Morgunblaðið - 19.02.1993, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ FOSTUDAGUR 19. FEBRUAR 1993
s'Hi; aAuaaari ,ei huo/.uutsot aiQAja'/uoflOM
Minning
Ragnar Ragnars-
son skipstjóri
Fæddur 19. febrúar 1960
Dáinn 23. janúar 1993
í dag lést í La Uniónborg okkar
ástkæri, virti og dáði skipstjóri
Ragnar Ragnarsson. Mér er mikil
raun að bera ykkur þessi tíðindi því
mér finnst að einhver mér afar
nákominn sé horfínn. Milli okkar
Ragnars ríkti góð vinátta og at-
burður þessi hefur snortið mig
djúpt.
Við höfum ekki aðeins misst frá-
bæran skipstjóra heldur einnig vin.
Hann var okkur gott fordæmi um
dugnað og trúmennsku. Hann var
maður sem ekki óttaðist hið
óþekkta og gaf sig óskiptur að því
að lifa. Hann var maður sem aldrei
fór í manngreinarálit þegar um var
að ræða að veita vináttu eða miðla
af reynslu sinni og kunnáttu. Nóg
var að vilja þiggja og þá var hann
fús að gefa. Hann var frábær skip-
stjóri.
Nokkuð er síðan hann kom frá
íslandi og var hann búinn að sækja
um chíleskt ríkisfang því að í raun-
inni var Ragnar orðinn einn af okk-
ur. Honum þótti vænt um Chile og
íbúa landsins og hafði eignast fjöl-
skyldu hér. Sonur hans, Ragnar,
fæddist fyrir aðeins 6 mánuðum.
í dag er mér ekki ljóst hvemig
dauða hans bar að höndum, en það
skiptir ekki höfuðmáli. Dauðinn er
alltaf sorglegur og þegar hann
sækir ungt fólk er hann alltaf
óskiljanlegur og að því er manni
fínnst hefði mátt forðast hann. Og
ég vil alls ekki að hin fagra minn-
ing sem eftir lifír verði flekkuð.
Friosur hefur misst einn besta
starfsmann sinn. Hann var ekki
bara mikill fískimaður, heldur einn-
ig mikill baráttumaður, fullur af
framtaki og baráttuvilja. Dugnaður
hans og styrkur sýndu að allt var
hægt, það var bara undir okkur
komið; maðurinn og viljinn til að
taka framfömm og gera betur voru
voldugri en vandamái við fískveiðar.
Þegar engan físk var að fá fór
Ragnar og leitaði uns hann fann
fiskinn, hann tók versta bátinn,
þann sem enginn kærði sig um því
að allir héldu að hann væri orðinn
of garnall til að koma að gagni, og
svo veiddi Ragnar meira en nokkur
annar. Vissulega var báturinn ekki
mjög góður, en Ragnar var engu
að síður bestur. Bara að við værum
allir eins og hann.
Þegar ekki gekk nógu vel og
honum fannst að bæta þyrfti um
betur átti hann ekki í neinum erfíð-
leikum með að segja það hreinskiln-
islega, banka á allar dyr og benda
ákveðinn á það sem betur mátti
fara og aðrir höfðu þagað yfír. Og
þannig, með því að skipta sér af
hlutunum og leggja allt að veði,
tókst honum að bæta um betur.
Þótt endurbætur gengju hægt voru
þær þó alltaf skref fram á við. Aldr-
ei gafst hann upp og aldrei þagði
hann þegar hann varð að taka til
máls.
Og þessi minning er starfsmönn-
um Friosur gott fordæmi, nú vil ég
biðja alla og sérhvert ykkar að
minnast í þögn allra þeirra stunda
sem okkur hlotnaðist að vera sam-
vistum við Ragnar. Ég hygg að við
höfum öll lært ýmislegt. Bæði gott
og vont.
Og ég bið þess einnig að við ásetj-
um okkur að fylgja hans góða for-
dæmi. Þannig tryggjum við að líf
hans hafí ekki verið til einskis og
að minning hans skipi ávallt háan
sess á meðal okkar.
Loks bið ég ykkur öll að samein-
ast í bæn til Drottins um að hann
taki á móti Ragnari í ríki sitt og
hann gæti fjölskyldu hans hér á
jörð og vemdi hana, ekki síst Ragn-
ar, litla drenginn hans, Maríu, eigin-
konu hans, og föður hans, Ragnar
eldri, sem vafalaust beinir sjónum
sínum hingað frá fjarlægum Ís-
landsströndum, felmtri sleginn og
án þess að skilja hvað kom fyrir
hann Ragga hans.
