Morgunblaðið - 28.05.1993, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 1993
43
stund.
Mér 6r ofarlega í huga ferð sem
við fórum tveir til Sovétríkjanna
undir því yfirskini að skoða sjávar-
útvegssýningu í Leningrad, en til-
gangurinn var að skýra fyrir sovét-
stjórninni þá ákvörðun okkar íslend-
inga að færa fiskveiðilögsöguna út
í 200 mílur. Við stóðum þá í þorska-
stríðinu við Breta og vildum gjarnan
hafa betra og nánara samband við
Sovétríkin í þessum efnum. Við hitt-
um sjávarútvegsráðherra þeirra í
Leningrad og áttum með honum
langan fund, sem byijaði ekki mjög
vel, því heldur illa lá á ráðherranum
út í það tiltæki okkar að færa út
fiskveiðilögsöguna, ekki af því að
það skipti þá svo miklu máli,- heldur
það sem myndi kosta Sovétríkin
með sinn stóra úthafsflota gagnvart
væntanlegri útfærslu annarra ríkja.
Eg var nokkuð kvíðinn fyrir þessum
fundi og um leið spenntur fyrir
hvemig þetta tækist til og sá Einar
það og sagði: „Ja, nú dugar ekkert
annð en vera rólegur og gætinn,“
og það reyndi maður að vera lengi
vel, en þegar viðbrögðin voru frem-
ur neikvæð þá skaut ég því fram
hvort þeir væru komnir í bandalag
við Breta, sem væru núna að ráðast
inn í íslenska fiskveiðilögsögu. Við
það að nefna Breta og Natóþjóðirn-
ar breyttist viðmót Sovétmannsins
mjög og vildi hann alls ekki kann-
ast við að þeir ættu neitt saman að
sælda. Þessum fundi lauk vel, and-
rúmsloftið batnaði og voru Sovétrík-
in fremur vinsamleg og vinsamlegri
eftir en áður. Stærsta stundin í
þessu landhelgisstríði var lausn deil-
unnar við Breta í Ósló 1. júní 1976
þegar samkomulag var gert við
þáverandi utanríkisráðherra Bret-
lands um brotthvarf breskra togara
af íslandsmiðum eftir sex mánuði,
en takmarkaðar veiðar þeirra fram
að þeim tíma. Það var endirinn á
þessu magnaða stríði og erfiðleik-
um. Það áttu margir og ágætir
menn þátt í lausn þessarar deilu,
sem ekki verður rakið hér, en þáttur
Einars Ingvarssonar var stór og
giftudrjúgur og fyrir það er ég hon-
um sérstaklega þakklátur, eins og
fyrir svo margt annað sem við áttum
saman að sælda.
Við hjónin metum mikils sam-
starf okkar og vináttu á liðnum
árum. Einar var hamingjumaður í
sínu einkalífi. Hann átti góða og
trygga konu sem stóð með honum
í blíðu og stríðu og hann átti góð
börn sem endurgoldið hafa föður
sínum og móður umhyggju frá
fyrstu tíð og ekki síst nú á þeim
erfiðu vikum sem fjölskyldan hefur
átt og þá sérstaklega Herdís.
Þegar árin færast yfir er oft stutt
milli vinamissis. Á tæpum þremur
mánuðum hafa fallið frá þrír ágæt-
ir vinir okkar og nú síðast Einar
Ingvarsson. Við yljum okkur við
minningarnar um liðin ár og sér-
staklega skemmtilega vináttu, sam-
starf, ferðalög um Djúpið okkar og
næsta nágrenni og ferðalög til
margra landa. Það er erfitt að sætta
okkur við að Einar, vinur okkar,
skuli vera farinn svona fljótt. Síðast
sáum við hann á sumardaginn fyrsta
rétt áður en hann lagðist inn á
sjúkrahús. Ekki hvarflaði að okkur
að þetta væri síðasta skiptið. En í
hjörtum okkar og huga býr minning-
in um góðan dreng, sannan vin, sem
við höfum þekkt í meira en hálfa
öld. Það er mikil breyting að missa
slíkan vin. En minningarnar um
ánægjulega samveru og samstarf
eru svo mikils virði og að hafa átt
þess kost að hafa verið með Einari
í öll þessi ár að þær munu ekki
gleymast heldur búa með okkur til
síðasta dags.
