Morgunblaðið - 19.02.1993, Blaðsíða 33

var svo falleg, há og grönn með
mikið sítt dökkrautt hár. Við vor-
um stoltar af okkar tilvonandi
mágkonu. Þau voru líka ung þegar
þau giftu sig, hún 18 ára og Kalli
bróðir okkar 19 ára. Þá voru þau
búin að stofna heimili, og eignast
fyrsta soninn af þremur, en þeir
eru: Karvel Lindberg, fæddur 22.
mars 1971; Ólafur Lindberg, fædd-
ur 31. mars 1975; Andri Lindberg,
fæddur 8. janúar 1979. Unnusta
Karvels er Linda Björk Pálsdóttir.
Lóa náði ekki að lifa það að sjá
fyrsta barnabamið sitt sem í vænd-
um er. Hún var myndarleg hús-
móðir hún Lóa, með allt í röð og
reglu og alltaf með eitthvað á milli
handanna, ptjóna eða útsaum. Það
var líka oft glatt á hjalla á heimili
þeirra á Grenigrund 33. Þau áttu
stóran vinahóp sem alla tíð hefur
haldið saman. Fyrir 10 árarp varð
hún fyrst vör við sjúkdóminn, sem
smá ágerðist með áranum, og
síðastliðið ár hefur hún dvalið á
Sjúkrahúsi Akraness, þar sem hún
naut umhyggju og hlýju starfs-
fólksins.
Við þökkum elsku Lóu allar
samverastundirnar og biðjum góð-
an Guð að geyma hana og leiða í
nýjum heimkynnum.
Við sendum öllum ástvinum
hennar innilegar samúðarkveðjur.
Jónína, Hafdis og Júlíana.
Systir okkar hún Lóa er dáin.
Þrátt fyrir að við systumar vissum
í hvað stefndi er þetta andlát okk-
ur þungbært. Við systumar þijár
kölluðum dauðann oft „að fara á
fund feðranna“ og okkur fínnst
Lóa systir hafa verið kölluð of
snemma á þennan fund því að hún
var rétt rúmlega fertug þegar kall-
ið kom. Þessum fundi hefði því
mátt fresta í a.m.k. önnur 40 ár.
Alltaf hélt Lóa í batavonina og við
systumar óskuðum þess að hún
yrði heilbrigð á ný. Þetta var eitt-
hvað svo miskunnarlaust og ósann-
krónu. Þá átti frændi stundum bágt
með að halda andlitinu til að móðga
ekki listamanninn sem í hlut átti,
því að þessum „konsertum" fylgdi
djúp alvara.
Ög það var spilað víðar. Á dans-
leikjum í Bolungarvík að sjálfsögðu
og í nágrannasveitum. Þannig man
undirrituð eftir sínu fyrsta balli. Sex
ára gömul í heimsókn hjá frænd-
fólkinu í Bolungarvík. Fékk að fara
með Huldu í samkomuhúsið að sjá
Geira spila. Það var stór stund sem
ávallt geymist í minningunni.
Já, hann Geiri frændi minn náði
í stúlkuna sína í Víkinni.
Ung bundust þau tryggðabönd-
um hann og Hulda Bertel Magnús-
dóttir. Stóðu þau þétt saman að
uppbyggingu heimilis og umönnun
bama og saman eignuðust þau tvo
gjörvilega syni. Þeir era Finnbogi
Steinar, f. 1949, hans synir eru
Sigurgeir Steinar, Ingólfur Snævar.
Orri Freyr og Ýmir Öm; Magnús
Líndal, f. 1953 kvæntur Mahdja
Mohamed frá Kaíró í Egyptalandi,
þeirra synir era Ómar Líndal og
Nils Líndal.
í byijun sjötta áratugarins flutt-
ust þau Hulda og Geiri suður. Settu
saman bú sitt í Laugarnesi úti við
sjóinn.
Stundaði Sigurgeir verzlunar-
rekstur lengst af og starfaði Hulda
jafnan við hlið hans. Slík lífsbarátta
er flestum eðlileg og telst ekki til
tíðinda, en þegar sjúkdóma ber að
höndum og þeir erfiðleikar og sárs-
auki sem þeim fylgja koma eigin-
leikar mannanna bezt í ljós. Öll þau
löngu og erfiðu ár sem hinn ljúfi
frændi minn barðist við - illvígan
sjúkdóm skírðist tryggðabandið og
Hulda létti honum lífið svo sem hún
mátti.
