Morgunblaðið - 19.05.1993, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. MAl 1993
37
Karl Guðmunds-
son - Minning
Fæddur 4. maí 1903
Dáinn 10. maí 1993
Frá því að ég man eftir bjó Karl
ásamt konu sinni Unni S. Jónsdótt-
ir á Urðarvegi 15 í Vestmannaeyj-
um, en húsið var kallað Reykholt
að þeirra tíma sið og auðvitað var
Kalli frá Reykholti eins og þá tíðk-
aðist. Þarna á æskuheimili Unnar
bjuggu þau fram að gosi. Heimilið
í Reykholti var virðulegt og form-
fast, en jafnframt voru þau hjón
svo ljúfmannleg í fasi að það var
ætíð notalegt að koma þangað.
Karl var ekki hávær maður enda
þurfti hann þess ekki, því mál hans
var ígrundað og fólk hlustaði þegar
hann tjáði álit sitt. I starfi jafnt sem
heima var hann happasæll og lán-
samur, hvort sem hann var báts-
formaður eða síðar útvegsmaður í
félagi við Jón bróðir sinn og fleiri.
Karl var listrænn og drátthagur,
en flíkaði því ekki. Ég minnist þess
að hafa séð teikningar af fólki og
bátum. Karl var maður, sem mér
finnst fengur í að hafa kynnst.
Unnur og Karl eignuðust þijá syni,
sem eru Jón, en kona hans er Dagr-
ún Jóhannsdóttir og eiga þau þijú
börn og tvö barnabörn, Guðmund-
ur, kvæntur Ástu Þórarinsdóttur
og eiga þau tvö börn, og yngstur
er Ellert, sem á eitt barn með Ás-
dísi Þórðardóttur konu sinni.
Tæplega sjötugur flutti Karl
heimili sitt til Reykjavíkur vegna
eldanna á Heimaey, enda húsið þar
hulið hrauni og heim varð ekki snú-
ið.
Unni, sonum, tengdadætrum og
börnum færum við hjónin okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Rannveig og Borgþór H.
Jónsson.
í dag verður til moldar borinn
afi okkar Karl Guðmundsson.
Skammri en erfiðri baráttu við ill-
vígan sjúkdóm er lokið.
Kalli afi fæddist í Reykjavík 4.
maí 1903. Foreldrar hans voru
Guðmundur Magnússon og Helga
Jónsdóttir. Karl fluttist ungur til
Vestmannaeyja með foreldrum sín-
um og öðlaðist þar trésmíðarétt-
indi. Hans lífshlaup tengdist þó
fyrst og fremst ýmsum störfum sem
lutu að sjó og sjósókn. Hann varð
ungur formaður á vélbát og var
farsæll og dijúgur aflamaður í for-
mennsku sinni. Sinn fyrsta bát
eignaðist hann ásamt fleirum 1934.
Sjómennsku hætti hann árið 1943
og fór að vinna við útgerð og fleiri
störf í landi og gegndi lengi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir útvegsmenn
í Vestmannaeyjum. Hann var
stjórnarmaður í fyrstu stjórn Skip-
stjóra- og stýrimannafélagsins
Verðandi og endurskoðandi þess í
íjölda ára. Einnig var hann í stjórn
Bátaábyrgðarfélags Vestmanna-
eyja og síðar starfsmaður þess í
áratugi.
Árið 1931 giftist afi eftirlifandi
eiginkonu sinni, Unni S. Jónsdóttur
úr Vestmannaeyjum, og eignuðust
þau þijá syni: Jón fæddan 12. ág-
úst 1934, Guðmund fæddan 9. júní
1936 og Ellert fæddan 5. desember
1944. Þau byggðu sér gott heimili
í Vestmannaeyjum og bjuggu þar
allt til þess er hin grimmu örlög
gengu yfir Eyjarnar í janúar 1973.