Með Einari B. Ingvarssyni er
horfínn sá maður sem stóð við hlið
okkar í blíðu og stríðu í margra
áratuga samfylgd. Hann var í senn
hlýr, tryggur, hreinskiptinn og vin-
fastur svo af bar. Fyrir allt okkar
samstarf og kynni viljum við þakka
af heilum hug. Við minnumst hans
ávallt sem okkar besta og tryggasta
vinar. Söknuður okkar er meiri en
orð fá lýst. Við sendum Dísu, börn-
unum og tengdabörnum, bamabörn-
um og öðru skylduliði innilegustu
samúðarkveðjur okkar. Guðsblessun
fylgi þér, góði vinur, í nýjum heim-
kynnum.
Kristín Ingimundardóttir,
Matthías Bjarnason.
Með fáum orðum langar mig að
þakka góðum vini mínum, Einari
B. Ingvarssyni, fyrir samfylgdina.
Ævi hans og störf rek ég ekki,
aðrir kunnugri munu gera það.
Kynni okkar Einars hófust að
marki um 1960, þó að ég þekkti
hann fyrr, en þau hófust í sam-
bandi við viðskipti föður míns, sem
ég vann þá hjá, en hann hafði við-
skipti fyrir rækjuverksmiðju sína á
Langreyri í Álftafírði hjá Lands-
bankanum á ísafírði, þar sem Einar
var lengi útibússtjóri.
Engan mann hef ég hitt fyrir á
lifsleiðinni, sem var hollari þeirri
stofnun, sem hann vann hjá en Ein-
ar. Hann vildi ávallt veg hennar sem
mestan og um leið, að hún væri sem
best í stakk búin til að þjóna og
efla íslenska atvinnuvegi og að því
vann hann alla tíð. Einar var mikill
Landsbankamaður og þar vann
hann nær alla starfsævi sína.
Á þeim árum, sem ég þekkti Ein-
ar á ísafírði, varð ég oft undrandi,
er ég sat á spjalli við hann, sem
stundum gerðist, hvað hann fylgdist
einstaklega vel með öllu atvinnulífí,
einkum sjávarútveginum. Hann
vissi alltaf um aflabrögð í öllum
verstöðvum á Vestfjörðum og víðar.
Hann fylgdist vel með öllum nýjung-
um í útgerð, vinnslu afla og þróun
sölumála og verðmyndun fyrir ís-
lenskar sjávarafurðir. Allt þetta
hafði hann á hraðbergi og hann var
lifandi af áhuga fyrir betri og arð-
vænlegri nýtingu sjávarafla.
Eftir að Einar og fjölskylda hans
fluttust aftur hingað suður 1968
urðu kynni okkar og fjölskyldna
okkar persónulegri og nánari. Hann
og faðir minn voru góðir vinir og
fyrir framkomu og vináttu Einars í
hans garð, einkum á efri árum hans,
vil ég sérstaklega þakka Einari, þó
að seint sé.
Á þeim árum, sem síðan eru lið-
in, hafa ég og konan mín átt marg-
ar ánægjustundir með Einari og
Dísu á heimili þeirra og til þeirra
stunda hlökkuðum við alltaf og fyr-
ir þær vil ég þakka þeim báðum.
Einar var mikill vinur vina sinna,
ávallt tryggur og alúðlegur, lagði
gott eitt til mála. Hann var alla tíð
sterkur fylgismaður Sjálfstæðis-
flokksins og vann honum vel. Á því
sviði og þjóðmála almennt, sem
hann fylgdist vel með, áttum við
samleið og þau voru oft rædd okkar
í milli.
í mínum huga er mikið skarð
höggvið með fráfalli Einars, hann
fór alltof fljótt.
Við hjónin þökkum honum sam-
fylgdina og vináttu hans, sem auðg-
aði líf hvers þess, er hennar naut.