Hin síðari ár dvaldi Sigurgeir í
Sjálfsbjargarhúsinu að Hátúni 12,
naut hann þar einstakrar hjúkrunar
og umhyggju. Var Hulda þar löng-
um hjá honum.
Þau bönd sem bundu systkinin
úr Bolungarvík í æsku röknuðu
ekki heldur styrktust með árunum,
voru aldrei sterkari en þegar eitt-
seer AAUflaaa .er flLíOAauTgöa aiaAuatduoflOM S8
---- MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19; FEBRÚAR1993------------------------------------------------'33
gjamt og svo erfitt að trúa því að
þessi sjúkdómur fengi slíkan endi.
Lóa systir hét fullu nafni Ólafía
Ólafsdóttir og var fædd á Akra-
nesi. Hún var miðbarn foreldra
okkar. Lóa var alltaf dálítið ör og
vildi flýta sér að öllu. Skap hennar
fylgdi líka þessu mynstri, hún
æsti sig stundum upp en jafnaði
sig fljótlega á æsingnum. Við syst-
umar gátum því stundum æst hver
aðra upp eins og systrum er einum
lagið. En það var alltaf stutt í logn-
ið og málin afgreidd. Lóa var góð
sínu fólki og blíð. Hún naut þess
að vera á meðal fólks hvort sem
það var í saumaklúbbnum eða í
heimsóknum til ættingja og vina.
Lóa systir gifti sig 30. desember
1971 þá 18 ára gömul. Við systurn-
ar sögðum stundum við hana að
hún hefði trúlofað sig upp úr ferm-
ingu og gift sig fljótlega eftir það.
Eftirlifandi maður hennar er Kar-
vel L. Karvelsson, þau áttu saman
þrjá myndarlega syni: Karvel, Óla
og Andra. Þessa syni var hún búin
að eignast aðeins 26 ára gömul
þannig að barneignir dreif hún af
eins og svo margt annað.
Lóa var mjög dugleg og myndar-
leg við allt sem hún gerði. Hún
vildi hafa^ allt hreint og fínt í kring-
um sig. Á meðan að hún gat unn-
ið vann hún í Bókaverslun Andrés-
ar Níelssonar og átti það starf vel
við hana. Lóa pijónaði mjög mikið
og var ekki lengi með eins og eina
peysu. Naut ég (Lella) þess því að
hún prjónaði á mig nokkrar peys-
ur, henni fannst ég ekki vera nógu
„hraðvirk“ við pijónaskapinn.
Upp úr þrítugu fór að bera á
þeim sjúkdómi sem Iagði hana síð-
an að velli nú 10 áram síðar. Þessi
sjúkdómur hagaði sér á ýmsan
hátt, m.a. nú sl. 2-3 ár fór skamm-
tímaminnið að gefa sig og hún
mundi ekki mikið frá degi til dags.
Okkur langar að minnast á eitt sem
Lóu var alltaf ferskt í minni þrátt
fyrir þetta minnistap. Ef við syst-
umar hittumst sagði hún gjaman:
„Lella systir, þú ert nú meiri aum-
hvað bjátaði á. Þau fylgdust grannt
með veikindunum, ætíð nálæg.
Ótalin eru spor Sigurvins bróður
hans og Steinunni systur sína átti
hann að í Sjálfsbjargarhúsinu.
Atvik frá þessum áram stendur
mér ljóslifandi fyrir hugskotssjón-
um. Eg var þá starfandi hjá Sjálfs-
björgu. Geiri var með Parkinsons-
sjúkdóm sem gat fyrirvaralaust
stöðvað hann í spori. Og dag einn
á leið minni um húsið mæti ég
frænda. Hann var alveg „stopp“.
Við biðum um stund. Fóram hægt
af stað. Þá segir þessi vinur. „Sigga
mín, mér gengur miklu betur ef ég
syng.“ Og inn ganginn í Sjálfsbjarg-
arhúsinu rauluðum við okkur í
„takt“. Það var „Svensk Mask-
erade“.
Sigurgeir Finnbogason var mað-
ur glaðsinna að upplagi. Hvers
manns hugljúfi, næmur á tilfinning-
ar annarra og leysti mál hljóðlega
er til hans var leitað. Seinna er
veikindi heijuðu á hann af því afli
að erfitt var á að horfa, átti hann
enn til glampa í auga, hafði ævin-
lega jafn gaman af góðri list og
að njóta hennar með sínum nán-
ustu. Efst í huga er þakklæti fyrir
að hafa átt hann að frænda. Huldu
og fjölskyldunni allri votta ég mína
dýpstu samúð.
