Morgunblaðið - 28.05.1993, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. MAÍ 1993
45
Minninff
Ingimundur
Lngimundarson
Fæddur 3. mars 1967
Dáinn 21. maí 1993
Á vegferðinni verða margir á vegi
manns. Vegfarendur eru hver öðrum
frábrugðnir og hver kynni vekja upp
ólíkar tilfinningar í bqostum okkar.
í minningunni um Munda er mér
einlægni í fari hans efst í huga. Af
henni spratt virðing og hiýja sem
við, vinir hans, nutum í svo ríkum
mæli. Honum var hógværðin að sama
skapi í blóð borin og hvað sem á
gekk skipti hann ekki skapi. Sannur
var hann vinum sínum og gaman var
á góðum stundum að sitja og spjalla
við Munda. Hann hafði einlægan
áhuga á því sem aðrir höfðu fyrir
stafni og raunar var honum fátt
mannlegt óviðkomandi þegar hlé
gafst eftir erilsaman dag. Þá leið
stundin alltaf hratt og stundum of
hratt eins og lífið nú.
Við áttum enn eftir að ræða svo
margt þegar tíminn rann út. En innst
inni búa enn þau verðmæti sem kynni
okkar ólu af sér og vitneskjan um
að hafa notið þeirra sönnu forrétt-
inda að kynnast góðum dreng heldur
áfram að vera til.
Ég votta fjölskyldu Munda inni-
lega samúð mína. Guð veiti henni
styrk í sorg sinni.
Anna Gunnhildur Ólafsdóttir.
Okkur er þungur söknuður í huga
þegar við í dag kveðjum Ingimund
Ingimundarson hinztu kveðju. Það
er erfitt að sjá á bak mönnum sem
eru frá okkur teknir í blóma lífsins,
þegar ennþá er vor á æviskeiðinu.
En þetta er nú engu að síður stað-
reynd sem ekki verður breytt. Þá er
ekkert eftir nema minningin ein og
hún verður ekki frá okkur tekin.
Ingimundur kom til starfa hjá
okkur fyrir átta árum. Þá hafði hann
nær lokið bifreiðasmíðanámi í því
fagi sem hann hafði valið. Hann
starfaði síðan hjá okkur til dauða-
dags. Ingimundur var traustur
starfsmaður, samstarfsmaður og fé-
lagi.
Hann lagði sig fram við hvaðeina
sem hann tók sér fyrir hendur, Var
starfssamur og hjálpsamur, áreiðan-
legur og vandvirkur. Fyrirtækið okk-
ar er fjölskyldufyrirtæki og Ingi-
mundur féll vel inn í þann hóp sem
þarna starfar. Hann var virkur þátt-
takandi bæði á vinnutíma og utan.
Er þar sérstaklega að minnast nokk-
urra ferða starfsmannanna til út-
landa. Þar var lífsgleðin svo sannar-
lega í fyrirrúmi. Ingimundur var þó
alltaf kjölfestan í að sjá til þess að
fjölmennur hópurinn færi sér ekki
að voða eða yrði sér til skammar.
Okkur er öllum minnisstætt hvern-
ig hann stóð fyrir fjölmennri veislu
í fyrravetur af því tilefni að hann
átti 25 ára afmæli. Þangað bauð
hann okkur öllum og öðrum stafsfé-
lögum sínum fyrr og síðar. Þeir eru
ekki margir jafnaldrar hans sem
hafa staðið jafnmyndarlega að sam-
bærilegum viðburði og Ingimundur
gerði þá. Þarna kom einnig fram
þannig að eftir var tekið hversu vel
fór á með honum og foreldrum hans.
Ingimundur var spaugsamur mað-
ur, enda er nauðsynlegt að geta svar-
að fyrir sig fljótt og vel þar sem
ungir og hressir menn eru margir
saman. Á vinnustað eins og okkar
er algengt að menn séu mjög áhuga-
samir um bíla og allt sem þeim við
kemur. Ingimundur var svo sannar-
lega einn af þeim. Þær eru ófáar
fjallaferðirnar sem starfsfélagarnir á
verkstæðinu hafa farið á undanförn-
um árum á jeppunum sínum og þá
hefur oft reynt á útsjónarsemina
þegar eitthvað hefur komið upp á.