Við biðjum Guð að blessa Einar í
nýjum heimkynnum hans. Dísu,
bömum þeirra, bamabömum og
systkinum hans sendum við hjart-
anlegar samúðarkveðjur.
En það er huggun harmi gegn
að sjá á eftir góðum dreng, en það
var Einar B. Ingvarsson í fyllstu
og bestu merkingu þeirra orða.
Blessuð sé minning hans.
Richard Björgvinsson.
Þótt sumarið sé komið, hafa
margir maídagarnir verið nístings-
kaldir og minnt mann óþægilega á
veturinn. Þessir köldu dagar skiptu
sköpum í lífí góðs vinar, Einars B.
Ingvarssonar, er lá þungt haldinn á
Landakotsspítala eftir erfíða að-
gerð. Þangað streymdu hlýjar hugs-
anir ættingja og vina með óskir um
bata honum til handa. En kallið
kom. Dauðinn gerir ekki boð á und-
an sér. Örlögin eru ekki á valdi
okkar mannanna, heldur almættis-
ins, sem stýrir skrefum okkar í líf-
inu.
Óðum kvarnast úr aldurshópi vina
og skólafélaga. Við vitum ekki hvar
við erum í röðinni. Á þessari stundu
brjótast fram hugljúfar minningar
frá æsku- og skólaárum okkar Ein-
ars sem aldrei gleymast.
Sé gáð til baka um gengna slóð,
er greypt í huga og sinni:
Þau urðu mðrg og ávallt góð
okkar vinakynni.
(Sig. Jónsson)
Það var haustið 1928 sem Einar
settist í þriðja bekk Barnaskóla ísa-
fjarðar. Við bekkjarsystkinin vorum
afar spennt að fá nýjan nemanda í
hópinn. Hann var nýfluttur í bæinn
með foreldrum sínum, Sigríði Böðv-
arsdóttur og Ingvari Einarssyni, er
þá tók við skipsstjórn á togaranum
Hávarði ísfírðingi.
Þessi prúði og kurteisi piltur sam-
lagaðist hópnum fljótlega og var
öllum hugljúfur. Vinátta okkar
spannar því 65 ára skeið, sem aldr-
ei bar skugga á. Einar var ávallt
sá góði drengur sem með sínu hlýja
viðmóti brá birtu yfir veg samferða-
manna sinna. Hans er því sárt sakn-
að.
Við Einar vorum ekki aðeins
skólafélagar í Barna- og gagn-
fræðaskóla ísafjarðar, heldur fylgd-
umst við einnig að í Verslunarskóla
íslands og útskrifuðumst þaðan vor-
ið 1938. Leiðir okkar lágu oft sam-
an. Einar hóf störf í Landsbanka
íslands árið 1941, er ég hafði starf-
að i útibúinu á ísafírði i tæp tvö
ár. Við höfðum „verkaskipti" haust-
ið 1942, er hann kom til starfa í
útibúinu á Isafirði, en ég fór suður
til starfa í aðalbankanum til vors
1943. Það var lærdómsríkt fyrir
mig og kom mér að góðu gagni síð-
ar meir. Þá um veturinn kynntist
Einar Herdísi Jónsdóttur, er síðar
varð eiginkona hans. Stóra stundin
í lífi þeirra var auðvitað brúkaups-
dagurinn 23. júní 1945. Fjölskyldan
stækkaði ört, því að börnin urðu
fjögur: Ingvar, Sigríður, Friðjón og
Herdís, sem öll hafa stofnað sín
heimili og famast vel.
Tímans hjól snýst hratt og þegar
æsku- og unglingsárunum lýkur,
tekur alvara lífsins við. Samhentari
hjón en Dísa og Einar voru vand-
fundin og segja má, að þau hafi
verið hvort öðm allt.