Nú er Sigurgeir móðurbróðir
minn horfinn til fegri heima, laus
við fjötur sjúkdóms og þrauta. Veri
hann kært kvaddur.
Nú er hann
og harpan ein sál,
sem túlkar alheims
tónamál.
Svo þýtur í strengjum,
jiögnin er rofin
og himinn og jðrð
inn í hljómana ofin.
Hörpuna knýr hann,
hendumar þjóta -
hraðar og hraðar
upp hljómsveiflum róta.
(G. Geirdal.)
Sigríður Gunnlaugsdóttir
inginn, orðin þetta gömul og ekki
enn búin að ná þér í mann. Það
er annað en við Gulla.“ Þessi orð
systur okkar minna okkur á þann
léttleika sem hjálpaði henni þessa
síðustu mánuði.
„Þó ég sé látinn harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Ég
er svo nærri, að hvert eitt tár ykk-
ar snertir mig og kvelur, þótt lát-
inn þið mig haldið. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug
lyftist sál mín upp í mót til ljóss-
ins. Verið glöð og þakklát fyrir
allt sem lífið gefur og ég, þótt lát-
inn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir
lífínu. “
(Óþ. höf.)
Um leið og við kveðjum og þökk-
um Lóu systur samfylgdina og all-
ar þær góðu minningar sem við
eigum í hjörtum okkar vottum við
eiginmanni, sonum, móður og
tengdadóttur okkar dýpstu samúð.
Guðlaug (Gulla) og
Lilja Sesselja (Lella).
Kallið er komið,
komiu er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Mig langar til að minnast með
örfáum orðum elskulegrar móður-
systur minnar, Ólafíu Ólafsdóttur.
Lóa, eins og hún var kölluð hafði
nú í tæp tíu ár barist við þann sjúk-
dóm sem að lokum hafði betur, en
það var MS.
Ég minnist þess, að þegar ég
var 14 eða 15 ára réðst ég til henn-
ar og Kalla til að þrífa hjá þeim.
Þá fylgdist Lóa alltaf vel með
mér, því að henni var mikið í mun
að hafa allt hreint og fínt hjá sér
og þótti einnig gott að hafa ein-
hvern til að spjalla við þegar Kalli
var að vinna og strákarnir í skólan-
um.
Nú síðasta árið hafði Lóu hrakað
mikið og var hún búin að liggja á
lyflækningadeild Sjúkrahúss Akra-
ness í tæpt ár. Vil ég færa starfs-
fólkinu þar bestu þakkir fyrir
umönnun hennar.
Skammtímaminnið fór einnig að
bregðast henni undir lokin, en allt-
af sló hún á létta strengi og var
hress og kát. Hún gat setið allan
daginn og sungið (en hún hafði
mjög gaman af allri músík) og
söng hún þá oftast sama lagið.
Og ef maður setti út á það við
hana lyfti hún bara hendi og sagði:
Slappið þið af, stelpur, og hélt
áfram að syngja. Þetta lýsir Lóu
vel, alltaf svo afslöppuð og ánægð.
Þær era margar spumingamar
sem koma upp í hugann á svona
stundu. Hvers vegna Lóa, hún sem
var svo ung, rétt nýorðin fertug
og átti von á sínu fyrsta barna-
bami nú á næstu dögum? En við
slíkum spumingum fást aldrei
svör.
Um leið og ég kveð elsku Lóu
vil ég þakka fyrir að hafa fengið
að annast hana í veikindum henn-
ar.
Elsku Kalli, Karvel, Óli, Andri,
amma og Linda, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Lóu.
Jóhanna Sigurvinsdóttir.
KÍÐAFÓLK!
RENNA
í! ]:
SKIÐIN
ÉKKI
VEL?
voodann nneð
mw
3
1 *'•
Skíðaþjálfararnir
Egill Ingi og Kristján Hauksson sýna og
gefa góö ráö um val og notkun skíSaáburSar
í KRINGLUSPORTI í Borgarkringlunni föstudaginn
19. febrúar kl. 17-19 og laugardaginn 20. febrúar kl. 12-14.
Tilboðsverð á öllum
skíðavörum þessa
fvo daga.
'afch/e
Útsölunni lýkur
á laugardag.
KRINGLU
BorgarkTÍnglunni, sími 6799SS