Þarna sem annars staðar stóð Ingi-
mundur vel fyrir sínu. Eitt dæmi um
slíkt er það æðruleysi sem hannsýndi
í vetur þegar þeir ferðafélagarnir
misstu bílana niður um ísinn í Hvítár-
vatni. Þótt Ingimundur hafi verið
farþegi í ferðinni var ekki við annað
komandi en að hann tæki fullan þátt
í að gera við þær skemmdir sem
orðið höfðu þegar heim var komið.
Slíkum mönnum sem Ingimundi
er þungt að sjá eftir. Það erum við
þó neydd til að gera. Eftir situr minn-
ing um góðan dreng. Hana munum
við geyma hjá okkur. Við sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur til
foreldra og systra Ingimundar.
Árni V. Gíslason og fjölskylda.
Ingimundur vinur minn er dáinn,
þessi hugþekki og prúði drengur
hefur verið tekinn frá okkur í blóma
lífs síns. Hann sem alltaf hafði horft
fram á veginn í átt til framtíðar.
Með tilhlökkun hafði hann beðið eft-
ir sumrinu, þegar náttúran vaknar
til lífsins og birtan hvetur menn til
dáða. Lát Ingimundar hefur slegið
myrkri og kulda á sumarkomuna.
Sorgin er sár og sannleikurinn bit-
ur. Ingimundur, sem alltaf hafði
verið svo gefandi og skapandi,
hann sem átti svo fallega drauma
sem hann ætlaði sér að láta ræt-
ast. Hann sem alltaf hafði reynst
mér sem minn besti bróðir og
stappaði í mig stálinu þegar á
þyrfti að halda.
Ingimundar er sárt saknað, hans
skarð verður vandfyllt.
En minningin, já minningin hefur
tekið sér bólfestu í huga mínum, og
hún mun lifa til æviloka. Tímunum
saman hef ég sökkt mér niður í minn-
ingarnar um þennan góða dreng.
Þær hafa náð að varpa ljósi á tilver-
una. Ég á svo margs að minnast.
Minningarnar um Munda, eins og
hann var alltaf kallaður, hafa reynst
mér sú huggun og sá styrkur sem
þrek mitt hefur þarfnast í þeirri
miklu sorg sem nú ríkir. Og'þessar
góðu minningar eru mér dýrmætar,
enginn getur tekið þær frá mér, þær
mun ég varðveita sem mína bestu
eign.
Mundi var borinn og barnfæddur
Kópavogsbúi. Hann var sonur hjón-
anna Ingimundar Ingimundarsonar
leigubifreiðarstjóra frá Efri-Ey II í
Meðallandi og Hrefnu Gísladóttur
starfskonu á Borgarspítalanum og
húsmóður frá Naustakoti á Vátns-
leysuströnd. Mundi átti tvær systur,
Guðnýju, starfsmann hjá Skógrækt
ríkisins, gift Gunnari Sigfinnssyni,
sem starfar hjá Loftorku, og Björku,
húsmóður, gift Björgvini Harðarsyni,
bónda á Hunkubökkum í V-Skafta-
fellssýslu.
Við Mundi kynntumst fyrst á ungl-
ingsárum. Við urðum strax miklir
mátar og vinátta okkar dafnaði ákaf-
lega vel. Mundi var mikill áhugamað-
ur um bifreiðar. Það var því nokkuð
Hinn 19. maí lést í Landspítalan-
um Sigurhans Sigurhansson skip-
stjóri á 73. aldursári. Útför hans
verður gerð frá Keflavíkurkirkju
föstudaginn 28. maí.
Sigurhans fæddist 3. desember
1920 og ólst upp í Reykjavík hjá
foreldrum sínum, Magneu Einars-
dóttur og Sigurhans Hannessyni.
Sextán ára gamall gerðist Sigurhans
sjómaður og fór þegar aldur leyfði í
Stýrimannaskólann, lauk þaðan
fiskimannaprófi og í næstum aldar-
fjórðung starfaði Sigurhans hjá út-
gerðum og var oftast með báta frá
Suðurnesjum. Eftir að Sigurhans
hætti á sjónum hóf hann störf hjá
íslenskum aðalverktökum og þar
starfaði hann óslitið í 30 ár eða þar
til hann hætti störfum vegna aldurs,
þá-kominn yfir sjötugt.
