Morgunblaðið - 01.05.1993, Blaðsíða 68

68
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR L MAÍ 1993
„ég t/il fiá- LögtneáCnq • "
Ég veit alltaf hvar ég hef hann.
BRÉF TTL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 681811
Þjóðminjavörður segi af sér!
Frá Helga. Hjörvar:
Ég, Helgi Hjörvar, krefst þess að
þjóðminjavörður segi tafarlaust af
sér. Ástæðan er hverju mannsb’arni
augljós: vítaverð vanræksla Þjóð-
minjasafns hefur kostað menningar-
sögulegt slys, sem aldrei verður
bætt. Bátaminjasafn íslendinga er
brunnið, mikilsverður þáttur minja-
sögu glataður.
Slíkt getur gerst. Þá er spurt:
Hvaða ráðstafanir gerði vörður þjóð-
minja til að varna slíkum voða? Svar-
ið er þegar fram komið: Ekkert!
Geymslur íslenskra þjóðminja eru
ekki einu sinni barnheldar. Enginn
vörður var við minjarnar. Enginn
samningur við Vara eða Securitas.
Ekkert þjófavamarkerfi. Ekkert úða-
kerfi, ekki einu sinni viðvörunarkerfi
vegna eldsvoða. Stöð tvö hefur upp-
lýst að slíkt kerfí hefði kostað
100.000 krónur. Það var ekki einu
sinni bamalæsing og börn vom þar
að leik svo vikum skipti.
Embætti þjóðminjavarðar er mikil
virðingarstaða og henni fylgir mikil
ábyrgð, ábyrgð á varðveislu þjóð-
minja. Hér duga engar afsakanir.
Ábyrgð Þjóðminjasafns er fullkom-
inn, fúsk þess algjört. Yfirmaður
stofnunarinnar verður að axla
ábyrgð. Þegar þjóðminjavörður varð-
veitir þjóðminjar með þeim endemum
að hægt er að taka þær í nefíð, get-
Frá Asgeiri Þormóðssyni:
Glæsihótel, glæsibifreið, glæsiveit-
ingastaðir, fagmennska í fyrirrúmi,
áhugi, þekking, óvæntar ánægjuleg-
ar uppákomur, gleði, fegurð. I stuttu
máli allt það sem keypt var og margt
til viðbótar.
Kristján í aðalhlutverki í óperunni
Aidu, ógleymanlegt kvöld í Verona.
Gist á glæsihótelinu Leon De Oro,
þar sem enginn farþega hefði orðið
hissa á því að mæta Englandsdrottn-
ingu á göngum. Salarkynni slík að
margir gleymdu sér í morgunmatn-
um við að skoða listaverk á veggjum
og freskur í lofti. Sungið Kristjáni
til heiðurs þegar hann kom óvænt í
heimsókn eftir ábendingu Ingólfs.
Þar var fagnað, hlegið, og sungið
ur hann ekki haldið áfram að vera
þjóðminjavörður.
Samfélag sem lætur slíkt viðgang-
ast er bara grín, bláber brandari.
Það tekur sjálft sig ekki alvarlega,
þar ber enginn ábyrgð og þess vegna
nær það ekki árangri.
Kröfu um afsögn má ekki rugla
saman við dómhörku. Þjóðminjaverði
sem einstaklingi ber að sýna skilning
og samúð. Það var ekki hann sem
kveikti í skýlinu. Mistök hans eru
Frá Ástríði Andersen:
Ég vil byija á að óska Sigurði
Ragnarssyni til hamingju með að
hafa vakið máls á stóru vandamáli
höfuðstaðarins, nefnilega á óþolandi
og heilsuspillandi pest, sem loðnu-
bræðslan á Kletti í Reykjavík fær
að spú út yfír borgina dag eftir dag
um vetur.
Við hér í höfuðstaðnum verðum
að krefjast þess, að stjómendur þess-
arar loðnubræðslu sjái til þess, að
ekki komi til þessa ófagnaðar eitt ár
í viðbót, að tæknilegar ráðstafanir
verði gerðar til þess að spoma við
óþolandi ástandi vegna umrædds,
viðurstyggilegs fnyks. Ætti slíkt að
vera gjörlegt á okkar miklu tækniöld.
fyrir stórsöngvarann. Allir orðnir
vinir og sá vinskapur helst enn fyrir
tilstilli fagmanns. Við liggur að mað-
ur ætti að biðjast afsökunar á því
að nota ekki leiðsögn þessa manns,
en hann leiddi sambærilega ferð til
New York skömmu áður en okkar
misheppnaða ferð var farin með ann-
arri ferðaskrifstofu. Næst þegar við
hjónin föram til útlanda eram við
ekki í vafa um hveijum við treystum
til þess að gera okkur ánægð með
allan aðbúnað, hveijum við treystum
til þess að velja með sinni alkunnu
smekkvísi það sem við á.
ÁSGEIR ÞORMÓÐSSON,
Mánagötu 1,
Reykjavík.
sannarlega mannleg. En þjóðminja-
vörður sem embættismaður verður
að bera ábyrgð. M.a. til þess að aðr-
ir yfirmenn ríkisstofnana vanræki
síður mikilsverð atriði eins og bruna-
vamir. Það sést af sögunni að ekki
kann góðri lukku að stýra að leika
áfram eins og ekkert hafí í skorist
meðan eldamir brenna.