Þau ásamt hundruðum annarra
misstu þar hús sitt og töluvert af
persónulegum munum sem aldrei
urðu bættir. Aðeins því allra nauð-
synlegasta var bjargað.
Það var erfitt fyrir fólk sem kom-
ið var á efri ár að slíta sig upp með
rótum og koma sér fyrir á nýjum
stað. Fljótlega eftir að til Reykjavík-
ur var komið keyptu afi og amma
sér íbúð í Grænuhlíð og hafa búið
þar síðan. Út í eyjar varð ekki aft-
ur snúið, ævistarfinu þar var lokið
og að engu að hverfa. Afi hóf störf
hjá Umbúðamiðstöðinni hf. þó að
hann væri orðinn sjötugur og vann
þar í rúman áratug. Hann var einn
af þeim sem ætíð þurfti að vera að
vinna og hafa eitthvað fyrir stafni.
Hann málaði mikið í frístundum
sínum og smíðaði, en flestir þeir
hlutir eyðilögðust í jarðeldunum í
Vestmannaeyjum. Þeir hlutir sem
til eru bera þó vitni um mikinn lista-
mann sem aldrei bar þá list á torg
fyrir aðra en sína nánustu.
Afi var hlédrægur maður, hafði
sig lítið í frammi en vann sín störf
af festu og ákveðni. Hinum ýmsu
trúnaðarstörfum sem honum voru
falin sinnti hann af trúmennsku.
Hann var einn af stofnendum knatt-
spyrnufélagsins Týs og var gerður '
að heiðursfélaga þess á 70 ára af-
mæli Týs 1991. Áfi var barngóður
og fylgdist vel með uppvexti fjöl-
skyldu sinnar og vildi veg allra sem
mestan. í faðmi fjölskyldunnar undi
hann sér vel.
Að leiðarlokum viljum við þakka
afa allt sem hann gaf okkur öllum
og biðjum Guð að blessa ömmu og
styðja hana í sorg sinni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu afa okkar,
Karls Guðmundssonar.
Unnur Vala, Karl Jóhann,
Sæþór og fjölskyldur.
Anna Sigrún Jónas-
dóttir frá Flatey á
Skjáifanda - Minning
Fædd 15. febrúar 1933
Dáin 2. maí 1993
Þann 2. maí sl. lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands á Selfossi Anna Sigrún
Jónasdóttir. Anna var fædd 15.
febrúar 1933 og var því rétt liðlega
sextug er hún'lést eftir erfið veik-
indi, aðgerðir og annað það sem
fylgir vágestinum krabbameini.
Hún fæddist í Flatey á Skjálf-
anda, fimmta í röð átta barna hjón-
anna Jónasar Jónassonar hrepp-
stjóra og kennara í Flatey og Guð-
ríðar Kristjánsdóttur. Er hún sú
fjórða þeirra systkina sem látin eru,
hin þijú eru bræðurnir Guðmundur
kennari, Kristján læknir og drengur
sem lést nýfæddur. Eftir lifa Hjalti
skólastjóri, Haraldur lögfræðingur,
Emilía hjúkrunarfræðingur og Sig-
urður verkamaður og sjómaður.
Anna ólst upp við óvenjulegar
aðstæður í þessari fjarlægu og ein-
angruðu eyju, sem var bæði gjöful
og krefjandi. Á vissan hátt var eyj-
an „gósenland" með fisk uppi við
landsteina, æðarvarp og fleiri
hlunnindi, en sjórinn harður hús-
bóndi sem krafðist sinna fórna. Má
geta nærri hver angist og kvíði
fylgdi því þegar bræðurnir, kannski
allir á sama báti, reru til fiskjar og
bátnum seinkaði. Þetta var streita
þeirra tíma og annars eðlis en
streita nútímans. Allt fór þó vel og
bræðurnir skiluðu sér heim.