■Þeir gerast nú æ færri, sem hefja
lífsbaráttuna upp á eigin spýtur 16
ára gamlir og ákveða sjálfir og
óstuddir hvert skref sem tekið er á
ævibraut. Með þessum mönnum, vel
gerðum að eðlisfari, þroskast sterk
og heilbrigð skaphöfn, íhygli og festa
ásamt æðruleysi þegar á móti blæs,
og er slíkum jafnan hugstætt að
hver er sinnar gæfu smiður. Þegar
sjálfgefið að hann legði stund á nám
sem tengdist bifreiðum. Hann valdi
sér bifreiðasmíðar sem aðalfag og
starfaði allan sinn starfsferil á Rétt-
ingaverkstæði Árna Gíslasonar.
Mundi var mjög farsæll í starfi
sínu og verk hans jafnan lofuð.
En Mundi átti annað stórt áhuga-
mál og það voru ferðalög. Margar
af bestu samverustundum okkar
Munda eru einmitt tengdar ferðalög-
um hér innanlands. Hann hafði mikla
ást á landinu sínu. Þær voru ófáar
stundirnar sem við þvældumst um
landið okkar á jeppanum hans sem
hann var alltaf svo stoltur af. Við
skemmtum okkur, lentum í alls kyns
ævintýrin, söfnuðum að okkur fróð-
leik um landið, skoðuðum fornfræga
sögustaði með lotningu fyrir hetjum
íslandssögunnar, við hlógum og við
göntuðumst yfir öllu og engu, við
nutum frelsisins sem _hin fagra og
víðáttumikla náttúra íslands býður
þeim sem hana virða og elska.
Minnisstæðastar eru þó ferðir okk-
ar Munda austur í Skaftafellssýslu,
þangað sem hann átti ættir sínar að
rekja. Þessara ferða biðum við alltaf
fullir eftirvæntingar og spennu.
Mundi var ákaflega kunnugur á þess-
um slóðum og dró hvergi af við að
upplýsa mig og fræða um þau héruð
er ættmenni hans byggðu og byggja
enn. Þær voru sérstakar þessar ferð-
ir. Alltaf tóku ættingjar hans og vin-
ir á móti okkur af þeim mikla höfð-
ingsskap sem þetta fólk er þekkt
fyrir. Næst þegar ég fer austur verð-
ur Mundi ekki með í för. En ég mun
ætíð sjá ljóslifandi fyrir augum mér
þann hamingjusvip sem alltaf kom á
andlit hans þegar hann nálgaðist
sveitina sína.
Mundi var ákaflega lífsglaður
drengur. Fátt þótti honum skemmti-
legra en að vera í góðum hópi félaga
og vina. Þær voru ófáar stundirnar
sem við félagar hans áttum með
honum uppi á loftinu hjá honum.
Reyndar kölluðum við loftið alltaf
bara félagsmiðstöðina okkar vegna
þess sérstaka og skemmtilega and-
rúmslofts sem þar ríkti. Á þessum
stundum lá alltaf ákaflega vel á
Munda. Hann hafði léttan og
skemmtilegan húmor sem hitti alltaf
beint í mark.
Það var alltaf mjög gaman að
ræða við Munda. Við náðum alveg
ótrúlega vel saman og gátum bók-
stafiega rætt um allt milli himins og
jarðar. Margar góðar stundir áttum
við saman yfir kaffibolla í þægilegum
umhverfi. Við ræddum um lífið og
tilveruna og oft urðu vangaveltur
okkar uppspretta fróðleiks, þekk-
ingar og aukinnar víðsýni. Mundi var
alltaf ákaflega bjartsýnn og vildi
draga fram jákvæðu hliðarnar á líf-
inu. Hann var maður framfara og
framtakssemi, fátt þótti honum leið-
inlegra að horfa upp á en stöðnun
og afturhaldssemi. Hann var ævin-
ég lít yfir farinn veg eða rúma fjóra
áratugi sem ég þekkti Sigurhans,
minnist ég þessara eiginleika í fari
hans. Hann var tryggur vinum sínum
og trúr vinnuveitendum, hógvær í
orðum um menn og málefni og lagði
það eitt til, er tils hins betra horfði.
Sigurhans tók allnokkurn þátt í
félagsmálum m.a. í Verslunarmanna-
félaginu í Keflavík og bridge spilaði
hann með ágætum og sat í verð-
launasveit Bridgefélags Keflavíkur.