Og þig, Ragnar, sem nú horfír á
okkur ofan af himnum, bið ég að
liðsinna okkur af og til eins og þú
gerðir svo vel í jarðnesku lífí. Við
erum þér öll þakklát.
Vertu sæll.
Ritað 23. janúar 1993
Carlos Vial, framkvæmda-
stjóri Friosur.
Að morgni 23. janúar sl. lést
frændi minn og vinur Ragnar Ragn-
arsson á sviplegan hátt í Suður-
Ameríku, langt í burtu frá foreldr-
um, systkinum og íslenskum vinum.
Mér verður tregt um tungu er
ég hugsa til allra þeirra óteljandi
samverustunda sem við áttum sam-
an báeði til sjós og lands. Ragnar
var aðeins 32 ára, nýgiftur, ham-
ingjusamur og hafði loksins eignast
frumburðinn sem hann var svo
stoltur af.
Hann kom til Islands í desember
sl. með ijölskyldu sína ogg var hér
yfír jólin. Þá blasi við glæstur tími
framundan. Vonir hans voru -svo
miklar sem hann batt við þetta land
langt suður í höfum. Þótt hann
t
Móðir okkar,
INGVELDUR EIRÍKSDÓTTIR,
Ránargötu 24,
lést á heimili sfnu að morgni 18. febrúar.
Eyjólfur Jónsson,
Verna Jónsdóttir,
Ragnheiður Jónsdóttir,
Margrét Jónsdóttir.
t
Hjartkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR HARALDSDÓTTIR
frá Saltabergi,
Vestmannaeyjum,
lést í Landspítalanum miðvikudaginn 17. febrúar.
Hlöðver Johnsen,
Ágústa Guðmundsdóttir, Guðni Pálsson,
Margrét Johnsen,
Sigríður Johnsen,
Anna Svala Johnsen,
Haraldur Geir Johnsen,
Svava Björk Johnsen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hrafn Steindórsson,
Garðar Jónsson,
Guðjón Þ. Jónsson,
Kolbrún Harpa Kolbeinsdóttir,
Eggert Garðarsson,
' hafi ekki veríð lengi í Chile hafði
hann komið sér vel fyrir og átti
glæsilegan feril að baki sem skip-
stjóri. Hann lýsti Chile á þann hátt
að ekki var neinn vafí á að þarna
ætlaði hann að setjast að til fram-
búðar. Náttúruperla þar sem runnu
saman í eitt mýkt skógarins og
harðneskja himinhárra, stórbrot-
inna fjalla. Þessi lýsing passaði vel
við Ragnar sjálfan. Hann var mik-
ill vexti og hafði djúpa rödd. Hann
var einlægur og ávallt tilbúinn að
rétta fram hönd ef hann varð þess
áskynja að hjálp vantaði.
Ragnar var góður vinur vina
sinna, duglegur, ákveðinn, bjart-
sýnn og svo sannarlega sjómaður
fram í fingurgóma. Hann byijaði
sex ára að sækja sjóinn að sumar-
lagi með föður áinum, Ragnari
Franssyni, á síðutogaranum Jóni
Þorlákssyni, og vann aldrei við ann-
að en sjómennsku. Hann útskrifað-
ist frá Stýrimannaskólanum vorið
1982 og starfaði upp frá því annað-
hvort sem stýrimaður eða skipstjóri
á togurum eða bátum.
Síðustu árin starfaði hann hjá
Friosur sem er stærsta útgerðarfyr-
irtækið í Chile. Þar vann hann
brautryðjendastarf við að koma ís-
lenskum veiðifærum um borð í alla
togara fyrirtækisins. Hann kenndi
þeim ný vinnubrögð við veiðar og
veiðarfæri sem gjörbreyttu afla-
brögðum togaranna. Forstjóri Fri-
osur segir í bréfí til foreldra Ragn-
ars að við fráfall hans hafí fyrirtæk-
ið og þarlendur sjávarútvegur tapað
dýrmætum fjársjóði svo mikils mat
hann Ragnar.
Hann var kvæntur Maríu Ragn-
arsson Vargas og áttu þau tvo syni,
Ragnar 7 mánaða og Fabion 12 ára
sem Ragnar ættleiddi er þau hófu
sambúð. Heimili þeirra var í Porto
Mont í Suður-Chile þar sem hann
var jarðsettur hinn 26. janúar sl.
Ragnar var sonur hjónanna
Ragnars Franssonar skipstjóra og
Lofthildar Loftsdóttur húsmóður í
Reykjavík. Hann var næstyngstur
sex systkina. Þau eru: Hannes,
Bergþór, Eiríkur og tvíburamir
Rannveig og Helga sem eru yngst-
ar.
