Morgunblaðið - 28.05.1993, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28.: MAÍ 1993
Minning
Agústa Ragnars
Fædd 22. apríl 1913
Dáin 17. maí 1993
Mig langar í fáeinum orðum að
þakka þér, amma mín, fyrir allar
okkar samverustundir. Skemmti-
legu frásagnimar þínar, smekklegu
útpijónuðu peysurnar, jólaboðin og
alla þína hlýju í minn garð. Þú varst
yndisleg amma.
Agústíi.
Þegar við kveðjum elsku ömmu
okkar viljum við þakka henni fyrir
allar þær mörgu stundir sem hún
hafði aflögu fyrir okkur. Þær
spanna reyndar yfir mörg ár, allt
frá því að hún bjó norður á Siglu-
firði og eftir að hún fluttist á Fálka-
götuna. Við, þau elstu, heimsóttum
hana norður á Siglufjörð á okkar
bernskuárum, en best þekktum við
hana þó öll sem ömmu í Reykjavík,
ömmu á Fálkagötu eða ömmu vest-
ur í bæ, enda sagði hún okkur stolt
að hún væri borinn og barnfæddur
Vesturbæingur. Hún var og er ein
skærasta perlan í uppeldi okkar og
þess vegna finnst okkur nú svo tóm-
legt og sem einhver taug hafí brost-
ið. Amma kemur ekki lengur í heim-
sókn til okkar og við förum ekki
lengur í heimsókn til hennar.
011 eigum við listafallega út-
saumaða klukkustrengi sem hún
saumaði og útbjó þegar við vorum
skírð, en þar kemur fram fæðingar-
dagurinn og klukka sem sýnir fæð-
ingartíma okkar. Amma var mikil
hannyrðakona og allt sem hún
saumaði og pijónaði gaf hún okkur
eða öðrum sem henni þótti vænt
um. Amma hugsaði alltaf fyrst og
fremst um fjölskylduna sína og hún
vakti yfír hveiju skrefí sem við tók-
um. Henni þótt sælla að gefa en
þiggja og var hún ánægð og ham-
ingjusöm þegar okkur leið vel. Þeg-
ar við áttum í erfíðleikum var amma
alltaf reiðubúin til þess að koma
og hjálpa okkur og þá kom í ljós
hve sterk og vel gerð kona hún var.
Amma var aldrei svartsýn, hún
sá alltaf björtu hliðarnar á tilver-
unni, enda var hún trúrækin kona
og vissi að tilgangur lífsins var
meiri en hið daglega líf þar sem
skiptast á skin og skúrir. Ef til vill
var hún svona skilningsrík vegna
þess að kornung missti hún móður
sína og nýfædda systur og síðar
bróður sinn. Þyngstu sporin voru
þó þegar hún missti elsta son sinn
tvítugan að aldri. Um það talaði
hún ekki mikið, en það fór ekki
fram hjá neinum hve sárt hún sakn-
aði hans og minningin lifði í hjarta
hennar.
Við bamabörnin erum ellefu tals-
ins og þótt aldursmunurinn sé mik-
ill og búsetan dreifð fínnum við
alltaf til náinna tengsla og fjöl-
skyldubanda. Það getum við best
þakkað ömmu, svo ötul sem hún
var að hóa okkur saman og bera
boð á milli okkar. Vonandi eigum
við eftir að halda þessum tengslum
þó að ömmu njóti ekki'lengur við.
Elsku amma, við kveðjum þig
með söknuði, þú varst svo óvænt
kölluð frá okkur. En við vitum að
þér líður vel og okkur líður líka vel
þegar við minnumst þín og alls
þess sem þú varst okkur. Guð blessi
þig og varðveiti.
Barnabörnin.
Nú þegar voraði og sumar fór í
hönd, vonaði ég að það yrði Ágústu
styrkur og hjálp, en hún þurfti að
gangast undir aðgerð á Sjúkrahúsi
Akraness. Sú von brást, kraftur
gróandans gat þar engu um þokað.
Hún fékk blóðtappa meðan á að-
gerðinni stóð og lést litlu síðar.
Þegar séð er á bak góðum vin,
sækja minningamar að. Okkar vin-
átta hófust í Kvennaskólanum í
Reykjavík, er við vorum fímmtán
ára gamlar og hélst æ síðan. Við
lásum saman, fórum í enskutíma
og það varð fljótt svo margt sameig-
inlegt. Þær voru ófáar ferðirnar sem
við fórum yfir Tjarnarbrúna hvor
til annarrar; hún á Sólvallagötu, ég
á Fjólugötu. Þau voru lítt talin spor-
in þá og svo þurfti að bregða sér
í bæinn; sýna sig og sjá aðra og
koma_ við á Borginni, eins og sagt
var. Ég man er við komum í fyrsta
sinn á Hótel Borg. Svo fallegan
skemmtistað höfðum við auðvitað
aldrei séð, það var hrein upplifun
að sjá allt sem þar var svo fallegt,
meira að segja var þar hljómsveit
og dansað. Allt þetta var nýtt fyrir
okkur.