Síðustu æviárin var Sigurhans oft
illa haldinn af liðagigt og hafði auk
þess kransæðasjúkdóm. Það er til
marks um einbeitni hans að hann
iðkaði sund og pútt eins og kraftar
leyfðu, hress og baráttuglaður þrátt
fyrir veikindin.
Fólk um tvítugt velur sér ekki
maka af rökhyggju, þar ráða önnur
lögmál líkt og þegar sest er við spila-
borðið og enginn veit hvaða spil hann
fær á hendi, sumir vond, aðrir góð
og þar var Sigurhans vinur minn
hreinlega heppinn með spil og spila-
félaga og lauk þeirri hjónabandsrú-
bertu, ef svo má að orði komast,
með glæsibrag á fimmtíu ára brúð-
kaupsafmæli þeirra hjóna á heimili
dóttur þeirra í Danmörku hinn 6.
lega trúr sannfæringu sinni og ég
man alltaf hve stefnufastur hann
varð þegar sannfæringin bað hann
hvergi að hvika, því að réttlætið
skyldi ríkja. Réttlæti, heiðarleiki og
hjálpsemi, það voru einmitt þessir
þættir sem voru ríkjandi í fari þessa
unga manns. Honum treysti ég og
honum trúði ég fyrir leyndarmálum
mínum.
Skyndilegt fráfall Ingimundar er
öllum sem hann þekktu mikill harm-
ur, en mestur harmur er þó kveðinn
að fjölskyldu hans og nánustu ætt-
ingjum. Þau hafa sameinast á þess-
ari erfiðu stund og staðið saman sem
einn maður. Ég "otta þeim mína
dýpstu samúð, og megi Guð veita
þeim huggun og styrk í sorginni.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þessum góða dreng og fyrir
að hafa fengið að verða samferða
honum í lífinu.
Blessuð sé minning vinar míns
Ingimundar Ingimundarsonar.
Ásmundur Guðmundsson.
Nú legg ég aupn aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
inín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sv. Egilsson)
Við frændsystkinin minnumst
Ingimundar frænda okkar með hlý-
hug og þökk. Hann var hluti af.okk-
ur, við ólumst upp með honum, og
hann tók þátt í leikjum og daglegu
lífi okkar. Hann fylgdist með því,
hvað við vorum að gera, þó að við
værum á mismunandi aldri, þá kom
hann alltaf eins fram við okkur öll.
Við lítum upp til hans og vorum stolt
af því að eiga hann fyrir frænda.
Jeppaferðir voru hans líf og yndi,
og naut hann þess að segja okkur
frá þeim ferðum, helst ef eitthvert
ævintýri hafði gerst í kringum þær.
júní í fyrra.
Guðný Guðmundsdóttir og Sigur-
hans gengu í hjónaband 1942. Þau
bjuggu fyrstu hjúskaparárin í
Reykjavík, en fluttust síðan til Kefla-
víkur og hafa búið þar síðan og nú
síðast í Smáratúni 48. Þau hjón voru
samhent um alla hluti og var ánægju-
legt að sjá hve mikla umhyggju þau
báru hvort fyrir öðru og fyrir börnun-
um sex að tölu, 13. barnabörnum og
7 langafa- og langömmubörnum.
Börn þeirra hjóna eru: Hrafn, við-
skiptafræðingur, kvæntur Birnu El-
rners; Magni, forstjóri, kvæntur Guð-
rúnu Kristinsdóttur; Signý, gift Grét-
ari Sigurðssyni; Anna Dóra, gift
Paul Dideriksen í Danmörku; Guðný,
býr í Bandaríkjunum, og Sigríður,
býr í Keflavík.
Fjölskyldu sinni sýndi hann rækt-
arsemi og leið honum alltaf vel með
henni. Ingimundur var hrókur alls
fagnaðar, er við vorum öll saman,
hvort sem það var heima á Vallar-
tröðinni eða í sumarbústaðnum fyrir
austan. Alltaf var stutt í kímnina og
hláturinn hjá Ingimundi og oft var
glatt á hjalla.
Þannig viljum við minnast hans,
er við kveðjumgóðan og skemmtileg-
an frænda. Við þökkum fyrir allar
þær stundir er við áttum saman í
gegnum árin. Við kveðjum þig, kæri
frændi. Hvíl þú í friði.