Flateyingar sóttu hámenningu
stórborganna til Húsavíkur á þess-
um tíma. Þar var Anna í gagn-
fræðaskóla og lauk gagnfræða-
prófí. Frekara nám var ekki til
umræðu. Með harðfylgi, áhuga og
stuðningi góðra manna luku fjórir
bræðranna stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri, en að
sjálfsögðu sátu systurnar ekki við
sama borð í þessum efnum, það er
gamalkunn saga.
Það var árið 1957 sem ég hitti
Önnu í fyrsta skipti, þegar ég gift-
ist Guðmundi bróður hennar. Hún
hafði þá flust til Reykjavíkur, eins
og almennt var meðal ungs fólks á
landsbyggðinni. Hún starfaði þá við
Heyrnleysingjaskólann, síðar við
Kópavogshæli, Náttúrulækninga-
hælið og Ás í Hveragerði. Heilsa
hennar beið nokkurn hnekki eftir
að hún hóf störf við Náttúrulækn-
ingahælið og varð það til þess að
hún fékk vist að Ási 1963. Þar bjó
hún síðan, en stundaði jafnframt
vinnu að hluta.
Þegar ég hitti þessa mágkonu
mína fyrst var mér strax ljóst að
þarna var á ferðinni sérkennileg
ung stúlka, sem hafði önnur lífsvið-
horf en jafnaldrar hennar. Hún var
afar vel gefin, einstaklega orðhepp-
in og hafði kímnigáfu á við fræg-
ustu „húmorista" og allt mál flutti
hún á klingjandi, ósvikinni norð-
lensku. Var unun á að hlýða þegar
hún heimsótti okkur Guðmund og
þau systkinin tókust á í ógleyman-
legri samræðulist, sem fór í hæðir.
Þá var skotið hátt og beint, en hitt
systkinið greip á lofti. Þessi frá-
bæra kímnigáfa og orðheppni er
ættarfylgja allra þessara systkina.
Sú glaðværð og eftirvænting,
sem fylgir því að vera ungur, varð
einhvern veginn ekki hlutskipti
Önnu. Þegar í upphafi kynna okkar
fannst mér hún lífsreynd og hafa
töluvert annan hugsunarhátt en við
jafnaldrar hennar. „Gamall þulur
hjá Græði sat,“ fannst mér stundum
eiga við hana, hún hafði eitt og
annað um tilveruna og framtíðina
að segja.
Anna fór aðeins einu sinni til
útlanda er hún fór að heimsækja
Kristján bróður sinn og fjölskyldu
hans í Svíþjóð. Ég held að hún
hafi ekki oft farið út að skemmta
sér, eins og það heitir. Oft hef ég
hugleitt hvert hennar lífshlaup hefði
orðið væri hún ung í dag. Éitt er
ég viss um, það hefði orðið öðru-
vísi. Með allri þeirri þjónustu sem
samfélagið býður upp á í dag hefðu
hæfileikar hennar, gáfur og sér-
stæður persónuleiki fengið að njóta
sín betur.
Að sjálfsögðu hafði hún sömu
tækifæri og annað ungt fólk við
sams konar skilyrði á þessum tíma.
Þau nýtti hún ekki af ástæðum sem
eru mér spurn. En hún vann sín
störf í kyrrþey, störf sem aðrir
höfðu ekki ýkja mikinn áhuga á.
Þau vann hún af trúmennsku og
alúð. 1 því felast kannski mestu
afrekin.
Eins vil ég sérstaklega minnast.
Þegar Jónas eldri sonur okkar Guð-
mundar var ungur að árum og fað-
ir hans látinn, ákvað Anna að bjóða
þessum bróðursyni sínum til átthag-
anna í Flatey á Skjálfanda. Af sín-
um lágu launum fór hún með hann
langa og erfíða ferð. Það hefur
Jónas sagt mér, að fátt sé honum
eftirminnilegra úr bernsku en þessi
ferð með föðursystur sinni út í Flat-
ey, fyrir hana sé hann ævinlega
þakklátur. Þetta tækifæri hefði
hann ekki fengið án hennar.