í saumaklúbbi okkar vinkven-
anna höfðum við látið okkur nægja
upptrekktan ferðafón og dansað af
hjartans lyst. Stundum var kannski
meira hlegið en saumað. Annars
voru þær allar svo myndarlegar,
Stundum fékk ég orð í eyra fyrir
að vera ekki nógu iðin, en ég benti
þeim á að einhver þyrfti að trekkja
upp grammófóninn. Nú eru tvær
horfnar úr þessum hópi; fyrst Elísa-
bet Halldórsdóttir Bjarnason, og nú
Ágústa.
Eftir skólagöngu hófst vinna og
starfaði Ágústa nokkur ár á skrif-
stofu Kveldúlfs hf.
Ágústa var dóttir Ágústs John-
sen, sem var gjaldkeri hjá Lands-
banka íslands. Móður sína, Guð-
rúnu Tómasdóttur, missti hún barn-
ung. Þau hjón eignuðust tvö börn,
Ágústu og Karl, sem nú er látinn.
Eitt sinn bauð Ágústa mér með
sér að Barkarstöðum í Fljótshlíð,
en þar bjó amma hennar og frænd-
fólk myndarbúi. Þar vorum við í
nokkra daga í góðu yfirlæti. Þar
skammt fyrir ofan var Bleiksár-
gljúfur, þar sem tekið var atriði í
kvikmynd er gerð var eftir sögu
Guðmundar Kamban; „Hadda
Padda“. Fyrir okkur var því þetta
stórbrotna og fagra gil enn glæsi-
legra og ævintýralegra.
Þegar ég gifti mig gaf Ágústa
mér yndislega fallegan dúk, sem
þún hafði saumað. Hún lét teikna
mynstrið upp á silkishangton af
bollum og diskum sem ég hafði
fengið í brúðargjöf, og saumaði með
kúnstsaum, sem kallaður var. Öll
handavinna var leikur í höndum
hennar og var ekki hægt að gera
betur. Þetta var ekki í eina skiptið
sem hún gladdi mig með handa-
vinnu sinni.
Minnist ég þess er hún spilaði
fyrir okkur vinkonurnar ungverska
Rhapsodie eftir Liszt hve fíngrafim
hún var og hefði getað orðið góður
píanóleikari, hefði hún lagt það fyr-
ir sig. Einnig hafði hún mjög fal-
lega og lipra rithönd, sem ekkert
lét á sjá þó árin færðust yfir.
Ágústa giftist Ólafí Ragnars út-
gerðarmanni og kaupmanni, og
fluttust þau til Siglufjarðar. Þar
eignuðust þau fjögur'börn, Gunnar
viðskiptafræðing, Karl verkfræðing
og Guðrúnu hjúkrunarfræðing.
Ágústa og Ólafur urðu fyrir þeirri
sáru sorg að missa son sinn Ragnar
í flugslysi, kominn á menntabraut
við Háskóla íslands.
Ekki rofnaði samband okkar þó
að vík yrði á milli vina. Við skrifuð-
umst á og fréttum náið hvor af
annarri. Tvisvar heimsótti ég hana
til Siglufjarðar. Í seinna skiptið fór-
um við hjónin akandi með unga
dóttur okkar og ókum Siglufjarðar-
t
Hjartkær móðir okkar,
ÁSTRÍÐUR ANDRÉSDÓTTIR
frá Hrfsbrú,
Austurbrún 4,
lést 26. maí.
Jón Ó. Hjörleifsson, Ólöf Hjörleifsdóttir,
Andrés Hjörleifsson, Hjördis Hjörleifsdóttir.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÁGÚSTA RAGNARS,
sem andaðist 17. maí sl., verður jarðsungin frá Dómkirkjunni föstu-
daginn 28. maí kl. 13.30.
Gunnar Ragnars, Guðríður Eirfksdóttir,
Karl Ragnars, Emilfa Jónsdóttir,
Guðrún Ragnars, Jens B. Helgason,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar,
SIGURBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR,
Hólmgarði 64,
Reykjavfk,
lést í Borgarspítalanum að morgni 26. maí.
Sigurður Valdimarsson,
Áslaug Valdimarsdóttir,
Árni Valdimarsson,
Svala Valdimarsdóttir,
V. Gísli Valdimarsson.
t
Eiginmaður minn,
JÓHANNES GILBERT LEÓSSON,
Njarðvfkurbraut 21,
Innri Njarðvík,
lést þann 25. maí á Sjúkrahúsi Keflavíkur.