Systkinabörnin Hrefna Björg,
Sigfinnur, Hörður Daði, Ragn-
ar Ingi, Ingimundur, Ivar og
Viðar.
Mig langar að skrifa nokkur orð
eftir frænda minn Ingimund Ingi-
mundarson sem lést svo óvænt í síð-
ustu viku. Við vorum systkinasynir
og næstum jafngamlir. Ingimundur
þó tveimur árum eldri sem á sumum
aldursskeiðum var svolítill aldurs-
munur, en ekki lengur. Milli heimila
okkar er mikill samgangur og oft
var komið og leikið sér í Vallartröð-
inni eða hann kom niður á Kársnes-
braut með Hrefnu og Ingimundi.
Þegar við stækkuðum fórum við
Ingimundur að vinna saman í brúar-
vinnu við Sogið 1983 og vorum sam-
an í skúr, báðir að bytja að vinna
„alvöruvinnu". Við unnum oft saman
og brölluðum ýmislegt, notuðum
hæðarkíkinn til að kíkja á stelpurnar
í Þrastarlundi og svona. Allt í góðu
enda menn ekki sérlega alvörugefn-
ir. Um tíma höfðum við það verkefni
að ganga frá festingum undir upps-
lættinum að nýju brúnni og var það
unnið úr fjögurra og fimm metra
háum pöllum. Það var ekki laust við
að okkur fyndist rófubeinið vera far-
ið að lengjast af öllu prílinu og vorum
við að hugsa um að sækja um Tarz-
an-skýlu sem eðlilegan og nauðsyn-
legan vinnufatnað!
Við unnum saman um stuttan tíma
annað sumar, en Ingimundur var þá
kominn í bílasmíðina sem hann kunni
vel við. Því fylgdi síðan jeppadella
og voru það margir túrar sem hann
fór með félögum sínum um landið
sumar sem vetur.
Við vorum ekki alltaf að hittast,
en þó reglulega í fjölskylduboðum,
heimsóknum og ferðum suður á
Strönd. Og um nokkur ár hafði það
verið fastur liður í jóladagsboðinu
hjá Hauki og Gauju að þegar aðrir
hættu að spila og fóru heim sátum
við Ingimundur eftir og spiluðum
alla nóttina, og þótti slappt ef staðið
var upp frá borðinu fyrir klukkan
sex eða sjö. Þetta var að verða hefð
á jólunum og einn af föstum punktum
tilverunnar.
Nú verður stórt skarð við borðið.
Flosi Eiríksson.
Við hjónin litum inn til Sigurhans
á Sjúkrahúsið um það bil þremur
vikum fyrir andlát hans. Var hann
þá hinn glaðasti í bragði, enda voru
þá hjá honum Guðný kona hans og
dæturnar fjórar. Er hér svo kvaddur
góður maður, er þeir sem þekktu
munu lengi minnast.
Guðbjörg og Páll Beck.
Kveðja frá Bridsfélagi
Suðurnesja
Einn af okkar elztu keppnisspilur-
um, Sigurhans Sigurhansson er lát-
inn, 72 ára að aldri. Sigurhans eða
Hansi eins og við nefndum hann
ætíð okkar í milli fluttist til Keflavík-
ur 1951, en hann var þá til sjós.
Snemma á sjöunda áratugnum hóf
hann störf hjá Aðalverktökum á
Keflavíkurflugvelli þar sem hann
vann farsælt starf til síðasta dags.
Fljótlega eftir að Hansi hætti á
sjónum byijaði hann að spila hjá
bridsfélaginu þar sem hann var ætíð
í fremstu röð. Hann sigraði í innanfé-
lagsmótum Bridsfélags Suðurnesja
bæði í sveitakeppni og tvímenningi
og starfaði ötullega innan félagsins
þar sem hann gegndi ýmsum trúnað-
arstörfum. Má þar nefna að Hansi
var gjaldkeri í áraraðir.
Við kveðjum þennan samheija
okkai' með söknuði. Hann var ætíð
erfiður andstæðingur við spilaborðið
en þess utan góður félagi. Eiginkonu
hans, börnum og öðrum aðstandend-
um sendum við samúðarkveðjur.
Guð veri með ykkur.
Arnór Ragnarsson.
Minning
Sigurhans S. Sigur-
hansson, Keflavík