Mér finnst góður siður að minn-
ast meðbræðranna við ævilok. Því
er mér kært að minnast mágkonu
minnar, sem ég kynntist þó aldrei
náið, sá aðeins í nokkurri fjarlægð,
en gaf mér þó sérstæða lífssýn.
Góður hljóðlátur samferðamaður
hefur kvatt.
Blessuð sé minning Önnu Sigrún-
ar Jónasdóttur.
Bergljót Líndal.
Sæmundardagur 22. maí
ODDAFÉLAGIB býður öllum
sem áhuga hafa til kynningar á
starfi og markmiðum félagsins
laugardaginn 22. maí 1993. Þann
dag verða liðin 860 ár frá andl-
áti Sæmundar fróða Sigfússonar
í Odda á Rangárvöllum.
Kynningin hefst kl. 14 við styttu
Sæmundar á selnum fyrir framan
Aðalbyggingu Háskóla íslands, þar
sem Sveinbjörn Björnsson rektor
tekur á móti þátttakendum, en það-
an verður gengið í Odda, hús Fé-
lagsvísindastofnunar. Stutt kynn-
ingarerindi og óformlegar umræður
verða í sal 101 á jarðhæð til kl. 16.
Að svo búnu geta menn brugðið sér
í kaffi í Norræna húsið handan
götunnar og haldið þar áfram spjalli
í fundarherbergi á jarðhæð.
Félagið stefnir að því að Odda-
staður á Rangárvöllum, saga hans
og sérkenni, verði sífellt aðgengi-
legri og áhugaverðari. Meðan ekki
er aðstaða í Odda eru -ráðstefnur
og önnur starfsemi fyrir atbeina
félagsins einkum iðkun í nágrenni
staðarins, á Hellu, Ilvolsvelli og
víðar í Rangárþingi. Auk þessa
hyggst félagið stefna að því að
halda árlega Sæmundardag í
grennd við styttu Sæmundar fróða
og Háskóla íslands í Reykjavík.
Stjórn Oddafélagsins skipa nú
þau Drífa Hjartardóttir, bóndi á
Keldum, Friðjón Guðröðarson,
sýslumaður á Hvolsvelli, sr. Sigurð-
ur Jónsson í Odda, Freysteinn Sig-
urðsson, jarðfræðingur og formaður
Hins íslenska náttúrufræðifélags
og dr. Þór Jakobsson, veðurfræð-
ingur, formaður félagsins. Gefur
hann ef þröf krefur nánari upplýs-
ingar um hinn fyrsta Sæmundardag
nk. laugardag, 22. maí. Allir eru
velkomnir.
(Úr fréttatilkynningu)
t
Sonur okkar, dóttursonur og bróðir,
BJARKI FRIÐRIKSSON,
Kambaseli 50,
verður jarðsunginn frá Seljakirkju föstudaginn 21. maí kl. 13.30.
Þuríður Einarsdóttir, Friðrik Alexandersson,
Sigriöur Bárðardóttir, Einar Jóhannesson,
Arnar Friðriksson,
Sigriður Eyrún Friðriksdóttir,
Viðar Friðriksson.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem auðsýndu okkur samúð og vinar-
hug vegna andláts og útfarar móður
okkar og tengdamóður,
HALLDÓRU ÁSMUNDSDÓTTUR,
áður til heimilis á
Lindargötu 52,
Reykjavik.
Karl Magnússon, Jónína Lilja Waagfjörð,
Jón Reynir Magnússon, Guðrún Sigríður Björnsdóttir,
Guðfinna Ingvarsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem vottuðu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
VILHJÁLMS MAGNÚSSONAR,
Brautarhóli,
Höfnum.
Ketill Vilhjálmsson, Valgerður Sigurgísladóttir,
Hildur Vilhjálmsdóttir,
Jón Björn Vilhjálmsson, Margrét Elímarsdóttir,
Vilhjálmur Nikulásson, Jóhanna Simonardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.