HELGI HJÖRVAR,
áhugamaður um íslenska þjóð-
menningu og varðveislu hennar.
Persónulega olli fnykurinn af
loðnubræðslunni mér líkamlegri
vanlíðan, flökurleika m.a., svo mér
var ókleift að opna glugga af þeim
ástæðum.
Heldur var það líka óþægilegt að
neyðast til að útskýra þetta fyrir
erlendum gestum mínum, er hér voru
á ferð. Undirstrikar það enn frekar
þá kröfu okkar borgarbúa um tafar-
lausar úrbætur á þessu vandamáli.
ÁSTRÍÐUR ANDERSEN,
Reynimel 57,
Reykjavík.
Yndisveita
Frá Baldri Hafstað:
Egill Skallagrímsson vitjaði mín
nýlega í draumi og kvað vísu.
Ég átta mig ekki fyllilega á efni
hennar og leita því til lesenda
Morgunblaðsins. Vísan er svona:
Dillar sér
í dávíðum
yndis-heimi
hrafnsunginn smár;
krunkar á skjá
- kvikar eru myndir -
yndi veitir
ólafssúra.
Egill lagði sérstaka og þunga
áherslu á þá orðhluta sem ég hef
feitletrað. Mér þótti það í
draumnum spilla flutningi og
raska heildaijafnvægi. En ég tel
rétt að þetta komi fram ef það
mætti verða einhveijum vísbend-
ing til skýringar á „Dillar sér“
nú eða síðar.
BALDUR HAFSTAÐ,
Ásvallagötu 24,
Reykjavík.
A Italíu með
Ingólfi sumarið ’92
Fnykur frá Kletti
HOGNI HREKKVISI
„ þAD I/AR LAGJDÍ HÓTFVNDHl! VBHXO HöTFyNOHUN! “
Víkveiji skrifkr
Samræmdum prófum lauk hjá
því unga fólki sem lýkur við
grannskólann í vor nú i vikunni.
Þá kom upp sem oftar deilumál um
það, hvort heimilt væri að halda
dansleiki í danshúsum borgarinnar
eða ekki og virtist lögreglan mjög
ákveðin í afstöðu sinni, ekki feng-
ust leyfí í miðbænum til skemmt-
anahalds þetta kvöld.
Annars er það hálf leiðinlegur
siður að halda upp á lok þessara
svokölluðu samræmdu prófa. Þetta
eru aðeins fjögur próf í íslenzku,
stærðfræði, ensku og dönsku og
þegar þeim lýkur eru prófín í öllum
öðrum námsgsreinum eftir. Krakk-
arnir eru því alls ekki búnir í próf-
um, heldur eiga eftir fjölda prófa.
Það er því í raun ekki fyrr en þeim
lýkur sem unnt er að segja að
ástæða sé til þess að halda upp á
próflok.
xxx
Fræg er sagan um miskunnsama
samveijann, sem hjálpaði ná-
unganum, þegar eitthvað bjátaði
á. Kunningi Víkveija lenti í því í
vikunni, að það drapst á vélinni í
bílnum hans á fjölförnum gatna-
mótum og hvemig sem hann reyndi
fór vélin ekki í gang að nýju. Það
var rautt Ijós og það kom gult og
loks grænt. Þá sté þessi kunningi
Víkverja út úr bíl sínum og fór að
reyna að ýta bílnum frá til þess að
tefja ekki umferðina.
Fjöldi bíla beið og þar sem kunn-
inginn var í vanmætti sínum að
reyna að ýta bflnum mátti hann
þakka fyrir að vera ekki ekinn nið-
ur af samferðamönnunum, sem
virtust flýta sér svo mjög að enginn
mátti vera að því að stíga út úr
bílnum og rétta manninum hjálpar-
hönd. Nei, frekar var flautað og
síðan ekið framhjá af slíkum þjósti,
að kunninginn varð felmtri sleginn.
Það er einhver stórborgarbragur
að verða á Reykjavík hvað þetta
varðar og rétt eins og náunginn
telji sig ekki skipta máli, hvemig
komið er fram gagnvart samferða-
mönnunum. Þetta minnir á ótal
sögur sem heyrzt hafa frá stórborg-
um heims, þar sem fólk getur hrein-
lega dáið drottni sínum, og náung-
inn hreyfír ekki litlafingur til að-
stoðar.
xxx
Víkveiji er löghlýðinn borgari
og þegar kominn var 15.
apríl, lét hann taka undan negldu
snjóhjólbarðana og setti sumarhjól-
barðana undir. Hálfum mánuði síð-
ar vaknar Víkveiji og ekur af stað
til vinnu á fínu sumarhjólbörðunum,
en þá í öklasnjó og fljúgandi hálku.
Það er auðvitað spurning, sem vert
væri að láta reyna á, hvort borgar-
yfírvöld séu ekki ábyrg fyrir tjóni
á ökutækjum, sem lenda í árekstr-
um af völdum flughálku, eftir 15.
apríl. Lögin, sem banna notkun
vetrarhjólbarða með nöglum svo
snemma vors eru auðvitað gjörsam-
lega út í bláinn. Það mætti halda,
að þeir sem sömdu þau hafí aldrei
til Islands komið.