Útför fer fram laugardaginn 29. maí kl. 14.00 frá Innri
Njarðvfkurkirkju.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Innri Njarðvíkurkirkju.
Birthe Leó,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, sonur, bróðir og mágur,
ÓLAFUR GUÐMUNDSSON,
Fjarðarseli 35,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju, laugardaginn 29. maí
kl. 13.30.
Marin Henný Matthíasdóttir,
Matthías Ólafsson,
Auður Ólafsdóttir,
Helgi Ólafsson,
Guðmundur Árnason, Auður Thoroddsen,
Árni Guðmundsson, Sigurbjörg Hermundsdóttir,
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og útför
ÖNNU SIGRÚNAR JÓNASDÓTTUR
frá Flatey á Skjálfanda,
Austurási, Hveragerði.
Systkini, tengdafólk og frændfólk.
Lokað
í dag frá kl. 8.00-13.00 vegna útfarar
INGIMUNDAR INGIMUNDARSONAR.
Bifreiðaverkstæði Árna Gíslasonar hf.,
Tangarhöfða 8-12.
skarð, og fannst mér nóg um. Er
við hugðumst fara til baka, stóð
bíllinn okkar hreinn og fágaður
utan dyra. Karl sonur þeirra hafði
þá verið látinn þvo bílinn. Eftir
skemmtilega heimsókn og innilegar
móttökur lögðum við af stað með
húsmóðurina innan borðs til Akur-
eyrar, en þangað átti Ágústa er-
indi. Þá vissi ég ekki fyrr en við
vorum komin yfír skarðið.
Þegar síldin brást, fluttust þau
til Reykjavíkur. Eftir það urðu sam-
verustundirnar fleiri og alltaf voru
það gleðistundir að sjást.
Ágústa var áfram á heimili sínu
eftir að hún missti mann sinn fyrir
nokkrum árum. Fór hún þaðan í
sína hinstu ferð.
Vináttan er eitt af verðmætum
lífsins — sem yljar alla tíð — á
þessa vináttu féll enginn skuggi.
Guð blessi minningu hennar.
Björg Magnúsdóttir Thoroddsen.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar í fáeinum fátækleg-
um orðum sem eru lítils megnug,
þegar maður stendur allt í einu
frammi fyrir því að sá sem manni
þykir vænt um er hrifinn í burtu.
Ágústa fæddist í Reykjavík 22.
apríl 1913. Foreldrar hennar voru
hjónin Guðrún Tómasdóttir og
Ágúst Johnson bankagjaldkeri í
Reykjavík. Móðir hennar dó þegar
Ágústa var ung og dvaldist hún því
hjá afa sínum og ömmu að Barka-
stöðum í Fljótshlíð mörg sumur eft-
ir það.
Ágústa stundaði nám í Kvenna-
skólanum og starfaði síðan hjá út-
gerðarfyrirtækinu Kveldúlfí í
Reykjavík. Hún giftist Olafí Ragn-
ars árið 1936 og hófu þau búskap
í Siglufirði og ráku þar sfldarsöltun
fram til ársins 1963, en fluttust þá
til Reykjavíkur.
Ágústa og Ólafur eignuðust fjög-
ur börn. Elstur var Ragnar Friðrik,
hann dó_ 1958; Gunnar Sverrir, for-
stjóri Útgerðarfélags Akureyrar;
Karl Ágúst, forstjóri Bifreiðaskoð-
unar íslands; og Guðrún, bama-
hjúkrunarfræðingur í Reykjavík.
Olafur dó árið 1985.
Ágústa var sterkur persónuleiki
og hafði ákveðnar skoðanir á lífínu
og tilverunni. Hún var einstaklega
jákvæð manneskja og var mikil
dugnaðarkona í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún var mjög
víðlesin og ættfróð kona.
Ágústa var mikil sjálfstæðis-
manneskja og lét skoðanir sínar
óspart í ljós. Oft voru líflegar um-
ræður um pólitík þar sem Ágústa
var.
Samverustundimar hafa verið
margar og ánægjulegar. Nefni ég
t.d. árlegu jólaboðin á Fálkagöt-
unni.
Síðustu páskamir vom okkur öll-
um mjög ánægjulegir er öll fjöl-
skyldan var saman komin á Akur-
eyri. Ágústa varð 80 ára hinn 22.
apríl síðastliðinn og var sá dagur
mjög minnisstæður okkur öllum.
Þá fórum við með henni á æsku-
stöðvar hennar í Fljótshlíðinni.
Ágústa hafði alla tíð verið mjög
heilsuhraust manneskja og kom því
andlát hennar okkur öllum mjög á
óvart, en enginn veit hvenær kallið
kemur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið saman.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál)
Jens B. Helgaon.
í blúmaski’oyliiigum
vid öll (a’kilæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bcrgstaðastrætis,
sími 19090