Hún hét fullu nafni Guðrún Helga
Kristín og var einkabarn foreldra
sinna, Sigurðar Jónssonai', útvegs-
bónda á Hofsósi og konu hans, Sig-
ríðar Pétursdóttur. Hún var fædd á
Hofsósi árið 1902-og hefði því orðið
níræð á þessu ári. Hún giftist Frið-
t'ik Jónssyni 28. nóvember 1921.
Friðrik var einstakur maður, dugn-
aður og snerpa einkenndu hann, að
hvetju sem hann gekk. Hann gerði
út trillubát í fjölda ára og hafði jafn-
framt kindur og kýr til búdrýginda,
svq nóg var að starfa og í mörg
horn að líta. Friðrik var greindur
atorkumaður og engum gleymist
hans „húmor" og skemmtilegu tils-
vör.
Börn þeirra voru Marteinn, fram-
kvæmdastjóri, f. 1924, kvæntur und-
irritaðri. Sigríður, skrifstofumaður,
fædd 1926, gift Sverri Símonarsyni,
sjómanni. Jón Friðrik, f. 1929, d.
1959, Hafsteinn Ásgrímur, f. 1931,
d. 1959, kvæntur Esther Ingvars-
dóttur, sem nú er látin. Snorri, skip-
stjórþ f. 1933, kvæntur Steinunni
H. Ársælsdóttur, hárgreiðslukonu.
Þá gengu þau í foreldrastað sonar-
dóttur sinni Huldu Jónsdóttur, hjúkr-
unarfræðingi, f. 1948, gift Gunnari
Stören lækni og búa þau í Osló.
Afkomendurnir eru nú orðnir 62.
Guðrún tengdamóðir mín var frá-
bæn mannkostakona, sem ekkert
mátti aumt sjá. Myndarskapurinn
var einstakur og allt lék í höndum
hennar. Allir í hennar stóru fjöl-
skyldu og fleiri eiga fallega hluti,
ptjónaða, saumaða eða heklaða, sem
hún vann af listfengi og var ósínk
á. Sjaldan féll henni verk úr hendi
og vat' alveg ótrúlegt hverju hún
áorkaði, þegar haft er í huga hvern-
ig hún var til heilsunnar síðustu árin.
Þar að auki virtist hún alltaf hafa
tíma til bóklestrat', sem hún hafði
mikið yndi af, enda nóg af allskonar
bókum og rituin á heimilinu. Hún
fylgdist líka af áhuga með öliu sem
gerðist í þjóðlífinu og fréttnæmt var.
Hún var afar félagslynd og glað-
vær kona, sem hafði sérstakt yndi
af að taka á móti gestum og var
snillingúr í bakstri og matargerð.
Guðrún tengdamóðir mín var fög-
ur kona, há, grönn, beinvaxin og bar
sig vel, svarthærð og brúneyg. Hún
bar íslenskan búning sérstaklega vel
og varð fólki starsýnt á hana á
mannamótum.
Engri manneskju á ég meira að
þakka en henni og aldrei hefur nokk-
ur skuggi fallið á vináttu okkar þau
45 ár, sem við höfum þekkst. Börn-
um okkar hjóna og barnabörnum var
hún einstök amma og langamma,
enda elskuðu þau hana öll.
Ekki fór hún varhluta af sorg og
andstreymi í lífinu. Tvo syni sína
missti hún í sjóinn sköntmu fyrir
jólin 1959, þegar þeir reyndu að
bjarga bát sínum í einhvetju mesta
stórviðri, sem menn muna. Eigin-
maður hennar, Friðrik Jónsson, lést
í maímánuði 1978. Hin sterka trú
hennar og jákvætt viðhorf til lífs og
dauða, hjálpaði henni til að sigrast
á sprg og erfiðleikum.
Á annan áratug hefur hún búið
ein í litla fallega húsinu sínu á Kára-
stíg 3 á Hofsósi, umkringd blómum
og fjölskyldumyndum. Hún átti mjög
stóran vinahóp og fjölskyldan var
mannmörg, og lét hún sér annt um
alla og fylgdist ótrúlega með hvetj-
um og einutn.
Guðrún var trúuð kona og kirkju-
rækin. Hún liafði þann fasta sið, að
lesa passíusálma séra Hallgríms á
hverri föstu. Hún var viss um fram-
ERFIDRYKKJUR
Per'an a Öskjuhlíð
sími 620200
haldslífið og sú vissa létti henni sökn-
uðinn, þegar hún átti á bak ástvinum
að _sjá.
Á sama hátt léttir það söknuðinn
vegna fráfalls hennar að geta átt
von á endurfundum.
Blessuð sé minning góðrar og
göfugrar konu.
Ragnheiður Bjarman.
Við andlát elsku ömmu á Hofsósi
leitar hugurinn til bernskuáranna
þegar við áttutn svo oft með henni
ánægjustundir. Við minnumst spenn-
ingsins í kringum sláturtíðina. Alltaf
kom hún og stjórnaði sláturgerðinni
á stóra heintilinu. Við fylgdumst með
því af andakt, þegat' hún færði ilm-
andi keppina upp úr stóra þvottapott-
inum. Ékki var um neina smá-
skammta að ræða, enda börnin sjö
á Ægisstígnum öll vitlaus í góðgætið.
Eitt helst tilhlökkunarefni okkar
krakkanna um jólin, var jólaheim-
sóknin til afa og ömmu á Hofsósi.
Vegna stærðar fjölskyldunnar, varð
pabbi alltaf að leigja hálfgerða rútu,
sem keyrði okkur yfrum. Ekki létum
við vetrarkuldann á okkur fá, enda
öll í heimaptjónuðum ullarleistum frá
ömmu og afa. Með tvö læri í ofninum
og hlaðborð af jólabrauði, fögnuðuð
þau komu okkar. Amma bað okkur
í lítillæti sínu að „fyrirgefa" þessa
líka stórveislu. Eftir matinn komu
Steini, Lára og óli og þá var spiluð
félagsvist og farið í ýmsa leiki.
Seinni árin, eftir að við uxum úr “
grasi og fluttumst suður eða jafnvel
til útlanda, varð tninna um jóiaheim-
sóknir. Alltaf gerði amma samt sér-
hvetja heimsókn að ,jólaheimsókn“
og tók á móti okkut' með tjúkandi
súkkulaði ogjólabakstri, ásamtþeirri
einlægu gleði, ást og umhyggju, sem
alltaf einkenndi viðmót hennar.
Við kveðjum elsku ömmu með
söknuði en fallegu minningarnar um
hana munu ylja okkur um ókomna
tíð.
Rúna, Gudda og Dúdda.
Sýning á glæsilegu
ESTEREL feliihjólhýsi
um helgina.
Úr litilli og hentugri kerru
reisir þú notalegt
ESTEREL hýsi á innan við
einni mínútu. Gashitari,
ísskápur, gaseldavél, geymir
fyrir 12 volt, hleðslutæki
tengt bílnum sem heldur
ísskápnum köldum við
akstur. Vagnarnir eru
sérútfærðir fyrir íslenskar
aðstæður; galvaniseruð
undirgrind, 13" dekk,
þéttilistar sem útiloka
Nýkomið mikið úrval
tréhúsgagna og hin eftirsóttu
HERMAN sólhúsgögn,
sem seldust upp í fyrra!
5. Einangrunarplast
6. 3mm þykkur krossviður
7. Plastklæðning