Árið 1951 verður Einar banka-
stjóri útibús Landsbankans á
ísafirði. í 17 ár nutu ísfirðingar
þess að hafa þau hjá sér, en árið
1968 segir Einar upp störfum og
fluttist til Reykjavíkur og hóf störf
aftur í aðalbankanum. Einar var
mikill félagsmálamaður og lagði
víða hönd á plóginn. Hann var for-
maður sóknarnefndar ísafjarðar um
skeið, forseti Rotarýklúbbs Ísaíjarð-
ar, í Skíðaráði ísafjarðar, yfírmeist-
ari Oddfellow-stúkunnar Gests á
ísafírði, danskur vararæðismaður
um nokkur ár og þannig mætti lengi
telja. Sá, sem þannig fórnar sér við
ábyrgðarstörf, er oft störfum hlað-
inn. Hann var vel til forystu fallinn
og því mikið sótt til hans í slík störf.
Til dæmis var hann í fjögur ár að-
stoðarmaður sjávarútvegsráðherra,
sem þá var Matthías Bjarnason, og
leysti það starf með ágætum. Öll
störf Einars innan Landsbankans
sem utan voru vel af hendi leyst og
ávann hann sér traust samstarfs-
manna sinna.
Hver eru lífsins lúagjöld
að loknu ævistarfi?
Bak við dauðans dyratjöld
Drottinn skiptir arfi.
(Ág. Böðvarsson)
Að leiðarlokum er efst í' huga
þakklæti mitt til horfins vinar fyrir
samstarf og vináttu í gegnum árin.
Við Denna og börn okkar sendum
Dísu, börnum þeirra og öllum ást-
vinum innilegar samúðarkveðjur.
Megi hönd Guðs leiða vin okkar
í ljóssins heimi.
Sveinn Elíasson.
Látinn er góðvinur okkar hjóna,
Einar B. Ingvarsson. Enginn hafði
búist við því að hann hyrfí frá okk-
ur svo skjótt, svo hress og líflegur
sem hann var og fullur af áhuga á
margvíslegum viðfangsefnum þótt
starfi hans í Landsbanka íslands
væri lokið fyrir nokkrum árum.
Vinátta okkar stóð á gömlum
merg, fyrst í leik og skátastarfi á
ísafirði enda þótt á þeim árum
væri að vísu nökkur aldursmunur á
okkur. Þegar hann kvæntist fænku
minni, Herdísi, varð samgangur
okkar hjóna við þau nánari og vin-
áttan æ traustari eftir því sem árin
liðu. Þessi vinátta hefír verið okkur
mikils virði og tilhlökkunarefni að
hitta þau hveiju sinni, hvort sem
var heima í stofu eða í allmörgum
sumarleyfísferðum innanlands og
utan. Betri ferðafélaga var ekki
hægt að kjósa sér.
Einar var mjög ljúfur maður og
þó skapmaður og ósérhlífinn. Hann
var ávallt hreinskilinn og heiðarleg-
ur, greiðvikinn og bóngóður og veit
ég mörg dæmi um hjálpsemi hans
við vini sína. Ég veit að -margir
munu sakna Einars. Við hjónin
getum ekki lengur gert með honum
áætlun um sameiginlegt ferðalag
eða spilakvöld. Eftir stendur minn-
ingin um skemmtilegan félaga, góð-
an dreng, mætan mann. Megi slík
minning verða eiginkonu og fjöl-
skyldu til huggunar í sorg þeirra.
Tómas Á. Jónasson.
Fleiri greinar um Einar B.
Ingvarsson bíða birtingar og
munu birtast næstu daga.
Antik - Silfur - íslandsmyndir
Hvítmáluð og blaðgyllt Rococo borðstofuhúsgögn.
Gamalt danskt og enskt silfur.
Maghoni húsgögn.
Franskir Rococo glerskápar.
Einkasafn gamalla íslandsmynda
eftir erlenda höfunda.
Sérstök athygli skal vakin á því að við sýnum fágætt einkasafn
Islandsmynda eftir erlenda höfunda.
Margar myndanna eru frá því um aldamótin.
Þær hafa aldrei verið sýndar hér á landi áður.
Opið um lielgina frá kl. 14.00 til 18:00.
Sýningunni lýkur þriðjudaginn 1. júní.
ATH! Næsta Ustmunauppboð verður 6. júní.
BORG
við Austurvöll,
sími 24211