Foreldrum Ragnars, eiginkonu,
börnum ög systkinum votta ég mína
dýpstu samúð. Með Ragnari hvarf
á braut góður drengur, frændi og
vinur sem ég sakna sárt.
Blessuð sé minning hans.
Einar Gunnarsson.
Það var eins og eitthvað hefði
brostið innra með okkur, þegar við
fengum þær fréttir sunnan frá Chile
að hann Raggi bróðir væri dáinn.
Hver hefði trúað því, þegar við vor-
um öll saman komin í jólaboði heima
hjá foreldrum okkar, að það yrði í
síðasta sinn sem fjölskyldan kæmi
öll saman á þeim stað. En vegir
guðs eru órannsakanlegir.
Ragnar, eða Raggi eins og hann
var líka kallaður, hefði orðið 33 ára
í dag hefði hann fengið að lifa.
Þrátt fyrir að aldurinn væri ekki
hár hafði hann notið viðburðaríks
lífs, sem einkenndist af miklum
krafti og lífsorku og hversu auðvelt
honum var að gefa af sjálfum sér.
Ragnar var borinn og bamfædd-
ur Reykvíkingur og snemma sást
hvert krókurinn beygðist, því að
hann var ekki nema 7 ára gamall
þegar hann fór fyrst á sjó á tog-
ara, reyndar þá sem farþegi með
föður okkar sem var togaraskip-
stjóri, og bara yfír sumartímann.
Ragnar var ekki nema 13 ára gam-
all þegar hann fór fyrst sem háseti
á togara, og hann var fljótur að
nema vinnubrögð sjómannsins, og
varð fljótt afburða sjómaður, enda
bar hann af öðram mönnum um
líkamlegt atgervi og hreysti.
Árið 1980 ákvað Ragnar að fara
í Stýrimannaskólann í Reykjavík.
Þaðan útskrifaðist hann um vorið
1982. Eftir skólann var hann svo
stýrimaður á togurum, þar af lengst
á Ásbimi RE 50 hjá föður sínum.
Á ámnum 1985-1989 var Ragnar
fyrir norðan, mest sem skipstjóri,
lengst af skipstjóri á togbátnum
Eyborgu frá Hrísey. Á þessum
ámm var Ragnar í sambúð með
Guðríði Bjömsdóttur. Þau gengu í
hjónaband sumarið 1987, en slitu
samvistir.
Vorið 1989 bauðst Ragnari að
fara suður til Chile með föður sínum
sem átti að taka við skipstjóm á
togaranum Karlsefni, en Islending-
ar höfðu þá nýlega selt hann til
Chile.
Saman áttu þeir að kenna
Chilebúum þá tækni við togveiðar
sem íslendingar nota. Þeir störfuðu
fyrir fyrirtækið Friosur. Hjá því
fyrirtæki störfuðu þeir feðgar í
tæpt ár.
Svo góður árangur varð af sam-
starfínu að ákveðið var að Ragnar
bróðir okkar kæmi aftur og héldi
áfram þessu samstarfí við Friosur,
sem hann gerði. Eftir að hann hafði
starfað um tíma við ráðgjöf hjá
Friosur ákváðu stjómendur fyrir-
tækisins að bjóða Ragnari skip-
stjómarstarf, fyrst sem afleysinga-
skipstjóri á Karlsefni, sem nú bar
heitið Friosur IV, og seinna sem
aðalskipstjóri á Friosur I. Þrátt fyr-
ir að Friosur I væri elsta og slitn-
asta skip útgerðarinnar og að tveir
skipstjórar væm búnir að gefa út
yfirlýsingu um að ekki væri hægt
að físka á skipið, var það bara
hvatning fyrir Ragnar, sem sýnir
kannski best hversu hann var
óhræddur að takast á við verkefnin
þótt þau litu ekki glæsilega út í
fyrstu.
Minning
Mikael Calatayud
Mig langar að minnast mágs
míns, Mikaels Calatayud, sem and-
aðist 7. febrúar síðastliðinn. Mikael
var fæddur 16. september 1928 í
appelsínuhéraðinu Onteníente
skammt frá þeirri frægu borg
Valencía, þar sem hann ólst upp í
skugga borgarastríðs sem mótaði
mjög skoðanir hans. Hann upplifði
harðræði Francos og Hitlers. Hann
fluttist 25 ára gamall yfír til Frakk-
lands þar sem hann vann við iðn
sína sem vefari í tvö ár. Ævintýra-
þrá hans var óbeisluð og leið hans
lá til Þýskalands í kolanámur þar'
sem hann vann nokkur misseri.
Þaðan lá leiðin til Noregs þar sem
hann vann í fimm ár á fraktskipum
sem smyijari í vél. Er hann fletti
tímaritum á einni frívaktinni las
hann auglýsingu þar sem auglýst
var eftir vefara sem vildi flytjast
til íslands, en það land var ekki til
í hans landafræði. Hann skrifaði til
þessa fyrirtækis, sem var Álafoss,
meira í gríni en alvöru. Eftir fáar
vikur barst bréf frá Ásbimi Sigur-
jónssyni og var Mikael ráðinn til
starfa.
Til íslands kom Mikael árið 1965
og hóf störf í teppadeild Álafoss
og gegndi ýmsum störfum tengdum
og ótengdum vefnaði. Þar kynntist
hann Helgu systur minni er rak þar
mötuneyti. Helga átti tvö böm fyr-
ir, Guðrúnu Magnúsdóttur, þá sjö
Á Friosur 1 varð Ragnar svo
strax aflahæsti skipstjóri útgerðar-
innar, og sá skipstjóri sem var í
mestum metum hjá fyrirtækinu.
Ragnar hafði kynnst chileskri
konu, Maríu Vargas, og þau höfðu
verið gift síðan í sumar, en verið í
sambúð lengur. Þau bjuggu sér
heimili í borginni Puerto Montt, en
þar hafði Ragnar keypt myndarlegt
hús. María átti fyrir dreng sem nú
er 11 ára og gekk Ragnar honum
í föður stað og ættleiddi hann. 14.
ágúst fæddist þeim svo fallegur lít-
ill drengur. Það var stoltur faðir
sem hringdi heim til íslands og til-
kynnti um fæðingu sonar síns.
Ákveðið var að bamið yrði skírt á
íslandi. Ragnar ákvað að taka sér
gott frí yfír jólin og vera heima á
Islandi yfír hátíðimar og láta skíra
drenginn í leiðinni. Hann hiakkaði
mikið til að koma heim til íslands,
enda var liðið á þriðja ár frá því
að hann kom síðast. Þegar líða fór
að því að hann kæmi hringdi hann
í hverri viku til að athuga hvemig
fólkið hefði það heima á íslandi.
Við hlökkuðum líka mikið til að
fá að sjá Ragga okkar aftur og fjöl-
skyldu hans. Sérstaklega var mikil
tilhlökkun að fá að sjá hinn ný-
fædda frænda okkar. Það var gam-
an að sjá hvað Ragnari leið vel
þessi jól, sem hann eyddi heima hjá
foreldmm okkar. Hann geislaði eins
og lítið barn. Þegar litið er til baka
erum við öll þakklát fyrir að hafa
fengið að hafa hann heima síðustu
jólin sem hann lifði.
Hinn 6. janúar var litli frændi
okkar skírður. Hann hlaut nafnið
Ragnar Estefan. 10. janúar fór
Ragnar aftur til Chile. Það er minn-
isstætt að þennan dag gekk yfír
landið eitt versta veður sem komið
hefur í manna minnum, og það
munaði engu að þau kæmust ekki
frá landinu. Kannski var það fyrir-
boði um þann ógnaratburð sem átti
eftir að henda, kannski var landið
að reyna að halda ögn lengur í
þennan son sinn sem elskaði það
heitt.
Iðja mín í heimi hér
er hugpn þess er grætur.
Þetta sagði sólin mér ,
og sorgin stóð á fætur.
(R. Gröndal.)
Minningin um góðan dreng
gleymist aldrei. Við söknum hans
sárt og biðjum algóðan guð að halda
vemdarhendi yfír fjölskyldu hans í
Chile, Maríu, Fabian og Ragnari
litla, og leiða þau í gegnum þeirra
miklu sorg. Eins biðjum við guð að
hjálpa foreldrum okkar að komast
yfír þetta mikla áfall að hafa misst
drenginn sinn.
Fyrir hönd systkina,
Eiríkur Ragnarsson.
Í dag minnumst við elskulegs
frænda míns og mágs, hann hefði
orðið 33 ára í dag. Líf hans varð
því stutt en viðburðaríkt. Undir
hijúfu yfírborði var ljúfur drengur
sem varðveitti bamið í sálu sinni.
* Því meiri gleði, þeim mun meiri
sorg. Við skulum ekki gráta vin
okkar, því að það sem okkur þótti
vænst um verður okkur ljós og gleði
í fjarveru hans. Það er erfítt að
trúa því að eftir vetur þjáninganna
ára gamla, og Siguijón Magnússon,
fímm ára. Átti Mikael eftir að reyn-
ast þeim sem besti faðir. Böm Mika-
els og Helgu eru Brynjar Mikael,
fæddur 1967, og Birkir Rafael,
fæddur 1979.